PDF - Wolne Lektury

tak wielką wdzięczność dla niej, że nie namyślając się długo, chwycił ją wpół i ucałował
w oba policzki.
A jej hubka i krzesiwo wypadły na ziemię.
— Daj spokój! Czego? — poczęła powtarzać stłumionym głosem, ale jednocześnie
nie usuwała mu twarzy, owszem, ustami dotknęła nawet niby wypadkiem ust Zbyszka.
On zaś puścił ją i rzekł:
— Bóg ci zapłać. Nie wiem, co by się bez ciebie przygodziło⁹¹³.
A Jagienka kucnąwszy w ciemności, by odnaleźć krzesiwo i hubkę, poczęła się tłumaczyć:
— Bojałam się⁹¹⁴ o ciebie, bo Bezduch poszedł też z widłami i z toporem — i niedźwiedź
go ozdarł⁹¹⁵. Broń czego Boże, Maćkowi byłoby markotno, a on przecie i tak ledwie
dycha… No, to i wzięłam widły, i poszłam.
— Toś to ty zachodziła tam za sosny?
— Ja.
— A ja myślał, że to „złe”.
— Niemały i mnie strach brał, bo tu koło Radzikowego błota w nocy bez ognia
niedobrze.
— Czemuś się nie obezwała⁹¹⁶?
— Bom się bała, że mnie odpędzisz.
I to rzekłszy, znów zaczęła krzesać, a następnie położyła na hubkę kłaczek suchych
konopnych paździerzy⁹¹⁷, które wnet strzeliły jasnym płomieniem.
— Mam dwie szczypki⁹¹⁸ — rzekła — a ty nazbieraj wartko⁹¹⁹ sucharzy⁹²⁰; będzie
ogień.
Jakoż po chwili buchnęło rzeczywiście wesołe ognisko, którego blask rozświecił ogromne,
rude cielsko niedźwiedzia leżące w kałuży krwi.
— Hej, sroga stwora! — ozwał się z pewną chełpliwością Zbyszko.
— Ale ci łeb prawie caluśki rozwalony! o Jezu!
To powiedziawszy, schyliła się i zanurzyła rękę w kudły niedźwiedzie, aby przekonać
się, czy zwierz dużo ma w sobie sadła, po czym podniosła się z wesołą twarzą:
— Będzie sadła na jakie dwa roki!
— A widły połamane, patrz!
— To i bieda, bo co ja w domu powiem?
— Albo co?
— Bo tatuś nie byliby mnie wcale do boru puścili, więc musiałam czekać, póki się
wszyscy nie pokładą.
Po chwili zaś dodała:
— Nie powiadaj⁹²¹ też, żem tu była, żeby nade mną nie cudowali.
— Ale cię pod dom odprowadzę, bo jeszcze wilcy na cię napadną, a wideł nie masz.
— No — dobrze!
I tak rozmawiali czas jakiś przy wesołym brzasku ogniska, nad trupem niedźwiedzia,
podobni oboje do jakichś młodych leśnych stworzeń.
Zbyszko popatrzał na wdzięczną twarz Jagienki oświeconą blaskiem płomienia i rzekł
z mimowolnym zdziwieniem:
— Ale takiej drugiej dziewczyny jak ty, to chyba na świecie nie ma. Tobie by na wojnę
chodzić!
Ona zaś spojrzała mu na chwilę w oczy, po czym odrzekła prawie smutno:
— Ja wiem… ale nie śmiej się ze mnie.
⁹¹³�rzy����� ��� (daw.) — przydarzyć się.
⁹¹⁴���a� ��� — dziś popr.: bać się.
⁹¹⁵�z�ar� (daw.) — rozdarł.
⁹¹⁶���z�a� ��� — dziś popr.: odezwać się.
⁹¹⁷�a����rz� — suche odpady po pozyskiwaniu włókien z lnu bądź konopii.
⁹¹⁸�zczy��a — szczapka, kawałek drewna.
⁹¹⁹�ar��� (daw.) — szybko.
⁹²⁰��c�arz� — suche badyle.
⁹²¹����a�a� (daw.) — mówić.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 100
Pocałunek