Zobacz pełne wydanie (PDF) - SÄ deczanin

WWW.SADECZANIN.INFO
GRUDZIEŃ 2011 ROZMAITOŚCI 97
Re stau ra cja Ma je rzan ka na przed -
po lach Piw nicz nej
Łyżka strawy (31)
Wzywanie
posiłków
Święto narodowe postanowiłam
uczcić uro czy stym obia -
dem. W tym ce lu wsia dłam
na rower i w drodze na miejsce
zbiórki przejechałam most heleński,
zaraz skręciłam w lewo
i tam, o zgrozo, prawie dosłownie
w wigilię Dnia Niepodległości
zauważyłam, że od ul.
Starowiejskiej odchodzi w stronę
Dunajca ul. Pod Sosenki.
FOT. ŁYŻY
Jak ona ucho wa ła się w mie ście,
któ re zde ko mu ni zo wa ło ca łe
dzielnice Jak długo jeszcze drażnić
będzie patriotyczne wzmożenie
oby wa te li No we go Są cza uli ca
bezwstydnie poświęcona podpułkowniko
wi Iwa no wi Ili czo wi So sen ce, osła -
wio ne mu funk cjo na riu szo wi NKWD,
sowieckiemu oprawcy o rękach po łokcie
ską pa nych w pol skiej krwi Wzy -
wam Radę Miasta, żeby skończyła z tym
naigrywaniem się z przelanej krwi!!!
Po tym szoku otrząsnęłam się i podążyłam
w kierunku miejsca koncentracji
sił. Był to je den z tych cu dow nie sło -
necznych dni w pierwszej dekadzie listo
pa da. Dzię ki for mie wy pra co wa nej
w czasie kampanii letnich i jesiennych
do je cha łam aż do Piw nicz nej Zdro ju,
tym bar dziej, że mo je spra co wa ne lę -
dźwie popychał ciepły fen.
Oby ło się bez przy gód, je śli nie li czyć
te go, że w Bar ci cach przed ko ścio łem
swawolna spódnica w kolorze feldgrau
wplątała mi się w łańcuch, nieco rozerwała
i dalej pojechałam z gołym udem,
zadziwiając woźniców taborów nadjeżdżających
z naprzeciwka, którzy przeciągle
trąbili na widok mych wdzięków.
Na takie pozdrowienia oczywiście odpo
wia da łam ca łu sa mi roz da wa ny mi
na prawo i lewo.
Dojechałam nie tylko do samej Piwnicz
nej, lecz na wet nie co za. Tam za rzą -
dziłam popas, rozkulbaczyłam mego
stalowego rumaka, a w poszukiwaniu furażu
obrałam azymut na kantynę o nazwie
Majerzanka, nie mylić z macierzanką,
choć to z okazji święta narodowego byłoby
właściwsze, gdyż kojarzyłoby się
z macierzą naszą jedyną.
Nie za re kwi ro wa łam żyw no ści jak
legioniści z Pierwszej Brygady Komendan
ta, nie wy sta wi łam na świst ku
do skrętów kwitu dłużnego ani asygnaty,
lecz za pła ci łam go tów ką pod ję tą
uprzednio z kasy pułku.
W me nu oczy me prze past ne pa dły
na pie ro gi łom ni czań skie (8 zł). Już
daw no cho dził za mną ten spe cjał, si ła
żem słyszała o jego dobroci, zatem zaryzykowałam.
Podano mi trzy cepeliny
z tartych ziemniaków inaczej zwane kartaczami,
co ewokowało w mych myślach
cza sy, kie dy świ sta ły na po lach bi tew,
szatkując żołnierskie ciała na mielonkę.
Z tym, że w odróżnieniu od tych litewskich
– łomniczańskie stanowią wersję
oszczęd no ścio wą, bo za miast mię sem
fa sze ro wa ne są twa ro giem jak re krut
szrapnelami.
Tak się składa, że do cepelinów-karta
czy mam sto su nek en tu zja stycz ny,
gdyż w ramach wizyt rodzinnych bywałam
onegdaj na Białorusi tuż nad granicą
li tew ską i tam ob fi cie mnie ni mi
kar mio no aż tłuszcz ście kał po bro dzie
i z cichym posapywaniem odkładał się
w sadło na biodrach.
Te, które podano mi w Majerzance,
co to było za monumentalne paskudztwo!
Gumowate, ale nie sprężyste, lecz
spar cia łe, gąb cza ste i sil nie mu lą ce,
z woni i smaku podobne do derki spod
siodła ułana jazłowieckiego. Może gdyby
by ły świe że, to ja koś by uszły w oko -
pach. Ale to, co do sta łam, od sta ło swo je,
oba wiam się, że mo gło na wet pa mię tać
ów niezapomniany rok 1918 i zdążyło
wy schnąć na wiór. Na do miar złe go
– od grza no je w mi kro fa lów ce tyl ko
symbolicznie, bo temperaturą nieznacznie
przewyższało tę na zewnątrz.
Te, któ re po da no mi
w Ma je rzan ce, co to by ło
za mo nu men tal ne pa -
skudz two! Gu mo wa te,
ale nie sprę ży ste, lecz
spar cia łe, gąb cza ste i sil -
nie mu lą ce, z wo ni i sma -
ku po dob ne do der ki
spod sio dła uła na ja zło -
wiec kie go.
Odstawiłam jak niepyszna i w obliczu
za glą da ją cej w oczy klę ski – we -
zwa łam po sił ki. Od wód dy wi zyj ny,
który zjawił się z odsieczą, składał się
z pod od dzia łu na le śni ków z se rem (7
zł). W nie zmą co nym szy ku bo jo wym
sprawnie zajęły z góry upatrzone pozycje
w moim przewodzie pokarmowym
i ukła dzie tra wien nym. Za pra wio ne
w bo jach jak gwar dia na po le oń ska,
prze wa żnie nie za wo dzą ja ko ostat nia
deska ratunku w naszych niekończących
się po tycz kach z ga stro no mią. Mo żna
na nich polegać jak na Zawiszy albo Belinie-Prażmowskim,
tym bardziej, że te
w Majerzance okryte były grubą kołderką
z cu kru pu dru, któ ra nie uchron nie
zwia sto wa ła ro zejm w po sta ci zi my,
nad cho dzą cej nie ubła ga nym ga lo pem
jak szarża konarmii Budionnego…
ŻY WI SŁA WA ŁY ŻKA
W Majerzance ogarnęły mnie tzw. ambiwalentne
uczucia, w ocenie wahające się od 0
do 5. Ponieważ w ostatniej chwili przycwałowała
kawaleria w formie naleśników i przyniosła
ocalenie od niechybnej śmierci głodowej,
w strzelistym akcie łaski przyznaję ww. kantynie
trzy gwiazd ki z obiet ni cą awan su do stop -
nia kapitana, jeśli wyeliminuje z menu pierogi
łomniczańskie, przynajmniej zamrożone.