Zobacz pełne wydanie (PDF) - SÄ deczanin

WWW.SADECZANIN.INFO
30 SĄDECKIE WIGILIE
GRUDZIEŃ 2011
Czy wie dząc, że np. ro dzi ce ma ją tu fa -
cho wą i do brą opie kę, za po mi na się
o nich… na wet wte dy – za py ta łam
niepewnie pracowników.
– Odwiedzają. Zazwyczaj w pierwszy
dzień świąt. W tam tym ro ku
na przy kład jed na z có rek zja dła ze
swo ją ma mą wspól ną wi gi lię tu taj,
po czym do pie ro wte dy za bra ła ją
do domu. W Boże Narodzenie, jest tu
więk szy ruch niż za zwy czaj. Na szczę -
ście. One wszyst kie bar dzo te go po trze -
bują… – mówią panie Alicja i Elżbieta.
– Wcho dzi my w re la cje
ro dzin ne, do ka żde go
sta ra my się pod cho dzić
w spo sób in dy wi du al ny.
Bar dzo nie lu bi my po jęć
„pen sjo na riusz” bądź
„pen sjo na riusz ka”,
to są miesz kań cy.
MA RIAN MO RAŃ SKI
– Chociaż… – dodają po chwili.
– Trze ba przy znać, że jak tyl ko my wra -
camy, po jakiejś krótkiej nieobecności,
od razu jesteśmy zasypywane mnóstwem
pytań i opowieściami. Teraz my również
jesteśmy dla tych ludzi rodziną…
Pra cow ni cy Do mu Po mo cy Spo -
łecznej nie traktują swojej pracy, jako
przykrego obowiązku – to praca z powołania.
To dzięki temu, święta Bożego
Narodzenia mogą być ŚWIĘTAMI,
a nie tęsknotą i wspomnieniem wcześniejszych,
lepszych lat.
DO RO TA DO BRZAŃ SKA
Fot. ar ch. DPS dla ko biet w No wym Są czu
BRAT NA SPA CER NI KU
– Naj pierw sie dzie li śmy na doł ku
– opowiada Ryszard Pawłowski – a potem
za pa ko wa li nas do ny ski. I wio zą
trzech przestępców: Romek Hasslinger,
pro fe sor Gre la i ja. Gre la 13 grud nia
miał imie ni ny, bo Alek san der. Był wy -
chowawcą w „ekonomie”, czekał w domu
na delegacje z klasy z życzeniami, bo
to by ła nie dzie la. I za miast uczniów
przy szli smut ni pa no wie i za bra li
go. I tak so bie dys ku tuj my we trzech,
gdzie je dzie my, a pię ciu nas pil nu je.
Po kierunku jazdy uznaliśmy, że to będzie
wię zie nie w Tar no wie. Mi nę li śmy
Tarnów i w tym momencie jeden z milicjan
tów mó wi tak, że by śmy sły sze li:
„Ciekawa, jaka dzisiaj pogoda w Medyce”.
Ciar ki nas prze szły po ple cach, ale
mówię: „Straszą”. Kiedy jednak zobaczy
li śmy świa tła Rze szo wa, ob je cha li -
śmy mia sto i da lej je dzie my, to mó wię:
– Jed nak chy ba bia łe nie dźwie dzie,
na co Gre la wy buch nął: „K…, a ja mam
płyt kie bu ty”, to my z Rom kiem
w śmiech. Pan pro fe sor pierw szy raz
w życiu zaklął! Jechał na Sybir w płytkich
bu tach i pod kra wa tem, gdyż cze kał
w do mu na swo ich uczniów. Ja by łem
dobrze ubrany, akurat z nocki na kolei
wró ci łem, jak mnie zgar nę li, a to by ła
bardzo mroźna noc.
Pierwszy raz puścili nas na spacery
w Za łę żu, gdy przy spa wa li kra ty
nad spacernikami, bo wcześniej złodzieje
strajkowali tam na kominie. I dopiero
wte dy do wie dzia łem się, że mój brat He -
niek też tu jest, bo aku rat okno mo jej ce -
li, do dziś pa mię tam nu mer – 333
wychodziło na spacernik. Wtedy w Załężu
były trzy rodziny: Pawłowscy, Majdzi
ko wie – oj ciec i syn oraz bra cia
Moj ko wie z Tar no wa. Jak zo ba czy łem
bra ta na spa cer ni ku, to za dar łem się
przez okno „He nek!”. Obej rzał się, za -
machnął mi ręką i w tym momencie jeden
kla wisz krzy czy do dru gie go:
„Po licz okna, wjedź pod ce lę i spuść mu
kon kret ny ło mot…”, ale nie wje chał.
Mnie się w Za łę żu nic nie dzia ło: jeść
dali, bezpiecznie – kraty z jednej strony,
zaryglowane drzwi z drugiej, natomiast
naj strasz niej sza by ła myśl, że w do mu
została trójka małych dzieci, a żona musi
iść do ro bo ty. Dla te go uwa żam, że je -
żeli dzisiaj dostajemy jakieś blachy, to