Misyjne Materiały Formacyjne dla Dzieci 2013/2014

JesteM Miłosierny
„Przeżyła swe życie zgodnie z Ewangelią, trwała w modlitwie i oddaniu
wspólnocie. Głosiła Bożą dobroć i miłość biednym, wstawiała się za
nimi, a szczególnie za kobietami i dziećmi w najbardziej opuszczonych
miejscach” – czytamy w rezolucji Izby Reprezentantów.
Źródło: W dżungli zabija się anioły, Binka Le Breton, Wydawnictwo
Znak
✓ Załącznik 3
Pewien człowiek chciał zobaczyć niebo i piekło. Pewnego dnia pojawił
się jego Anioł Stróż.
– Pokażę ci niebo i piekło – rzekł do człowieka. – Chodź ze mną.
Człowiek podążył za aniołem, a w miarę upływu drogi krajobraz
wokół się zmieniał: sucha, spalona trawa, kikuty martwych drzew, spękana,
wyschnięta ziemia... W końcu doszli do wielkiej posiadłości, która
kiedyś musiała być piękna, lecz teraz odstraszała brzydotą – była pusta,
zniszczona i zaniedbana. Dom i ogród był w opłakanym stanie. Z domu
dochodziły przykre odgłosy: ktoś jęczał, ktoś klął, ktoś komuś urągał.
Człowiek zajrzał do wnętrza i zobaczył ludzi siedzących przy suto
zastawionym stole. Choć potraw było wiele, ludzie ci byli wynędzniali,
przeraźliwie głodni i spragnieni. Kłócili się zajadle, wydzierali sobie
wzajemnie jedzenie lub pomstowali na okrutny los. Człowiek przyjrzał
się uważnie i dostrzegł, że każdy z nich ma przymocowane do rąk łyżki
z bardzo długimi trzonkami i każda próba podniesienia do ust choćby
kęsa kończyła się niepowodzeniem. Mimo to ludzie wciąż z zachłannością
próbowali zagarnąć jak najwięcej i jak najlepsze kęsy dla siebie,
obserwując podejrzliwie swego sąsiada.
– To straszne – powiedział wstrząśnięty tym widokiem człowiek.
– A teraz zobaczysz niebo – powiedział Anioł Stróż i poprowadził
człowieka w przeciwną stronę.
Im bardziej oddalali się od piekła, tym krajobraz coraz bardziej
67