Show publication content! - PoznaÃ…Â„

More documents

Recommendations

Info

42 wk czerwiec/sierpień 2011 Kronika zwykłych przypadków (4) To jest dokument tamtych czasów. Akcja toczy się w 1946 roku. Tekst powstał w oparciu o raporty Komendy Powiatowej Milicji Obywatelskiej i dokumenty Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Kościanie, zachowane w archiwum poznańskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej. Wzbogacono go o relacje i prywatne notatki byłych funkcjonariuszy. Tytuł ma swoje źródło w wypowiedzi jednego z nich: „To wszystko, to były zwykłe, powojenne przypadki”. 25 czerwca Wtorek. Trwała oktawa Bożego Ciała. Pod wieczór z kaplicy Pana Jezusa w Kościanie wyruszyła procesja, okrążyła Plac Wolności, by powrócić do kaplicy. Jej przebieg zakłócił radiowęzeł, którego uliczne głośniki rozmieszczone były m.in. wzdłuż trasy procesji. W protokołach milicyjnych odnotowano, że „z głośników leciały skoczne polki i oberki, co przegłuszało modlitwy i śpiewy pobożne”. Na dodatek „wszystko odbywało się w wielkim chaosie”, bo milicjantom zakazano regulowania ruchem. Następnego dnia w lokalnym dzienniku „Biuletyn Powiatowy” napisano: „Pewne zdziwienie i ogólne poruszenie wśród wiernych wywołał fakt przeszkadzania procesji przez tutejszy Radiowęzeł, który nadawał – akurat w uroczystym i nabożnym momencie – różne oberki. Organ porządku i bezpieczeństwa winny dbać o odpowiednie regulowanie ruchem wszelakiego rodzaju pojazdów. Uniknie się wtedy niepotrzebnego przeszkadzania w nabożeństwie”. Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, wyjaśniając sprawę ustalił, że krytyka prasowa jest nieuzasadniona i świadczy o braku znajomości sprawy, bo wszystko odbywało się w najlepszym porządku, „ruchem kierowali wzorowo członkowie ORMO, a w radiowęźle nastąpiła awaria techniczna i aparatury nie dało się wyłączyć”. * Tego samego dnia do Kościana zjechał Specjalny Sąd Karny z Poznania. W czasie publicznej, pokazowej rozprawy miał osądzić winę kierownika miejskiego ogrodu w latach 1939 – 1945 Arnolda Kruschke. Prokurator Alfons Lehman, opierając się na materiałach zgromadzonych przez funkcjonariuszy UB, zarzucał ogrodnikowi, że „za czasów okupacji niemieckiej w powiecie kościańskim, idąc na rękę władzy okupacyjnej działał na szkodę ludności cywilnej przez to, że należał do SA (Sturm – Abteilungen), a więc organizacji mającej na celu Wskazówka wyborcza w „Biuletynie Powiatowym” z 24 czerwca 1946 r. W zbiorach autora tekstu. dokonywanie na Polakach zabójstw, rabunków i kradzieży, czym wzmocnił potencjał tego związku przestępczego”. Powiało grozą, a nad miastem pojawiło się widmo szubienicy, bo prokurator żądał najwyższego wymiaru kary. I wtedy stała się rzecz niespodziewana – kościaniacy, jak jeden mąż, odważyli się stanąć w obronie Kruschkego. Do ostatniej chwili do sądu napływały petycje, listy pochwalne i gwarancyjne. Sprawę prowadził sędzia Jan Szubert i – trzeba to napisać – stanął na wysokości zadania. Wyrok Uniewinnienie. Z uzasadnienia wyroku: „Na podstawie wyników przewodu sądowego ustala Sąd następujący stan faktyczny. Oskarżony był obywatelem polskim narodowości niemieckiej i uzyskał podczas okupacji wykaz II grupy VD (według DVL to jest niemieckiej listy narodowej – dop. J.Z.). Był kierownikiem ogrodu miejskiego i przyjął z czasem około 160 Polaków do pracy, o którą go prosili. Był dla nich zawsze przychylnym i rozmawiał nawet przy apelu tylko po polsku, za co niejednokrotnie się narażał na przykrości ze strony władz niemieckich. Uchronił także swych pracowników przed aresztowaniem za śpiewanie „Jeszcze Polska nie zginęła”, biorąc całą odpowiedzialność na siebie. Po wstąpieniu do SA nie zmieniło się jego postępowanie względem Polaków, za co został też ze swego stanowiska zwolniony i do wojska zaciągniony. W danym wypadku wykazanym zostało, że oskarżony nie godził się na program SA, a wręcz przeciwnie zarządzenia te sabotował, a za tym nie okazywał gotowości do popełnienia przestępstw i pomocy okupantowi nie udzielał. Z tych powodów należało oskarżonego uniewinnić, a koszty postępowania karnego nałożyć na Skarb Państwa”. 28 czerwca Za dwa dni Głosowanie Ludowe czyli referendum. Polakom postawiono trzy pytania: czy jesteś za zniesieniem Senatu; czy chcesz utrwalenia w przyszłej konstytucji ustroju gospodarczego, zaprowadzonego przez reformę rolną i unarodowienie podstawowych gałęzi gospodarki krajowej, z zachowaniem ustawowych uprawnień inicjatywy prywatnej i czy chcesz utrwalenia zachodnich granic Państwa Polskiego na Bałtyku, Odrze i Nysie Łużyckiej Od dłuższego czasu oficjalna prasa i radio nawoływały do głosowania „Trzy razy TAK”. Tegoż dnia w „Biuletynie Powiatowym” ukazał się dziwny list Rady Narodowej Polaków we Francji, wysłany rzekomo 19 maja 1945 roku przez rodzinę K. z miejscowości Sainte Florine w departamencie Górnej Loary do krewnych w Łękach Wielkich, w ówczesnym powiecie kościańskim. Jego tytuł – „Znamienny list Polaków z Francji. Rada Narodowa Polaków we Francji, grupująca 100 tysięcy członków”. List nosił wszelkie znamiona fałszywki, tzw. komunistycznej agitki i napisany był zaskakująco przyzwoitym stylem: „Kochany Szwagrze i Szwagierko! Donosimy Wam, że list Wasz odebraliśmy, za który serdecznie dziękujemy. Piszecie nam, że chętnie byście się chcieli z nami zobaczyć, bo tyle lat nas żeście nie widzieli. I my z całego serca pragniemy tego samego. Stęskniliśmy się bardzo za Wami i naszą Polską. Jesteśmy rzuceni w obce strony i kto jest temu winien Czyż u nas w Polsce nie było dosyć pracy, żeśmy musieli szukać chleba zagranicą. Temu wszystkiemu jest winien ten faszystowski rząd, który rządził do roku 1939. Wtrącił nas w nędzę i poniewierkę, a na samym końcu sprzedali Polskę Hitlerowi (…)”. I dalej: „My wiemy, że i u Was pozostali jeszcze ci, którzy pragnęliby powrotu tych dawnych czasów przed rokiem 1939. My wiemy, że w Polsce znajdują się jeszcze reakcyjne psy, ukryte w PSL, z panem Mikołajczykiem na czele, którzy pragnęliby zmian dla siebie, a z krzywdą dla chłopa, robotnika i pracującej inteligencji. Nie dajcie się Kochany Szwagrze i Szwagierko omamić od tych faryzeuszów i trwajcie przy naszym rządzie robotniczo – chłopskim. Jeżeli wybory mają się odbyć za miesiąc, to śmiało głosujcie „tak!”. Tym samym stwierdzicie, że pragniecie, by nasz cały naród polski prowadził Rząd Jedności Narodowej; Rząd, który jak żeście się sami przekonali, jest naszym robotniczym rządem. Ten rząd sprowadzi do Polski, do naszego kraju, za którym tak tęsknimy, całą emigrację polską (…)”. Tę wiernopoddańczą korespondencję redakcja kościańskiego dziennika lokalnego opatrzyła obszernym komentarzem, zaczynającym się od zdania: „Otrzymaliśmy list od jednego z naszych abonentów w powiecie kościańskim, który ze względu na jego treść umieszczany w całości”, a zakończonym apelem: „Twardą odpowiedzią dla tych wszystkich będzie nasza postawa obywatelska przy Głosowaniu Ludowym i nieugięta, twarda, trzykrotna odpowiedź TAK!”. 2 lipca Kościański „Biuletyn Powiatowy” na tytułowej stronie zamieścił dokładne wyniki referendum, dotyczące Warszawy i Łodzi, opatrując artykuł tytułem „Pierwszy etap wygrany. Wyniki Głosowania Ludowego w Polsce”. Danych z miasta Kościana i powiatu kościańskiego nie podano. Zamiast tego umieszczono krytyczny komentarz, a w nim m.in.: „Na marginesie niedzielnych wyborów nasuwają się nam pewne spostrzeżenia, które musimy z tego miejsca poddać ogólnemu napiętnowaniu. Miasto Kościan uważamy zawsze za miasto czysto polskie – nasze. Byliśmy dumni zawsze z tytułu wywodzącego się z naszego miasta – „kościaniaki”. A co nam wykazało referendum Że są jednostki, które nie chcą naszych ziem na zachodzie; ziem, które wracają do nas; ziem, po których stąpali nasi przodkowie wyparci teutońskim zaborczym mieczem Drangu nach Osten(…)”. Z relacji funkcjonariusza UB, zabezpieczającego w Kościanie przebieg czerwcowego referendum: 43 wk czerwiec/sierpień 2011 Strona tytułowa „Biuletynu Powiatowego” z 28 czerwca 1946 r. W zbiorach autora tekstu. „Po przeliczeniu głosów przeżyliśmy szok. Dokładnych danych nie pamiętam, ale w przybliżeniu w skali powiatu przeciwko Senatowi zagłosowało zaledwie 30%, przeciwko nacjonalizacji i reformie rolnej – 50%, przeciwko granicom zachodnim – 20% ogółu uczestników, a frekwencja była duża, bo przekraczała 80% uprawnionych. Dużo było głosów nieważnych. W propagandzie postanowiono położyć nacisk wyłącznie na krytykę społeczeństwa powiatu za to, że aż tylu ludzi nie chce granicy zachodniej, a im chodziło o to, żeby do Polski wróciły Kresy Wschodnie. Zapadła polityczna decyzja, żeby w Wielkopolsce nie publikować danych powiatowych tylko zbiorcze wyniki krajowe, województwa poznańskiego i wybranych innych rejonów Polski. Powiat kościański zagłosował dwa razy NIE i raz TAK”. Doświadczenia z referendum nie poszły na marne. Wybory do Sejmu – 19 stycznia 1947 roku bezpieka, także kościańska, „przygotowała” już znacznie lepiej. (Koniec) JERZY ZIELONKA
44 wk czerwiec/sierpień 2011 45 wk czerwiec/sierpień 2011 Szkółka (3) Po pewnym czasie panią Olgę Irżabek zastąpił pan Jezior. Skończyły się śmiechy – chichy. I zaczęło się odrabianie zaległości. Trochę niestety spóźnione. Pan Jezior usiłował przekonać nas do nauki języka rosyjskiego. Opowiadał między innymi, jak w czasie bezpośrednio po wyzwoleniu Kościana, zagadnął jakiegoś rosyjskiego żołnierza popełniającego coś tam nagannego „Towariszcz nie nada”. Ponoć poskutkowało. Czy była to całkowita abstrakcja Myślę, że nie. Codziennie przecież obserwowałem z naszego okna na piętrze domu stojącego przy ulicy Poznańskiej, jak dwaj radzieccy żołnierze z pepeszami, trzy razy dziennie, kontrolowali przebiegającą przez pola linię telefoniczną. Pani Zofia Szymanowska. Uczyła historii. Wspaniała nauczycielka i kobieta. Fascynowała mnie i wydaje mi się, że się w Niej, uczuciem chłopca oczywiście, podkochiwałem. Mieszkała w tamtym czasie z rodzicami przy ul. Sierakowskiego. W jednym z takich bliźniaczych bloków. Czasem pozwalała mi odprowadzać się po szkole do swego domu. Za jakimś tam razem, po opowieściach z mojej strony, jak to w moich żyłach płynie indiańska krew, ze śmiechem wręczyła mi rzecz dla mnie już wówczas, a co dopiero później, bezcenną. Dziesięć numerów gazety sprzed lat. „Dziennika Powszechnego Krajowego” z 1831 roku. Sprzed 120 laty. Z czasów Powstania Listopadowego. Dotykałem pożółkłych stron gazety z dni dawno minionych. Powstanie Listopadowe… Jakiegoś tam razu Maryś Przybylski pozwolił mi pomyszkować w dolnej szufladzie komody stojącej w ich jednopokojowym mieszkaniu przy ul. Poznańskiej. A w tej szufladzie znajdowało się kilka roczników przedwojennego „Płomyka” z roku 1930. Myślę, że miesięcznik kupował Jasiu starszy brat Mariana. Marian był przecież na to zbyt młody. Rok 1930 to było stulecie Powstania Listopadowego. Ciągle jeszcze, w tamtych latach, żywe. Listopadowy numer „Płomyka” z 1930 roku poświęcony był w całości tamtym wydarzeniom. „Grzmiały pod Stoczkiem armaty, a Dwernicki dosiadał konia”, dzieci z przełomu lat dwudziestych i trzydziestych penetrowały pobojowisko pod Ostrołęką, porucznik Bem dowodził baterią konnej artylerii, a Piotr Wysocki na długich, lśniących bielą korytarzach Szkoły Podchorążych nawoływał „do broni”. W latach późniejszych budziłem w Szkole czasem i podziw znajomością tamtych zdarzeń. A to była tylko i wy- łącznie fascynacja, fascynacja rozbudzona zawartością komody z ulicy Poznańskiej i gazetami podarowanymi przez panią Zofię Szymanowską. Jeszcze na studiach powodowany tą fascynacją i wspomnieniami w antykwariatach wyszukiwałem wspomnień listopadowych powstańców… Kupowałem je za grosze. Dziś oprawione w bordowe okładki są ozdobą mojej biblioteki. Wspomnienia generałów tamtej wojny, dzieje Wodzów Naczelnych, spisy żołnierzy powstańców, ich groby na cmentarzach Paryża… Generał Bem. Byłem przecież i harcerzem zastępu im. gen. Józefa Bema i żołnierzem 6 Pomorskiej Brygady Artylerii Armat im. Gen. Józefa Bema. Tyle zdarzeń i tyle wspomnień ma swój początek w tamtych szkolnych czasach. Z panią Zofią Szymanowską wiąże się jeszcze jedno moje wspomnienie. W późniejszych latach wyszła za mąż za Józefowicza, (niestety gdzieś uciekło mi Jego imię) znanego kościańskiego lekkoatletę i członka któregoś z poznańskich klubów, czy nie Olimpii). W ogólniaku i ja próbowałem swych sił w biegach średnich. Momentami zdawało mi się, że nawet jestem w nich dobry. No i raz przyszło mi wystartować w Kościanie między innymi z panem Józefowiczem na 800 metrów. Rzecz nie w tym, że oglądałem jego plecy z coraz to i większej odległości, i że sromotnie przegrałem, ale w lekkości oraz długości jego kroku, w jakieś niezwykłej swobodzie, wspaniałości biegu. To był pierwszy lekkoatleta, wspaniały biegacz, którego widziałem i podziwiałem. Budziła się z wolna moja miłość do książek. Jeszcze w czwartej klasie, szkoły powszechnej, jak to wtedy mówiono, zapisałem się do wiejskiej biblioteki w Kiełczewie. Mieściła się w dwóch pomieszczeniach zajmowanych dziś przez pocztę. Tam wypożyczyłem dwie pierwsze książki w moim życiu: „W okopach Stalingradu” i „Ze wspomnień mego dziadka”. Pierwsza dotyczyła obrony Stalingradu w czasie drugiej wojny światowej, a istotną część drugiej stanowiły wspomnienia dotyczące wojny polskobolszewickiej z 1920 roku. Nie mogłem treści tych dwóch książek złożyć z sobą, a mimo to czytałem je z równym zainteresowaniem. Tamta pierwsza moja biblioteka. Trochę ponura z małymi oknami, ciemne pomieszczenia, rzędy książek, okładki które skrywał szary pakowy papier… Jakże im daleko było do barwy dzisiejszych okładek, a mimo to, a może właśnie dlatego budziły nieodmiennie moje zainteresowanie… i w mej pamięci jaśnieją wszystkimi kolorami tęczy. To pod ich wpływem zapragnąłem mieć pierwszą, swoją bibliotekę. Dziś już nie pamiętam, jak przekonałem Ojca, dość, że wstawił on w drzwi starej szafonierki szyby, a tak przerobioną umieścił w naszym jednym pokoju na Poznańskiej między kaflowym piecem a szafą na ubrania. Nad tak przerobioną szafonierką zawiesiłem mały obrazek z Adamem Mickiewiczem i drewnianą szablę. W ten sposób spełniły się moje pragnienia. Ma biblioteka liczy dziś ponad 12 tysięcy książek, zajmuje ściany pięciu pokoi, są wśród nich i „białe kruki”, warte nieraz i wielkie pieniądze, ale w żaden sposób nie dorównują tamtemu księgozbiorowi (może czterdziestu, może pięćdziesięciu książkom) z Poznańskiej ulicy mieszczącemu się w starej, szyfonierce. Czas biegł. Ukończyłem Szkółkę. Z Zosią i Stasiem Przybylskim, nieżyjącym już niestety późniejszym komandorem, kapitanem żeglugi wielkiej, udało nam się dostać do kościańskiego Ogólniaka. Pozostawiliśmy dwa stare budynki z czerwonej cegły na początku Kiełczewa, pompę na szkolnym dziedzińcu, piaszczystą Zdzisław Wojtczak z Zosią Przywecką ze szkolnego zespołu tanecznego na okładce „Przyjaciółki” Fot. ze zbiorów autora drogę na wiatraki i wspomnienia… Ruszyliśmy dalej w życiową wędrówkę. Jak grom z jasnego nieba dopadła mnie wiadomość, że 4 maja 1957 roku, podczas zjazdu związkowego nauczycieli powiatu kościańskiego, na mównicy, w auli kościańskiego Ogólniaka, zmarł nagle na zawał serca Pan Kierownik Wojciech Polak. Był prezesem Powiatowego Zarządu Związku Nauczycielstwa Polskiego w Kościanie. Na mównicy bronił laickiego charakteru szkoły. Bronił bezpardonowo i na fali popaździernikowych przemian bez powodzenia. Jego słowom i argumentom towarzyszył nieprzychylny szum sali. I ta walka kosztowała Go życie. Całkowity jeszcze smarkacz, nie rozumiejący prawie że nic z tego co się stało, wiedziałem, że muszę pójść na pogrzeb. Stałem gdzieś z tyłu, na samym końcu, pod kaplicą szpitalną. Ludzi była przeogromna rzesza. I przeraźliwy, przeszywający przestrzenie sąsiednich ulic krzyk Pani Kierownik… Mimo upływu tylu lat nie potrafię przedstawić co przeżywałem. Panią Kierownik – Kazimierę Polak „wysiudłano” z mieszkania na pięterku większego ze szkolnych budynków. Zamieszkała na poddaszu budynku przy ówczesnej ulicy Findera, tuż przy kolejowym dworcu. Byłem tam może z dwa razy, gdy z Bogusiem studiowaliśmy wspólnie prawo. Na ścianie wisiało zdjęcie moje i Zosi… Kazimiera Polak z domu Klimek urodziła się 20 marca 1908 r. w miejscowości Turka nad Stryjem w dawnym województwie stanisławowskim, z ojca Walentego z zawodu weterynarza i Florentyny z Peruckich. Naukę w zakresie klas od pierwszej do czwartej pobierała w Pensjonacie Sióstr Rodziny Przenajświętszej Marii Panny w Łomnej. Naukę kontynuowała w siedmioklasowej Szkole Powszechnej im. Konarskiego we Lwowie, którą to ukończyła w 1922 roku. W latach 1922–1927 uczęszczała do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego. Tam też 11 maja 1927 roku zdała egzamin dojrzałości. Od 1 września tegoż roku pracowała w szkołach powszechnych w miejscowościach Nowodwór, Wólka Zawieprzycka i Brzeźnica Książęca w powiecie lubartowskim. Na własną prośbę przeniesiona została przez władzę oświatową do województwa poznańskiego i w roku szkolnym 1930/1931 uczyła w Szkole Powszechnej w Szubinie, a od 1 września 1931 roku w Szkole Powszechnej Nr 1 w Chodzieży. Drugi egzamin nauczycielski zdała 10 maja 1932 roku. Na kolejną prośbę została z dniem 1 marca 1936 roku przeniesiona do Szkoły Powszechnej w Kiełczewie w powiecie kościańskim. 12 kwietnia 1938 roku wyszła za Wojciecha Polaka, kierownika Szkoły Powszechnej w Kiełczewie. Początek okupacji spędziła, wysiedlona przez Niemców już 8 grudnia 1939 roku z budynku szkolnego w Kiełczewie, w Kościanie. Chora i niezdolna do pracy wyjechała do Jasła w województwie krakowskim, gdzie od samego początku okupacji ukrywał się poszukiwany przez hitlerowców jej mąż. W Jaśle, wspólnie z mężem przebywali do 15 września 1944 roku. Prowadziła tam indywidualne tajne nauczanie dzieci polskich w zakresie historii i języka polskiego. Po okupacji wraz z mężem przybyła do Kiełczewa, gdzie dalej pracowała jako nauczycielka. 1 stycznia 1956 roku przeszła na emeryturę. Zmarła 8 czerwca 1985 roku w Kościanie. Z małżeństwa zawartego z Wojciechem Polakiem miała syna Bogusława urodzonego 3 stycznia 1945 roku. Wojciech Polak urodził się 8 lutego 1902 roku w Wadowicach, z ojca Józefa (rolnika) i Marii z domu Krzapowska. Zmarł 4 maja 1957 roku w Kościanie. Kazimiera i Wojciech Polakowie spoczywają we wspólnej mogile na nowym cmentarzu parafialnym w Kościanie, po prawej stronie Mauzoleum.(Koniec) ZDZISŁAW WOJTCZAK
Page 1 and 2: 1 wk styczeñ/marzec 2011 ISSN 1231
Page 3 and 4: 4 wk czerwiec/sierpień 2011 Laure
Page 5 and 6: 8 wk czerwiec/sierpień 2011 9 wk c
Page 7 and 8: 12 wk czerwiec/sierpień 2011 13 wk
Page 21: 40 wk czerwiec/sierpień 2011 się

Show publication content! - PoznaÃ…Â„

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?