Klasyczne metody szyfrowania

dwóch denicji. Nullem nazywamy jednostk¦ tekstu zaszyfrowanego, której
nie odpowiada »adna jednostka tekstu jawnego. Oczywi±cie, nasze przeksztaªcenie
szyfruj¡ce musi by¢ w dalszym ci¡gu wzajemnie jednoznaczne.
Zatem, w praktyce, do alfabetu jawnego dorzucamy ,,znak pusty, któremu
odpowiada pewien znak w alfabecie zaszyfrowanym. Na przykªad
A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z ∅ ∅ ′
s z y f r o w a n i e 3 c d g h j k 4 m p q t u v x b l
W powy»szym szyfrze, wyst¦puj¡ dwa nulle: b i l. Wtajemniczeni wiedz¡, »e
po otrzymaniu zaszyfrowanej wiadomo±ci, nale»y te dwa znaki zignorowa¢.
Na przykªad zaszyfrowane wiadomo±ci esmsbhp13m1s oraz e1sbmsh1pb3ms
oznaczaj¡ to samo, a mianowicie wiadomo±¢ KATAPULTA.
Druga denicja jest nast¦puj¡ca: homofonem nazywamy jednostk¦ tekstu
jawnego, której odpowiada wi¦cej ni» jedna jednostka tekstu zaszyfrowanego.
I tym razem mamy problemy z wieloznaczno±ci¡ funkcji szyfruj¡cej. Problem
ten pokonujemy powtarzaj¡c elementy w alfabecie jawnym. A oto przykªad
A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z A A T
s z y f r o w a n i e 3 c d g h j k 4 m p q t u v x b 5 l
Trzy homofony powy»szego alfabetu to A, A i T. Dzi¦ki nim wiadomo±¢ KA-
TAPULTA mo»emy zaszyfrowa¢ tak, »e »adna litera alfabetu zaszyfrowanego
nie powtarza si¦: esm5hp31b.
Przy ukªadaniu przeksztaªcenia szyfruj¡cego mo»emy stosowa¢ zarówno
nulle jak i homofony. Šamanie szyfru jest wtedy jeszcze bardziej utrudnione.
Oprócz tych dwóch utrudnie« stosowane s¡ te» i inne bardziej skomplikowane.
Niektóre z nich opiszemy poni»ej.
2.7 Jednostki dwuliterowe czyli digramy
Digramy jako alfabet po raz pierwszy zastosowaª niejaki Giovanni Battista
Porta w 1563 roku. Alfabet taki skªadaª si¦ z czterystu digramów i do ka»dego
z nich Porta z niebywaª¡ inwencj¡ dobraª pewien szczególny znak.
Ogólnie, stosuj¡c digramy jako jednostki tekstu jawnego, mamy alfabet
zªo»ony z N 2 liter. Jego symbole zast¦pujemy b¡d¹ pojedynczymi znakami,
18