Uilyam Somerset Moyem - Kitabxana

52
getdi. Adəti üzrə, əvvəlcə ərini alnından öpdü. Bundan sonra polkovnik plaşının cibindən İvin
kitabını çıxararaq zala keçdi və oxumağa başladı. Şeir oxumaq onun üçün çətin idi və hərçənd hər
bir sözə böyük diqqətlə yanaşırdı, yenə də qarmaqarışıqlıq içində idi. Sonra bir sə başdan başladı
və ikinci dəfə axıra qədər oxudu. Get-gedə lap həvəsi sönürdü, amma o, səfeh deyildi və ikinci
dəfə artıq kitabı oxuyub bitirəndə artıq nəyin nə olduğu barədə tam aydın fikrə gəldi. Kitabın bir
hissəsi sərbəst şeirlərdən ibarət idi, bir hissəsi də adi şeir ölçülərindən kənara çıxmırdı, ancaq belə
şeirlərdə ifadə olunmuş məna yalnız dayaz zəka sahiblərinə xoş gələ bilərdi. Bu, olan yaşlı bir
qadınla gənc oğlan arasındakı ehtiraslı məhəbbət hekayəti idi.
Birinci şəxsin dilindən yazılmış bu məhəbbət əhvalatı artıq gəncliyini çoxdan ötürmüş və cavan
bir oğlanın ona dəlicəsinə vurulduğunu duyan qadının heyrəti ilə başlayır. O, bu sevgiyə
inanmaqda tərəddüd edir. Düşünür ki, özü-özünü aldadır. Və birdən dəhşət içərisində ayılıb görür
ki, ey dadi-bidad, özü də o oğlana dəlicəsinə aşiq olub. Özünü inandırmağa çalışır ki, bu,
cəfəngiyyatdan başqa bir şey deyil. Düşünür ki, əgər hisslərini cilovlaya bilməsə, ehtirasına tabe
olsa aralarındakı bu yaş fərqi onlara bədbəxtlikdən başqa bir şey gətirməyəcək. Hər bəchlə oğlanı
ürəyini açmaqdan çəkindirir. Lakin gün gəlir ki, aşiq öz eşqini izhar edir və qadını da ürəyindəki
gizli sevgini bəyan etməyə məcbur edir. Oğlan birlikdə qaçmaq üçün ona yalvarır. Qadınsa ərini,
evini tərk edə bilmir. Yaşa dolan bir qadın, təravətli bir gənc – axı qarşıda onları hansı həyat
gözləyir Ümid etmək olarmı ki, bu məhəbbətin sonu olmayacaq Qadın ona rəhm etməsi üçün
oğlana yalvarır. Ancaq onun məhəbbəti çox coşğundur, fırtınalı dəniz kimidir. O, bu qadını istəyir,
bütün varlığı, bütün ruhu, bütün vücudu ilə istəyir və nəhayət, qorxu içində, titrəyərək, lakin arzu
dolu qadın ona təslim olur. Daha sonra xoşbəxtlik dövrü gəlir. Dünya – cansıxıcı, ağ-qara dünya
parlaq rənglərlə əlvanlaşır. Qadının qələmindən kağız üzərinə sevgi nəğmələri tökülür. O, öz gənc
sevgilisinə, onun ağlı başdan çıxaran vücuduna pərəstiş edir, onun enli sinəsini, qədd-qamətli
belini, ayaqlarının gözəlliyini, qarnının hamarlılığını ağızdolusu tərif edir. Corc bunları oxuduqca
qəzəbdən rəngi qaralırdı; bıçaq vursan qanı çıxmazdı.
“Müsibət şeydir”. Deyfnin dostu belə demişdi. Elə düz də deyib. Quşu lap gözündən vurub.
Çox ürəkbulandırandır.
Kitabda kədər dolu kiçik şeir parçaları da vardı ki, burada qadın aşiqi tərəfindən tərk edildikdən
sonra həyatının boşluğundan şikayətlənib sızlayır, lakin onlar xoşbəxt yaşadığı anlar üçün iztirab
çəkməyə dəyər deyən qadının göz yaşları ilə bitir. O, birlikdə keçirdikləri uzun, həyəcanlı
gecələrdən söz açır, bir-birinin ağuşunda uyuyaraq sakitləşdiklərindən danışır. Bütün təhlükələrə
sinə gərərək birlikdə olduqları gözəl anların ləzzətindən, vücudlarını saran ehtirasın və bu güclü
istək qarşısında duruş gətirə bilmədiklərindən yazır.
Qadın bu könül əyləncələrinin bir neçə həftədən artıq davam etməyəcəyini düşünürdü, ancaq
təəccüblü də olsa, bu, davam edir. Şeirlərdən biri iki sevgilinin ürəklərini qızdıran məhəbbət