Uilyam Somerset Moyem - Kitabxana

28
əvvəl olduğum yerə gəlib çıxmışam. Yaman dilxor oldum. Ətrafa nəzər salaraq yenidən yol
almağa başladım. Dəhşətli idi, məndən damcı-damcı tər tökülürdü. Düşərgə yerləşən istiqaməti
az-çox bilirdim. Keçdiyim cığırdakı izlərə baxırdım ki, görüm həmin yollarımı gəlmişəm.
Deyəsən, bir-iki iz tapdım və ümidlə irəlilədim. Üstəlik də bərk susamışdım. Ancaq budaqların
üstündən keçərək bitkilərin arasından özümə yol açır, elə hey getməkdə davam edirdim. Birdən
anladım ki, azmışam. Ola bilməzdi ki, düzgün istiqamətdə bu qədər yol gedim və hələ də
düşərgəyə çatmayım. Lap mat qalmışdım. Bircə onu bilirdim ki, nə olursa olsun təşvişə
düşməməliyəm. Ona gərə də oturub düşdüyüm vəziyyəti götür-qoy etməyə başladım. Susuzluq
da ki, məni tamam əldən salmışdı. Günortadan xeyli keçmişdi, uç-dörd saata qaranlıq
düşəcəkdi. Hər halda gecəni cəngəllikdə keçirmək elə də arzuolunan bir şey deyil. Haqqında
düşündüyüm yeganə şey çalışıb axını tapmaq idi. Əgər çay axını ilə getsəm, o, məni daha
böyük axına, sonra da ki, gec-tez çaya aparıb çıxaracaqdı. Ancaq bu, mənim iki gün vaxtımı
alacaqdı. Axmaqlığıma görə özümü lənətlədim. Təəssüf ki, əlimdən heç nə gəlmirdi, ona görə
də yola davam etdim. Hər halda əgər çay tapsam, heç olmasa su da içə biləcəkdim. Tərslikdən
su da qəhətə çıxmışdı. Hətta məni çaya aparıb çıxaracaq kiçik bir axın belə gözə dəymirdi.
Artıq narahat olmağa başladım. Lap yorulana qədər veyil-veyil gəzdim. Meşədə çoxlu ov
quşları və heyvanların olduğundan xəbərim vardı. Əgər kərgədana rast gəlsəm, işim bitəcəkdi.
Məni dəli edən şey bu idi ki, düşərgədən heç on mil aralı olmadığımı bilirdim.
Soyuqqanlılığımı qorumağa çalışdım. Hava tutulurdu, cəngəlliyin dərinliklərində isə artıq
zülmət kimi qaranlıq düşürdü. Tüfəng götürmüş olsaydım, heç olmasa atəş açardım. Yəqin ki,
düşərgədə mənim azdığımı anlayıb axtarışa çıxardılar. Meşəlik elə sıx idi ki, altı futdan uzağı
görə bilmirdm. Bir az keçəndən sonra, bilmirəm əsəblərim pozulmuşdu, ya nəydi, məndə belə
bir hiss yarandı ki, hansısa bir heyvan məni qarabaqara izləyir. Dayanırdım, o da dayanırdı.
Yola davam edirdim, o da eynilə. Amma onu görə bilmirdim. Kolluqda da heç bir hənirti
duyulmurdu. Hətta budağın sınmasını və ya yarpaqların arasından keçərkən onlara
toxunmağımı belə eşitmirdim, ancaq o heyvanların necə sakit hərəkət etdiyini bilirdim, həm də
əmin idim ki, nə isə oğrun-oğrun yeriyir. Ürəyim elə bərk döyünürdü ki, az qala yerindən
çıxacaqdı. Ağlımı itirmək dərəcəsində idim. Bütün iradəmi toplayaraq özümü qaçmaqdan güclə
saxlayırdım. Bilridim ki, belə eləsəm, yolu tamam itirəcəm. Bu dolaşıq yerlərlə iyirmi yard
getməmişdən qabaq mən yəqin ki, artıq azmışdım. Uzansam, aşağı əyilsəm o heyvan üstümə
atılacaqdı. Qaçmağa başlasam, Allah bilir hara gedib çıxardım. Özümü ələ almalı idim.
Ağlamaq məni tutmuşdu. Bir tərəfdən də susuzluq əldən salmışdı. Həyatımda heç vaxt bu
qədər çox qorxmamışdım. Inan mənə, əgər əlimdə revolver olsaydı, mütləq beynimə bir güllə
çaxardım. Elə dəhşətli idi ki, bu günün bitməsini istəyirdim. Yorğunluqdan ayaqlarımı güclə
sürüyürdüm. Mənə ağır yara vurmuş düşmənə belə olsa, o vaxt çəkdiyim dəhşətləri