Gunter Helwig - TMZB w Bogatyni

przeciwlotnicze kalibru 20 mm. Obsługiwane były one przez niemieckich Ŝołnierzy. Ja w kaŜdą
niedzielę uczestniczyłem w obowiązkowych zbiórkach Hitlerjugend, które odbywały się w dzisiejszym
Domu Kultury. Uczyłem się tutaj w sekcji motorowej.
Szkoły nie ukończyłem, gdyŜ w marcu 1945 roku, jako 16-sto letni chłopak zostałem powołany
do odbycia słuŜby w Volkssturmie. Wraz ze mną powołanie otrzymał tylko jeden rówieśnik z
Bogatyni. W tym czasie toczyły się juŜ walki o Lubań. Do odbycia słuŜby pojechałem rowerem do
oddalonego o 25 kilometrów rejonu wsi Groß-schönau Heinewalde. Mają kompanię zakwaterowano w
zamku Heinewalde. Według mojej oceny zgrupowanie nasze liczyło około tysiąca młodych chłopców.
Umundurowani byliśmy w polowe mundury Wehrmachtu. Broni osobistej nie otrzymaliśmy.
Niewielka ilość broni, w którą była wyposaŜona kompania, słuŜyła tylko do strzelania i
demonstrowania działania. W trakcie szkolenia dowódcy nasi starali się wpoić w nas wolę walki i
zwycięstwa. W niedzielę moŜna było dostać przepustkę na opuszczenie rejonu zakwaterowania. Ja w
czasie przepustki jechałem rowerem do rodziców w Bogatyni. W czasie kwietniowej niedzieli będąc na
przepustce byłem świadkiem bombardowania Bogatyni przez samoloty sowieckie. Słyszałem wówczas
kilka wybuchów. W czasie tego bombardowania całkowitemu zniszczeniu uległ dom mleczarza. W
pierwszych dniach maja dowódca nasz oznajmił, Ŝe wojna się kończy i on poprowadzi nasz oddział w
stronę wojsk amerykańskich a kto chce moŜe wracać do domu. Zdecydowałem się na marsz w stronę
Amerykanów. Maszerowaliśmy drogami w kierunku Drezna.
Na drogach panował całkowity chaos, przepełnione one były uciekinierami, jedni z nich
podąŜali na zachód, drudzy usiłowali wrócić na wschód do swoich opuszczonych siedzib. KaŜdy
pluton dostał do dyspozycji wóz na gumowych kołach, na który załadowaliśmy nasze wyposaŜenie
wojskowe i solidarnie ciągnąc poruszaliśmy się w kolumnie cywilnych uciekinierów w kierunku
Drezna. W takich warunkach nasza kolumna nasza pokonała około 50 kilometrów w kierunku Drezna.
W trakcie marszu spotkałem znajomego z Bogatyni, o którym wiedziałem, Ŝe słuŜył w Wehrmachcie.
Był on juŜ przebrany w ubranie cywilne i wracał do Bogatyni. Ulegając jego namowom postanowiłem
równieŜ wrócić do domu. Rozpoczęliśmy wspólny marsz w kierunku wschodnim. Nasz marsz odbywał
się po terenie zajętym przez Rosjan i w związku z tym musieliśmy posuwać się bardzo ostroŜnie,
obserwując uwaŜnie teren. W ten sposób udało się nam dotrzeć do Heinewalde, gdzie ja pozostawiłem
mundur i przebrałem się równieŜ w ubranie cywilne. Wkrótce dotarliśmy do rodzinnych domów.
Nigdy nie dowiedziałem się, czy kolumna nasza dotarła do strefy okupacyjnej amerykańskiej, gdyŜ po
wojnie nie spotkałem nikogo z uczestników tego marszu.
Rozpoczynało się Ŝycie pod okupacją. Pierwszego czerwonoarmistę zobaczyłem jak stał przed
zamkniętą bramą winiarni uzbrojony w cięŜki karabin maszynowy na kółkach. O minionej wojnie
świadczyło kilka cięŜkich dział przeciwlotniczych porzuconych przez wycofującą się armię niemiecką
3