Palestra Świętokrzyska Nr 9-10 2009 - Okręgowa Rada Adwokacka ...

PALESTRA ŚWIIĘTOKRZYSKA PISMO ŚWIĘTOKRZYSKIEJ IZBY ADWOKACKIEJ W KIELCACH
Kiedy wszedłem do sieni Pugacz trzymał w ręku kosę, cała jego ręka była we krwi.
Przyniosłem wiadro i zawołałem Natalię Kuźmyk by ta przyniosła od siebie koryto, żeby było
w czym mięso zasolić. Natalia Kuźmyk zasoliła mięso i włożyła je do beczki, a wątrobę
ugotowała. (...)
Dwa tygodni później spotkałem we wsi piętnastoletnią dziewczynę, która pytała mnie
gdzie można kupić kartofle. Odpowiedziałem, że ja mogę jej sprzedać. Powiedziałem tak
dlatego, żeby poszła do mnie. Po drodze dałem znak Aksentiewowi by przyszedł do mego
domu. Kiedy przyszliśmy powiedziałem dziewczynie, że idę szukać kartofle, a tak naprawdę
poszedłem do Josyfa Kuźmyka. Kiedy przyszliśmy z Kuźmykiem Aksentiew już ją zabił. (...)
Mięsem podzieliliśmy się po równo”.
Siwaczenko opowiedział dokładnie jak doszło do kolejnych zabójstw dokonanych przez tą
grupę. Ostatnią ich ofiarą padł 28 maja syn wspomnianego Onisima Hucałenki. Zabił go
Aksentiew w domu Siwaczenki. Mięso chłopca pocięli na kawałki, następnie zawołali Natalię
Kuźmyk, która przyszła i zaczęła je gotować. Sam Siwaczenko poszedł do Pugacza mówiąc
mu żeby ten wziął butelkę wódki i przyszedł na „świeże mięso”.
Oprócz przypadków kanibalizmu, którym towarzyszyło zabójstwo [W raportach
partyjnych, GPU i milicji określano takie akty mianem ludojedstwo, w odróżnieniu od aktów
kanibalizmu, którym nie towarzyszyło zabójstwo – trupojedstwo – R.K.] miały miejsce
przypadki trupożerstwa (ros. trupojedstwo). Częstą przyczyną trupożerstwa było to, że zwłoki
zmarłych leżały w domach wiele dni. Władze wiejskie nie nadążały z grzebaniem zmarłych, a
członkowie rodzin zmarłych byli tak osłabieni, że nie byli w stanie ich pochować.
W kodeksie karnym ZSRR ani USRR, co oczywiste nie było wzmianki o kanibalizmie.
Ludzi oskarżonych o ten proceder skazywano na podstawie art. 56, p. 17 K.K. USRR [kto
popełnia akty bandytyzmu (…) przy szczególnie obciążających okolicznościach podlega karze
śmierci oraz konfiskacie mienia], art. 138, p. „a” K.K. USRR [kto zabija człowieka w celu
uzyskania korzyści (…) z niskich pobudek, podlega karze pozbawienia wolności do lat 10 (…),
przy szczególnie obciążających okolicznościach – karzę śmierci przez rozstrzelanie] i art. 138 p.
„c” K.K. USRR [kto zabija człowieka ze szczególnym okrucieństwem podlega karze
pozbawienia wolności do lat 10, przy okolicznościach szczególnie obciążających – karzę
śmierci], art. 174, p. 4 K.K. USRR [kto dokonuje rozboju, podczas którego doszło do zabójstwa
podlega karzę pozbawienia wolności do lat 10, przy okolicznościach szczególnie obciążających
– karzę śmierci]
Dokładnie nie wiadomo do ilu aktów kanibalizmu doszło podczas Wielkiego Głodu na
Ukrainie. Kijowskie GPU 12 marca 1933 r. informowało szefa GPU USRR, że „ostatnio”
codziennie z rejonów obwodu otrzymuje dziesięć i więcej doniesień o popełnionych aktach
kanibalizmu. Według tegoż raportu w obwodzie kijowskim w okresie od 9 stycznia do 12
marca 1933 r. zarejestrowano 69 aktów kanibalizmu, którym towarzyszyło zabójstwo i 54
przypadki trupożerstwa. Jednocześnie podkreślono, że „dane te są oczywiście niepełne, gdyż
w rzeczywistości takich przypadków jest znacznie więcej”. Podobnie przedstawiała się
sytuacja w innych obwodach Ukrainy. W obwodzie charkowskim do 1 marca 1933 r.
zarejestrowano 9 aktów kanibalizmu, do 1 kwietnia 58, do 1 maja 132, do 1 czerwca 221. W
obwodzie winnickim do 7 maja 1933 r. zarejestrowano 71 przypadków kanibalizmu, którym
towarzyszyło zabójstwo i 9 przypadków trupożerstwa.
Pewne światło nt. liczby popełnionych aktów ludożerstwa rzucają materiały z Archiwum
Państwowego MSW Ukrainy. W 1933 r. za kanibalizm skazano na okres od 3 do 5 lat łagrów
30