Palestra Świętokrzyska Nr 9-10 2009 - Okręgowa Rada Adwokacka ...

PALESTRA ŚWIIĘTOKRZYSKA PISMO ŚWIĘTOKRZYSKIEJ IZBY ADWOKACKIEJ W KIELCACH
z 1914 r. stała się nieaktualna. Stąd też już w pierwszych miesiącach niepodległości pojawił się
pomysł zwołania kolejnego zjazdu adwokatów polskich dla omówienia nowej sytuacji, w jakiej
znalazła się polska adwokatura. Inicjatywa zwołania drugiego Zjazdu wyszła od lwowskiego
Wydziału Związku Adwokatów Polskich, przy czym w przygotowaniu Zjazdu aktywnie
uczestniczyli adwokaci skupieni w Sekcji Adwokackiej Warszawskiego Koła Prawników
Polskich. Powołany latem 1919 r. komitet Zjazdu, na czele którego stanął ówczesny prezes
Naczelnej Rady Adwokackiej Cezary Ponikowski, opracował program oraz ustalił, że miejscem
Zjazdu będzie Warszawa. Drugi Zjazd Adwokatów Polskich odbył się w dniach 27 – 28 września
1919 r., a uczestniczyło w nim ok. 350 adwokatów. 17 Program Zjazdu obejmował część wstępną,
w której wygłoszono referaty o stanie adwokatury w trzech dzielnicach państwa polskiego oraz
przygotowano dwa odrębne działy tematyczne. W pierwszym z nich umieszczono referaty
dotyczące organizacji adwokatury zaś w drugim znalazły się materiały dotyczące rozszerzenia
działalności Związku Adwokatów Polskich na obszar całego państwa. Warszawski Zjazd
zakończył się podjęciem szeregu uchwał, z których na plan pierwszy wysuwał się postulat jak
najszybszego przyjęcia ogólnopolskiej ustawy adwokackiej. Nadto część uchwał odnosiła się do
sprawy reformy studiów prawniczych, organizacji wymiaru sprawiedliwości na ziemiach byłego
zaboru pruskiego oraz kwestii ubezpieczenia adwokatów.
Idea zwołania trzeciego już Zjazdu Adwokatów Polskich zrodziła się w 1921 r. jednakże
dopiero przekształcenie w cztery lata później poznańskiej organizacji pod nazwą Związku
Adwokatów w oddział Związku Adwokatów Polskich stało się okazją do zorganizowania Zjazdu
w Poznaniu. Potrzeba zwołania kolejnego Zjazdu wynikała z konieczności zajęcia przez polskich
adwokatów stanowiska w kwestiach zasadniczych dla adwokatury, dotyczących głównie
prowadzonych wówczas prac nad ustawą adwokacką i stemplową 18 . Termin Zjazdu określono
między 26 a 28 września 1928 r. W pierwszym rzędzie omówiono przebieg prac nad nową
ustawą adwokacką, wyrażając uznanie dla działań Komisji Kodyfikacyjnej. Natomiast odnośnie
projektu ustawy stemplowej Zjazd podjął uchwałę, w której zdecydowanie zaprotestował
przeciwko propozycji rozszerzenia przymusu notarialnego na wszelkie czynności dotyczące
obrotu nieruchomościami, podkreślając przy tym, że tego rodzaju rozwiązanie szkodzi nie tylko
interesom adwokatów, ale także społeczeństwa. Przedmiotem obrad Zjazdu były również
zagadnienia związane z wyłonieniem osobnej kategorii adwokatów przy najwyższych
instancjach sądowych oraz sprawa udziału polskich adwokatów w obronach oskarżonych o
działalność antypaństwową. Odnośnie tych kwestii Zjazd nie podjął jednak żadnych uchwał
przekazując sprawy do dalszych prac Zarządowi Głównemu Związku Adwokatów Polskich 19 .
Kolejny, czwarty, a zarazem jak się miało okazać w przyszłości, ostatni już Zjazd Adwokatów
Polskich zwołany został w roku 1928 do Torunia. Przygotowanie kolejnego Zjazdu podyktowane
było koniecznością omówienia zasad organizacji adwokatury w przyszłej ustawie adwokackiej,
która mimo apelu wyrażonego jeszcze na warszawskim Zjeździe, nadal była przedmiotem prac
Komisji Kodyfikacyjnej. Zjazd toruński miał się także zająć sprawami przekazanymi przez
poprzedni ogólny Zjazd Adwokatów Polskich. Omawiany Zjazd odbył się między 26 a 28 maja
17 C. Ponikowski, op. cit., s. 138.
18 Zob.: Program III Ogólnego Zjazdu Adwokatów Polskich w Poznaniu w dniach 26, 27 i 28 września 1925 r., „Przegląd Prawa i
Administracji”, 1925, s. 303.
19 III-ci ogólny zjazd Adwokatów Polskich w Poznaniu, „Przegląd Prawa i Administracji”, 1926, s. 212.
16