Seçilmiş əsərləri - Azərbaycan Milli Kitabxanası

________________Milli Kitabxana________________
Dost dostu düşmən girinə verməmək üçün ölümə getmişdir. Şükranla Ulduz da
belə dostlardan deyildilərmi Heç bir kəs təfsilatı bilməsə də, Şükran bilməmiş
olmazdı və doğrudan da bilmişdi, necə də qara mozalan bu aranı qarışdırdı, necə
də o öz qəsdinə çatmaq üçün Ulduzu acıda-acıda özündən çıxardı, Şükranın
özünü də belə qəzəbləndirdi. Axı mozalan qəsdən çovurdu, öz qəsdinə görə
Ulduzun dəmir nallı təpiyini Şükrana tuş elədi. Özü də Ulduzun bu hərəkəti çox
yamanca bir müsibət gətirdi. Elə bil ki, qəflətən ox kamanından çıxdı, qardaşın
oxu qardaşın ürəyindən keçdi.
Ancaq baxanda Ulduz yox idi. O, gözə dəymirdi, görünmürdü. Bəlkə öz
boyük cinayətini duyan Ulduz aradan çıxıb başqa bir yana qaçmışdı Bəlkə
Ulduz hələlik Göyən dərələrinin dərinlərində gizlənmişdi Yox, Ulduz nə
qaçmışdı, nə heç bir yanda gizlənmişdi, Ulduz matəm içində sarsılıb dəyişmiş,
öz Ulduzluğunu qeyb edib qara don geymişdi. Nəinki Ulduzu tanıyan, hətta onu
tanımayan-bilən diqqətlə baxsa, çətin ki, onu tanıyardı. Ulduz hara, qulaqları
sallanan, ortası ortasından keçən, ürəyin yandığı halda çeşmədən bir qurtum su
içməyən, kömür kimi qaralan bu qarqara at hara! Görən deyərdi bəs görəsən
kimin əl çəkib Göyən düzənlərinə buraxdığı hər əfəl yabıdır ki, milçəklənəmilçəklənə
gəlib bu araya çıxıbdır Qovsan da bu qara at getmir, uşaqlar daşa
bassalar da, bu qara at qaçmır. Elə bil ki, bu qara at dilə gəlib deyir: daha
daşlayın məni, daşqalaq eləyin məni, qurtarın canımı. Diqqətlə baxan, zəndlə
yoxlayan olsa idi, yenə də Ulduzdan heç bir Ulduz qaldığını görə bilməzdi.
Şükransız Ulduzun hər bir dəqiqəsi acı ilcən keçmişdi. Bu vəziyyətdə belə yenə
də Ulduz özünə bəraət axtarmırdı. O özünü günahkar, müqəssir bilirdi. Ulduz
duyurdu ki, onun ağ günü Şükranla getmişdir.
Belə olduğu halda yenə da Ulduz barədə söz-söhbət kəsilmək bilmirdi.
Güman ki, o atı Göyalının yeznələrindən birisi tələf edibdir, deyirdilər.
Maraqlanırdılar, görəsən o atı nə ilə öldürüblər Gərək belə bir xəyanətkar qatili
ağqoyunluların gözləri qabağında oxa tutaydılar, bir an içində onun canından üstüstə
yüz ox keçirəydilər. Sən gör bu necə nankor atmış ki, onu kişmişlə bəsləyən,
üfürə-üfürə tumarlayan adama dönük çıxmışdır. Yox, gərək bu qatil atın divanı
Ağqoyunlu elinin gözləri qabağında tutulsun. Bacardıqca tez olsun, Şükran
torpağa təslim edilməmiş bu at gəbərdilsin, obanın it-pişiyinə, dərənin qarğaquzğununa
qismət edilsin. Başqaları da başqa cür yozurdular. Onlar da
192