Preuzmite peti broj (sic!)

kako je Federacija dvoetnički zamišljen identitet, hrvatski glas nije nezastupljen u naprijed opisanim
medijima kao što su Federalna televizija, na prvom mjestu, zbog zakonske obvezatnosti, Oslobođenje,
BH Dani i Slobodna Bosna. Zanimljivo je da ovdje metonimiju ugroženosti ne forsiraju novinari i urednici,
odnosno sama retorika i diskurs određenog medija, nego se ustupa medijski prostor političarima,
akademskim i kulturnima radnicima, intelektualcima i crkvenim velikodostojnicima kako bi sami sebe
zastupali.
U svemu po strani ostaje državna televizija BHT, koja, jedva gledana, tehnički slabo opremljena, neorganizirana,
rastrgana između entitetskih medija unutar Javnog servisa, sve više liči na predratni Yutel,
čija pomiriteljska retorika i naspram većine disonantne metonimije nikome nisu odgovarale. Ipak, yutelovsku
angažiranost putem težnje za što većom nepristranošću ne možemo pripisati i BHT-u, koji se
smišljeno i ciljano pretvara u jednu bezličnu, dosadnu televizijsku kuću. Ova televizija najbolje oslikava
postojanost Bosne i Hercegovine kao države na simboličkom nivou: i ima i nema, i jeste i nije, i učvršćuje
se i raspada se, i integrira se i razgrađuje se, pokazujući se time kao istinska “paradoksalna država”
(Jasmina Husanović 7 ). Međutim, to što država kao država skoro pa ne postoji na simboličkom nivou ne
smije navesti na zaključak da država ne postoji kao sistem koji ima svoje djelatne ideološke aparate.
U administrativnoj rascjepkanosti intenzitet rada ideoloških aparata države, paradoksalno, raste i jača,
jer se kroz dva entiteta i deset kantona, od kojih svi imaju državne ili bliske ovlasti, konstantno i iznova
multipliciraju ideologije i ideološki aparati putem kojih vladajuća klasa reproducira postojeće proizvodne
i vlasničke odnose.
Jedna naizgled bezazlena i potpuno pozitivna, skoro pa mitski spasiteljska metonimija prokazuje
bosanskohercegovačke medije kao ideološke aparate vladajuće klase potpuno nespremne i neodlučive
na bilo koji oblik kritičkog propitivanja i revaloriziranja. To je metonimija evropskih integracija, odnosno
Evropske unije kao političkog i ekonomskog raja u kojem će svi problemi, za koje se provincijski glupavo
i narcisoidno tvrdi da su samo nama svojstveni, biti jednim pokretom božanske evropske ruke riješeni.
Eurometonimija objedinjuje na isti način i sve političke partije, pri čemu one najbolje pokazuju svoju
ideološku, etnokapitalističku identičnost. Navodne partije desnog centra, lijevog centra, narodne partije,
socijaldemokratske partije, radikalne partije, ljevičarske (sic!) partije zapravo i nemaju svoju navlastitu
ideologiju prema kojoj bi potpuno legitimno nastupale na političkoj sceni ma koliko njihovi ideološki
pogledi i vrijednosti odudarali od dominantnih ideologija iskazanih kroz metonimije u diskurzivnim
praksama.
U nekom ne tek idealno nego i iole logički postavljenom svijetu nemoguće bi bilo da jedna nacionalsocijalistička
partija i jedna nazovi socijal-demokratska partija ili pak jedna liberalna i jedna narodna
partija u Evropskoj uniji vide isto. Ma koliko takva ideološka bezličnost i prisutnost eurodiskursa kod
svih političkih partija svjedočila o mizernom položaju Bosne i Hercegovine na međunarodnoj političkoj
sceni, ona isto toliko svjedoči i o tome koliko su metonimije, zapravo, isprazne i koliko se iza njih krije
jedina bosanskohercegovačka ideologija - ideologija etnokapitalizma. 8
Ova eurometonimija, koja se pokazuje jako inspirativnom u analizi dominantnih diskursa u savremenoj
Bosni i Hercegovini, opet uvjerljivo svjedoči o tome da su mediji ništa drugo kamuflirani (a često ni
takvi) glasovi društvenih elita, odnosno ideološki aparati vladajuće klase, jer samo preslikavaju diskurse
političkih partija.
Mediji u Bosni i Hercegovini ponekad pišu kritički, čak i negativno, o temama koje se usko tiču Evropske
unije, ali je to uvijek tijesno povezano sa određenim unutarnjim problemom same Bosne i Hercegovine
a ne Evropske unije kao međudržavne interesne zajednice i najjačeg političko-ekonomskog subjekta
neoliberalnog kapitalizma. Moguće je tako ponegdje pročitati, istina usputno i sigurno ne na naslovnici
ili u udarnom terminu štošta o dokidanju socijalne države u Evropskoj uniji ili finansijskoj stabilizaciji na
štetu običnih ljudi, ali tada je takva kvazikritika upotrijebljena kako bi se politički neprijatelj ocrnio zbog
svoje hipersocijalne, neodržive države, uperene kao etnički markiranim socijalno ugroženim kategorijama,
koje su zapravo stranačka socijentela.
!stav
7
Husanović, Jasmina, Društveni imaginariji i politika. Metaforizacije kroz ‘b-h optiku’: Dominantne kulturne/ /političke matrice,
diskursi i prakse, u: Reč, 78/2009., Fabrika Knjiga, Beograd, 67 - 104.
8
Istina, valja napomenuti da je metonimijsko približavanje, skoro pa udruživanje, partija i političkih blokova prisutno i u samoj
Evropskoj uniji, gdje se svi udružuju oko velikih ciljeva održivog razvoja, socijalne uključenosti, finansijske i fiskalne stabilnosti…
20
(sic!)