Coś na Progu #10

poczytne. Wszystko stało się naukowe, edukacyjne.
Gorączkowym ruchem zmierzwił swoją gęstą czarną
czuprynę. Jego oczy jaśniały niezdrowym blaskiem.
– Powinieneś być zadowolony, że mechanizm społeczny
działa bez zarzutu, a jednocześnie wszyscy robią to, na co
mają ochotę – uniosła się Bella, jednak Sam nadal nie
przestawał mruczeć do siebie.
– Na pierwszy ogień poszły świerszczyki. Następnie
wszystkie sensacyjne i detektywistyczne pozycje. Zaczęli
edukować dzieciaki i urabiać ich na przykładnych obywateli...
– ...tak jak powinno być – ucięła Bella.
– Czy zdajesz sobie sprawę – rzucił zajadle, wytykając
ją palcem – że w ciągu ostatnich dwóch lat w tym mieście
nie popełniono więcej niż tuzina morderstw? Ani jednego
samobójstwa czy wojny gangów albo...
– Wielkie nieba! – westchnęła Bella. – Skończ z tą
prehistorią, Sam. Już od dwudziestu lat przestępczość jest na
wymarciu. Mamy 1975, pamiętasz?
Kobieta podeszła do niego i poklepała współczująco po
plecach.
– A może napisałbyś coś popularno-naukowego?
– Nie lubię nauki – prychnął.
– Zatem wracamy do punktu wyjścia, czyli miłości –
spuentowała pewnym siebie głosem.
W ustach formowały mu się już nienawistne słowa,
jednak ostatecznie odparł:
– Nie, potrzebuję czegoś nowego i innego.
Wstał i podszedł do okna. W luksusowym apartamencie
poniżej wypatrzył pół tuzina krzątających się robotów, szybko
PROZA POEZJA
uwijających się ze swoją pracą. Jego twarz rozjaśnił uśmiech
drapieżnika obserwującego swoją ofiarę.
– A niech to! – zakrzyknął. – Dlaczego wcześniej na to
nie wpadłem?! Roboty! Napiszę historię miłosną o dwóch
robotach.
– Bądź poważny – próbowała go zgasić żona.
– To może się kiedyś zdarzyć – dowodził. – Tylko
pomyśl! Miłość naoliwiona, zespawana, zbudowana z blachy
i kabli.
Zaśmiał się triumfująco, choć był to niski, dziwaczny
śmiech. Bella spodziewała się, że zaraz będzie się bił w
piersi, lecz usłyszała tylko:
– Roboty zakochują się od pierwszego wejrzenia i
niszczą głośniki.
– Dzieciak z ciebie, Sam – uśmiechnęła się tolerancyjnie.
– Czasami zastanawiam się, dlaczego za ciebie wyszłam.
Stern wizualnie zapadł się w sobie, a niosący go przed
chwilą entuzjazm wypalał się w postaci wstydliwego rumieńca.
„Tylko pół tuzina morderstw”, pomyślał. Żadnej polityki,
niczego wartego przelania na papier. Ale on potrzebował
tej historii. Desperacko. Oszaleje, jeśli nic się szybko nie
zmieni. Zębatki jego umysłu pracowały na najwyższych
obrotach. Wena słodko szeptała w jego podświadomości.
Potrzebował tej historii. Obrócił się i spojrzał na swoją żonę,
Bellę, która opierając się o parapet, przyglądała się korkowi
na podniebnych trasach, spoglądając na ulicę znajdującą się
pięćdziesiąt pięter niżej...
Samuel sięgnął powoli i bezszelestnie po swój atomowy
rewolwer.
COŚ NA PROGU 99