Coś na Progu #10

More documents

Recommendations

Info

PROZA POEZJA angielskim autorem. Wtedy twoje książki, przetłumaczone na język francuski, zyskałyby ci ogromną popularność we Francji i zostałbyś uznany przez swoich rodaków za jednego z największych mistrzów fantastyki.« Ale jak to bywa, jestem uważany za człowieka bez znaczenia dla literatury francuskiej. Piętnaście lat temu Dumas zaproponował moją kandydaturę do Akademii, i jako, że w tym czasie miałem kilku znajomych w Akademii – Labiche’a, Sandoza, i innych – wydawało się, że istnieje szansa mojego wyboru i formalnego uznania mojej pracy. Ale nigdy nie zostało to doprowadzone do końca, i dzisiaj, kiedy dostaję listy z Ameryki skierowane do »Pana Juliusza Verne’a z Akademii Francuskiej« trochę się do siebie uśmiecham. Od dnia, kiedy została zaproponowana moja kandydatura, wybory przeprowadzono już nie mniej, niż czterdzieści dwa razy, co sprawiło, że Akademia się tym samym całkowicie odnowiła od owego czasu. Mi jednak przeszło.” Właśnie wtedy pan Verne powiedział te słowa, które z racji ich ważności, umieściłem na początku tego artykułu. Aby zmienić temat, zapytałem mistrza o jego podróże, a on powiedział: „Żeglowałem dla własnej przyjemności, ale zawsze z myślą o uzyskaniu informacji do moich książek. To było moje stałe zajęcie i każda z moich powieści skorzystała przez te moje podróże. Tak więc, w „Losie na loterię” można znaleźć opowieści o osobistych doświadczeniach i obserwacjach z tournee po Szkocji i wypraw do Iona i Staffa, jak również z podróży do Norwegii w 1862 roku, kiedy to ze Sztokholmu udaliśmy się przez Kanał do Christiany, a następnie podróżowaliśmy trzy dni i trzy noce statkiem parowym. Powozem zjechaliśmy najbardziej dzikie tereny Norwegii, Tolemark, odwiedziliśmy, wysokie na dziewięćset stóp, wodospady Gosta. W „Czarnych Indiach” zawarta jest relacja mojej podróży po Anglii i wizyty nad szkockimi jeziorami. „Miasto pływające” powstało w wyniku mojej wyprawy do Ameryki w 1867 roku, kiedy popłynąłem do Nowego Jorku, odwiedziłem Albany i Niagarę, gdzie miałem wielkie szczęście zobaczyć Niagarę zamarzniętą. Było to 14 kwietnia i strumienie wody wlewały się do otwartej lodowej paszczy. „Mateusz Sandorf” zrodził się w czasie wycieczki z Tangeru na Maltę na pokładzie mojego jachtu, nazwanego „St Michel” – na cześć mojego syna Michela, który towarzyszył mi w tej wyprawie, wraz ze swą matką i moim bratem, Paulem. W 1878 roku odbyłem bardzo pouczającą i przyjemną wyprawę jachtem po basenie Morza Śródziemnego. Towarzyszyli mi Raoul Duval, Hetzel młodszy i mój brat. Podróżowanie to największa przyjemność mego życia i z wielkim żalem byłem zmuszony, w 1886 roku, w wyniku wypadku, zaprzestać jej. Zna pan smutną historię mojego siostrzeńca, który mnie uwielbiał i którego ja również bardzo lubiłem. Przyszedł do mnie pewnego dnia, mrucząc coś wściekle, po czym wyciągnął rewolwer i strzelił do mnie, raniąc moją lewą nogę, przez co okulawił mnie na całe życie. Rana się nie zamknęła, a pocisk nigdy nie został usunięty. Biedny chłopiec okazał się obłąkany – powiedział, że zrobił to, aby zwrócić uwagę na moje roszczenia dotyczące miejsca w Akademii Francuskiej. Obecnie przebywa w zakładzie zamkniętym i obawiam się, że nigdy nie zostanie wyleczony. Spowodowało to wielki żal, że już nigdy nie zobaczę Ameryki. Miałem ochotę udać się w tym roku do Chicago, ale w tym stanie zdrowia i z wciąż otwartą raną to zupełnie niemożliwe. A ja tak kocham Amerykę i Amerykanów. Jeśli pisze pan dla Ameryki, koniecznie proszę napisać im, jeśli oni też mnie kochają – a wiem, że tak jest, ponieważ otrzymuję co roku tysiące listów z Ameryki – to, że odwzajemniam ich uczucie całym swym sercem. Ach, gdybym tylko mógł udać się tam i zobaczyć ich wszystkich, to byłaby wielka radość! „Choć większość wiedzy geograficznej w moich powieściach pochodzi z osobistych obserwacji, czasami musiałem polegać na opisach z wcześniej przeczytanej literatury. Tak na przykład w powieści, o której mówiłem, czyli w „Malcu””, który wychodzi wkrótce, opisuję przygody chłopca w Irlandii. Prowadzę go od wieku dwóch lat do piętnastu, kiedy to dorabia się majątku dla siebie i swych przyjaciół, co jest wielkim finałem powieści, nieprawdaż? Podróżuje po całej Irlandii, a jako, że sam nigdy tam nie byłem, moje opisy scenerii i różnych miejsc zostały zaczerpnięte z książek. “Mam książki z wyprzedzeniem na całe lata. Następna powieść, czyli ta, która zostanie opublikowana w przyszłym roku, jest zatytułowana „Zadziwiające przygody kapitana Antifera” i jest już całkowicie zakończona. To opowieść o poszukiwaniu i odnajdywaniu skarbów, a fabuła kręci się wokół bardzo ciekawego zagadnienia geometrycznego. Jestem teraz pochłonięty powieścią, która ukaże się w 1895 roku, ale nie mogę nic na jej temat powiedzieć, jako że nie ma jeszcze właściwie żadnej formy. W 96 COŚ NA PROGU
międzyczasie pisuję opowiadania. Tak więc, z kolejnym świątecznym numerem „Figaro” opublikowana zostanie moja opowieść zatytułowana „Pan Re z krzyżykiem i panna Mi z bemolem” (Re z krzyżykiem i Mi z bemolem, jak wiadomo, to dokładnie takie same nuty na fortepian). Widzi pan tu pewną prawidłowość? Tu pojawia się moja wiedza muzyczna. Nic, czego człowiek raz się nauczy, nie zostaje zmarnowane. „Ludzie często pytają mnie, jak i pan to uczynił, dlaczego mieszkam w Amiens, ja, który jestem takim instynktownym paryżaninem. Ponieważ, jak już mówiłem, płynie we mnie bretońska krew, kocham spokój i ciszę i nie mógłbym być szczęśliwszy, jak tylko w klasztorze. Spokojne życie wypełnione nauką i pracą jest dla mnie rozkoszą. Przyjechałem do Amiens pierwszy raz w 1857 roku, tu spotkałem damę, która jest teraz moją żoną, a która wówczas nosiła nazwisko de Vianne i była wdową z dwiema małymi córeczkami. Więzy rodzinne i spokój tego miejsca przywiązały mnie do Amiens na dobre. To jest dobra rzecz, ponieważ, jak powiedział mi kiedyś Hetzel, gdybym mieszkał w Paryżu, napisałbym co najmniej dziesięć powieści mniej niż to zrobiłem. Bardzo lubię moje życie tutaj. Powiedziałem panu, jak pracuję w godzinach porannych i jak czytam popołudniami. Ćwiczę tyle, ile tylko mogę. To jest tajemnica zdrowia i siły. Nadal bardzo lubię teatr. Kiedy tylko grana jest jakaś sztuka w niewielkim teatrze nieopodal, może być pan pewien, że spotka panią Verne i jej małżonka w ich loży. W tych dniach jadamy w hotelu Continental, tak aby wyjść z domu i dać naszej służbie odpocząć. Nasz jedynak, Michel, mieszka – razem z żoną i dziećmi – w Paryżu. Sprawnie pisze na tematy naukowe. Mam tylko jedno zwierzę domowe. Jego portret znajduje się w moim domu. To Follet, mój drogi stary pies.” Niedoceniony Pisarz Zadałem wówczas panu Vernowi pytanie, które choć niedyskretne, zdawało się konieczne. Słyszałem, że dochody uzyskane przez niego za jego wspaniałe książki są mniejsze niż honoraria zwykłego dziennikarza. Zasłyszałem takie twierdzenie, i to z pewnego źródła, że, uwzględniając średnią, Juliusz Verne nigdy nie zarobił więcej niż pięć tysięcy dolarów rocznie. Pan Verne powiedział: „Wolałbym nie mówić nic na ten temat. To prawda, że moje PROZA POEZJA pierwsze książki, w tym te, które osiągnęły największy sukces, były sprzedawane za dziesiątą część ich wartości. Jednak po 1875 roku, czyli po wydaniu „Michała Strogowa”, moje umowy zostały zmienione i dały mi uczciwy udział w zyskach z moich powieści. Nie mam jednak żadnych powodów do skarg. Tym lepiej, jeśli mój wydawca również zarobił. Z pewnością mogę żałować, że wcześniej nie podpisałem lepszych umów. Tak więc, „W 80 dni dookoła świata” w samej Francji zarobiło dziesięć milionów franków, a „Michał Strogow” siedem milionów, z których ja sam otrzymałem znacznie mniej, niż wynosiła moja część. Ale ja nie jestem i nigdy nie byłem człowiekiem żądnym pieniędzy. Jestem literatem i artystą, żyjącym w dążeniu do ideału, szalejącym nad pomysłem i tryskającym entuzjazmem nad moją pracą, a gdy jest już ona wykonywana, odkładam ją na bok i zapominając o niej całkowicie. Potrafię często usiąść w swym gabinecie, sięgnąć książkę autorstwa Juliusza Verne’a i przeczytać ją z prawdziwą przyjemnością. Trochę więcej sprawiedliwości ze strony moich rodaków ceniłbym milion razy bardziej, niż te tysiące dolarów, które moje książki powinny były dać mi każdego roku. To jest to, czego żałuję i zawsze będą żałować.” Spojrzałem na czerwoną rozetę oficera Legii Honorowej w dziurce od guzika, w luźnej niebieskiej kurtce mistrza. „Tak” – powiedział – „to jest pewien dowód uznania.” Potem, z uśmiechem dodał: „Byłem ostatnim człowiekiem odznaczonym przez cesarstwo. Dwie godziny po podpisaniu dekretu dotyczącego mojej osoby, przestało ono istnieć. Mój awans na oficera został podpisany w lipcu ubiegłego roku. Ale za odznaczeniami nie wzdycham wcale bardziej niż za złotem. Liczy się to, że ludzie powinni zobaczyć, czego dokonałem, albo próbowałem zrobić, i nie powinni przeoczyć artysty w bajarzu. Jestem artystą” – powtórzył Juliusz Verne, prostując się i stanowczo ustawiając nogę na dywanie. “Jestem artystą” powiedział Juliusz Verne. Ameryka zaś, jak długo będzie czytać, będzie po nim powtarzać. COŚ NA PROGU 97
Page 3 and 4:
S P I T R E Ś C I TEMAT NUMERU - S
Page 5 and 6:
TEMAT NUMERU Wojciech Sawłowicz 1,
Page 7 and 8:
konstrukcję i 130-konny 2 silnik V
Page 9 and 10:
TEMAT NUMERU ZBUDUJ WŁASNEGO FRANK
Page 11 and 12:
które pozwalało na pięć i pół
Page 13 and 14:
Iwanow był doktorem Uniwersytetu C
Page 15 and 16:
TEMAT NUMERU Na przestrzeni kilkudz
Page 17 and 18:
Batmana, musicie zatriumfować nad
Page 19 and 20:
wać wszystkie tablice logarytmiczn
Page 21 and 22:
tego słynny patent Edisona, skonst
Page 23 and 24:
akterie. Do tego miał dziwną obse
Page 25 and 26:
że na miejscu nie odnaleziono jesz
Page 27 and 28:
Dopiero boskie tchnienie życia spr
Page 29 and 30:
że podanie o praskim Golemie zosta
Page 31 and 32:
filmów 7 jak „Nosferatu - symfon
Page 33 and 34:
TEMAT NUMERU 731 PAULINA ANACKA BAD
Page 35 and 36:
wieku i płci, nie szczędząc przy
Page 37 and 38:
TEMAT NUMERU Odrażający, zły i z
Page 39 and 40:
EGIPSKA ESKAPADA W 1928 roku księ
Page 41 and 42:
inwestorów. Wraz z zakończeniem w
Page 43 and 44:
tutejsi mieszkańcy czczą Moreau,
Page 45 and 46: na człowieka, arcydziełem chirurg
Page 47 and 48: impulsy, sprawiając nosicielom nie
Page 49 and 50: TEMAT NUMERU Dwuskrzydłowe drzwi u
Page 51 and 52: zamyślony, nieobecny. Jego myśli
Page 53 and 54: Nie dopuszczał do swojej świadomo
Page 55 and 56: odprysków kina nowej przygody - ni
Page 57 and 58: VARIA wygłoszony przez Nadę po wk
Page 59 and 60: VARIA pisanie jest trudne. Nauczył
Page 61 and 62: monstrualnej maszkary z koszmarów
Page 63 and 64: VARIA wyrwa mu uszy, po czym przyk
Page 65 and 66: The Toxic Crusaders „Toksyczny M
Page 67 and 68: podobny riddle box możemy znaleź
Page 69 and 70: he’s pickin fights with his best
Page 71 and 72: STREFA KRYMINAŁU I SENSACJI od „
Page 73 and 74: STREFA KRYMINAŁU I SENSACJI niej,
Page 75 and 76: STREFA KRYMINAŁU I SENSACJI zeznaw
Page 77 and 78: STREFA KRYMINAŁU I SENSACJI WIDMO
Page 79 and 80: STREFA KRYMINAŁU I SENSACJI barona
Page 81 and 82: STREFA KRYMINAŁU I SENSACJI się p
Page 83 and 84: - Potrzebuję tej ekspertyzy na dzi
Page 85 and 86: jego rozmówca - co pozytywy, któr
Page 87 and 88: mężczyzna, który go wcześniej p
Page 89 and 90: wywiązywała się ze swoich obowi
Page 91 and 92: pułku. Ta kombinacja jest moim zda
Page 93 and 94: yło takiego zakamarku ani zakątka
Page 95: “Nie miał więc pan żadnej wied
Page 99 and 100: poczytne. Wszystko stało się nauk
Page 101 and 102: odpowiednią dla zaspokojenia swoje
Page 103 and 104: nastawieniem aparatury zamieszam w
Page 105 and 106: krwawy ślad. Sullivan popłynął
Page 107 and 108: zrobiło się mokre i lepkie, a po
Page 109 and 110: i odepchnął od siebie młodzieńc
Page 111 and 112: yło teraz najważniejsze. Frank wi
Page 113 and 114: piętnaście lat praktyki w moim w
Page 115 and 116: jako jedna z nielicznych handlował
Page 117 and 118: Tequili usta, przez co prawie zerwa
Page 119 and 120: powiedział, spoglądając na dopal
Page 121 and 122: CDN... COŚ NA PROGU 121
Page 123 and 124: GRY RETRO I BEZ PRĄDU woźny! Hawk
Page 125 and 126: GRY RETRO I BEZ PRĄDU rozprowadza
Page 127 and 128: STREFA GIER wszystko, co tylko się
Page 129 and 130: STREFA GIER powstał szał na Mad M
Page 131 and 132: ESEJ/FELIETON ROBERT LOUIS STEVENSO
Page 133 and 134: to robiłem i nic nie szło do przo
Page 135 and 136: „Wyspą szkieletów”, nie wiedz
Page 137 and 138: ESEJ/FELIETON Rzeczywiście tak si
Page 139 and 140: ESEJ/FELIETON powtórnie, dzicy mog
Page 141 and 142: COŚ NA PROGU 141
Page 147 and 148:
COŚ NA PROGU 147
Page 149 and 150:
RETRO DZIEWCZYNY Edwige Fenech KUNK
show all

Coś na Progu #10

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?