Coś na Progu #10

wywiązywała się ze swoich obowiązków. Tym,
co zdało się być zgubne dla tej intrygi, okazała
się moja ślepota. Mówiono mi, że Helene jest
osobą o anielsko niewinnej powierzchowności
i tym oto sposobem zawsze znajdowała się
poza kręgiem podejrzanych, mnie jednak nie
można było oczarować wyglądem. Pewnego
ranka moje wyczulone palce wykryły
nieznaną fakturę na powierzchni mojego
ulubionego Euklidesa i chociaż wszystko inne
wydawało się być na miejscu, mój wyostrzony
węch wykrył, że nie tak dawno eksponat miał
kontakt z woskiem. Rozpocząłem drobne
śledztwo, a w międzyczasie zdeponowałem
bezpiecznie moją kolekcję w lokalnym
banku. Odpowiedzią Helene był telegram z
Angiers, w którym rzekomo wzywa ją leżąca
na łożu śmierci matka. Staruszka odeszła ze
świata żywych, a obowiązki wzywały Helene
do jej ogarniętego żałobą ojca. Tym samym
Wieżyczki, bez wątpienia, zostały spisane na
straty, jako zagrażające operacji syndykatu.
– Fascynujące – przyznał pan Carlyle i
dodał zawstydzony: – Ale ryzykując, że się
wygłupię, muszę wyznać, że mój umysł mnie
zawodzi w kwestii połączenia Niny Brun z
tym konkretnym fałszerstwem. Oczywiście,
zakładając, że jest to fałszerstwo.
– Już cię uspokajam, Louis – zapewnił
go Carrados. – Jest to fałszerstwo, którego
mógł dokonać jedynie Pietro Stelli. Masz i
swój związek. Oczywiście rekwizyty również
wskazują to i owo. Prywatny detektyw z
pilną potrzebą
spotkania się ze
mną, który ma w
kieszeni rzadką
tetradrachmę,
będącą według
niego kluczową
wskazówką
w sprawie
niezwykłego
oszustwa...
Doprawdy, Louis,
trzeba być ślepym,
żeby tego nie
widzieć.
– A lord Seastoke?
Domyślam się, że
odkryłeś, że do
niego właśnie udała
się Nina Brun?
– Nie, nie mogę
tego sobie przypisać,
choć powinienem go
ostrzec w momencie,
kiedy wykryłem tę
szajkę. Na swoje
usprawiedliwienie
mam, że stało się
PROZA POEZJA
to niedawno. Dowiedziałem się o lordzie
Seastoke z wczorajszego wydania „Morning
Post”, a mianowicie o tym, że nadal przebywa
w Kairze. Ale wiele z tych okazów... – Carrados
niemal z czułością musnął rewersu monety
przedstawiający wyścig rydwanów, po czym
urwał i zauważył: – Naprawdę powinieneś
zainteresować się tematem, Louis. Nawet
nie podejrzewasz, jak przydatne może się to
okazać na przyszłość.
– Wygląda na to, że faktycznie powinienem
– odparł ponuro Carlyle. – O ile dobrze
mi wiadomo, oryginał kosztował dwieście
pięćdziesiąt funtów.
– To i tak tanio. W Nowym Jorku spokojnie
daliby za niego pięćset. Jak już mówiłem, wiele
z tych okazów to unikaty. Tę perełkę autorstwa
Kimona – zobacz, tu masz jego podpis, Pietro
jest szczególnie utalentowany jeśli chodzi o
liternictwo – miałem w ręku dwa lata temu,
gdy Lord Seastoke zorganizował wystawę
dla naszego stowarzyszenia przy Albemarle
Street. Zatem nie ma nic zdumiewającego
w tym, że byłem w stanie określić miejsce
akcji twojej zagadki. Właściwie to czuję się w
obowiązku przeprosić cię, że okazało się to tak
banalne.
– Myślę – zaczął pan Carlyle, przypatrując
się krytycznie wystrzępionym niciom u jego
lewego buta – że w tych okolicznościach to
raczej ode mnie należą ci się przeprosiny.
COŚ NA PROGU 89