Coś na Progu #10

PROZA POEZJA
wniosków. Chusteczka znajdująca się na
prawym mankiecie koszuli nie pozostawała
niczym więcej, choć mogła wskazywać na
leworęczność pana Carlyle’a. Pozostał jeszcze
delikatniejszy aspekt zadania postawionego
przed Parkinsonem, który poprzedził
podwójnym kaszlnięciem.
– Jeśli zaś chodzi o aparycję pana Carlyle’a,
sir...
– Wystarczy, już dość! – zawołał pośpiesznie
zaniepokojony obiekt eksperymentu. –
Jestem bardziej niż usatysfakcjonowany
dotychczasową odpowiedzią. Jesteś
wyjątkowo bystrym obserwatorem, Parkinson.
– Przeszedłem odpowiednie szkolenie, by
odpowiadać potrzebom mojego pana, sir –
odparł mężczyzna, po czym spojrzał w stronę
pana Carrados i po krótkim jego skinieniu
odmaszerował.
Pierwszy przerwał ciszę pan Carlyle.
– Twój człowiek mógłby u mnie zarabiać
pięć funtów tygodniowo, Max – rzucił w
zamyśleniu. – Lecz oczywiście...
– Nie wydaje mi się, żeby przyjął twoją
ofertę – zauważył trzeźwo Carrados obojętnym
tonem. – Służba u mnie mu odpowiada.
Niemniej jednak mógłbym dać ci możliwość
korzystania z jego usług... niebezpośrednio.
– Nadal upierasz się przy... Poważnie, Max?
– Zauważyłem u ciebie permanentną
niechęć do traktowania mnie poważnie, Louis.
Doprawdy, dla Anglika to jest niemal bolesne.
Czy znajdujesz we mnie jakiś wrodzony
komizm, a może ci chodzi o atmosferę
panującą w Wieżyczkach?
– Nie, przyjacielu – uspokoił go pan Carlyle.
– Ale zdecydowanie coś w tym jest, mianowicie:
prawdopodobieństwo tej sytuacji. Dlaczego aż
tak ci zależy?
– To może być tylko kwestia mojej
zachcianki, choć równie dobrze mogę mieć
też inne powody – zaczął Carrados. – Kieruje
mną po trochu próżność, po trochu ennui,
a po trochu... – Tu zawiesił głos, w którym
zdecydowanie pobrzmiewały teraz nuty
dalekie od komizmu, jeśli nie tragiczne – ...po
trochu nadzieja.
Pan Carlyle taktownie nie wnikał w
wyznanie niewidomego.
– Jestem w stanie przyjąć twoją
argumentację – uległ. – Zrobię, co tylko
zechcesz, Max, pod jednym warunkiem.
– Zgoda. Jakiż to warunek?
– Opowiedz mi wszystko, co wiesz, o tej
sprawie – zażądał, wskazując na leżącą przy
nim na stole monetę i dodał: – Nie tak łatwo
mnie wprowadzić w osłupienie, a tobie się
udało.
– Zapewne nie uwierzysz mi, że nie ma tu
nic do wyjaśniania i wszystko zawdzięczam
darowi jasnowidzenia?
– Nie – uciął Carlyle. – Nie uwierzę.
– Całkiem słusznie. A jednak sztuczka jest
nieskomplikowana.
– Naturalnie, ale dopiero w momencie,
gdy już ją poznasz – mruknął do siebie jego
rozmówca. – To samo sprawia, że jest tak
nieprawdopodobnie trudna w momencie,
kiedy jeszcze jej nie znasz.
– Zatem ci ją wyjaśnię. W Padwie, która
ostatnio odzyskuje swój dawny wizerunek
kolebki genialnie podrobionych antyków,
mieszka wybitny w swoim fachu rzemieślnik,
Pietro Stelli. Osobnik ten, którego talent
może się mierzyć z Cavino u szczytu swoich
możliwości, z biegiem lat przyjmował intratne
zamówienia na fałszywe greckie i rzymskie
monety. Jako kolekcjoner i badacz greckich
antyków, a także specjalista w dziedzinie
fałszerstw od lat przyglądam się jego dziełom.
Ostatnimi czasy wydaje się, że wpadł w ręce
międzynarodowego oszusta, który obecnie
działa pod nazwiskiem Dompierre. Ten bardzo
szybko odkrył możliwość wykorzystania
talentu Stelliego na większą skalę. Helen
Brunesi, która w życiu prywatnym jest, jak
podejrzewam, panią Dompierre, ochoczo
przyłączyła się do przedsięwzięcia.
– Otóż to – przytaknął pan Carlyle, gdy jego
gospodarz umilkł.
– Pewnie reszta procesu dedukcyjnego jest
już oczywista?
– Nie do końca, tylko w przybliżeniu –
wyznał pan Carlyle.
– Pomysł Dompierre’a zakładał dostęp
do gablot z najbardziej widowiskowymi
eksponatami w Europie i podmienienie
oryginałów na falsyfikaty Stelliego.
Wspaniała kolekcja rzadkich okazów, jakie
by nagromadził, mogłaby się okazać trudna
do sprzedania, jednak nie mam wątpliwości,
że i ten aspekt planu dopracował. Helene
sprawdzająca się perfekcyjnie w roli Niny
Brun, od lat zanglicyzowanej francuskiej
pokojówki, miała pozyskać woskowe odciski
najwartościowszych okazów, by następnie w
odpowiedniej chwili dokonać podmiany, gdy
otrzyma falsyfikaty. Najwyraźniej w ten sposób
liczyli, że przekręt nie ujrzy światła dziennego
jeszcze długo po tym, jak prawdziwa moneta
trafi do nowego właściciela. Wnioskuję,
że udało jej się już sfinalizować sprawę w
najważniejszych posiadłościach, lecz wtedy,
będąc pod wrażeniem jej doskonałych
referencji, zatrudniła ją moja gospodyni i
Nina Brun przez kilka tygodni bez szemrania
88 COŚ NA PROGU