Coś na Progu #10

– Potrzebuję tej ekspertyzy na dzisiaj –
wyjaśnił jego gość, w którego tonie znowu
zaczęły pobrzmiewać desperackie tony. –
Jutro będzie już na to za późno.
Pan Baxter wyglądał na niewzruszonego.
– O tej godzinie trudno oczekiwać, żeby
ktokolwiek miał jeszcze otwarte – zauważył.
– Ja sam powinienem był wyjść dwie
godziny temu, gdybym nie był umówiony z
amerykańskim milionerem, który ma dość
osobliwe poczucie czasu. – Mogłoby się przez
moment wydawać, że pan Baxter mrugnął
do niego porozumiewawczo. – Nazywa się
Offmunson. Pewien błyskotliwy młody
genealog prześledził jego linię aż do Offy, króla
Mercji. Z tego powodu mój klient zażyczył
sobie, naturalnie, monet z okresu panowania
Offy jako swojego rodzaju dowodu.
– Interesujące – wymamrotał pan Carlyle,
bawiąc się swoim zegarkiem. – Z przyjemnością
spędziłbym godzinę, rozmawiając z panem
o pańskich klientach-milionerach, ale może
innym razem. Ale obecnie... Posłuchaj mnie,
Baxter, czy nie mógłbyś mnie zapoznać z kimś
z branży, kto mieszka w okolicy? Z pewnością
zna pan wielu innych ekspertów.
– Doprawdy, panie Carlyle, nie znam ich na
tyle dobrze – odparł pan Baxter, spoglądając
na niego. – Z tego co wiem, mogą mieszkać w
okolicy Park Lane lub Petticoat Lane. Ponadto
nie ma w mieście aż tak wielu ekspertów,
jak się panu wydaje, a dwóch najlepszych i
tak najpewniej wda się w spór odnośnie tej
monety. Pewnie miał już pan do czynienia z
biegłymi świadkami, czyż nie?
– Świadek jest mi zbędny, nie ma potrzeby
zeznawać. Jedyne, czego chcę, to absolutnej
pewności w działaniu, popartej autorytatywną
opinią. Czy naprawdę nie ma nikogo, kto
mógłby zaświadczyć o autentyczności tej
blaszki?
Znacząca cisza pana Baxtera w
konsekwencji nabrała cynicznego wydźwięku,
kiedy nadal uporczywie wpatrywał się znad
lady w swojego gościa, a następnie wyraźnie
się rozluźnił.
– Poczekaj. Jest jeden człowiek, amator
wprawdzie, o którym jakiś czas temu słyszałem
sporo dobrego. Podobno naprawdę zna się na
rzeczy.
– O tym właśnie mówiłem – powiedział z ulgą
pan Carlyle. – Zawsze się ktoś znajdzie. Jego
godność?
– Zabawnie się nazywa – odparł Baxter.
– Wynn jakiś tam, a może Wynn to było jego
nazwisko...
Sprzedawca wyciągnął szyję, by spojrzeć
przez szybę na zbliżający się do krawężnika
automobil, na który czekał.
PROZA POEZJA
– Wynn Carrrados! – przypomniał sobie. –
A teraz niech mi pan wybaczy, chyba widzę
pana Offmunsona.
Carlyle naskrobał w pośpiechu imię wraz z
nazwiskiem na swoim mankiecie.
– Wynn Carrados, zapisałem. Gdzie mogę go
znaleźć?
– Nie mam najmniejszego pojęcia – odrzekł
Baxter, poprawiając swój krawat przed
ściennym lustrem. – Nigdy go w życiu nie
widziałem. Skoro już w niczym nie mogę panu
służyć pomocą, czy mógłby pan...?
Pan Carlyle miał tyle taktu, by zrozumieć
intencje niecierpliwego moneciarza.
Wychodząc na zewnątrz, nie mógł
powstrzymać się od uśmiechu, widząc kontrast
w zachowaniu Baxtera, który teraz uniżenie
otwierał drzwi dla wpływowego cudzoziemca,
rzekomo będącego potomkiem samego Offa,
po czym ruszył zabłoconą uliczką w stronę
swojego biura. Istniał tylko jeden sposób na
znalezienie osoby prywatnej w tak krótkim
czasie – sprawdzenie, czy nie ma jej w książce
telefonicznej. Mężczyzna nie oceniał zatem
swoich szans na powodzenie zbyt wysoko.
Los mu jednak sprzyjał. Dość szybko odkrył
Wynna Carradosa rezydującego w Richmond,
a dalsze poszukiwania upewniły go, że
innego adresu nie znajdzie. Najwidoczniej
w Londynie pod tym nazwiskiem figurował
tylko jeden właściciel domu, więc zanotował
potrzebne informacje i wyruszył w stronę
Richmond.
Dom, jak się dowiedział, znajdował się w
znacznej odległości od stacji, więc zdecydował
się dostać na miejsce taksówką, którą odesłał,
gdy zajechali pod bramę. Zawsze szczycił
się swoimi zdolnościami obserwacyjnymi i
celnością dedukcji, która była ich rezultatem,
taki mały szczegół jego profesji. „ T o
nic takiego, wystarczy tylko zrobić użytek
z własnych oczu i dodać dwa do dwóch”,
odpowiedziałby skromnie, gdyby bardziej mu
zależało na wyrażeniu swojej wyższości niż na
poklasku.
W momencie, gdy dotarł do drzwi
wejściowych przybytku zwanego
Wieżyczkami, miał już w pełni ukształtowaną
opinię na temat pozycji i smaku ludzi w nim
mieszkających.
Służący wpuścił pana Carlyle’a do domu,
przyjął jego wizytówkę, oczywiście prywatną,
z zapewnieniem, że sprawa, z którą chce się
zwrócić do pana Carradosa, nie zajmie mu
więcej niż dziesięć minut. Szczęście nadal było
po jego stronie. Pan Carrados przebywał w
domu i natychmiast zechciał się z nim spotkać.
Służący, hol, przez który przechodzili, pokój,
w którym został przyjęty – wszystko to
COŚ NA PROGU 83