Coś na Progu #10

PROZA POEZJA
Ernest Bramah
Drahma Dionizosa
z cyklu o detektywie Maksie Carradosie
tłumaczenie: Beata Lewińska
Był deszczowy wieczór, zegar wskazywał
ósmą, zatem przyciągający tak wąską klientelę
interes, jakim był sklep numizmatyczny,
nie mógł skusić wielu przechodniów o tej
porze. Niemniej jednak w małym sklepiku
za witryną, nad którą pyszniło się nazwisko
Baxtera, nadal paliło się światło, a w głębi
jeszcze mniejszego biura zasiadał we własnej
osobie jego właściciel, czytając ostatni numer
„Pall Malla”. Inicjatywa ta okazała się w pełni
uzasadniona, gdyż chwilę później rozbrzmiał
dzwonek u drzwi. Pan Baxter odłożył na bok
gazetę i skierował się w stronę źródła dźwięku.
W rzeczy samej, handlarz oczekiwał wizyty
i sądząc po tym, jak przeciął dystans dzielący
go od właściwej części sklepu, warto było na
nią czekać. Wystarczyło mu jednak tylko jedno
spojrzenie, by jego nadzieje zostały rozwiane,
sprawiając tym samym, że nadmierny
szacunek objawiający się w jego postawie
bezpowrotnie się ulotnił, pozostawiając
jedynie opanowanie i uprzejmość subiekta
wobec zwyczajnego klienta.
– Pan Baxter, czyż nie? – bardziej stwierdził,
niż zapytał ten ostatni. Odłożył na bok
ociekający wodą parasol i rozpiąwszy płaszcz,
sięgnął do wewnętrznej kieszeni. – Zapewne
mnie pan sobie nie przypomina. Pan Carlyle...
Dwa lata temu pracowałem dla pana nad
sprawą...
– Ależ oczywiście. Pan Carlyle, prywatny
detektyw...
– Detektyw dochodzeniowy – skorygował go
natychmiast pan Carlyle.
– Cóż – uśmiechnął się z lekka pan Baxter
– w takim razie ja mógłbym się nazwać
handlarzem monetami, a nie antykwariuszem
czy numizmatykiem. Czy mogę w czymś panu
pomóc?
– Owszem – odparł jego gość. – Tym razem to
ja zwracam się do pana po poradę.
Z wewnętrznej kieszeni wyciągnął małą
sakiewkę z irchy, z której ostrożnie wysupłał
drobny przedmiot i położył go na ladzie.
– Co mógłby mi pan o niej powiedzieć?
Handlarz obrzucił monetę badawczym
spojrzeniem.
– Nie ma wątpliwości, że ma pan tu do
czynienia z sycylijską tetradrachmą z
wizerunkiem Dionizosa – odparł po chwili.
– Tak, zdaję sobie z tego sprawę... To samo
było napisane na etykietce w gablocie. Co
więcej, jest to konkretny egzemplarz, za który
Lord Seastoke zapłacił dwieście pięćdziesiąt
funtów na aukcji Brice’a w 94.
– Wygląda na to, że jest mi pan w stanie
powiedzieć więcej na jej temat niż ja panu –
zauważył pan Baxter. – Czego tak naprawdę
chce pan się dowiedzieć?
– Chciałbym potwierdzić jej autentyczność –
odpowiedział mu pan Carlyle.
– Czy została podana w wątpliwość?
– Pewne okoliczności rzuciły cień
podejrzenia, to wszystko.
Moneciarz ponownie poddał tetradrachmę
oględzinom. Z ostrożnością eksperta
chwycił za brzeg i spojrzał na nią przez
szkło powiększające. Ostatecznie powoli
pokręcił głową, niechętnie dając wyraz swojej
ignorancji.
– Oczywiście mógłbym przypuszczać, że...
– To nie wystarczy – przerwał
mu pośpiesznie pan Carlyle. – W obliczu
aresztowania brak pewności nie wchodzi w
grę.
– Ach tak? – zainteresował się pan Baxter. –
Cóż, szczerze mówiąc, to nie jest moja działka.
Gdybym dostał rzadki saksoński talar albo
podejrzanego nobla, mógłbym zaryzykować
swoją reputację co do celności mojej
ekspertyzy, jednak moja wiedza o monetach
okresu klasycznego jest niewystarczająca.
Pan Carlyle, nie próbując ukryć swojego
rozczarowania, wrzucił tetradrachmę z
powrotem do sakiewki, którą ponownie
umieścił w wewnętrznej kieszeni.
– Liczyłem na pana opinię – burknął z
wyrzutem. – Dokąd ja teraz się zwrócę?
– Zawsze zostaje British Museum.
– Z pewnością, dziękuję. Ale czy o tej porze
znajdę tam kogoś, kto mi pomoże?
– Obecnie? Nie sądzę – odparł pan Baxter. –
Niech pan się tam uda z rana...
82 COŚ NA PROGU