Coś na Progu #10

STREFA KRYMINAŁU I SENSACJI
(czyli była połowę młodsza od reszty ofiar) i od czasu do
czasu trudniła się prostytucją. Jej przeszłość pozostaje
dość tajemnicza, znane są jedynie pewne jej fragmenty,
a i te pozostają niepotwierdzone. Nie wiemy też do końca,
jak wyglądała, gdyż jej ciało zostało zmasakrowane nie do
poznania. Mieszkała z przyjacielem Josephem Barnettem
na Miller’s Court 13 w jednopokojowym mieszkanku o
powierzchni około 4 metrów kwadratowych, położonym na
tyłach budynku przy Dorset Street 26. Dorset Street była
powszechnie uważana za najniebezpieczniejsze miejsce w
całym Londynie. Między budynkami nr 26 i 27 był wąski
pasaż prowadzący na podwórze Miller’s Court. W nocy z 8
na 9 listopada 1888 roku właśnie w pokoiku pod numerem
13 doszło do jednej z najbardziej brutalnych zbrodni, o
jakich słyszała XIX-wieczna Anglia. Przyjrzyjmy się więc
zeznaniom, jakie udało się zebrać londyńskiej policji.
płaszcz podszyty karakułami 5 , spod którego wystawał długi
biały kołnierzyk. Do tego wszystkiego miał krawat ze spinką,
pantofle na guziki, a z kamizelki zwisała ciężka złota dewizka 6
z czerwonym kamieniem. Kelly powiedziała do niego kilka
słów, ten w odpowiedzi wymamrotał coś pod nosem i oboje
głośno się zaśmiali. Objął ją ramieniem i poszli w kierunku
Dorset. Hutchinson przystanął pod latarnią i obserwował
ich przez jakiś czas, dopóki nie zniknęli w pasażu przy
Miller’s Court. Poszedł stamtąd dopiero o trzeciej. Policja
zbagatelizowała te zeznania, gdyż tak szczegółowy opis nie
wydaje się możliwy do zapamiętania, szczególnie pod osłoną
nocy. Poza tym żaden inny świadek nie widział podobnie
ubranego mężczyzny. Jeśli jednak Hutchinson faktycznie
widział Mary Kelly i mężczyznę wchodzących w Miller’s Court
o tej godzinie, to istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że
mężczyzna ten był jej zabójcą.
Wieczorem 8 listopada Mary Kelly piła z przyjaciółką
Elizabeth Foster w pubie „Ten Bells” na rogu Commercial i
Fournier. O 19:00 poszła do siebie z Annie Albrook. O 19:45
odwiedził ją Barnett 4 , ale obydwoje gości szybko opuściło
mieszkanko Kelly. Około godziny 23 widziano ją w pubie
„Britannia” z wąsatym młodzieńcem o „wielce szacownym
wyglądzie”. Była pijana, choć rzadko kiedy doprowadzała
się do takiego stanu. Piętnaście minut przed północą Mary
Ann Cox szła za nią i jakimś tęgim mężczyzną w płaszczu
i meloniku. Kiedy stanęli pod wejściem do mieszkania na
Miller’s Court, przywitała się z Mary i poszła dalej. Mary
Kelly zaczęła wtedy śpiewać „Z matki mojej grobu zerwałam
jeden fiołek”. Cox wyszła na Dorset o północy, kiedy Kelly
nadal śpiewała tę samą piosenkę, a gdy wracała o pierwszej,
Kelly wciąż tam stała i śpiewała. Potwierdzili to okoliczni
mieszkańcy – z wyjątkiem Elizabeth Prater mieszkającej nad
Kelly. Ta mogła tego nie pamiętać bądź nie zwrócić na to
uwagi – w tym czasie była pijana. O drugiej w nocy przez
Commercial Street szedł George Hutchinson, wracający do
domu robotnik, kiedy natknął się na Kelly, proszącą go o
sześciopensówkę. Hutchinson nie miał nic przy sobie, Kelly
podeszła więc do mężczyzny stojącego nieopodal. Według
zeznań nosił się on dość krzykliwie, nie wpasowywał się
w dzielnicowy koloryt, wyglądał na Żyda, miał pilśniowy
kapelusz, podkręcone do góry wąsy i nosił ciemny długi
4 Barnett jakiś czas wcześniej się wyprowadził, gdyż nie podobała mu
się gościnność Mary, która czasem przyjmowała okoliczne prostytutki
na noc.
Cox wróciła do mieszkania o trzeciej. Między 3:30 a 4:00
natomiast obudziła się Elizabeth Prater, która usłyszała
krzyk: „Och! Morderstwo!”. Był stłumiony, ale pochodził z
bliskiej odległości. Ponieważ wokół nie było żadnej wrzawy,
poszła spać dalej. O takiej porze ten sam krzyk słyszała
również Sarah Lewis, mieszkająca w noclegowni po drugiej
stronie Miller’s Court. Dochodził od strony mieszkania Kelly
i był głośny, ale nie zwróciła na to uwagi. O 5:45 pani Cox
słyszała ciężkie kroki mężczyzny wychodzącego z Miller’s
Court. Tuż po ósmej rano pogoda była nieciekawa – mżyło.
Catherine Picket, która w tym czasie szła do pracy, chciała
pożyczyć od Kelly szal. Zapukała więc do mieszkania, ale nikt
nie odpowiedział, więc poszła dalej.
Teraz zaczyna się najbardziej zagadkowa część zeznań. Co
najmniej dwie osoby zeznały, że widziały Kelly tego ranka
przed swoim mieszkaniem i za nic nie chciały zmieniać
zeznań. Jedną z tych osób był krawiec Maurice Lewis, który
po ósmej widział, jak ta wychodzi ze swojego mieszkania, a
po kilku minutach wraca do środka. Drugą była pani Caroline
Maxwell, żona zarządcy noclegowni przy Dorset Street 14.
Rozmawiała wcześniej z Kelly może tylko dwa razy, ale znały
się wzajemnie z widzenia i zawsze były wobec siebie uprzejme,
więc była pewna, że to była ona. Między 8:00 a 8:30 Maxwell
widziała Kelly na rogu wejścia w Miller’s Court. Wyglądała na
mocno skacowaną. Kiedy Caroline Maxwell odezwała się do
5 Futro z wyprawionych skór jagniąt karakułów, gatunku azjatyckich
owiec.
6 Łańcuszek przy zegarku kieszonkowym.
72 COŚ NA PROGU