Coś na Progu #10

VARIA
żałują tej decyzji.
Pierwsza część filmu powstała w 1984 roku i okazała
się stosunkowo dużym hitem. Kiedy Kaufman i Herz byli
w Europie, spotkali człowieka z branży zainteresowanego
kupnem praw do dystrybucji kolejnej części. Zgodzili
się wtedy ochoczo na tę propozycję i skłamali, że sequel
jest już w fazie produkcji – mimo że nawet nie myśleli
o nakręceniu kolejnego epizodu. Niektórzy fani cyklu
uważają, że lepiej dla Tromy byłoby, gdyby ta rozmowa
nigdy się nie odbyła, „Toxic Avenger II” bowiem został
bardzo źle przyjęty przez widzów. Firma została oskarżona o
„sprzedanie się” i komercjalizację: liczbę piersi na ekranie
zmniejszono i zniwelowano cięte riposty. Już dość płytką
fabułę spłaszczono tak, iż stała się zwyczajnie nieatrakcyjna.
Podobnie było z „Toksycznym” numer trzy, który de facto
nigdy trójką miał nie być, bowiem w wyniku dużej ilości
materiału kręconego do dwójki zdecydowano się go
podzielić i stworzyć nie dwie, a trzy części. Wspomniana
wcześniej dewiza Kaufmana o produkcji stu filmów zamiast
jednego w tym momencie się nie sprawdziła. Na szczęście
sami twórcy posiadają do siebie wiele dystansu, co wyrazili
w czwartej części, przez wielu uważanej za najlepszą. Film
zaczyna się w następujący sposób: „15 lat temu, młodzieniec
imieniem Melvin Junko [...] stał się Toksycznym Mścicielem,
pierwszym superbohaterem z New Jersey. Potem przyszły
dwie gówniane dalsze części, wybaczcie za to. To, co
teraz oglądacie, jest prawdziwym sequelem”. W tej części
Toxic stał się w końcu pełnoprawnym bohaterem – znalazł
pomocnika.
„O nie! To Toksyczny
Mściciel! Ale gdzie jest
jego niesamowicie
tłusty pomagier
Grubodupy?” – krzyczy
w przestrachu jeden
ze złoczyńców po tym,
jak Toksyczny Mściciel
zatrzymał członka Mafii
Pieluszkowej. Na to
stojący nieopodal niski,
spasiony człowiek w
dramatycznym geście
rozrywa swoją koszulę,
pod którą widnieje biała koszulka zakrywającą monstrualne
fałdy tłuszczu, z wielkim „L” na lewej piersi, po czym oznajmia:
„To Smalcudupy, śmieciu!”. Lardass, czyli klasyczny sidekick
superbohatera, posiada równie zabawny atrybut co Toksyczny
– bagietkę francuską służącą mu za szpadę. Jego najbardziej
charakterystyczną cechą są problemy gastralne. Posiada też
sos musztardowy w aerozolu, którego zawartość pryska pod
nogi wrogów, sprawiając, że upadają, a wtedy robotę może
szybko dokończyć Toksyczny. Jednak ukrytym talentem
dzielnego pomocnika jest pożeranie. To bardzo przydatna
umiejętność, zwłaszcza w obliczu zamachu bombowego, do
jakiego dochodzi w oblężonej szkole. Lardass zjada wtedy
bombę, pomagając sobie „zapasowym masłem orzechowym”,
smarując nim każdą część materiału wybuchowego – w ten
sposób ratując okolicznych mieszkańców. Granica groteski
jest tu umowna.
Powiedzenie, że „Toksyczny Mściciel” trąci amatorskością,
z pewnością oburzyłoby właścicieli Tromy. Twórcy nazwaliby
to zjawisko raczej „niezależnością”, a wszystko, co potwierdza
poprzednią tezę, skutkami ubocznymi z niej wynikającymi.
Słusznie czy niesłusznie – na planie filmowym działo się
naprawdę wiele zwariowanych rzeczy. Podczas nagrań oprócz
megaton wspólnej zabawy przy optymalnym wykorzystaniu
kosztów i maksymalnego urealnienia scen, w których
Toksyczny coś miażdży, wyrywa, bądź łamie, zdarzały się
także nieprzyjemne incydenty. Pewnego dnia cała ekipa
filmowa podczas kręcenia ujęć tak zezłościła rezydującego
nieopodal bezdomnego, że ten chwycił za pistolet i zaczął
terroryzować nim aktorów. Na szczęście okazało się, że
broń była tylko zabawką, i nikomu nic się nie stało. Lecz
to jeszcze nie koniec przygód. Pat Ryan – grający rolę
skorumpowanego burmistrza Petera Belgoody’ego – tak
bardzo nie lubił kwestii zawartych w scenariuszu, że prawie
przez cały czas improwizował. Natomiast Norma Pratt,
która wcieliła się w rolę pani Haskell, przesiąkniętej złem
do szpiku kości nauczycielki, była bardzo zadowolona, gdy
dostała angaż w filmie, w którym nie będzie odgrywała
tylko i wyłącznie osoby nikczemnego wzrostu. Niemniej
jednak po tym, w jaki sposób została potraktowana w filmie,
nie odbierała już telefonów od Tromy. Nic dziwnego, gdyż
wskutek zemsty Toxiego została pobita i wrzucona do pralki,
by dokończyć żywota w suszarce. Swoją końcową deformacją
zdziwiła nawet samego Mściciela.
64 COŚ NA PROGU