Coś na Progu #10

STREFA GIER
powstał szał na Mad Moxxie z
serii Borderlands, czy Bloodrayne, była ona – Elexis.
Modelki wykonujące cosplay tej postaci obiły się szerokim
echem wśród społeczności. Ritual bowiem postawił
na profesjonalizm – pierwszą część promowała znana
fotomodelka Vanessa Upton, której specjalnością były
latexowe sesje. Mało kto wówczas nie słyszał o słynnej
sesji zdjęciowej dla magazynu MegaStar, promującej
pierwszego SiNa. Przy premierze drugiej części, było
już tylko lepiej. Cosplay zlecono Biance Beauchamp,
która kształtami nie odbiegała daleko od Elexis. Zdjęcia
z jej udziałem pojawiały się na wielu okładkach pism
zajmujących się nie tylko erotyką, ale także bizarro, czy
pulpą. W tym okresie była symbolem seksu i niepodzielną
gwiazdą fetyszystów. Między innymi dzięki jej występowi na
targach E3 w 2006 roku SiN znów wrócił do łask i nie ma
się co dziwić – jej cosplay robił duże wrażenie.
Wraz z premierą SiN Episodes na Steam pojawiła się także
odświeżona wersja pierwszej części. Była wolna od błędów,
a także miała lepsze tekstury. Każdy kij jednak ma dwa
końce – ku rozpaczy niektórych graczy, została całkowicie
ocenzurowana – wycięto z niej lejącą się krew, a wszystkie
erotyczne sceny zastąpiono ich ubranymi odpowiednikami.
Pieśń przeszłości
Od 2006 roku minęło już 8 lat, w ciągu których o SiN
zapomnieli nawet ci, którzy stawiali ją wyżej od Quake’a,
Dooma, czy Unreala. Ritual jednak postanowił o sobie raz
jeszcze przypomnieć. 30 stycznia 2014 roku na platformie
GOG do sprzedaży wszedł SiN Gold, nowa odsłona
pierwszej części cyklu. To wersja, która
powróciła do źródła – usunięto wszelką cenzurę, po raz
kolejny poprawiono grafikę, w tym umożliwiając wybranie
wysokiej rozdzielczości. To idealny czas na to, by zapoznać
się z jednym z najbardziej niedocenianych FPSów w historii
i przekonać się na własnej skórze, jak ewoluowały gry FPS.
Największym grzechem tej produkcji było to, że
postępowała według ówczesnego kodeksu produkcji gier,
podczas gdy Half-Life spalił kodeks i napisał go na nowo.
To właśnie premiera światowych gigantów nie pozwoliła
dziełu Rituala na rozwinięcie skrzydeł. Mimo wszystko SiN
to wciąż dobra gra, z wyrazistymi, ciekawymi postaciami
i interesującą fabułą, której zakończenie mocno zapada w
pamięć. To właśnie dzięki takim dziadkom gier video jak
SiN dzisiejsze gry wyglądają tak dobrze i mogły ewoluować
w zawrotnym tempie, prześcigając się innowacyjnością.
To właśnie wtedy gracz zaczął prawdziwie grać w grę, nie
będąc tylko świadkiem interaktywnej rozrywki. Pułkownik
John R. Blade nie był tylko pionkiem w grze, dla którego
limitem była źle oskryptowana skrzynka, liniowe poziomy,
czy płaskie, niereagujące otoczenie. Był postacią z krwi i
kości, dzięki której fabuła mogła piąć się w takim tempie i
z takim skutkiem, jak tylko tego chciał gracz. Ta ingerencja
w trzewia gry, w jej fabularne meandry, uczyniły z niej
coś więcej niż zwykłą strzelankę – kompletną opowieść,
w ciekawym, oryginalnym świecie. Świadczy o tym fakt,
że pomimo wielkich przeciwności losu, niezrozumiałych
decyzji producenta i masy łatek niezbędnych do
prawidłowego grania w SiN, gra ma stałe grono wielbicieli
i w niektórych kręgach nazywana jest kultową.
COŚ NA PROGU 129