Coś na Progu #10

STREFA GIER
wszystko, co tylko się rusza. Pamiętajmy – każda decyzja
miała swoją konsekwencję!
Ciężki upadek
Marketingowcy, developerzy oraz wydawca miał więc
mnóstwo asów w rękawie, które potrafiły przekonać nawet
największego malkontenta. Dlaczego więc SiN nie stał się
tak legendarny, jak chociażby Doom, Quake, Duke Nukem,
czy Halo? Lista jest długa.
Po pierwsze SiN w momencie premiery miał wiele
bugów i błędów systemowych – w zażaleniach wysyłanych
do Ritual Entertainment znaleźć można było skargi na
całkowity brak dźwięku, nieruchomych finalnych bossów,
czy niewidzialną blokadę ścieżek. Oczywiście twórcy nie
pozostali bierni na problemy i zaczęli na szybko łatać swoją
grę. I może nawet uchroniliby się od złej prasy, gdyby nie
fakt... wagi łatek. Podczas gdy większość świata internet
czerpała dzięki modemowi i kablowi telefonicznemu,
podkradając rodzicom cenne impulsy i ciesząc się, gdy
prędkość tego rozwiązania zbliżała się do swojej magicznej
granicy – 56 kilobitów/s, łatki ówczesnych gier nie
przekraczały objętości 5MB (przy maksymalnej szybkości
pobieranie trwało nieco ponad godzinę). Ritual jednak
zdecydował się wypuścić kolosa o wadze ponad 30MB,
przez co naraził się na kolejne niezadowolenie graczy.
Wydawca gry, Activision w geście rozpaczy zaoferowało,
że... będzie wysyłać płyty CD na swój koszt dla tych, którzy
mają zbyt słabe połączenie internetowe.
Duża ilość błędów nie była jednak winą braku kompetencji
studia Ritual, a polityką Activision, która chciała, by
SiN pokonała w przedbiegach pierwszą grę dopiero co
powstałego i niezwykle ambitnego studia, założonego przez
byłych pracowników Microsoftu, nazwanego... Valve. Tak,
SiN miał konkurować z Half-Life’em. Nie była to skrywana
informacja. Activision jednak się zawięzło i stanęło
do tej nierównej walki, kosztem błędów i setek zażaleń
wypuszczając SiN na świat zaledwie tydzień po premierze
produkcji konkurencyjnego studia. W tej walce zwycięzca
mógł być tylko jeden.
Jednak i to nie odstraszyło graczy. Kolejnym powodem,
przez który gracza niechętnie patrzyli na tytuł, była wieść,
że wersje demonstracyjne są zainfekowane wirusem o
nazwie „Czarnobyl”, jednym z najgroźniejszych wirusów
komputerowych w historii, który po dostaniu się do
komputera użytkownika powodował nieodwracalne straty.
Można do tego dodać jeden z częściej pojawiających się
problemów – długie czasy ładowania. Te można było liczyć
w minutach, a że lokacji było 24, a wysoki poziom trudności
sprawiał, że łatwo było o śmierć bohatera, było to jednym z
największych problemów SiN. Ten błąd został naprawiony
poprzez patche, z jedną tylko uwagą – usuwały one
nieodwracalnie zapis gry. Gracze zmuszeni więc byli albo od
nowa przechodzić znane już lokacje, albo używać kodów.
Miarka się przebrała. Gracze byli zniechęceni, zwłaszcza
po lekturze artykułów branżowych, które zarzucały grze
liczne usterki: nieatrakcyjne przerywniki filmowe, problemy
z grą, a także i miejscami zbyt dużą brutalność. Często
nazywano ją klonem Quake’a bądź Unreala, mimo że SiN
różniło się od nich w znacznym stopniu. SiN uratowany
został przez swoją największą zaletę – tryb multiplayer.
Ten posiadał bardzo ciekawe plansze, a przez to, że był
dynamiczny, rozgrywka była szybka i satysfakcjonująca.
Spodziewaj się
niespodziewanego
Ritual na tym nie poprzestało – twórcy wiedzieli, że
wypuścili dobry produkt, który spodobał się graczom
i mimo całej serii problemów i niesprzyjającego losu,
sprzedaje się dobrze. Rok po premierze pierwszej części
ukazał się dodatek nazwany Wages of Sin, dodający
nowych przeciwników, bronie i lokacje, a także bardzo
ciekawy easter egg. Po wszystkich planszach rozsiane były
kalendarze z kobietami w bikini na okładce. Gdy udało się
COŚ NA PROGU 127