Coś na Progu #10

GRY RETRO I BEZ PRĄDU
I to nie byle czego! Do dyspozycji mieliśmy quada, łódź
patrolową, wózek widłowy, a nawet helikopter.
Była to także jedna z najbardziej interaktywnych gier
swojego czasu. Mogliśmy bezpośrednio wpływać na wiele
obiektów: dość powiedzieć, że otworem stały komputery,
którymi można było sterować za pomocą specjalnego
terminala, przypominającego system DOS, a w kwestii
rozwałki elementów otoczenia, Duke Nukem 3D, znany z
wysokiej interakcji i groma przedmiotów do zniszczenia,
mógł co najwyżej czyścić buty. Szyby, żarówki, lampy,
monitory, a nawet... szczury – wszystkie rozwalały się się
pod gradem ciosów. To ożywiało rozgrywkę, sprawiając, że
łatwiej było uwierzyć w Freeport.
Myśl, zanim coś zrobisz!
Jednak lista się nie kończy. Mimo że SiN był niezwykle
filmową grą, oferował coś, czego w poprzednich
produkcjach można było ze świecą szukać – nieliniowość.
Wiele poziomów miało kilka linii fabularnych, a podjęta
decyzja wpływała na obraną ścieżkę – i nie był to pic na
wodę. Fabuła raz zakręcona prowadziła nieuchronnie do
innego zakończenia. Niekiedy decyzji były tak ważkie, że
trzeba było się trzy razy zastanowić, zanim podjęło się
tę, w naszym mniemaniu, właściwą. To wtedy zaczął się
okres, gdy grę można było przechodzić nie tylko po to, aby
próbować znaleźć ukryty schowek z bonusowym życiem, czy
bronią, bądź też próbować pobić rekord czasowy, lecz także
po to, aby sprawdzić, co kryje się za danym rozwiązaniem i
jak dalej potoczą się losy historii.
Fani ukrytych sekretów i tzw. jajek wielkanocnych nie byli
zawiedzeni – wręcz przeciwnie. SiN był najeżony ukrytymi
znajdźkami, począwszy od zabawnych, sugestywnych
graffiti, skończywszy na ukrytych lokacjach. To wszystko
dzięki wspomnianemu już Richardowi „The Levelord” Gray,
który znany był z umieszczania takiej właśnie zawartości do
swoich gier.
Wypada też wspomnieć o wysokim poziomie sztucznej
inteligencji. Przeciwnicy nie tylko, jak to było we
wcześniejszych produkcjach, poruszali się na boki i parli
do przodu, by odstrzelić bohaterowi twarz z odległości
kilku cali. W SiN antagoniści myśleli. Zdawało się niekiedy,
że przyjmują cechy charakterystyczne dla inteligencji
zbiorowej. Chowali się za przeszkodami, by ciężej było
ich trafić, a osaczeni, potrafili wezwać posiłki, a gdy
ścigali bohatera, potrafili robić to efektywnie i do skutku.
Nieliczne skrypty, jakie zostały zaimplementowane do
sposobu ich zachowania, działały bardzo dobrze. Dawało
to mocny powiew świeżości. Nie znaczy to jednak, że nie
było poziomów, w których jedynym, co trzeba było zrobić,
to zastrzelić ogromne masy wrogów. W te jednak grało się
niezwykle przyjemnie.
Quake 2 na sterydach
Imponował także szeroki zakres broni. SiN było grą z
elementami fantastyki naukowej, spodziewać więc mogliśmy
się futurystycznych zabawek. Obok tych konwencjonalnych,
czyli standardowego pistoletu, czy lekkiego karabinu
maszynowego, pojawiła się także wyrzutnia rakiet, minypająki,
strzelba plazmowa, a także destabilizator kwantowy,
który z przeciwników zostawiał tylko czerwonawy proch
– i to było najbardziej humanitarne pozbywanie się
przeciwnika. Krew lała się dość obficie, i mimo że piksele
można było policzyć gołym okiem, sprawiało to bardzo
przyjemne wrażenie.
Jednym strzałem shotguna można
było oderwać przeciwnikowi głowę od
torsu, czy tors od nóg, a przy odrobinie
precyzji wraży kompan rozlatywał się na
kilkanaście kawałków, brudząc ścianę
swoimi wnętrznościami. Gra pozwalała
także strzelać do zakładników – to od
gracza zależy, czy ich ocali, spełniając
warunek misji pobocznej, czy pójdzie
w ślady swoich przeciwników i wyrżnie
126 COŚ NA PROGU