Coś na Progu #10

powiedział, spoglądając na dopalające się truchło miotacza.
– Dlatego Miasto miało tu przysłać ciebie, a nie ten żałosny
ochłap mięsa. Twoje groźby nic tu jednak nie znaczą. My
jesteśmy Marabunta! – wrzasnął. – Jesteśmy jednością, a
Mrowisko jest nieskończenie wielkie. Nie masz nam czym
grozić. Zostaliśmy znieważeni i musicie ponieść karę, inaczej
nikt nie będzie traktował Marabunta poważnie. Zapłacono
nam, a zatem informacja i fant trafią do ciebie, tak jak miało
być od początku. Mięso zostanie jednak z nami i odpowie za
zniewagę Mrowiska. – To mówiąc, mocniej zacisnął palce
na szyi Noah. Panika wylała się z dziewczyny szerokim
strumieniem, ale oprócz tego Tequila wyczuła coś jeszcze.
Kobiety popatrzyły sobie w oczy i w Tequili zawrzało. Gniew,
którego nigdy nie potrafiła za dobrze opanować wzbierał
w niej, potęgowany przez wściekłość stojącego obok kota.
Wiedziała, że prędzej da się obedrzeć ze skóry, niż odda im
Noah. Zacisnęła zęby, widząc, jak czubek ostrza trzymanego
przez Białego Wojownika wbił się mocniej w nagą skórę
brzucha dziewczyny. Spojrzała w jej piękne, brązowe oczy i
powiedziała, wolno cedząc słowa:
– Rozumiem. Obie to rozumiemy, prawda, dziecino?
Przecież jesteś tylko ochłapem mięsa chodzącym na dwóch
nogach... – Noah zacisnęła zęby. – No jak tam, skarbie?
Pozwolisz się tak traktować temu śmierdzącemu kretowi?
Na te słowa dziewczyna niespodziewanie wykonała układ,
który kiedyś długo trenowały. Zgięła się w pół, odsuwając
brzuch od noża. Uderzyła piętą w stopę Białego Wojownika
i zadała mu cios łokciem. Efekt był niezły, choć głównie
dlatego, że potężny Marabunta nie spodziewał się żadnego
oporu. Wojownik sapnął ciężko i wypuścił dziewczynę z
rąk, cofając się o krok. Noah szarpnęła się do przodu, ale
długie patykowate ręce chwyciły ją za włosy. Wrzasnęła
z bólu i poleciała w tył. Biała Twarz odzyskał równowagę
i natychmiast wzniósł nóż do ciosu. Był wściekły. Rozdął
nozdrza i toczył pianę z ust.
Zamieszanie, jakie w międzyczasie wybuchło, ponownie
przekrzyczała Tequila. W jej dłoni ostrzegawczo pulsowało
czerwone światło odbezpieczonego granatu.
– Stać! – wrzasnęła. – Niech nikt nie waży się ruszyć! A ty,
biały, pierdolony chapero, zostaw też nóż! Wiecie, co to jest?!
Oczywiście, że wiecie. Macie w dupie cywilizację, ale skoro
potraficie palić ludzi, to wiecie też, jak wybuchają bomby i
granaty.
PROZA POEZJA
Nowa przemowa najwyraźniej zrobiła wrażenie, bo ostrze
zawisło w powietrzu. Noah runęła plecami na ziemię, a Biały
sapał dziko i wytrzeszczał oczy.
– To jest MK-SK2. Granat kwasowy. Skuteczny zasięg
wybuchu to sto metrów. Dodatkowo pięćdziesiąt metrów
przypada na odłamki. Korzystano z niego, walcząc z
partyzantami, którzy ukrywali się w górskich korytarzach.
Wiem, że gówno z tego rozumiecie, ale możecie być pewni,
że nie blefuję. Trafię tym granatem bez trudu w zejście do
mrowiska, przy którym teraz stoicie, jebane dzikusy.
Nikt jej nie przerwał. Słuchali z uwagą.
– Nie mam pojęcia, w którym miejscu waszego cholernego
mrowiska jesteśmy, ale sądzę, że królowa jest niedaleko –
mówiła dalej. – Ona nigdy nie odmówiłaby sobie udziału w
polowaniu. A skoro tak, mój granat może zrobić jej bardzo
brzydko koło tyłka. Jej i innym, którzy stoją wysoko w waszej
popieprzonej hierarchii. Dlatego ponownie przystąpimy do
negocjacji.
Kilkadziesiąt zimnych od nienawiści spojrzeń śledziło
teraz każdy ruch jej ręki, którą oświetlało miarowo pulsujące,
czerwone światło diody detonatora.
– Tym razem chciałabym jednak, abyście wzięli pod
uwagę coś jeszcze. Nic mnie nie obchodzi, czy o tym
wiecie czy też mówiąc o tym, kolejny raz złamię zasady ludu
Marabunta, ale wasza królowa jest mi winna przysługę.
Nigdy nie śmiałabym się upominać o wyrównanie naszych
rachunków, ale w zaistniałej sytuacji nie mam wyjścia.
Dlatego niechętnie wzywam ją do udzielenia nam prawa
łaski. W zamian za życie, które kiedyś jej uratowałam, chcę
życia dla mnie, dla dziewczyny i dla kota. Zabiorę fant, za
który uczciwie zapłaciliśmy, przekażecie mi obiecane
informacje i natychmiast stąd odjedziemy. Moja noga nigdy
już nie postanie na Mrowisku, zrzekam się też przywilejów
przyznanych mi przez lud Marabunta. Decydujcie się szybko,
bo liczę do pięciu. Raz...
Biały Wojownik mierzył ją nadal spojrzeniem pełnym
niechęci i wściekłości.
– Dwa... – Tequila przygotowała się do rzutu granatem.
Wyraźnie widziała, jak kościste palce zaciskają się na
rękojeści noża drżącego przy brzuchu Noah...
COŚ NA PROGU 119