Coś na Progu #10

PROZA POEZJA
powtarzając w myślach w kółko tylko jedno słowo:
– Vanner, vanner, vanner... – Mordować.
Odruchowo zabroniła mu robić cokolwiek, choć wiedziała,
że chwilowo Diesel ma gdzieś jej zdanie. Marabunta cały
czas nieznacznie zmieniali swoje ustawienie, ciasno ich
otaczając, jakby rozstawiali pionki na szachownicy. Z tłumu
wojowników szczególnie wyróżniali się dwaj.
Pierwszy, mniejszy od reszty, miał prymitywny miotacz
płomieni – jeden z nielicznych wynalazków starej cywilizacji,
którym Marabunta nie pogardzali i z którego robili dobry
użytek w pajęczynie wąskich korytarzy swego świata. Konus
miał na oczach zabrudzone gogle, a płaski pojemnik z
paliwem trzymał przewieszony krzywo na plecach. Na samym
końcu lufy ściskanego przez niego miotacza pływał błękitny
płomyk, co oznaczało, że broń, choć wysłużona, działa jak
należy.
Drugi wyróżniający się Marabunta miał rzucającą
się w oczy pomalowaną na biało twarz, symbol tego, że
jest wyższym rangą wojownikiem, a nie robotnikiem jak
większość tych w tłumie dookoła. Był potężnie zbudowanym,
wysokim mężczyzną. Wyraźnie zadowolony z siebie trzymał
za szyję Noah, drugą ręką przyciskając do jej brzucha nóż.
W każdej chwili mógł jej zafundować paskudną śmierć,
bo człowiek z wybebeszonym brzuchem umiera długo i w
męczarniach. Twarz Noah błyszczała od potu. Czarna burza
kręconych włosów była posklejana i zakurzona. Oddychała
szybko i niepewnie. Oczy miała szeroko otwarte i rzadko
nimi mrugała. Tequila wyczuwała bijący od niej strach.
Najwyraźniej śliczna Noah wreszcie zrozumiała, że tym razem
przesadziła i może się nie wywinąć. Brudne, postrzępione
ubranie wisiało z niej żałośnie, a jej prześladowca nieco
unosił ją do góry, tak że musiała stać na palcach, nieustannie
naprężając nagie łydki i uda.
Tłum patykowatych Marabunta zacieśniał krąg. Nie
wyglądali, jakby mieli ochotę rozmawiać. Z gardła Diesla
dobył się głęboki urwanych charkot. Wojownik z miotaczem
płomieni przesunął się do przodu, a pozostali zaczęli
wściekle wyć, szykując się do ataku.
Tequila wiedziała, że musi działać, i to natychmiast.
Oceniła odległość, wymierzyła i wkładając w rzut całą siłę
prawego barku, cisnęła maczetą w taki sam sposób, w jaki
rzuca się toporem. Ostrze zafurkotało w powietrzu niczym
oderwane śmigło i trafiło wielbiciela miotaczy nieco ponad
mostkiem. Facet wydał z siebie wysoki kwik i zrobił coś,
czego się nie spodziewała. Zamiast paść na kolana i umrzeć,
zaczął biegać dookoła i krzyczeć. Jego krzyk przypominał
charkotanie gruźlika, a podczas biegu przyjemniaczek
kilkakrotnie nacisnął spust miotacza płomieni.
Marabunta rozerwali kordon i rozbiegli się na wszystkie
strony. Wreszcie wojownik tak nieopatrznie machnął lufą
miotacza, że fala ognia buchnęła mu prosto w twarz. Teraz
już nie krzyczał – zagulgotał tylko, prezentując niemal
rozpływającą się twarz. Na odpadających płatach skóry
nieszczęśnika pękały czerwone bąble. Włosy musiał mieć
nasmarowane czymś bardzo nieodpowiednim dla człowieka
obsługującego miotacz płomieni, bo czupryna wybuchła mu
na kilka sekund zielonym płomieniem, który sięgnął kości
czaszki i z sykiem zgasł. Dopiero wtedy facet padł na plecy.
Zatrząsł się na całym ciele i znieruchomiał.
Tequila przez moment obawiała się jeszcze, że zaraz
wybuchnie zbiornik z paliwem, którym poparzony grzmotnął
o ziemię, ale nic już się nie stało. Zapadła cisza, przerywana
jedynie szybkimi oddechami pozostałych napastników. Nawet
wojownik z białą twarzą, obserwując to wszystko, wydawał
się wstrząśnięty. Tequila zdecydowała się wykorzystać ten
moment na wznowienie pertraktacji.
– Widzę, że teraz macie ochotę pogadać, więc gadajmy.
– Z trudem wydobyła z siebie głos, czując piach na języku
i między zębami.
Marabunta nadal nie zbliżali się do umierającego
wojownika, który właśnie rzygał krwią.
– To wszystko to jedna wielka pomyłka – mówiła dalej,
czując swąd spalonego mięsa. – Nie ona miała z wami
rozmawiać... – Wskazała Noah. – ...tylko ja. Spóźniłam
się, mój błąd. Zrobiła się awantura, trudno. Ja chcę tylko
odzyskać dziewczynę, odebrać od was informacje i fant.
Dostaliście swoją zapłatę. Rozumiem, że Mrowisko zostało
znieważone przez złamanie warunków wymiany, ale to
nie musi się tak skończyć. Jeśli ją zabijecie, ja i mój kot
zrobimy z was miazgę. Ostatecznie wygracie, ale zanim to
nastąpi, przysięgam, że zabierzemy z sobą połowę waszego
Mrowiska. Powtarzam, to nie musi się tak kończyć.
Biała Twarz odezwał się dopiero po chwili.
– Wiemy, kim jesteś. Wiem, że dobrze zabijasz –
118 COŚ NA PROGU