Coś na Progu #10

Tequili usta, przez co prawie zerwała psychiczny kontakt. Kot
ponownie przybrał bojową postawę. Włosy na jego karku
stanęły dęba. Ciemność dookoła niego i Noah zdawała się
ożywać.
Dookoła zaroiło się od biegnących w ciszy sylwetek. Bose
stopy miarowo uderzały o piasek. Oddechy wyznaczały rytm
pogoni. Mrowisko polowało wspólnie, jak zawsze.
Tequila nie mogła czekać dłużej. Zerwała kontakt.
Zabolały ją mięśnie i stawy, gdy z pozycji lotosu zerwała
się do biegu i skoczyła w stronę ukrytego pod plandeką
samochodu. Ile czasu minęło? Minuta, dwie, może trzy? To
w zupełności wystarczy, aby myśliwi Marabunta zabili ofiarę
przynajmniej na kilka sposobów. Tequila słyszała o kilku z
nich. Noah miała powody, by krzyczeć. Teraz mógł jej pomóc
tylko kot. Mrówki na pewno się go nie spodziewały.
Uruchamiając wóz, wyczuła Diesla, nawet nie nawiązawszy
z nim ponownie psychicznego kontaktu. Gdzieś tam w
ciemności jego ciało przeszył nagle ból. Tequila skrzywiła
się odruchowo, a silnik składanego z najróżniejszych części
pojazdu zawarczał i zgasł. Spróbowała odpalić go ponownie,
a w międzyczasie jej wyczulone zmysły odbierały strzępki
emocji kłębiących się w ciemności nad prerią.
W końcu wóz zaskoczył. Skrzynia biegów zaryczała.
Sypnęło piaskiem spod kół. Tequila ruszyła, dociskając pedał
gazu tak mocno, że aż zabolała ją noga. Gdzieś przed nią w
mroku toczyła się regularna bitwa. Samochód z urywanym
warkotem wyskoczył do góry na wydmie, której dziewczyna
nie dostrzegła w porę, i z trzaskiem opadł na ziemię. Zarzuciło
tyłem, ale osie wytrzymały. Tequila celowo nie włączała
świateł. Jeszcze nie teraz. Może nie widziała nocą tak dobrze
jak kot, ale na pewno lepiej od przeciętnego człowieka.
Posłała Dieslowi sygnał, że nadchodzi. Wozem raz jeszcze
zarzuciło, kiedy najechał jednym kołem na potężny kamień.
Zobaczyła ich dopiero po chwili. Wszystko rozgrywało się
jak w zwolnionym tempie. Zakamuflowany kot wyglądał tak,
jakby to sama ciemność wydała wojnę Mrówkom. Atakował
całym swoim arsenałem i wszędzie dookoła walały się
trupy tych, którzy znaleźli się w jego zasięgu. Wyczuła, że
jest ranny, a kolejne ukłucia bólu tylko wzmagały jego
wściekłość.
Tequila odliczyła w myślach jeszcze kilkanaście sekund
i zapaliła reflektory. Nie osiągnęła efektu zaskoczenia z
PROZA POEZJA
powodu swojego pojawienia się na polu walki, bo Marabunta
musieli słyszeć jej pędzący wóz z daleka, ale ostre, białe
światło samochodu było dla nich przykrą niespodzianką.
Dziewczyna szarpnęła kierownicą, chwyciła za ręczny i
obróciła pojazd o sto osiemdziesiąt stopni, zmiatając z
powierzchni ziemi przynajmniej trzech myśliwych. Kot był
gdzieś niedaleko. Wiedziała tylko tyle, że wciąż żyje i walczy.
Gorące nocne powietrze pachniało potem i krwią. Co chwilę
dawało się słyszeć nawoływania i urywane wrzaski.
Wyskoczyła z wozu przez dziurę po przedniej szybie,
zsunęła się po masce, pod którą warczał zostawiony na
chodzie silnik, i pomknęła w stronę Diesla. Miała wrażenie,
że dookoła nich kotłuje się od czarnych, nasmarowanych
sadzą sylwetek. Błyskały białka oczu. Weszła pomiędzy
walczących, czując się zaproszona do przedziwnego tańca.
Podcięła najbliższego z atakujących, a kiedy runął do
przodu, okręciła się razem z nim wokół własnej osi i pchnęła
na innych. Sięgnęła do skórzanej pochwy przewieszonej
przez plecy i po chwili w rękach miała już rękojeść maczety
o szerokim ostrzu, które złowrogo zawijało się ku górze. Bez
ostrzeżenia zaczęła rąbać Ludzi-Mrówki, zadając krótkie
mocne ciosy, jakby oczyszczała drogę z gałęzi i chwastów.
Na piasek posypały się kawałki rąk, nóg, palce, dłonie i płaty
zerwanej z ciała skóry. Podniósł się niemiłosierny wrzask.
Była już prawie przy kocie, o włos unikając ciosów krótkich
ostrzy, którymi Marabunta zwykli walczyć w ciasnych
korytarzach swego królestwa.
Nagle wszystko się zatrzymało. Zamknął się otaczających
ich kordon patykowatych sylwetek. Żaden z Marabunta
nie odezwał się słowem. Zupełnie jakby dotarł jakiś
zaszyfrowany sygnał, na który nie zwróciła uwagi. Stała na
szeroko rozstawionych nogach, ściskając w dłoni maczetę,
która spływała krwią. Czuła, jak obwiązana skórą rękojeść
pali ją w spocone dłonie. Na nadgarstkach i przedramionach
miała przyklejone kawałki kości, choć żaden nie był jej.
Charkotliwe, szybkie, urywane oddechy myśliwych układały
się w złowrogą melodię. Kot także sapał i prychał, ustawiając
się za jej plecami i przyjmując bojową postawę, której
utrzymanie przychodziło mu jednak z wyraźnym trudem.
Zrezygnował z maskowania futra i oblał się purpurą, z którą
kontrastowały jego złote oczy. Zaczął wyrzucać z siebie
powietrze długimi, głębokimi wdechami, a każdy z nich
przynosił falę bólu w okolicach żeber. Nawiązał z nią kontakt
COŚ NA PROGU 117