Coś na Progu #10

PROZA POEZJA
nadające się do życia korytarze, skrywały wiele sekretów. Nie
znosili światła dnia. Wychodzili na powierzchnię niechętnie,
tylko pod osłoną nocy, zwykle po to, aby zapolować na
ofiarę, która nieopatrznie natrafiła na ich pajęczynę. Nikt nie
był w stanie prowadzić z nimi wojny – system drążonych
przez nich kanałów był tak wąski, że zaledwie dwie Mrówki
całkowicie blokowały przejście, uniemożliwiając przebicie
się ewentualnemu intruzowi. Na miejscu tych, które zabito,
natychmiast pojawiały się kolejne.
Gardzące jednostkami Mrowisko słynęło także z
okrucieństwa i bezwzględności. Dlatego inne klany i plemiona
wolały zostawić Marabunta w spokoju, w ich własnym,
nieludzkim świecie, do którego nie zapuszczały się nawet
serpentyny. Pozwolenie kotu na rozszarpanie jednego z nich,
i to jeszcze przed rozpoczęciem jakichkolwiek negocjacji, nie
było najlepszym pomysłem.
– Mordienne! – Tequila sklęła Diesla w myślach,
ale niewiele go to obeszło. Czuła, że zaspokoił głód –
pożywienia, krwi i walki. Wyraźnie zadowolony zaczął
wylizywać łapy. – Ty cholerny, kudłaty idioto! – wrzasnęła,
ale zaraz ugryzła się w język, aby nie przesadzić, bo kot, jak
to kot, w każdej chwili mógł się obrazić, a wtedy wszystko
byłoby stracone.
Zmęczył się walką, bo czuła jak pieką go mięśnie.
Strażnik Marabunta najwyraźniej wytrwale opierał się zębom
i pazurom.
– Tylko go przypadkiem nie zakopuj na później –
wyprzedziła jego myśli. – Żadnego później nie będzie!
Nażarłeś się? Opiłeś? Namordowałeś? I na tym koniec.
Typowy, obleśny facet. Naprawdę nie wiem, czemu cię za
sobą ciągam... – Fuknęła, a Diesel wysłał jej wyraźny impuls
urażonej dumy.
– Trudno – powiedziała w końcu, znowu
obawiając się, że za bardzo go urazi. – Stało się, ale teraz
nie zatrzymuj się już ani na chwilę. Znajdź mi Noah. Noah,
rozumiesz?! – Posłała mu zestaw związanych z dziewczyną
emocji. Przyjaźń, wzajemna fascynacja, pożądanie i coś
jeszcze, coś nienazwanego... Kot cicho zamruczał, a krew
popłynęła żywiej w jego żyłach. Zaczął węszyć i po chwili
zniknął w ciemnościach.
*
Zobaczyła ją oczyma kota dopiero wtedy, gdy księżyc
wyszedł zza chmur. Noah biegła. Do miejsca, w którym
zgodnie z planem zostawiła zamaskowany wóz, została
jeszcze dobra mila.
Tequila zacisnęła zęby w niemej złości. Diesel wyczuł
strach Noah. Dziewczyna naprawdę się bała, a nie należała
do strachliwych. Zarozumiała i uparta, jak zawsze najpierw
musiała postawić na swoim. Musiała zobaczyć coś naprawdę
przerażającego, bo gnała teraz na przekór wszystkiemu.
Biegła, chcąc ocalić życie.
Kot nagle wystrzelił w jej kierunku jak z procy. Świat
widziany jego oczyma zawirował, a Tequila poczuła falę
adrenaliny i krew uderzyła jej do głowy. Mięśnie pod skórą
kota zagrały jak napięte struny fortepianu.
Diesel skoczył.
Noah w ostatniej chwili zobaczyła jego sylwetkę, czy
raczej jego niewyraźny kształt na tle nocy, który minął ją w
locie o włos, bo kot niczym kameleon przybrał kolor prerii.
Jego obecność mógł zdradzić co najwyżej księżyc odbijający
się w kaprawych ślepiach.
Zaraz potem Tequila zobaczyła, jak kot spada na
wyłaniającą się z mroku, biegnącą truchtem ludzką sylwetkę.
Ścigali ją. Najpewniej sprawiając wrażenie, że wszystko jest
w porządku, dokonali wymiany, a teraz polowali na Noah,
nie chcąc pozwolić jej opuścić swego terytorium. Chcieli
razem z jej trupem pogrzebać poniesioną zniewagę. Nikt przy
zdrowych zmysłach nie próbuje oszukać Marabunta.
Zaczęło się polowanie.
Myśliwy, który zbliżał się do Noah, nie mógł się jednak
spodziewać, że nagle wypadnie na niego z ciemności ponad
pół tony pędzących mięśni uzbrojonych w kły i pazury. Nawet
nie zdążył krzyknąć, Diesel dosłownie zmiótł go z ziemi,
zabijając samym impetem zderzenia. Teraz już nie bawił się
z ofiarą – po prostu zabijał. Szybko i pewnie. Nieustannie
gotowy do kolejnego ataku.
Tequila usłyszała pełen przerażenia krzyk Noah. Nie była
już pewna, czy słyszy go w głowie kota czy może głos niesie
się echem po prerii.
Tymczasem Diesel zacisnął szczęki na gardle kolejnego
przeciwnika i szarpnął, a głowa Mrówki poleciała gdzieś do
tyłu. Błysnęły białka wytrzeszczonych w niemym zdziwieniu
wielkich oczu. Metaliczny smak gorącej, tętniczej krwi zalał
116 COŚ NA PROGU