Coś na Progu #10

jako jedna z nielicznych handlowała już niegdyś z ludźmi
Marabunta i przeżyła. Pod jej nieobecność to jednak
piękna Noah wzięła sprawy w swoje ręce, a to po prostu nie
mogło się dobrze skończyć. Marabunta łatwo było urazić, a
raz straconego zaufania Mrowiska nie dawało się odzyskać.
Dlatego też chwilowo, nie chcąc ryzykować zbyt wczesnego
wykrycia, Tequila zatrzymała się tuż przy granicy z ich
terytorium. System podziemnych korytarzy zbudowanych
przez Mrówki był jak ogromna pajęczyna. Wystarczyło, że
jedna nitka zadrżała i cała kolonia od razu wiedziała, że
oto pojawił się intruz. Wyglądało na to, że zaskoczenie jest
jedną z nielicznych rzeczy, które mogłyby pomóc jej i Noah
wydostać się z tarapatów.
Tequila wysłała na zwiad swego kudłatego towarzysza,
środek transportu i – jeśli było trzeba – obrońcę. Nawet ona
sama nie wiedziała, co tak naprawdę łączy ją z potężnym
dzikim kotem, który pewnego dnia po prostu odnalazł ją
i od tego czasu nie odstępował jej na krok. Dość szybko
okazało się, że Diesel – bo tak przezywały go dzieciaki z
Los Alamos, ostatniego wolnego miasta – reagował na jej
myśli. Ona z kolei, jeśli tylko odpowiednio się skupiła, czuła
to co on. Łącząca ich psychiczna więź po latach przerodziła
się w coś więcej. Stopniowo uczyli się ze sobą rozmawiać.
Rozumieć na pewnym minimalnym poziomie pojawiające
się w ich głowach słowa. Potrafiący zmieniać umaszczenie
futra kot – niewidoczny dla serpentyn, które w ogóle nie
interesowały się innymi gatunkami niż człowiek – był jej
oczami i uszami, ale nie tylko. Ostatnio wyczuwała mocniej
niż kiedykolwiek, że ta mająca własne zdanie na każdy temat
rozwydrzona kupa futra bardzo ją kochała. Było to dziwne
uczucie. Także dlatego, że Diesel był w stanie wyrazić je
jedynie po francusku...
Tequila jeszcze raz skupiła się na otaczającej ją prerii i
wezwała kota.
Tym razem dał się złapać.
– Puis-je? – delikatnie zapytała w myślach, chcąc się
przymilić i ukryć irytację za komplementem w jego ulubionym
języku.
Kot z początku zdecydowanie ją blokował i dopiero po
chwili niechętnie otworzył swój umysł. Poczuła falę radości,
jak u małego chłopca, który właśnie coś nabroił. Później
radość przykrył drapieżny, bezwzględny zew krwi. Żołądek
podszedł jej do gardła.
PROZA POEZJA
– Chasse, la joie, le sang doux. Polowanie, radość,
słodka krew – powiedział kot bardzo chrapliwym głosem w
jej głowie.
Po chwili pozwolił jej w końcu spojrzeć na świat swoimi
oczyma. Obraz stał się nieznośnie szeroki. Kot widział
wszystko w czerni i bieli, dlatego krew, na którą patrzył,
wyglądała jak kałuża lepkiej smoły. Podobne kałuże były
wszędzie dookoła niego. Tequila poczuła także krew na
pysku, na łapach i na języku...
Więcej nie chciała wiedzieć.
Zebrało jej się na wymioty. Była pewna, że krew jest
jeszcze ciepła. Truchło, które brudziło prerię lepką smolistą
mazią, leżało nieopodal – worek skóry, kości i flaków
porzucony tuż obok odsłoniętego wejścia do płytkiego
kanału, który musiał prowadzić do jednej z odnóg mrowiska.
Zwłoki musiały należeć do jednego ze zwiadowców,
pełniących straż na obrzeżach królestwa Marabunta. Diesel
nie dał mu żadnych szans – dopadł go jak szczura. Jama była
częściowo rozkopana, najwyraźniej nieszczęśnik próbował
uciekać. Teraz najważniejsze było to, czy zdążył powiadomić
resztę o wykryciu intruza. Pajęczyna musiała trząść się jak
szalona w czasie jego walki z kotem, a mimo to Mrowisko
wcale nie wyglądało na zaalarmowane. Z jakiegoś powodu
dziesiątki wojowników nie wybiegły ze swoich kryjówek.
Mrówki różniły się od reszty ludzi, którzy przetrwali
w nowym świecie. Nigdy nie można było do końca
przewidzieć, co zrobią w danej sytuacji. Pozostałe plemiona
i klany, pozostając na powierzchni, musiały nieustannie się
przemieszczać, aby nie trafić na celownik serpentyn. Nie
stroniły od wzajemnego kontaktu i handlu, czasami ze sobą
walczyły, a czasami się wspierały, ale każde z nich prędzej
czy później wracało w pobliże Los Alamos – ostatniego
wolnego miasta, a zarazem jedynego miejsca, do którego, nie
wiedzieć czemu, nie zapuszczały się serpentyny. Marabunta
robili jednak inaczej. Mrowisko uznało, że próba odbudowy
starej cywilizacji nie ma sensu. Jedynym celem stało się
dla nich przetrwanie gatunku, wyeliminowanie wiary w
siłę jednostki i zastąpienie jej potęgą wspólnie działającej
społeczności. O tym, w jaki sposób Ludzie-Mrówki byli
zorganizowani, niewiele zresztą wiedziano. Podobno istniała
królowa, która nimi kierowała, a ich niedostępne, ledwie
COŚ NA PROGU 115