Coś na Progu #10

piętnaście lat praktyki w moim własnym gabinecie
nie dały mi tego, czego potrzebowałem. Dopiero
działanie na własną rękę przyniosło skutki.
Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, aby go
wyleczyć. I udało mi się! Ale popełniłem jeden
błąd. Jeden, jedyny błąd, który zaważył na całym
eksperymencie, na latach badań i pokonywania
trudności. Zaszczepiłem u Franka ciąg do
morderstw, niepohamowany gniew. Udało mi się
odizolować jego zespół stresu pourazowego, ale w
jej miejsce... pojawiło się coś okropnego.
– Proszę Wysokiego Sądu! – mężczyzna
zwrócił się do ubranych w togę przedstawicieli
Sądu Najwyższego. – Dzisiaj sprawa toczy się
nie tylko o to, czy przekroczyłem uprawnienia,
badając to schorzenie od środka, skupiając się
na nim i poświęcając na nie lata pracy badawczej,
stosując kontrowersyjną metodę. Dziś sprawa
toczy się także o to, czy takie jednostki jak Frank,
ze skrzywioną psychiką, zaburzoną percepcją i
brakiem empatii są w stanie żyć w społeczeństwie!
Nikt nie zna go tak jak ja! On nie może żyć na
wolności! – powiedział.
– Czy do oskarżonego Thomasa
Wiercholsky’ego są jeszcze jakieś pytania? –
Sędzia, nie słysząc potwierdzenia, rozpoczął
krótką przemowę. – Nie widzę powodu i żadnego
uzasadnienia czynów, do jakich dopuścił się
oskarżony. Wykazał się on wyjątkową brutalnością
i wyrachowaniem, zmuszając swojego rodzonego
brata, Franka Wiercholsky’ego, do popełnienia aż
trzech morderstw. Czy oskarżony chce coś dodać
na swoją obronę? – zapytał.
– Dwóch. Nakłoniłem Franka do dwóch
morderstw, bo tylko tyle było potrzebne do
całkowitego wyleczenia. Trzecie morderstwo
zostało popełnione tylko z inicjatywy mojego
brata. Zdarzyło się zupełnie bez mojej wiedzy. Nie
wiecie, co robicie! On będzie zabijał! – powiedział
Thomas, wstając z miejsca i żywo gestykulując.
Nic jednak nie wskórał, zignorowany przez
sędziego. Nastąpiły niezbędne sądowe procedury
i kilka przerw. Po kilkunastu minutach wszystko
było wiadome.
– Podtrzymuję słowa prokuratora. Wymierzam
karę trzech lat pozbawienia wolności dla
oskarżonego, a pokrzywdzonego kieruję na
leczenie do zakładu psychiatrycznego – powiedział
sędzia, a z głębi sali posypały się gromkie oklaski.
PROZA POEZJA
Wszyscy mogli odetchnąć spokojnie. Wszyscy,
poza Frankiem.
***
Ubrany w białą piżamę Frank chodził od
ściany do ściany, ciągle gestykulując i mówiąc
do zebranych wokół niego ludzi. Znajdowali się
w ciemnej piwnicy. Porozumiewali się między
sobą, szepcząc, i z każdym zdaniem konspiracyjna
atmosfera się potęgowała. Spośród nich wyróżniał
się Frank. Tylko on mógł zachowywać się głośno.
– Ty! Jak się nazywasz? – spytał Frank,
wskazując palcem na jednego z nich.
– Mówią do mnie Brodaty Smith – odpowiedział
mężczyzna drżącym głosem.
– Niedługo i ty, Brodaty Smith, i wy wszyscy
stąd wyjdziecie. Ja odnalazłem drogę i wiem, jak to
zrobić – powiedział Frank, uśmiechnął się i cofnął
w głąb pamięci, powtarzając umiłowane słowa,
którymi tak często obdarzał go brat. – Postaram
się wytłumaczyć to na przykładzie. Tak jak gąbka
chłonie wodę, tak i mózg chłonie wydarzenia.
Wasze łepetyny nie są twardymi dyskami... Da się
je wyczyścić, wyciągnąć igły, które was blokują
– mówiąc to, pochylał się nad każdym z nich i
do otwartych dłoni wsadzał każdemu nóż. Za
przeszmuglowanie ich za mury szpitala musiał
sporo zapłacić, ale wiedział, że będzie mu się to
opłacało.
– Wszystko będzie dobrze. Musicie tylko...
Wytrzeszcz tysiąca jardów (z ang.
thousand-yard stare) to jeden z
symptomów zespołu stresu pourazowego.
Jest określeniem wiotkiego, pustego i
nieobecnego wzroku wynikającego ze
stresu o ogromnej sile, przekraczającego
ludzką odporność. Określenie weszło
do powszechnego użycia dzięki
amerykańskiemu artyście wojennemu
Tomowi Lea, który w 1944 roku namalował
obraz „The 2000 Yard Stare”.
COŚ NA PROGU 113