Coś na Progu #10

PROZA POEZJA
głowę za drzwi i upewnił się, że nikt nie idzie.
Zamknął drzwi na klucz i podszedł do kolejnych.
Otworzył je po cichu i wślizgnął się do środka.
Omiótł wzrokiem pokój i stanął jak wryty. Na kilku
zniszczonych łóżkach przeżartych przez pluskwy
leżało kilkanaście osób o zapadniętych oczach i
wyniszczonej skórze, na której gęsto ścieliły się
czarne i czerwone ropiejące plamy. Przed nimi
zwrócony tyłem do Franka stał chudy nerwowy
człowiek, który mówił bełkotliwie i chaotycznie i
trząsł się, jakby zabrakło mu porcji narkotyku.
Frank nie zastanawiał się długo. Szybko dobył
noża, złapał stojącego przed nim mężczyznę i
wbił ostrze między żebra. Tamten zawył z bólu
i próbował się miotać, ale Frank przydusił go
mocno do podłogi. Puścił jego gardło i szybkim
ciosem zrobił mu jeszcze jedną dziurę w plecach.
Krew zaczęła płynąć wartką strużką. Frank czuł
jeszcze pod palcami pojedyncze drgnięcia, które
w chwilę później ustały. Nikt z zebranych w
pokoju ludzi nie zareagował. Frank zauważył, że
z kieszeni mężczyzny wysypało się kilkanaście
woreczków strunowych wypełnionych tabletkami,
paskami i proszkami. „Nie pomyliłem się”.
Wstał. Popatrzył na powłóczące oczami ludzkie
cienie. „Nie dzisiaj. Nie w tych warunkach”.
Pokręcił głową i wyszedł, trzaskając drzwiami. W
lewej ręce dzierżył laskę, a w prawej zakrwawiony
nóż. Wiedział, że to jego ostatnie chwile. Poszukał
drżącymi rękoma kluczy do kolejnego pokoju.
Zobaczył w nim dwóch mężczyzn i dziewczynkę.
Miała na oko dwanaście lat, leżała w wyuzdanej
pozycji z szeroko rozchylonymi nogami. Widział,
że dopiero zaczynały jej się rysować kształty piersi.
Jeden z mężczyzn, chudy, o damskich rysach
twarzy siedział na niej, podduszając ją, drugi
zaś, nieogolony i tłusty wyżywał się językiem w
okolicach jej łona. Gdy tylko zobaczyli, że ktoś
przechodzi przez drzwi, szybko wstali. Jeden z
nich wytarł brodę i gdy tylko zobaczył, kto stoi w
drzwiach, ruszył, zamachując się pięścią. Frank stał
przez chwilę sparaliżowany, przed oczami mając
wizje wojennej rzeczywistości. Zanurzył się we
wspomnieniach, a jego oczy na chwilę znów zaszły
dziwną nieprzenikliwą mgłą, odcinając się od świata
zewnętrznego. Serce zaczęło mu bić coraz słabiej,
czuł, że robi mu się coraz wygodniej i przyjemniej.
Ciepło powoli rozlewało się po jego brzuchu.
„Nie mogę. Nie mogę znowu tego zrobić”.
Opamiętał się, gdy cios mężczyzny doszedł celu.
Frank usłyszał chrupnięcie i poczuł ostry ból
żuchwy. Zamachnął się na oślep nożem i wycofał
się do korytarza. Gdy zobaczył długie cięcie na
brzuchu swojego przeciwnika, nabrał pewności
siebie. Przesunął małą zapadnię na spodzie laski, z
której wyleciał długi szpikulec do lodu.
Grubas trzymał się za brzuch. Frank podszedł
do niego, przytrzymał go za długie spocone włosy
i wbił mu szpikulec w oko, który zatrzymał się
dopiero na tylnej ścianie czaszki. Odepchnął go od
siebie nienawistnie i zaczął iść w stronę gładkiego
mężczyzny. Ten siedział skulony tuż obok łóżka i
zasłaniał głowę rękoma. Frank kopnął go z całej
siły w twarz, złapał za rękę i mocno pociągnął do
siebie tak, żeby mieć odsłonięty brzuch. Stanął
nad nim i kilkoma zręcznymi ruchami rozpruł
mu brzuch. Uklęknął i dyszał przez chwilę
niespokojnie. Gdy wstał, żeby zobaczyć, co stało
się dziewczynce, zobaczył, że ta trzyma przed
sobą odbezpieczony pistolet. Mimo że młoda
wiekiem, na twarzy rysowała jej się groźna mina
zdesperowanej kobiety.
– Co ty zrobiłeś? Dokąd ja teraz pójdę? Co ja
zrobię, skurwysynu?! – krzyknęła, a w kącikach
jej oczu pojawiły się łzy. Frank starał się powoli
wycofać. Milczał, wpatrując się w jej twarz.
Próbował wymacać palcami futrynę, ale zanim
udało mu się to zrobić, zobaczył, że dziewczynka
pociąga za spust. Usłyszał wystrzał i poczuł
potworny ból w udzie, nieporównywalny z
niczym, czego kiedykolwiek doświadczył.
Rzucił się na korytarz i szybko tego pożałował.
Ból nogi zwiększył się kilkakrotnie. Ściągnął
zębami rękawiczkę i zagryzł ją, wyjąc z bólu. Kiedy
pierwsza fala bólu minęła, wstał i skierował się
do tylnego wyjścia. Zostawiał za sobą posuwiste
plamy ciemnej, tętniczej krwi. Wycieńczony,
oparł się o drzwi, które uchyliły się pod jego
ciężarem. Padł na ziemię. W wirującym obrazie
rzeczywistości dojrzał tylko czerwono-niebieskie
światła policyjne. I głośne krzyki, których
znaczenia nie rozumiał. Później była tylko czerń.
***
Na tym kończy się historia Franka. Nie mogę
dalej za niego odpowiadać. Pięć lat studiów
medycznych, kolejne lata specjalizacji, a nawet
112 COŚ NA PROGU