Coś na Progu #10

yło teraz najważniejsze. Frank wiedział, że musi
podołać zadaniu.
Krople deszczu zaczęły spływać mu z
ronda kapelusza. Zatrzymał się i strząsnął je
jednym ruchem ręki. Wtedy też zauważył coś,
co wzbudziło jego zainteresowanie. Najpierw
usłyszał jęk ciężkich stalowych drzwi i zobaczył,
jak wychodzi z nich dwóch tęgich mężczyzn.
Pomiędzy nimi wisiało bezwładne ciało. Jeden
z nich trzymał nogi, a drugi ręce. Odeszli z nim
kawałek od drzwi, po czym rozbujali je i rzucili na
stertę śmieci. Popatrzyli tylko chwilę, czy się nie
rusza, i bez słowa wrócili z powrotem.
Gdy Frank podszedł w tamto miejsce, usłyszał
przygłuszoną ostrą elektroniczną muzykę. Zbliżył
się ostrożnie do ciała. Najpierw trącił je butem,
a gdy upewnił się, że jest całkowicie bez czucia,
zniżył się i sprawdził puls. „Jest martwy”. Nałożył
na ręce skórzane rękawiczki, po czym odsłonił
przedramię mężczyzny. „Jezu”. Jego ramię nosiło
ślady kilkunastu wkłuć. Tuż pod nadgarstkiem
ręka zaczynała sinieć. Palce były niekompletne,
miejscami jakby wyżarte kwasem, można było
dostrzec biel kości.
Frank ostrożnie odłożył rękę mężczyzny, tak
aby przypadkiem żadna z jej części nie odpadła
– i wstał. Wytarł rękawice o poły swojego
płaszcza i ruszył przed siebie. Obszedł budynek
wokoło, szukając wejścia; nasłuchiwał, z którego
miejsca muzyka stanie się głośniejsza. Aż w
końcu dostrzegł zaniedbane metalowe drzwi,
które obżerała korozja. Gdy je otworzył, poczuł
ogłuszający jednostajny ryk muzyki. Czuł niskie,
basowe tony w klatce piersiowej. Ochroniarze
stojący za drzwiami zbadali go wzrokiem, ale
go nie zatrzymali. Gdy przeszedł przez ciasny
korytarz, na ścianach którego wisiały nadpalone
zdjęcia z erotycznych magazynów, ujrzał kilkuset
ludzi stłoczonych przy parkiecie. Drażniące
światło stroboskopu oświetlało wszystko tak, że
Frank zaczął czuć się ospały. Zdawało mu się,
że obserwuje wszystko w spowolnionym tempie.
Z góry zaczęły nieregularnie błyskać różowe i
czerwone światła. Frank nie był w stanie odróżnić
jednej piosenki od drugiej ani wyłapać momentu,
w którym się zmieniały. Stał skonfundowany
przez chwilę, aż poczuł, że treść żołądka zaczyna
przechodzić mu do gardła. Ruszył więc przed
siebie, próbując przecisnąć się przez zbitą grupę
PROZA POEZJA
ludzi, których ciała skoncentrowane były na
utrzymaniu rytmu. Nikt go nie zauważał.
W dalszej części pomieszczenia zaczynał się
korytarz z wieloma drzwiami bez klamek. Frank
zaczął je niepostrzeżenie badać, lecz ktoś mu
przeszkodził. Gdy odwrócił się za siebie, dojrzał
jednego z wykidajłów, który zawołał go do siebie
ruchem ręki. Otworzył kluczem jedne z drzwi i
za nie przeszedł. Frank podążył jego śladem.
Zamknął za sobą drzwi. Muzyka przycichła.
– Czego potrzeba, dziadku? – spytał mężczyzna,
składając ręce na piersi i wypinając brzuch.
– Potrzeba mi... Potrzeba mi czegoś dobrego –
odparł Frank i nasunął na głowę kapelusz.
– Futro czy coś lepszego? Mamy jeszcze E –
powiedział wykidajło, uśmiechając się pod nosem.
– Jakie E? – spytał Frank niespokojnie. Czuł
przenikliwy pisk w uszach, przez który gorzej
słyszał.
– Ecstasy, dziadku. Ale po tym pęknie ci serce.
– Mężczyzna popatrzył ukradkiem na drzwi.
Frank poczuł niepokój. Kilka sekund zajęło
mu przyswojenie informacji. „Będzie gorąco”.
Skinął głową do mężczyzny i sięgnął za płaszcz
pod pretekstem wyjęcia pieniędzy. Naprężył
nogi do skoku i rzucił się do przodu, wyciągając
nóż w locie. Zaskoczony ochroniarz zamarł w
bezruchu i ostatnim przebłyskiem świadomości
zarejestrował, jak Frank wbija ostrze w jego krtań
i przesuwa nim w lewo, tworząc sporą wyrwę w
szyi, przez którą obficie zaczęła wylewać się krew.
Gdy tylko Frank wyjął nóż, w drzwiach pojawił się
kolejny przeciwnik.
Frank nie zastanawiał się długo. Cofnął się
i lewą ręką wymacał stojący na stoliku wazon.
Mężczyzna zatrzasnął drzwi i ruszył na Franka.
Nie zdołał uchylić się przed lecącym wazonem,
który rozbił mu się na głowie. Krew zaczęła lecieć
mu do oczu i gdy chciał ją wytrzeć, poczuł impuls
palącego bólu. Gdy otworzył oczy, zobaczył,
że Frank wbił mu nóż tuż obok szyi, pod
obojczykiem. Nie był w stanie zrobić żadnego
ruchu. Frank wbił łokieć w jego krtań i wyjął
ostrze. Poprawił dwoma ciosami w szyję i obalił
go na ziemię.
Schylił się do ciała pierwszego zmarłego, które
leżało teraz w obfitej kałuży krwi, i wyjął mu z
kieszeni klucze. „Teraz. Będzie dobrze”. Wystawił
COŚ NA PROGU 111