Coś na Progu #10

PROZA POEZJA
Corranem? Gdzie jest Corran! – pochylił się
nad alfonsem i szarpał go za marynarkę. – Ja nie
zapomniałem! Ty... Corran! – Frank zaczął głośno
oddychać, próbując się uspokoić. Podniósł powoli
rękę i wbił nóż prosto w krtań mężczyzny. Kiedy
usłyszał pierwsze charknięcia, zadał kolejny cios.
I kolejny. Zadawał je w idealnych odstępach,
prawie odrywając głowę od reszty ciała. Skończył
dopiero po kilkunastu pchnięciach. Wypuścił nóż
z ręki i zwalił się ciężko na ziemię.
Zaczął dyszeć i przewracać się z boku na bok.
Wymacał ręką narzędzie zbrodni i odrzucił je
daleko przed siebie. Poczuł, jak w kąciku jego
oczu roni się mała łza.
nie miałem problemu. Naprawdę nazywała się
Christine Harpenger i była nieodwzajemnioną
miłością Franka z czasów sprzed wojny. Mimo
że nie był w stanie tego wyrazić, czuł z nią
podświadomie ogromną więź.
Przygotowywałem się do tego przez kilka
miesięcy. Wszystko inne wydawało mi się zbyt
banalne, zbyt błahe. Stręczyciel i prostytutka to
był strzał w dziesiątkę. I w końcu mi się udało.
Terapia Franka miała się ku końcowi. Przestał
mieć problemy z mówieniem, oczy w końcu stały
się takie jak u innych ludzi.
Ale nie wszystko było tak, jak być miało. Frank
stał się... On...
***
Tutaj naprawdę nie ma żadnego przypadku.
Choć może się to wydawać dziwne, działania te
były skalkulowane i wycelowane w sukces. Dwa
najważniejsze wydarzenia w życiu Franka, które
wstrząsnęły nim tak bardzo, że jego własny mózg
zaczął je wypierać. Poszły w niepamięć!
Corran był najlepszym przyjacielem Franka.
Byli nierozłączni. Razem dorastali, razem chodzili
do kina i razem podrywali dziewczyny, kiedy już
pojęli, że między płciami są większe różnice niż
tylko sukienki i spodnie. To Corran namówił
Franka na wojsko i wzięcie udziału w wojnie.
Razem wyjechali do jednostki i razem walczyli.
Najtrudniejszy moment bitwy przypadł wtedy,
gdy obaj byli na pierwszej linii frontu. Sytuacja
była beznadziejna, generałowie dali sygnał do
odwrotu, ale sierżanci widzieli, że nagle zdobywają
przewagę, i wydali nieprzepisowy rozkaz ataku,
który okazał się totalnym fiaskiem.
To wtedy zginął Corran. Frank zdążył się
tylko doczołgać do niego i przesunąć jego ciało
za przeszkodę, aby nie leżało na linii strzału.
Corran skonał przez nierozsądną i szaloną decyzję
swojego przełożonego.
Nietrudno było skojarzyć tę sytuację. Starałem
się jak najwierniej oddać realia tamtego zdarzenia.
Miałem z tym duże problemy, zastanawiałem
się, czy dla Franka nie będzie to zbyt naciągane.
Udało mi się nakłonić jednego z moich pacjentów,
którego nie stać było na kontynuowanie terapii,
żeby udawał stręczyciela. Z doborem kobiety
***
Gdy adapter skończył grać klimatyczne dźwięki
gitary, a czyste powietrze zza okna zaczynało
przerzedzać gęstą zawiesinę dymu fajkowego tak
przyjemnie nęcącego zmysł powonienia, Frank
wstał z fotela. Popatrzył w lustro, zrobił kilka
min, poprawiając włosy, i doszedł do wniosku, że
nie wygląda źle jak na swój wiek. Zacmokał kilka
razy, otworzył szeroko usta i powiedział, szeroko
rozwierając żuchwę:
– Nazywam się... Frank Wierbols... Wiercho... –
Potrząsnął głową z niesmakiem. Nabrał powietrza
i spróbował jeszcze raz: – Nazywam się Frank
Wiercholsky. Jestem... Jestem znowu kimś. –
Zastygł przez chwilę przed lustrem, wpatrując
się w swoje oblicze. Wiedział już wszystko, co
było niezbędne. Teraz pozostawała już tylko
ostateczność. Nie było wiele czasu.
Z szafy wyjął duży parasol z parą skrzydeł na
rzeźbionej rączce, popatrzył na niego i pokiwał
głową. Nasunął kapelusz na czoło i wyszedł z
domu. Jego ciężkie staromodne buty rozlewały
zebraną w kałużach wodę, a stukotem parasola,
który służył mu za laskę, wygrywał jednostajny
rytm. Szedł przed siebie, spoglądając w dół i
słuchając ostrych dźwięków grzmotów. Patrzył
czasem na boki, widział rozpadające się kamienice
o licznych śladach od kul, przechodził przez
zakazane miejsca, w których smród rozkładających
się ciał przykrytych spleśniałymi workami na
śmieci był powszedniością, z każdym krokiem
słyszał coraz więcej pijackich kłótni. Lecz nie to
110 COŚ NA PROGU