Coś na Progu #10

i odepchnął od siebie młodzieńca.
– Będzie pan żałował. „Pod Czterema
Dwójkami” mamy najlepsze dziewczynki!
Ze świecą takich szukać! – krzyknął facet na
odchodne. Frank pokręcił tylko głową i ruszył
przed siebie. Minął dwie przecznice wolnym
krokiem, konsekwentnie unikając kontaktu z
innymi naganiaczami. Przystanął dopiero przed
sklepem, upewniając się, że jest otwarty. Jego
wnętrze było aż nadto białe – dawało wrażenie
nieprzyjemnego kontrastu z rzeczywistością na
zewnątrz.
Frank przejechał wzrokiem po półkach,
szukając alkoholu pasującego do pory. Dotykał
każdej butelki i próbował przypomnieć sobie
bukiet, sprawdzając, czy będzie odpowiedni na
dzisiejszy wieczór. Przechadzał się wśród półek,
gdy usłyszał, że ktoś wchodzi do sklepu.
– No, złotko, a teraz powiedz mi, jak dzisiejszy
dzień? – usłyszał Frank zza pleców.
– Niezbyt dobrze, Al. Ostatnio te młode chodzą
po naszym terenie i zabierają nam klientów. A ja
już nie jestem młoda – jęknęła kobieta.
– Skarbie, jesteś najseksowniejszą mamuśką w
całej okolicy. Wszyscy dostają spazmów na twój
widok. Księżniczka Angie, to mówi samo za siebie
– powiedział mężczyzna z uśmiechem. – Chyba,
że coś przede mną ukrywasz? – Frank odwrócił
się i zauważył, że był to ten sam człowiek, który
próbował go zachęcić do odwiedzin jednego z
lokali nocnych. Obok niego stała atrakcyjna, choć
niemłoda już kobieta, ubiorem wpisująca się w
tutejszy koloryt.
– Al, wiesz przecież, że nic przed tobą nie
chowam – powiedziała zblazowanym tonem,
ciągle wypinając piersi. Frank nasunął kapelusz
na czoło i schował się za półkami, aby móc
obserwować sytuację. Angie sięgnęła pod czarną
pończochę i wyjęła stamtąd zwitek banknotów,
które wręczyła Alowi. Ten sięgnął do kieszeni po
małą buteleczkę z białym proszkiem, otworzył i
głośno wciągnął zawartość. Potrząsnął głową i
odebrał od kobiety pieniądze.
– To wszystko z dzisiaj. Al, ja już mam dość.
Nie masz dla mnie czasu, odwiedzasz mnie tylko
wtedy, kiedy przychodzisz po kasę, ja naprawdę
mam już dość... – powiedziała Zaza.
– Nigdy nie kazałem ci lubić tego, co masz
PROZA POEZJA
robić. – powiedział i skończył liczyć pieniądze.
Jego twarz stężała. – A teraz oddaj resztę albo
naprawdę się wkurwię. Od kilku miesięcy robisz
ze mnie debila. Ty naprawdę myślisz, że jestem
debilem. Że nigdy się nie zorientowałem. A teraz
słuchaj mnie uważnie. – Schował pieniądze do
kieszeni i odwrócił głowę w stronę Zazy. Złapał
ją za gardło, przygwoździł do ściany i zacisnął
mocno zęby. – Jeżeli jeszcze raz spróbujesz mnie
wyruchać, ukraść kasę i pomyśleć, że trafiłaś na
idiotę, inaczej porozmawiamy. Będzie z tobą źle.
Nikt nie lubi takich, które mają blizny na ciele.
Będę cię kroił tak długo, aż krew w mordzie nie
pozwoli ci krzyczeć. A potem cię zostawię. A
potem i tak wrócisz do mnie. Nie masz nikogo
oprócz mnie. I tak traktujesz – wycedził przez
zęby. Chciał kontynuować, ale nagle rozległo się
ostrzegawcze wycie syreny. Słychać było głośne
trzaski drzwiami od wozu i kroki, które z każdą
chwilą stawały się coraz bardziej wyraźne.
Al przeklął i oderwał rękę od prostytutki.
Odsunął się od oszklonych drzwi wejściowych i
myślał przez chwilę, oddychając głęboko.
– Nie mogą mnie złapać. Nie mogą mnie złapać!
Wyłaź tymi drzwiami, na ciebie nic nie mają. No
wyłaź! – krzyknął na kobietę, a gdy ta stawiała
opór, kopnął ją z całej siły. Zaczął uciekać. Angie,
widząc, że nie ma szans z nim uciec, szybko
przetrząsnęła torebkę i zaczęła wyrzucać z niej
kapsułki z narkotykami, co chwila przerywając,
aby rozmasować sobie gardło. Al biegł do tylnego
wyjścia, mijając półki, i co chwila odwracał się,
spoglądając na prostytutkę.
Zanim policjantom udało się wejść do środka,
już go nie było. Otworzył drzwi ewakuacyjne i
zaczął się rozpędzać, zerkając co chwila przez
ramię, gdy nagle poczuł silny cios w brzuch. Ból
był nie do zniesienia, czuł, jak pod naporem siły
pękają jego wnętrzności. Upadł ciężko na chodnik.
Zwijał się na ziemi, żałośnie wyjąc.
Frank stał nad alfonsem i patrzył lekko
zamglonym wzrokiem, jakby nie zdawał sobie
sprawy z tego, co właśnie zrobił. W jego prawej
ręce lśnił wojskowy nóż Ka-Bar z drewnianą
rączką, na której w równych odstępach widać było
przecięcia.
– Nigdy... ci tego nie... wybaczę. – Wydawało
się, że mówienie sprawia mu lekką trudność.
– Ja nie zapomniałem. Corran! Co zrobiłeś z
COŚ NA PROGU 109