Coś na Progu #10

krwawy ślad. Sullivan popłynął po posadzce, jakby boski
palec pchnął go od niechcenia. Poczuł na nogach gorąco, a
po chwili zobaczył, że jego nogawki ciemnieją i zaczynają się
palić. Mimo bólu zaczął je ściągać i odrzucił na bok. Luizy
nigdzie nie widział, zupełnie jakby wyparowała.
Martwe ciało na stole podskoczyło i krzyknęło
przeraźliwie.
Napięcie nie przeszło w całości żelem do zbiorników.
Jego część wyładowała złość na aparaturze, wzniecając pożar
i paląc pulpit sterowniczy. Inna z kolei przeskoczyła między
metalowymi skrzyniami i cudem minęła profesora, kierując
się w stronę klatek dla szczurów doświadczalnych. Wszystkie
stanęły w ogniu, a klatki podskoczyły niczym targnięte
podmuchem huraganu.
Obolały mężczyzna przewrócił się na plecy. Nie miał siły
wstać. Upływ krwi strasznie go osłabił. Nie mógł jednak
zetrzeć z twarzy uśmiechu. Czekał, co będzie dalej.
Usłyszał jęki i agresywne ruchy, rozrywanie przewodów,
wyciąganie igieł. Basowe pomruki. Agresywne warknięcia.
Potem ciężkie kroki gołych stóp po posadzce. I silne dłonie
chwytające go za boki twarzy. Wciąż nie widział za dobrze, ale
ten dotyk... Ten dotyk...
– Czy to ty? Leon? To ty? Żyjesz? Skurwysynu, naprawdę
żyjesz!
Odpowiedział mu jęk i dziki, zwierzęcy ryk.
Ożywione ciało uchwyciło głowę profesora mocniej i
ścisnęło w instynktownym ruchu. Profesor zakwiczał, gdy
jego mózg zaczął wylewać się przez nos i uszy. Ciało cisnęło
dalej, aż czaszka pękła jak skorupka jajka, a jej zawartość
trysnęła we wszystkich kierunkach.
Mężczyzna wstał i popatrzył na swoje dłonie. Zimne.
Obce. Zszyte z dziwnych części. Poczerwieniałe od napięcia,
pomarszczone od życiodajnego żelu. Dotknął nimi twarzy,
piersi, brzucha, genitaliów. Trząsł się, ale nie z zimna. Miał
wrażenie, że jego ciało za chwilę rozpadnie się na kawałki,
że zwymiotuje trzewiami i wysra jelita. Nie mógł tego znieść.
Zaczął się miotać i bić wszystko, co wpadło mu pod rękę.
Niszczył stanowiska laboratoryjne, rzucał przedmiotami,
łamał meble. W końcu przywarł do ściany i zaczął bić głową
o mur, przeraźliwie jęcząc i krzycząc.
Aż poczuł na plecach delikatny dotyk kobiecej dłoni.
Odwrócił się instynktownie i zmierzył ją wzrokiem.
Trzymała w rękach lustro. Mógł więc się obejrzeć.
Był potworny i piękny jednocześnie. Symetryczny,
wielokolorowy, pozbawiony jakiegokolwiek owłosienia. Miał
rozbudowane mięśnie, mechaniczne układy wspomagające i
wzmocnione ścięgna. Na swój sposób musiał być wspaniały.
Uderzył w lustro, które wysunęło się z rąk kobiety i
poleciało na przeciwległą ścianę. Ruszył w jej kierunku,
zaciskając zęby.
– Słyszysz mnie, prawda?
PROZA POEZJA
Nie zatrzymał się. Luiza cofała się przed nim i wciąż
mówiła:
– Skoro bóg dopuścił do tego, byś powstał, musiał mieć
w tym cel. Charles by tego nie zrozumiał, ale ja rozumiem.
Wiesz? Widzę w tobie boga. Widzę jego siłę i moc. To on cię
ożywił, nie ten butny naukowiec. To on... To on... To...
Chwycił ją mocno pod pachami. Wyczuł wystający pod
skórą przedmiot i to go powstrzymało przed zgnieceniem
kobiety.
– Tak – rzekła. – To obce ciało, z którym od dawna żyję. –
Dotknęła palcem opaski na oku. – To też straciłam.
Mężczyzna przekrzywił głowę i... uśmiechnął się.
– Tak – rzekła Luiza. – Jesteś bożym dzieckiem. Pozwól
mi. Poprowadzę cię. Będziesz działał w imię boże. Pokażę
ci prawdę.
Leon nic na to nie odpowiedział, tylko chwycił ją mocniej
i począł macać wypustkę kryjącą w sobie odłamek metalu.
Następnie paznokciem rozciął jej skórę i chwycił za szrapnel.
Kobieta ryknęła z bólu, ale nie wypuścił jej. Nie zwracał
też uwagi na jej ręce. Próbowała go odepchnąć, podrapać,
kopała nogami.
Nie puścił.
Wyrwał z jej ciała odłamek. Padła na ziemię, z jej boku
wytrysnęła fontanna krwi. Nie ruszała się.
Obejrzał z zaciekawieniem metal obrośnięty ciałem. Był
postrzępiony, krwisty i ostry. I w gruncie rzeczy nudny.
Odrzucił go na bok.
Ciało powoli przestawało mu przeszkadzać. Stawało
się jego częścią. Podszedł do okna i spojrzał na miasto
zatopione w nocnym spokoju. Pobliskie domy mówiły do
niego ciepłym światłem bijącym z wnętrz. Zauważył cienie
ludzkich sylwetek. Poczuł ciekawość. Czy wewnątrz jest
więcej miękkich istot? Postanowił sprawdzić, czy któraś z
nich może być twardsza.
Gdy Leon opuścił laboratorium, Luiza jęknęła i chwyciła
leżącą obok szmatę, by zamknąć krwawiącą ranę. Dobrze,
że w tajemnicy przed Kościołem pozwoliła sobie wszczepić
zapasowe tętnice i mechaniczne zamknięcie wokół szrapnela
wbitego w ciało. W ten sposób usprawniła się, jednocześnie
nie zdradzając nic przed fanatykami, do których przystała.
Sięgnęła do rany i drżącą ręką pociągnęła za niewielką
zasuwkę. Biologiczne zastawki zaskoczyły i domknęły
uszkodzone naczynia. Przewróciła się na plecy i roześmiała
na głos.
Ogień powoli trawił resztki pulpitu i przeżuwał drewniany
stół.
COŚ NA PROGU 105