Coś na Progu #10

PROZA POEZJA
umiem. Nie powiedział mi, mimo tortur.
Odepchnął ją na bok. Kobieta zatoczyła się i wpadła na
deskę kreślarską, zrzucając na podłogę ołówki, przyrządy do
rysowania i stertę papierów.
– Nie wiedziałam! – krzyknęła, nie odwracając się.
– Milcz – rzekł mężczyzna i zbliżył się do Sullivana. –
Obudzisz mi go. Słyszysz ten dźwięk? Aparatura łapie coraz
więcej mocy. Buczy. Za chwilę uzyska pełną moc. - Stuknął
palcem w jeden ze wskaźników przytwierdzonych do panelu
sterującego. – Zamazał wartości, ale strzałka przesuwa się w
prawo. Spodziewał się tego?
Kobieta odparła, klękając przy profesorze i biorąc jego
głowę na kolana.
– Na pewno nie. Nie mógł. Nie miał jak.
Przywaliła mu pięścią w krocze.
Profesor zbudził się natychmiast.
– Milcz i słuchaj – rzekł napastnik, kucając przy profesorze.
– Nazywam się Charles Brandenbury. Jestem kardynałem
Kościoła Ponownego Zjednoczenia. Zapewne słyszałeś o
naszym zgromadzeniu. Pilnujemy, by żmije takie jak ty nie
kalały świętego ludzkiego ciała obrzydliwą działalnością
jak ta. Mieliśmy na ciebie oko od dawna, gdy tylko zacząłeś
przeszczepiać organy i zastępować zużyte części ciała
metalem i mechanizmami. Mimo to byłeś daleko na liście
obiektów do wymazania z ludzkiej pamięci. Kiedy jednak
dowiedzieliśmy się, że chcesz dokonać tej potworności...
awansowałeś. Więc oto jestem ja i moja podopieczna. –
Wskazał ręką na Luizę. Profesor rzucił jej spojrzenie pełne
wyrzutu. Wciąż trzymając jego głowę, napluła naukowcowi w
twarz. Brandenbury kontynuował: – Rozumiem, że nie jesteś
aż tak głupi, na jakiego pozujesz. Wziąłeś pod uwagę, że ktoś
będzie chciał cię powstrzymać, przygotowałeś sekwencję
samodzielnego działania. Wykorzystałeś pewnie jakąś prostą
maszynę liczącą, by być pewnym, że wykona twoje polecenia
bardzo dokładnie. Po co polegać na ludziach, prawda? Nie
odpowiadaj, to nie było pytanie. Pytanie będzie teraz. I albo
natychmiast mi na nie odpowiesz, albo twój pedalski trup
zawiśnie na żyrandolu, a dupodajne ścierwo, które próbujesz
ożywić, spłonie na stosie. Jak-to-wyłączyć?
Profesor zbladł na twarzy, pot ściekał mu z czoła. Lewa
ręka drżała konwulsyjnie, ubranie plamiło się ciemną krwią.
Przełknął ślinę i zwilżył wargi.
– W tym rzecz... – podjął i urwał. Zamknął oczy,
przygotowując się na cios zniecierpliwionego religijnego
fanatyka. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Mężczyzna czekał,
aż profesor wyrzuci z siebie to, co ma do powiedzenia.
Postanowił więc mówić dalej: – W tym rzecz, że nie da się.
Nie mogłem ryzykować. On musi żyć.
– Zdajesz sobie sprawę z tego, jak strasznie obrażasz
boga? – krzyknęła Luiza marszcząc czoło i nos. Przypominała
w tej chwili wściekłego psa, który za chwilę miał odgryźć
nogę swojej ofierze.
Maszyna zaczęła donośnie brzęczeć, w kotłach gotował
się gęsty żel dostarczany do wnętrza ciała przez gumowe
przewody. Urządzenia tego typu były dosyć delikatne,
napastnicy jednak zdawali się o tym nie wiedzieć. Profesor
nie miał zamiaru wyprowadzać ich z błędu. Gdy Brandenbury
wyciągnął nóż i zbliżył się do przewodów transportujących
gęste życiodajne płyny do martwego ciała, Sullivan wydusił
z siebie donośny głos:
– To nic nie da! Żel jest już w ciele, wystarczyłoby go na
kilka osób!
Miał nadzieję, że fanatyk mu uwierzy, jeśli bowiem
przeciąłby teraz przewód, Leon mógłby najzwyczajniej
w świecie spłonąć od nadmiaru napięcia elektrycznego.
Żel wypełniał jego ciało, nie tylko doprowadzając do jego
tkanek substancje odżywcze i tlen, ale także chroniąc organy,
nerwy i mechaniczne części wprowadzone do ustroju. Gdyby
wysokie napięcie ożywiło serce, które z kolei uruchomiłoby
łańcuch życia, zostałoby wyprowadzone na zewnątrz przez te
izolowane pręty do słojów, a następnie przedostałoby się do
ziemi wbitymi w środek odprowadzaczami sięgającymi przez
katakumby aż do zimnej gleby.
Brandenbury skrzywił się. Odwrócił się w stronę
naukowca.
– Skoro te przewody są zupełnie nieważne, to dlaczego
tak bardzo ci na nich zależy?
Nie uwierzył.
Powietrze zgęstniało. Ostatnie promienie słońca znikały
właśnie za horyzontem, cienie wydłużyły się niemiłosiernie,
a niebo pokryło się tęczą kolorów niknącą za przepastną
ciemnością ciągnącą się za chmurą wieczorną. Gdzieś w
oddali połyskiwały zorze księżycowe.
Wnętrze okrywał półmrok, coraz bardziej zawistny
o ostatnie promienie światła. Kradł jasność, połykał ją
i przeżuwał, nie dając nic w zamian. Ale laboratorium
zaczynało błyszczeć jak oczy nastolatka na widok ponętnych
kształtów dojrzałej kobiety.
Brandenbury rzucił się w kierunku przewodów, gdy tylko
zrozumiał, że właśnie nastąpił ten właściwy moment.
Kosmiczna energia wywołała potężne wyładowanie
między nagrzaną jak piec jonosferą a zimnym gruntem ziemi
– oraz naładowanymi odwrotnie piorunołapaczami. Czysta
energia spłynęła prosto z nieba wolnego od burzy i wniknęła
w aparaturę profesora Sama Sullivana.
To działo się w pierwszym ułamku sekundy.
W drugim komnata rozświetliła się białym blaskiem
przechodzącym stopniowo w żółć, czerwień i fiolet. Huk
ogłuszył znajdujących się w środku. Brandenbury zdołał
doskoczyć do jednej z gumowych rur, gdy siła nieokiełznanej
natury odrzuciła go w tył. Przefrunął ponad machinami
profesora i wyrżnął o ceglany mur, zostawiając na nim
104 COŚ NA PROGU