Coś na Progu #10

nastawieniem aparatury zamieszam w zbiornikach żelowych?
– Wspaniały pomysł. Wzrusz życiodajne płyny. Spraw, by
się zagotowały. Sam zajmę się resztą. Ty skup się na tym
zadaniu. Podepnij igły, wprowadź rurki do żył.
Pracował z wielkim poczuciem konieczności i spełnienia,
a jednak z drugiej strony wciąż czuł tęsknotę za wilgotnymi
piersiami Luizy. Nie widział jej już... drugi dzień? Czy
to możliwe, że się zakochał? Nieee... Odtrącił tę myśl
natychmiast, niczym natrętną muchę. To nie mogło być tak.
Łączył się z nią poprzez wspólny interes. Po to jej płacił.
Żeby się nie przywiązać. Żeby nie zdradzić Leona.
A jeśli jednak?
Serca nie podzieli na pół. Dokona wyboru. Jedynie
słusznego wyboru. Leon. Jego bratnia dusza, jego życie,
jego kochanek. Zmarł tak tragicznie, tak młodo. A dzisiaj go
odzyska! I nikt go nie powstrzyma!
Skończył przypinać ostatnie kable i ruszył przez salę o
wysokim stropie, w którym mieściło się jego laboratorium.
Podłużne okna wpuszczały do środka wiosenne słońce. Był
wczesny wieczór. Może powinien zaczekać do nocy, może...
Usłyszeli huk dochodzący z głębi korytarza prowadzącego
do głównej bramy. Patsy skończył już podpinanie wszystkich
rurek i igieł, wycierał właśnie ręce w ręcznik. Spojrzał na
swojego pracodawcę, po czym natychmiast pobiegł do drzwi,
po drodze chwytając muszkiet.
Padł jeden strzał. Krzyknął jeden mężczyzna. Upadło
jedno ciało.
Sullivan, nie czekając na to, co się stanie, przywarł do
ogromnego panelu sterującego pełnego przekładni, dźwigni,
gałek i przycisków. Wszystko było ustawione prawidłowo.
Tylko delikatnie pchnięcie tu, jeden ruch tam. I gotowe.
Docisnął dźwignię do oporu.
Padł drugi strzał. Nie krzyknął nikt. Sullivan osunął się
na ziemię.
Podniósł wzrok. Oddychał ciężko, wzrok nie działał jak
powinien, obraz się zamazywał.
– Kim jesteś? – powtarzał. – Kim jesteś? Pokaż się.
Krew skapywała na podłogę ciemnymi, gęstymi kroplami.
Kobieta podeszła do rannego i pochyliła się nad nim,
zbliżając swoją twarz do jego.
– Luiza? – profesor wytrzeszczył oczy, widząc swoją
prywatną kurtyzanę, barmankę z baru, który uwielbiał, ciało,
które wielbił, serce, które ubóstwiał. – To ty? Ty? Jak...
Dlaczego?
Pytania obijały się wewnątrz głowy, wychodząc jako
zmieszana, bezkształtna paplanina podobna do dziecięcego
gaworzenia. Sullivan był w szoku – ranny, kompletnie
zaskoczony i upokorzony. A do tego przerażony.
Luiza doskoczyła do aparatury i zaczęła przekręcać gałki,
dusić przyciski, potrząsała przy tym głową, klęła i uderzała
pięścią o płytę maszyny.
PROZA POEZJA
– Jak to wyłączyć? Jak? – rzuciła wściekle, podchodząc
do profesora. Chwyciła go za kołnierz i pociągnęła w górę.
Naukowiec poczuł ból w plecach i lewej ręce. Jednocześnie
ogarnęła go euforia i wesołość. Adrenalina pompowana w
żyły zaczynała dawać o sobie znać. Mężczyzna charknął i
splunął na podłogę gęstą plwociną.
– Nie da się. Już nie. Maszyna automatycznie dokończy
– wysyczał. Chwycił się sprawną ręką poręczy z boku
metalowych skrzyń mieszczących w trzewiach trzeszczące
mechanizmy. Rzucił kobiecie wyzywające spojrzenie. – Kim
tak naprawdę jesteś?
Skrzywiła się z niesmakiem i wstała. Podarowała mu
silne kopnięcie w klatkę piersiową. Mężczyzna wyłożył się na
ziemi, ból dostał się pod czaszkę, wypalił oczy, wydłubał z
głowy świadomość.
Sulivan zemdlał.
Kobieta rozejrzała się po wnętrzu laboratorium. Wysoki
sufit zdobiły gotyckie gwiaździste stropy, kolumny
podtrzymywały wysoki dach. Tylna część pomieszczenia była
zaokrąglona. Luiza poczuła, że opada jej szczęka.
– Tu kiedyś był kościół – mruknęła do siebie. Spojrzała
na nieprzytomnego Sullivana leżącego na kamiennej
posadzce. – Nie wystarczyło ci kalania ciała, musiałeś
jeszcze zbezcześcić świętość i duszę?
Do sali wszedł wysoki mężczyzna o długich czarnych
włosach spiętych w kucyk. Miał na sobie białą koszulę
poplamioną krwią. Luiza rzuciła mu pytanie:
– Czego się dowiedziałeś?
Pokręcił głową.
– Niewiele. Stary dobry Patsy nie był skory do rozmów.
Nawet kiedy wsadziłem mu palec w oko, nie puścił pary z
gęby. Nie krzyknął.
Cmoknęła ustami z uznaniem.
– Wiedziałam, że twardy z niego jegomość, ale nie, że aż
tak.
Mężczyzna podszedł bliżej, pogładził martwe ciało na
stole.
– Widzę, że panujesz nad sytuacją. Wszystko wyłączyłaś?
Luiza opuściła wzrok.
– Ja... ja nie mogłam... Ja...
Chwycił jej podbródek i brutalnie zmusił do podniesienia
głowy.
– Pytałem-czy-wszystko-wyłączyłaś – wycedził słowa
ciągiem przez zaciśnięte zęby. Nie był głupi, wściekłość
pojawiła się w jego głowie szybciej, niż grom biegnie za
błyskawicą.
– Nie. Nie mogłam. On to tak zaprojektował, że procesu
nie da się zatrzymać. To znaczy, może się da, ale ja nie
COŚ NA PROGU 103