Coś na Progu #10

PROZA POEZJA
– Ach nie? – Sullivan pozwolił sobie na dyskretny
sarkazm, który został przyjęty przyjaznym skinieniem głowy.
– Nie myśl, że traktuję cię jak dziecko, Sam. Po prostu
się martwię. Dobrze wiesz, że tak daleko idące zespolenie
może się okazać po prostu... po prostu... – przez chwilę
szukał odpowiedniego słowa, profesor postanowił go w tym
wyręczyć.
– Perwersyjne?
– Niemożliwe.
– Ach
– Raczej to chciałem powiedzieć.
– Raczej?
– Nawet na pewno. Choć jak o tym myślę, to i twoje
określenie jest blisko prawdy.
Profesor popił kawy z filiżanki.
– Pewnie masz rację – odparł, czując, jak przyjemne
ciepło przepływa przez przełyk i z właściwą sobie lekkością
lokuje się w żołądku. Na moment zagłuszyło nieprzyjemny
chłód w sercu. „Ale i tak to zrobię” – dodał w myślach. „Jak
mógłbym nie spróbować?”
Dzień był pogodny i ciepły, tak samo jak poprzedni.
Sullivan postanowił spędzić go na solidnej pracy w
laboratorium. Tak też uczynił. Sprawdził jeszcze raz równania,
potem przetestował sprzęt i uruchomił sieć. W międzyczasie
Patsy przynosił mu kanapki i służył dobrą radą. Kamerdyner
profesora nie był bowiem byle obszczymurkiem z łapanki.
Służył w rodzinie Sullivanów od wielu lat. Nosił na sobie
już silne znaki zużycia (łysinę, zmarszczki, przeszczepione
organy), wciąż jednak wypełniał swoje obowiązki z niezwykłą
skrupulatnością. Poza tym znał się na ludzkiej anatomii.
Nie raz jego podpowiedzi miały istotny wpływ na końcowy
sukces.
– To wina maści konserwującej – podjął Patsy, czując
na sobie ciężkie, wyczekujące spojrzenie Sullivana. – Tak
uważam, proszę pana. Nie zapobiegła degradacji nerwów. Nie
wszystkich. Tutaj i tutaj. W tych najbardziej przeschniętych
częściach. Brakuje odpowiedniego przewodzenia bodźców.
Stali pochyleni nad ciałem, a profesor po raz kolejny
zajrzał w głąb rozprutego ciała rozciągniętego na stole.
Potrząsnął głową.
– Nie miało tak być. Nie to mu obiecywałem.
– Proszę wybaczyć, ale nikt nie mógł tego przewidzieć.
– Ale mogłem się szybciej zorientować.
– Jest pan geniuszem. A geniusze często szukają w
dalekich krainach, zamiast na swoim podwórku.
Sullivan roześmiał się na te słowa i poklepał służącego
po ramieniu.
– Zrób mi kanapkę z żółwim jajem.
Kiedy nie mógł złapać weny, jadł, grał na harfie i
wpatrywał się w ścianę. Pokryty freskiem mur przedstawiał
antropomorfizację gangreny, która idzie przez jego ukochane
miasto, pokrywając wszystkich jego mieszkańców warstwą
zgnilizny i zepsucia. Była to dla niego jasna metafora
wykonana na zamówienie Sullivana, którą namalował stary
przyjaciel – Matrioso Dunhan, znany artysta.
Kolejne dźwięki koiły jego skołatane nerwy, umysł
skupiał się na malowidle, a żołądek trawił. Gdy te trzy
elementy składały się w pozornie chaotyczną całość, serce
Sama rosło, jego głowa nabierała lekkości, a myśl strzelała
jak błyskawica. Po godzinie przygotowania wstał w końcu od
instrumentu i pędem rzucił się do laboratorium.
Nie było chwili do stracenia.
Zanurzył zmysły i palce w najbardziej wymagających
częściach udręczonego ciała. Za pomocą maszyny
soczewkowej wejrzał do wnętrza tkanek, mechanizm ręcznego
robota wspomógł go w precyzyjnym umieszczaniu nerwów
na miejscu. Wiedział, że to nie wszystko, ale obserwacja
Patsiego stanowiła tu klucz do rozwiązania zagadki.
Już wkrótce tkanki ożyją, a serce zabije z pełną mocą. Był
tego pewien. Musiał być.
– To musi się stać dzisiaj, Patsy – rzucił nad stołem,
dostrzegając kątem oka wchodzącego do laboratorium sługę.
– Proszę pana? – spytał kamerdyner, stawiając na stoliku
porcelanowy czajnik z herbatą.
– Widziałem w nocy zorze – mówił profesor, nie
przerywając pracy. Rzeźbił, rwał i wiązał. Zszywał.
Kompletował. – Zorze na księżycu. Widziałem je.
– Ach – odrzekł Patsy, znając ich znaczenie. Zatrzymał
się na moment nad stolikiem, jakby ważył w głowie słowa,
które zamierza wypowiedzieć. – Mogę pana zastąpić przy
zamykaniu kanałów. Pan w tym czasie może zechce napić
się herbaty?
Naukowiec podniósł wzrok i wyszczerzył zęby.
– Chętnie, przyjacielu. Chętnie.
Gorąco parzyło go w podniebienie i gardło. Przyjemne
uczucie. Założył nogę na nogę.
– Kiedy skończysz... – rzekł do sługi – ...nastawimy
wspólnie odbiorniki na częstotliwość kosmicznej burzy. I
wystawimy wszystkie piorunołapacze. Myślę, że dodatkowe
napięcie da nam potrzebnej energii.
– A sieć?
– Sieć nie zadziała. Jest za słaba.
– Ach.
Sullivan wstał, odstawiając filiżankę. Podszedł do ciała.
– Tyle lat pracy. Tyle wyrzeczeń. Tyle pracy...
– Czuję, że to ten dzień, proszę pana – rzucił Patsy,
kończąc zszywać wyschniętą skórę. – Może przed
102 COŚ NA PROGU