2 - The Regional Environmental Center for Central and Eastern ...

Pasuritë natyrore
FLETË PUNE
Qyteti i mrekullueshëm
Një herë moti, ishte një qytet i vogël afër detit. Ishte shumë
i bukur, me det të pastër, të kaltër, rërë të butë si mëndafshi
dhe pyje të mrekullueshme përgjatë e bregdetit.
Njerëzit e quajtën atë të mrekullueshëm dhe ata jetonin
në të të qetë dhe të lumtur. Gjuanin peshq, pritnin turistë
në shtëpitë e tyre dhe u ofronin shëtitje në pyllin e afërt ose
udhëtim me anije. U ofronin ushqim të përgatitur nga bimët
dhe kafshët që gjendeshin në rrethinën e afërt.
Një ditë banorët e Qytetit të mrekullueshëm ishin tubuar dhe kishin vendosur që ta
ndryshojnë qytetin e tyre dhe ta shndërrojnë në një qendër të madhe atraktive turistike,
e cila do t’u jipte mundësi për të fituar më tepër. E prenë pyllin dhe filluan të ndërtojnë
hotele të reja. Gjithashtu, ndërtuan rrugë të gjera përgjatë bregdetit, me çka i shkatërruan
brigjet me rërë dhe bimët. Shumë turistë vinin me automjetet e tyre në Qytetin
e mrekullueshëm, me çka qyteti u bë shumë i zhurmshëm, Çdo ditë kamionët binin
ushqime dhe prodhime nga vendet e largëta me qëllim që ti përmbushin nevojat
e turistëve. Mbeturinat filluan të zmadhohen. Qyteti i mrekullueshëm vazhdimisht rritej.
Pothuajse asgjë nuk mbeti nga ai qyteti i vogël — ai u ndryshua dhe nuk mund të njihej.
Njerëzit tani më nuk mendonin për Qytetin e mrekullueshëm si për një vend të bukur
për pushim dhe shumica më nuk vinin. Njerëzve, të cilët jetonin më parë në Qytetin
e mrekullueshëm filloi t’u mungojë qyteti i mëparshëm.
Një ditë, një i huaj u paraqit në sheshin qendror, ku tuboheshin shumë njerëz në mbrëmje.
Ai qëndroi aty një kohë të gjatë, duke i dëgjuar njerëzit se si bisedojnë, ai në fund ua tregoi
tregimin në vijim:
Njëherë moti, na ishte një pulë e veçantë. Çdo ditë ajo sillte nga një vezë të artë, e cila
shkëlqente si diell i vogël në kotec. Pronari i pulës e kontrollonte peshën e vesë çdo ditë.
Vazhdimisht ankohej pse ato nuk janë më të mëdha dhe thoshte: „Ndoshta thjesht duhet
ta mbys atë pulë. Patjetër të ketë pasuri në trupin e saj. Nëse e nxjerr, do të bëhem njeriu
më i pasur në botë“.
Një kohë të gjatë ai ishte hamendur, por në fund vendosi: e mbyti pulën dhe mund ta
paramendoni tronditjen e tij kur kuptoi se brendia e pulës ishte e njejtë me ate të secilës
pulë tjetër! Filloi të shkulë flokun e vet i dëshpëruar dhe duke qarë, por gjithçka ishte e kotë.
Lakmitari i humbi edhe vezët edhe pulën. I panjohuri i shikoi njerëzit e trishtuar të qytetit
dhe tha: „Ata të cilët shpejtojnë të pasurohen shpeshherë do të përfundojnë pa asgjë.“.
94