Podróże po Imperium Liczb - Wydział Matematyki i Informatyki ...
Podróże po Imperium Liczb - Wydział Matematyki i Informatyki ... Podróże po Imperium Liczb - Wydział Matematyki i Informatyki ...
150 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12. Wielomiany cyklotomiczne 12.4.14. Przykłady: (1) 4Φ 3 (x) = (2x + 1) 2 + 3 · 1 2 ; (2) 4Φ 5 (x) = (2x 2 + x + 2) 2 − 5x 2 , Φ 5 (x) = (x 2 + 3x + 1) 2 − 5x(x + 1) 2 ; (3) 4Φ 15 (x) = A 2 + 15B 2 , gdzie A = 2x 2 − x 3 − 4x 2 − x + 2, B = x 3 − x; (4) Φ 15 (−x) = C 2 − 15xD 2 , gdzie C = x 4 + 8x 3 + 13x 2 + 8x + 1, D = x 3 + 3x 2 + 3x + 1. (Brent). 12.4.15 ([BoC]). Niech p ∈ P i niech T p będzie funkcją przyporządkującą każdemu monicznemu wielomianowi f(x) = ∏ (x − α i ) (gdzie każde α i jest liczbą zespoloną) wielomian ∏ (x − α p i ). Jeśli n jest liczbą naturalną niepodzielną przez p, to (1) T p (Φ n (x)) = Φ n (x); (2) T p (Φ pn (x)) = Φ n (x) p−1 ; (3) T p (Φ p s n(x)) = Φ p s−1 n(x) p , dla s 2. Zdefiniowaliśmy wielomiany cyklotomiczne za pomocą pierwiastków pierwotnych z jedynki. Pan Tomasz Ordowski przesłał mi (w maju 2013 roku) następujące zadanie do rozwiązania. Z tezy tego zadania wynika, że wielomiany cyklotomiczne można definiować bez wspominania o pierwiastkach z jedynki. 12.4.16. Niech (E n (x)) będzie ciągiem wielomianów takim, że ( ) E 1 (x) = 1 oraz E n+1 (x) = nww E n (x), x n − 1 dla n ∈ N. Wówczas dla każdej liczby naturalnej n, zachodzi równość E n+1 (x) E n (x) = Φ n (x). D. (Sposób I). Udowodnimy indukcyjnie, że dla każdej liczby naturalnej n zachodzi równość (∗) E n+1 (x) = n∏ Φ k (x). Dla n = 1 jest to oczywiste. Jeśli f(x), g(x) są wielomianami, to przez [f(x), g(x)] oznaczać będziemy najmniejszą wspólną wielokrotność tych wielomianów. Krok indukcyjny: ⎡ ⎤ [ ] n−1 ∏ [ ] E n+1 (x) = E n (x), x n − 1 = ⎣ Φ d (b) ⎦ = A(x)B(x), A(x)Φ n (x) . k=1 k=1 Φ k (x), ∏ d|n Wykorzystaliśmy twierdzenie 12.4.2. Tutaj A(x) jest iloczynem wszystkich wielomianów postaci Φ d (x), gdzie d < n oraz d | n. Natomiast B(x) jest iloczynem wszystkich wielomianów postaci Φ d (x), gdzie d < n oraz d ∤ n. Wiemy, że wielomiany cyklotomiczne są nieprzywiedlne i są parami różne. Zatem,
Andrzej Nowicki, Wielomiany 12. Wielomiany cyklotomiczne 151 wielomiany B(x) oraz Φ n (x) są względnie pierwsze, a zatem [B(x), Φ n )(x)] = B(x) · Φ n (x). Mamy więc: [ ] [ ] E n+1 (x) = A(x)B(x), A(x)Φ n (x) = A(x) B(x), Φ n (x) ( ∏n−1 ) = A(x)B(x)Φ n (x) = k=1 Φ k(x) · Φ n (x) = ∏ n k=1 Φ k(x) i to kończy nasz indukcyjny dowód równości (∗). Zatem E n+1 (x)/E n (x) = Φ n (x). ⊠ D. (Sposób II). (Władysław Narkiewicz). Niech A n (x) = E n+1 (x)/E n (x). Jeśli liczba (zespolona) z jest pierwiastkiem wielomianu A n (x), to E n+1 (z) = 0 oraz E n (z) jest niezerowe, gdyż wielomiany E n (x) nie mają pierwiastków wielokrotnych. Zatem z musi być pierwiastkiem wielomianu x n − 1, wiec jest pierwiastkiem n-tego stopnia z jedynki. Zauważmy, że ten pierwiastek jest pierwotny. Gdyby nie był, to mielibyśmy równość E n (z) = 0, a to jest niemożliwe. Zatem każdy pierwiastek wielomianu A n (x) jest pierwiastkiem n-tego wielomianu cyklotomicznego Φ n (x) i z nieprzywiedlności tego ostatniego wynika, że A n (x) = Φ n (x). ⊠ ⋆ R. P. Brent, On computing factors of cyclotomic polynomials, preprint, 1993. L. Carlitz, Note on the cyclotomic polynomials, [Mon] 61(2)(1954) 106-108. M. Isaacs, Cyclotomy and geometric constructions. [Isaa], rozdział 20. D. R. Kohel, Cyclotomic polynomials and base b representations of integers, preprint. J. MacDougall, Mersenne composities and cyclotomic primes, [MG] 87(508)(2003) 71-75. D. G. C. McKeon, T. N. Sherry, Exploring cyclotomic polynomials, [MG] 502(2001) 59-65. K. F. McLean, Cyclotomic and double angle polynomials, [MG] 88(512)(2004) 208-214. L. Mirsky, A note on cyclotomic polynomials, [Mon] 69(8)(1962) 772-775. K. Motose, Ramanujan’s sums and cyclotomic polynomials, Hirosaki 2004. K. Motose, On Euclidean algorithm, Hirosaki, 2005. P. Ribenboim, Wielomiany podziału koła, [Ri01] 93-108. M. Sawczuk, Wielomiany cyklotomiczne, [Pmgr] 2001. W. Sengerov, A. Spivak, Wielomiany podziału okręgu, [Kw] 1/1998 11-18, 2/1998 63-64. oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo 12.5 Wielomiany cyklotomiczne i nierówności oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo 12.5.1. Dla każdego n ∈ N funkcja Φ n (x) jest ściśle rosnąca w przedziale [1, ∞). ([Mot1]). D. To jest oczywiste dla n = 1 i n = 2, gdyż Φ 1 (x) = x − 1, Φ 2 (x) = x + 1. Jeśli n 3, to fakt ten łatwo wynika z równości Φ n (x) = ∏ ( k∈B n x 2 − 2x cos ( ) ) 2kπ n + 1 , gdzie Bn jest zbiorem wszystkich liczb naturalnych mniejszych od n 2 i względnie pierwszych z n (patrz 12.2.2). Każda bowiem funkcja postaci f(x) = x 2 − 2x cos ( ) 2kπ n + 1 (dla n 3) jest ściśle rosnąca w przedziale [1, ∞). ⊠ 12.5.2. Jeśli n 2, to Φ n (a) 1 dla wszystkich liczb rzeczywistych a 1. D. Z dowodu faktu 12.5.1 wynika, że Φ n (1) > 0. Zatem Φ n (1) 1 (gdyż Φ n (1) ∈ Z). To, że Φ n (1) 1 wynika również z 12.9.3. Jeśli więc a 1, to Φ n (a) Φ n (1) 1 (na mocy 12.5.1). ⊠ 12.5.3. Jeśli n 2, to dla każdej liczby naturalnej a zachodzi nierówność |Φ n (a)| > a − 1.
- Page 1: Podróże po Imperium Liczb Częś
- Page 4 and 5: 144 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 6 and 7: 146 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 8 and 9: 148 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 12 and 13: 152 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 14 and 15: 154 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 16 and 17: 156 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 18 and 19: 158 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 20 and 21: 160 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 22 and 23: 162 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 24 and 25: 164 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 26 and 27: 166 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 28 and 29: 168 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 30 and 31: 170 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 32 and 33: 172 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 34 and 35: 174 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12.
- Page 36 and 37: 176 Wielomiany 12. Wielomiany cyklo
- Page 38: 178 Wielomiany 12. Wielomiany cyklo
150 Andrzej Nowicki, Wielomiany 12. Wielomiany cyklotomiczne<br />
12.4.14. Przykłady:<br />
(1) 4Φ 3 (x) = (2x + 1) 2 + 3 · 1 2 ;<br />
(2) 4Φ 5 (x) = (2x 2 + x + 2) 2 − 5x 2 , Φ 5 (x) = (x 2 + 3x + 1) 2 − 5x(x + 1) 2 ;<br />
(3) 4Φ 15 (x) = A 2 + 15B 2 , gdzie A = 2x 2 − x 3 − 4x 2 − x + 2, B = x 3 − x;<br />
(4) Φ 15 (−x) = C 2 − 15xD 2 , gdzie C = x 4 + 8x 3 + 13x 2 + 8x + 1, D = x 3 + 3x 2 + 3x + 1.<br />
(Brent).<br />
12.4.15 ([BoC]). Niech p ∈ P i niech T p będzie funkcją przy<strong>po</strong>rządkującą każdemu monicznemu<br />
wielomianowi f(x) = ∏ (x − α i ) (gdzie każde α i jest liczbą zes<strong>po</strong>loną) wielomian<br />
∏<br />
(x − α<br />
p<br />
i ).<br />
Jeśli n jest liczbą naturalną nie<strong>po</strong>dzielną przez p, to<br />
(1) T p (Φ n (x)) = Φ n (x);<br />
(2) T p (Φ pn (x)) = Φ n (x) p−1 ;<br />
(3) T p (Φ p s n(x)) = Φ p s−1 n(x) p , dla s 2.<br />
Zdefiniowaliśmy wielomiany cyklotomiczne za <strong>po</strong>mocą pierwiastków pierwotnych z jedynki.<br />
Pan Tomasz Ordowski przesłał mi (w maju 2013 roku) następujące zadanie do rozwiązania.<br />
Z tezy tego zadania wynika, że wielomiany cyklotomiczne można definiować bez ws<strong>po</strong>minania<br />
o pierwiastkach z jedynki.<br />
12.4.16. Niech (E n (x)) będzie ciągiem wielomianów takim, że<br />
(<br />
)<br />
E 1 (x) = 1 oraz E n+1 (x) = nww E n (x), x n − 1<br />
dla n ∈ N.<br />
Wówczas dla każdej liczby naturalnej n, zachodzi równość<br />
E n+1 (x)<br />
E n (x)<br />
= Φ n (x).<br />
D. (S<strong>po</strong>sób I). Udowodnimy indukcyjnie, że dla każdej liczby naturalnej n zachodzi równość<br />
(∗) E n+1 (x) =<br />
n∏<br />
Φ k (x).<br />
Dla n = 1 jest to oczywiste. Jeśli f(x), g(x) są wielomianami, to przez [f(x), g(x)] oznaczać będziemy<br />
najmniejszą wspólną wielokrotność tych wielomianów. Krok indukcyjny:<br />
⎡<br />
⎤<br />
[<br />
] n−1<br />
∏<br />
[<br />
]<br />
E n+1 (x) = E n (x), x n − 1 = ⎣<br />
Φ d (b) ⎦ = A(x)B(x), A(x)Φ n (x) .<br />
k=1<br />
k=1<br />
Φ k (x), ∏ d|n<br />
Wykorzystaliśmy twierdzenie 12.4.2. Tutaj A(x) jest iloczynem wszystkich wielomianów <strong>po</strong>staci Φ d (x),<br />
gdzie d < n oraz d | n. Natomiast B(x) jest iloczynem wszystkich wielomianów <strong>po</strong>staci Φ d (x), gdzie<br />
d < n oraz d ∤ n. Wiemy, że wielomiany cyklotomiczne są nieprzywiedlne i są parami różne. Zatem,