2. - Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej

– specyfikacja (program, zalecenia) szkolenia w przedsiębiorstwie (Ausbildungsrahmenplan);
– wymagania dotyczące oceny i procedura oceny umiejętności.
Standardy kształcenia i szkolenia zawodowego (krajowe i regionalne) mają
tylko dwa komponenty:
– nazwa zawodu dla „dalszego szkolenia” i wymagania z nim związane (np.
mistrz przemysłowy);
– kryteria oceny i procedury oceny umiejętności.
4.4. MODUŁY UMIEJĘTNOŚCI ZAWODOWYCH
Standardy kształcenia i szkolenia zawodowego oraz szkolenia ustawicznego
mogą zostać podzielone na jednostki umiejętności zawodowych, które
tworzą wąskie kwalifikacje. Standard kształcenia i szkolenia zawodowego może
na przykład zostać podzielony na dwie jednostki, tj. podstawowe elementy standardu
oraz specjalistyczne elementy standardu.
Standard szkolenia ustawicznego dla mistrza przemysłowego (Industriemeister)
może zostać podzielony na przykład na jednostki: „funkcje techniczne”,
„funkcje zarządzające”, „funkcje rozwoju zasobów ludzkich” itp. Jednostki te
mogą zostać opisane jako moduły „dalszego” szkolenia, które mogą być treścią
szkolenia (nauczania/oceny) oddzielnie i po osiągnięciu dostatecznego poziomu
kompetencji we wszystkich modułach są łączone razem, by utworzyć wyższe
kwalifikacje dla zawodu np. mistrza przemysłowego.
Większość pracowników, by nadążyć za technicznymi, ekonomicznymi
i organizacyjnymi zmianami, potrzebuje szkolenia ustawicznego. Większość
tego typu szkoleń odbywa się w miejscu pracy i jest prowadzonych przez
współpracowników lub zewnętrznych ekspertów krajowych i zagranicznych.
Organizacja i metoda szkolenia nie wymaga żadnych standardów, programów,
świadectw.
Jeśli szkolenie ma mieć szerszy zakres, a czas potrzebny na jego realizację
przekracza kilka dni, szkolenie zwykle jest organizowane w formie kursów, które
mają wszystkie cechy modułu szkoleniowego. Mają wyraźnie zdefiniowany cel
szkolenia, zawartość/treść w formie zalecanego programu, ocenę i certyfikację.
Czasami krajowe standardy kształcenia i szkolenia zawodowego obejmują
nie tylko ważne funkcje zawodowe, specyficzne dla regionu albo przedsiębiorstwa,
albo sektora, ale dodatkowo zawierają przykładowo funkcje techniczne dla
zawodów kierowniczych albo funkcje zarządzania dla zawodów technicznych,
albo wymóg używania określonego języka obcego. Te dodatkowe funkcje mogą
zostać opisane jako „dodatkowe moduły szkoleniowe” (Zusatzqualifikationen),
w których osoby szkolone są oceniane w trakcie szkolenia głównego albo później,
po jego zakończeniu. Celem federalnej polityki jest powiększanie liczby
standaryzowanych w całym kraju, dodatkowych modułów szkoleniowych, aby
sprawić, że szkolenia i nabywane umiejętności staną się bardziej elastyczne
i wszechstronne.
47