2. - Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej

jest ważnym instrumentem wspierającym mobilność pracowników w Europie.
Najważniejszą część systemu stanowi baza o ofertach pracy (tzw. eurooferty),
które obejmują m.in. oferty dla różnych grup zawodowych, oferty w sektorach,
w których występują powiązania międzynarodowe (np.: turystyka, hotelarstwo)
oraz oferty wymagające znajomości języków obcych i doświadczenia w innych
krajach.
Celem wsparcia Programu EURES w marcu 2003 r. uruchomiono dodatkowy
portal internetowy PLOTEUS z informacjami o ofertach w dziedzinie
kształcenia i doskonalenia zawodowego na wszystkich poziomach.
3.6. STANDARDY KLASYFIKACJI W KSZTAŁCENIU
I SZKOLENIU ZAWODOWYM
Państwa posiadające krajowe klasyfikacje starają się, aby były one zgodne
z klasyfikacjami międzynarodowymi. Przykładami klasyfikacji międzynarodowych
są:
– Międzynarodowy Standard Klasyfikacyjny Zawodów (ISCO-88) Międzynarodowej
Organizacji Pracy (ILO);
– Międzynarodowy Standard Klasyfikacyjny Edukacji (ISCED-97) rozwijany
przez UNESCO;
– Europejska 5-poziomowa struktura szkolenia zawodowego z 1985 r. ustalona
przez Unię Europejską (CEDEFOP);
– Międzynarodowa Klasyfikacja Przemysłowa (ISCI) Organizacji Narodów
Zjednoczonych Rozwiniętego Przemysłu (UNIDO).
W Stanach Zjednoczonych odpowiednikiem europejskiej ISCO jest Amerykański
Standard Klasyfikacji Zawodów (US Standard Occupational Classification
– SOC), który, podobnie jak ISCO, zawiera około 1200 nazw zawodów.
Oprócz SOC, w Stanach Zjednoczonych funkcjonuje Słownik Tytułów Zawodowych
(Dictionary of Occupational Titles – DOT), który zawiera spis około
17,5 tysiąca zawodów i specjalności. Przyjmuje się, że DOT jest jakby wspólnym
mianownikiem SOC i standardów kwalifikacji zawodowych. W Wielkiej
Brytanii z kolei istnieje bardzo dużo klasyfikacji wykorzystywanych przez różne
instytucje i podsystemy społeczne, jednak wspólnym mianownikiem jest dla
nich standard NVQ (National Voicational Qualification). Francja nie posiada
klasyfikacji zawodów. W zamian przyjęto tam standard dyplomu, który pełni
rolę zaświadczenia, że jego posiadacz spełnia gwarantowany przez państwo
standard zawodowy. Konsekwencją tego faktu jest, że dla jednego zawodu mogą
być określane różne dyplomy (ich ilość w zasadzie nie jest ograniczona). Dyplomy
te mają jednak tworzyć rozłączne zbiory specyficznych dla zawodu kompetencji
zawodowych. Obecnie we Francji opracowano około 14 tys. dyplomów
(certyfikatów), a liczba ich nie jest niczym ograniczona.
Warunkiem międzynarodowej porównywalności kwalifikacji zawodowych
jest, aby definicja zawodu przyjęta w danym kraju odpowiadała definicji,
34