2. - Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej

ez uprzedniej harmonizacji różnych stopni i programów nauczania oraz wykształcenia.
Wspólnotowymi aktami prawnymi dotyczącymi systemu ogólnego są:
– Dyrektywa Rady z dnia 16 lipca 1985 r. w sprawie porównywalności kwalifikacji
wynikających z kształcenia zawodowego, pomiędzy państwami
członkowskimi Unii Europejskiej (85/368/EEC);
– Dyrektywa Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie powszechnego systemu
uznawania dyplomów wyższych uczelni, uzyskanych w rezultacie ukończenia
kształcenia i szkolenia zawodowego trwającego co najmniej trzy lata
(89/48/EEC);
– Dyrektywa Rady z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie drugiego powszechnego
systemu uznawania wykształcenia i szkolenia zawodowego (92/51/EEC),
uzupełniająca Dyrektywę 89/48/EEC;
– Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej z dnia
7 czerwca 1999 r., ustanawiająca procedurę uznawania kwalifikacji w zakresie
działalności zawodowych, objętych dyrektywami o liberalizacji i środkach
przejściowych oraz uzupełniająca ogólne zasady uznawania kwalifikacji
(99/42/WE).
Głównym celem ogólnego systemu uznawania dyplomów jest zapewnienie
możliwości uznania kwalifikacji pracownika będącego obywatelem Unii
w innym państwie członkowskim. Dotyczy to zawodu regulowanego, którego
wykonywanie opiera się o przepisy prawne państwa przyjmującego. System nie
dotyczy uznawania wykształcenia dla celów akademickich lub kontynuacji nauki.
Dotyczy on jedynie możliwości wykonywania zawodu w ramach wewnętrznego
rynku pracy Unii Europejskiej.
Właściwe władze państwa przyjmującego pracownika wykwalifikowanego,
który kształcił się w jednym z państw członkowskich, zobowiązane są do
uznawania jego formalnych kwalifikacji. Uznanie dyplomu nie jest jednak równoważne
obligatoryjnemu dopuszczeniu do pracy. Zawartość dyplomu może
podlegać weryfikacji pod względem długości kształcenia bądź różnic programowych,
gdy wykształcenie obejmuje przedmioty zasadniczo różne od wymaganych
do uzyskania dyplomu krajowego.
W przypadku wykazania rozbieżności w zawartości merytorycznej bądź
okresie trwania kształcenia osoby migrującej, państwo członkowskie uprawnione
jest do zastosowania jednej z reguł kompensacyjnych, obejmujących:
– konieczność udokumentowania stażu zawodowego;
– złożenie testu sprawdzającego umiejętności;
– odbycie okresu adaptacyjnego.
Decyzja o zastosowaniu jednej z reguł kompensacyjnych jest podejmowana
indywidualnie, na podstawie analizy treści dyplomu. Wybór między stażem
i egzaminem należy do zainteresowanego, z wyjątkiem zawodów, w których
wymagana jest ścisła znajomość prawa krajowego. W takim przypadku staż lub
egzamin zostają narzucone przez państwo przyjmujące. Obie formy kompensacji
nie mogą być stosowane łącznie.
26