Intervistë exluzive me; z. Marjan Sebaj-Sopi - Famulliabinqes.com

një rast edhe më preku një fjali e të riut Tomë Marku i cili më tha; “…kisha me dhënë dorën
time për të të parë ty në këmbë e të shëruar”... Është gjë e kuptueshme se në fillim nuk e pata
edhe lehtë të pranoj këtë realitet të ri. Ishte vështirë që nga një djal i ri, energjik, gjithnjë në
lëvizje e kërkim, tani për një moment të gjindesh i lidhur për shtrati në mes jetës dhe vdekjës,
por deshti Zoti e sipas planit të tij dhe përkujdesjës së madhe të mjekëve e gjithë atyre
njerëzve rreth meje dhe më la në jetë. Vështirë e pata por edhe më vështirë do e kisha
mesiguri po mos të kisha dashurinë familjiare, dashurinë dhe përkrahnjen e juaj, të famullisë
dhe popullit tim të dashur shqiptar kudo që ishte dhe takova, sepse kudo shkova ata më ishin
pranë. Me ta mësova edhe më tepër artin e jetës, dashurinë dhe flijimin për të tjerë. Për këtë
gjithmonë i jam mirënjohës famullisë sonë, ipeshkvisë, pastaj gjithë miqëve të mi e në veçanti
sot e gjithmonë një falenderim i madh që jam në jetë dhe moralisht i fortë i shkon rinisë sonë.
Pa ju e pa mbështetjen e popullit tim, unë gjithnjë them se nuk do ia kisha dal, nuk do kisha
ditur të konceptoj jetën time. Ju më ishit frymëzim dhe inspirim, forcë e energji që edhe në këtë
gjendje të vazhdoj për të jetuar e punuar. Pashë se rinia ka nevoj për mua dhe unë për ta,
prandaj dëshirova të mos i mbesë borxh kësaj rinie të mrekullueshëm që kemi. Mos të
dorëzohem meqë ata më donin. Lutjet e juaja bërën që të tejkaloj dhe përballoj 14 operime /e
intervenime tjera/ të rënda tjera që më erdhën në jetë dhe gjithë kuptohet si pasojë e
fatkeqësisë së komunikacionit të parë vitin 1987 dhe fatkeqësisë së dytë që pësova vitin 2002
dhe e cila fatkeqësi edhe më largoi detyrimisht nga vendlindja ime e dashur. Pranë të gjithave
falenderoj Zotin që më mundësoi të jetoj, me këtë falenderoj ju dhe gjithë popullin shqiptar që
më dha kurajo, mbështetje e më përkrahu me lutje e bekime, frytet e së cilës po shihen sot e
për çdo ditë, meqë tani e disa kohë jam stabilizuar me shëndet e mirë jam. Por çkado të sjellë
jeta, jam i gatshëm të pranoj si vullnesë të Zotit dhe të barti kryqin deri në fund. Nuk dëshiroj
të dëshpëroj askend askurrë, besoj se do kam edhe më tutje ndihmon e Zotit dhe përkrahjen e
mbështetjen e gjithë juve si deri më tani. Nuk u ndala së punuari, por kuptohet tani në kushte e
rrethana tjera.
Vilson Marku; Gjithësesi se kemi qenë dhe do jemi me ju kudo e përgjithmonë! Siç duket
gjatë tërë jetës kryqet po ju përcjellin?
Marjan Sebaj-Sopi; Të dashurit e mi, kryqet nuk kanë të ndalur në jetën e askujt. Çdokush
ka kryqet e tija, nuk ka njeri, nuk ka familje pa kryqe, mirëpo nëse dimë ta bartim atë, nëse e
bartim me dëshirë dhe në nderë e lavd të Zotit, atëherë kryqin do e kesh më të lehtë.
Përsonalisht më së vështiri në jetën time e pata momentin kur vëllaun tim 12 vjeçar Augustinin
e vrau rrufeja në fushat tona. Kjo ishte një tregjedi familjiare edhe atë fill disa muaj pas
fatkeqësisë sime. Them të vërtetën se këtë kryq e sprovë të rënd e përballova me vështirësi të
madhe, por prapë këtë dhimbje të madhe familjiare e përballuam të gjithë së bashku. Më vonë
edhe nëna mu verbërua dhe ashtu jetoi për nëntë vite rreshtë, tani është e ndjerë dhe besoj
fortë se ka merituar dhe gëzon jetën e pasosur. Vuatjet e saja, lutjet e saja, më mbajnë mua
dhe familjen time, vuajtjet e popullit tonë martir mesiguri bëjnë që të mbijetojmë tani e me
shekuj nëpër kryqe të ndryshme që patëm. Por, mos të harroj e të them se për ti përballuar
gjitha këto duhet feja e gjallë dhe besim i madh të cilin e trashëguam nga të parët tanë martir.
Asesi nuk guxoj e të mos ceki ndihmën dhe përkrahjen e madhe që gjeta në ipeshkvin tani të
ndjerë Imzot Nikë Prela, në meshtarët tanë e në veçanti meshtarët e famullisë sonë, në motrat
e nderit dhe në ish famullitarët si është don Ndue Gjergji /tani misioniar në Amerikë/, Dr.don
Lush Gjergji /vikar gjeneral i ipeshkvisë/, pastaj don Damjan Kurtin, don Marjan Demajn, don
Mikel Sopin, don Tomë Pjetri, don Vink Pali, don Rroku, don Lenc e don Lush Sopin, don Marjan
Marku, don Albert Demaj /famullitar aktual, një puntor dhe intelektual i madh/ si dhe të
dashurin don Viktor Sopin një meshtar dhe njeri i Madh, një njeri human, në njeri spirituoz i cili
më ishte gjithmonë pranë si me lutje ashtu edhe shpirtërisht dhe materialisht. Me të gjithnjë
isha i lumtur dhe hareshëm. Ai bëri shumë në tejkalimin e kryqeve që më solli jeta.
Gjithë meshtarët e motrat tona ishin pranë meje gjithnjë. Nga gjithë këta mësova shumë në
jetë, për atë edhe iu jam mirënjohës. Ne kemi meshtarë e motra të shenjta, kemi një popull të
mrekullueshëm, shumë të përshpirtëshëm e të dashur, popull i vuajtjes, sakrificës dhe flijimit.
Vilson Marku; Juve u treguat si gjithnjë i dashur dhe afërt ndaj popullit edhe gjatë periudhës
më të rënd që përjetoi famullia e populli ynë, pra edhe pse ishit me probeleme shëndetësore