Intervistë exluzive me; z. Marjan Sebaj-Sopi - Famulliabinqes.com

duhet të punohet, t’iu mundësojmë kushtet e punës, duhet t’iu ipet rasti, mundësia dhe
hapësira gjithë atyre…dhe doemos ti përkrahim gjithë së bashku.
Vilson Marku; Planet dhe dëshirtat e juaja ndoshta u ndalën me fatkeqësinë të cilën përjatuat
vitin 1987 si një djal plotë vullnet, djal energjik dhe i zoti. Na përshkruani pak këtë fatkeqësi. Si
e pranoi këtë lajm bashkësia e jonë dhe juve tani në rrethana të reja jetësore, si ju pranoi rrethi
dhe shoqëria e në veçanti si e pranut ju përsonalisht këtë kryq?
Marjan Sebaj-Sopi; Çdo njeri ka ëndërrat e tija dhe ato mundohet ti bëjë realitet e ti relizoj
me kohë dhe në momente të caktuara, mirëpo shpeshherë nuk del ashtu siç e mendojmë dhe
dëshirojmë ne, më kujtohet kur babgjyshi im thoshte; „Çka mendon te shtëpia nuk të del edhe
në treg /Pazar/!“ Pra, edhe unë qysh i ri kisha planet e mia, plane të mira të cilat mendoja ti
realizoja e të jem në shërbim tërë jetën popullit dhe Zotit, me tërë qenien time. Por, planet
„dështuan“, kjo është pakës fjalë e vrazhët por ja deshti Zoti dhe e gjithë shkoj si shkoi. Më e
rëndësishmja është se njeriu pamvarësisht dëshirave të tija, ai duhet të pajtohet me fatin, ta
gjej vetjen e tij në kushte e rrethana në të cilat gjindet, dhe me gjitha baticat e zbaticat të
shkoj përpara. Dhe kudo të jetë mos të harroj të mirat e popullit të vet, por në një mënyrë ato
sadopak të mundohet e ti kthej me kujdes dhe dashuri për vendin dhe popullin e tij.
Unë asnjë herë nuk kam folur publikisht /edhe pse deri më tani kam patur intervista të shumta
në mjetet e informimit në ato pamore-dëgjimore/ e në detaje për fatkeqësinë time të
komunikacionit e nga e cila fatkeqësi ja tani e 24 vite lëvizi e jam në karrocë invalidore, por për
ju do shpalosi të gjithat.
Unë si djal i ri 20 vjeçar, si student i teologjisë për çdo vit vizitoja për pushime familjen time,
fshatin tim. Me kënaqësi pritja ditët e pushimeve vjetore. Sa i lumtur që ndihesha pranë
njerëzve më të dashur në famulli. Ishte kënaqësi të jesh në fshat ato ditë vere e pushimi. Neve
atë kohë ishim shumë student të teologjisë e që studijonim anë a mbarë jugosllavisë së
atëhershme, dhe pushimi ishte momenti kur takoheshim dhe kalonim tre muaj s’bashku duke
shkëmby secili përvojat e tija. Pas përfundimit të vitit dytë kishim të lejuar të dilnim si student
jashtë atdheut, të dilnim e të fitonim pak për të mundësuar vetjës lehtësimin e studimeve të
mëtutjeshme, e për të mësuar gjuhë të huaja. Këtë nevoj e kisha edhe unë. Mendova të dal
pak në Gjermani përmes disa lidhjeve të disa motrave të nderit nga Rijeka, që dërgonin
studentët e tyre për të punuar e fituar pak për studime. Ishte atje në Neuss të Gjermanisë një
spital të cilin mbanin një rregull katolik dhe që pranonte student puntorë sezonal. Mendova të
shkoj e të fitoj edhe unë pak për tia lehëtsuar sadopak barrën familjes sime shumëantarshe.
Dhe deshti Zoti e gjatë këtij udhëtimi pata fatkeqësi komunikacioni ku pësova shumë rënd,
lëndim i boshtit kurrizor. Neve në auto ishim katër veta, një familje e mirë dhe e ndershme nga
Wiena /Austri/ e cila dëshiroi të më bëjë nderin dhe shërbimin e të më afroj deri në Munich, por
ja ndodhi ajo të cilën nuk e prita as nuk e dëshirova as unë e askush.
Fatkeqësia ndodhi afër qytetit Salzburg të Austrisë /qytet kufitar Austri-Gjermani/. Pësova
vetëm unë, dhe falenderoj Zotin që pësova vetëm unë, pasi ajo familje nga Austria të cilët i
njihja me kohë /meqë vinin në pronat e argjipeshkvisë së Rijekës për çdo vit për pushime/ dhe
që u patëm miqësua, deshi të më bëjë një të mirë e të më ofroj sa më afër vendit destinimit
për ku isha nisur. Me këtë familje gjithmonë dhe ende kemi kontakte të mira miqësore.
Më vonë e di dhe kam parë se fatkeqësia ime përveq që tronditi thellë dhe theu rënd zemrat e
familjes sime në rend të parë, të babës e nanës sime, vëllezërve e motrës sime të dashur, si
dhe gjithë farë e fisit tim, kjo fatkeqësi më duket dhe shihja e ndjeja atë se tronditi thellë
zemrat e gjithë famullisë sonë e më gjerë. Më kujtohen vizitat e pandrëprera dhe fjalët
ngushëlluese dhe përkrehjeje nga të gjithë njerëzit tanë, të Binçës, Kabashit, Vitisë, Stubllës e
gjetiu. Më përkrahnin e ndihmonin në çdo mënyrë, sidomos me lutjet e tyre. Forcë e fuqi të
madhe si dhe përkrahje në të cilën hasa menjëherë ishte dhe gjeta padyshim në rinin tonë të
mrekullueshme, plotë jetë dhe dashuri, gjithë më ishin të pandarë ditë e natë në çdo çast e
rast, e në veçanti I riu Tomë Marku, po dhe gjithë tjerët…Gjithnjë ishin me mua, gjithçka bënin,
bënin për të më përkrahuar dhe lumturuar mua, asnjë moment nuk më lanë të vetëm e në
vetmi. Për mua flijuan kohën e tyre, derdhën shumë mund e ndjerëz duke dalur e shetitur me
mua, me një fjalë nuk kursyen asgjë…Dëshira e tyre ishte që të më shohin të lumtur gjithnjë
dhe sa më parë të shëruar e në këmbë, por këtë e dija unë se vështirë që mund ta arrijë, por ja
dëshira e tyre e flakët ishte të përvonin e bënin gjithçka për mua dhe shëndetin tim, meqë me