Intervistë exluzive me; z. Marjan Sebaj-Sopi - Famulliabinqes.com

JETA PA DASHURI DHE FLIJIM NUK KA KUPTIM
Intervistë exluzive me;
z. Marjan Sebaj-Sopi
Vilson Marku; Zotëri Marjan Sebaj Sopi që në fillim të kësaj interviste ju felendrojmë
përzemërsisht për kohën e juaj të vlefshme që ndatë dhe na kushtuat që të realizojmë këtë
bisedë padyshim të afërt e të dashur për gjithë ne. Edhe pse juve jeni person publik dhe
shumëkush ka dëgjuar për ju dhe ka lexuar e lexon me endje veprat e shkrimet e juaja, ju
lutem të na përshkruani shkurtimisht biografinë e juaj?
Marjan Sebaj-Sopi, Jam i lindur në Binçë në mars të vitit 1967 nga prindërit Ndue dhe Gjylë
/tash e ndjerë/ Sebaj – Sopi, lind. Gjergji. Jam fëmija i dytë nga pesë vëllezër dhe një motër.
Shkollën fillore katër klasët e para i kam përfunduar në Binçë, kurse edhe katër të tjerat dmth
tetvjeçarën /ashtu ishte në atë kohë/ kam përfunduar në qytetin tonë, Viti. Shkollën e mesme
gjimnazin klasik kam përfunduar në Suboticë të Vojvodinës. Kurse dy vitet e para në fakultetin
filozofiko-teologjik përfundova në Rijekë /Kroaci/ e më pas këtë e vazhdova dhe përfundova në
mënyrë private, meqë qysh vitin 1987 pata përjetuar një fatkeqësi të rëndë komunikacioni, e që
më la me pasoja për tërë jetën. Kjo ishte edhe arsye a ndërprerjës së studimeve të mia për një
kohë të caktuar. Por, e gjithë këtë rrugë dhe këto ngjarje si dhe të mëvonshmet i kam pranuar
me vullnet si dëshirë e Zotit i cili na krijoi dhe udhëheq në jetën tonë. Mesiguri se mos të kisha
në rend të parë familjen /babë, nënë, vëllezërit e motrën si dhe familjen e gjerë/ që më
përkrahu e më përkrah, pastaj popullin tim të dashur, gjithë ju, sigurisht se do e kisha shumë
më vështirë në jetën time. Po, shihni nuk ka njeri që nuk ka kryqe, kuptohet kush më të lehta e
kush më të vëshitra, por një e dimë dhe kjo na mbanë, pra, dashuria, dashuria për të tjerët,
për vendlindjen për atdheun për të mirën, dhe gjithmonë të kemi parasysh këtë; vetëm përmes
kryqit është shëlbimi dhe shpëtimi! Dhe si motot të jetës sime kam thënien; “Per aspera ad
astra” /Përmes therave deri tek yjët/. Meqë tash e dy dekada e gjithë familja ime jeton në
Gjermani, edhe unë që nga viti 2002 erdha disi “i kushtëzuar” dhe që nga atëherë jetoj e veproj
në Gjermani, jetoj një jetë të qetë e të rehatshme duke punuar e kontribouar ngapak për të
mirën e përgjithshme. Jetoj në një qytet të bukur turistik, një qytet të lashtë univerzitar dhe
bregdetar, në Rosotock. Kuptohet se me dëshirë do jetoja në vendlindjen time të dashur, por
shëndeti im nuk ma lejon një luks, apo gjë të tillë, pasi që shëndetësia këtu është në nivelin e
duhur dhe shumë e avancuar, e për këtë mbikqyrje unë gjithnjë kam nevoj. Por, juve të
gjithëve gjithmonë Ju kam në zemër dhe mendje, në shpirtë dhe lutjet e mia. Jeni pjesë e
pandarë e jetës sime.
Vilson Marku; Në këtë askurrë nuk kemi dyshuar! Jeni nga Binça vend i lashtë dhe martir “Për
fe e atdhe”, gjithë ju njohin si një njeri thuajse i dashuruar pas vendlindjes, atdhetar dhe
patriot i madh! Na thuani çka nënkupton dhe domethënë vendlindja për Ju?
Marjan Sebaj-Sopi; Shih, Binça përveq se ka një histori të lashtë e të dhimbëshme ajo me
këtë histori krenohet, sepse gjithmonë gjatë historisë së saj pati njerëz trima, të guximshëm,
njerëz të fjalës dhe mirësisë, njerëz të urtisë, të dijes dhe dashurisë për vëllaun e motrën njeri,
bamërisa… këto janë veti që i trashëguan edhe pasardhësit e saj. Përveq se ka një bukuri të
rrallë, pejsazhe të mrekullueshme, lumenjë, fusha e male të pasura ajo si vendlindja ime për
mua është gjithçka, sepse ajo më lindi, më edukoi aty mësova dhe morra hapat e parë, aty
mësova shkronjat e para të ëmbëla shqipe, ky vend më frymëzoi të jam ky që jam sot, dmth
më bëri, së paku ashtu mendoj unë, njeri bujar, të afërt e të dashur…Këtë veti e kishin të parët

tanë dhe populli i sotëm. Ndoshta edhe vet ajri e lumi pranë i cili me shekuj e shekuj zgjoi me
lëvizjet e fërshillimet e saj banorët e këtij fshati madhështorë, bëri atë që ky popull të jetë i
qetë i afërt dhe dashur, këtë e bënë mesiguri uji dhe ajëri por edhe edukata dhe shembulli i të
parëve tanë martir, njerëz të popllit dhe Zotit, njerëz të lutjes dhe sakrificës... Mos të harrojmë
se përveq këtyre vetive që ceka më lartë çdo fshat apo vendbanim tjetër të afërt, e të dashur,
ta bëjnë edhe vet banorët në te, e kjo fshatit tonë nuk i mungon, në te ka njerëz të
përshpirtshëm, të drejtë dhe puntorë, të mëdhenj, këtu theks të vaçant vë në rinin e
mrekullueshme që ka ajo, një rini shumë punëtore, shumë e afërt mes veti, shumë e dashur,
shkurt e bekuar dhe shembull i mirë për rinin shqiptare kudo. Pra, më thuaj se kush nuk do e
kishte dashur një vend të këtill me aq mirësi e dashuri në vete?! Vendlindja ime Kosova, Binça
është sikur lumi që rrjeth nëpër te; pra është burim i freskët, burim i pashterrshëm mirësie dhe
dashurie!
Vilson Marku; Keni qenë fëmijë siç themi ne i gjallë dhe i dhën pas pasioneve në veçanti
sporti-futbolli. Ishit fudbollist i dalluar meqë edhe sot me mall ju kujtojnë dhe përmendin shumë
gjenerata, unë përsonalisht me kënaqësi pritsha ditën kur tju shoh duke lozur, shpeshherë dilja
vetëm e vetëm për tju shikuar juve përsonalisht! Na tregoni diç për atë kohë e fëmijërinë e juaj
si dhe bashkëmoshatarët e juaj?
Marjan Sebaj-Sopi; D.m.th pas sa kohe zbulova edhe një adhurues timin në futboll, të falem
nderit, pak shaka! Gjithë fëmijtë dhe rinia e Binçës dhe famullisë sonë në përgjithësi kanë një
edukatë të mirë fetaro kombëtare. Në këtë ndikim të madh me siguri se kanë patur në rend të
parë prindërit, cilëve iu jam mirënjohës që më mësuan të dua dhe nderoj, pastaj Kisha e cila
gjithnjë ka qenë çerdhe e mirësisë dhe dashurisë, çerdhe e dijës… Aty e gjithë rinia e jonë, të
parët tanë, kanë gjetur frymëzim dhe inspirim për jetë. Aty kanë mësuar dhe janë përgaditur
dhe kalitur për jetë. Poashtu edhe unë këtë edukim kuptohet se kam marrë në rend të parë nga
prindërit pastaj edukatorët e parë, si mësuesit, dhe kushtimisht edhe rrethi ku kam jetuar. Mue
më kujtohet me mallëngjim mësuesi im i parë Isufi, i cili edhe pse i rreptë, ai na edukoi dhe na
dha hapat e parë për të qenë njerëz të mirë. Kurse sa i përket pyetjes në vazhdim rreth sportit,
edhe këtu nuk guxoj e të mos ceki se Binça gjithmonë ka patur sportistë të mëdhenj e talent të
shumë sporteve e në veçanti futbollit. Unë vetëm kam ndjek rrugën e bacit David /David
Simanit/, rrugën e Tomës Gjinit /Tomë Zefi/, Lukës /Lukë Sopi/, Davidit Dodës /David Sopi/,
Zefit Frokut /Zef Marku/, Don Viktorit Sopit e don Lenc Sopit si dhe shumë e shumë fudbollistve
tjerë që pati Binça. Edhe gjenerata ime ishte një gjeneratë që donte pamasë fudbollin ngaqë
edhe patëm shumë sportistë të mirë siç isha unë, pastaj Bozhë Zefi, David Marku, Brun Sopi,
Pjetër Sopi, Ndue Sopi, Krista Sopi, Zef Gega, Gjon Gega e shumë të tjerë... Vend takimi ynë
ishin për çdo ditë fushat e Razorës po edhe vendet tjera, po edhe rrugët e fshatit, për të lozur
fudball. Ishim të pandarë me fudbollin por edhe ne shokët mes veti…Kishim vërtetë një fëmijëri
të lumtur, ishim edhe nxënës të mirë edhe sportistë të dalluar në bashkinë tonë dhe të dashur
nga arsimtarët dhe nga i gjithë fshati e në veçanti nga të rinjët, siç ceke edhe vet, që kishit
kënaqësi të na shihni duke lozur. Këtë kënaqësi ma kthyet i dashuri Vilson më pas juve
gjerneratat e reja, poashtu edhe ti ishe dhe je një sportist i madh, me këtë dëshiroj të them
edhe pse deshti fati e nuk pata mundësi të lozi gjatë shkaku i fatkeqësisë sime, në shumkënd
nga ju pash dhe gjeta vetjen time si sportist. Me kënaqësi ju kam përcjellë aq sa kam patur
mundësi /si me formimin e klubit fudbollistik „KF Anton Qeta“-Binçë, me të cilin klub para luftës
arritëm suksese të mrekullueshme e të mahnitshme/ dhe ju kam shiquar dhe kam përjetuar
momente gëzimi e lumturie edhe unë duke ju parë kur lozni të lumtur dhe të bashkuar si një
familje. Eh sa për talent sporti e kuriozitete këto i kam në gjak dhe i konsideroj si dhuratë të
Zotit. Edhe sot mirrem me sport si tenis, pastaj not etj.. Por, mos të harrojmë se kemi patur
dhe kemi edhe sot shumë telentë të ndryshëm në famullinë tonë, kishim, kemi dhe mesiguri se
do kemi gjithnjë. Kjo është trashëgimi e lindur, por vetëm një më vie keq që askurrë nuk patëm
kushte të mira për të shfaqur dhe treguar gjithë telentin tonë me të cilin mesiguri se kishte për
tu krenuar edhe kombi ynë. Dhashtë Zoti e gjeneratave të reja t’iu ipet rasti e të tregojnë
vetjen dhe prejardhjen e tyre nga një fshat me traditë sportive. Meqë jemi këtu, mesiguri se
sporti është një ndër faktorët që lidhi dhe duhet lidhë rinin tonë edhe e bëri dhe bënë atë aq të
bashkuar dhe unike gjatë gjithë kohës. Kemi talent të sportit, muzikës, aktrimit… me të cilët

duhet të punohet, t’iu mundësojmë kushtet e punës, duhet t’iu ipet rasti, mundësia dhe
hapësira gjithë atyre…dhe doemos ti përkrahim gjithë së bashku.
Vilson Marku; Planet dhe dëshirtat e juaja ndoshta u ndalën me fatkeqësinë të cilën përjatuat
vitin 1987 si një djal plotë vullnet, djal energjik dhe i zoti. Na përshkruani pak këtë fatkeqësi. Si
e pranoi këtë lajm bashkësia e jonë dhe juve tani në rrethana të reja jetësore, si ju pranoi rrethi
dhe shoqëria e në veçanti si e pranut ju përsonalisht këtë kryq?
Marjan Sebaj-Sopi; Çdo njeri ka ëndërrat e tija dhe ato mundohet ti bëjë realitet e ti relizoj
me kohë dhe në momente të caktuara, mirëpo shpeshherë nuk del ashtu siç e mendojmë dhe
dëshirojmë ne, më kujtohet kur babgjyshi im thoshte; „Çka mendon te shtëpia nuk të del edhe
në treg /Pazar/!“ Pra, edhe unë qysh i ri kisha planet e mia, plane të mira të cilat mendoja ti
realizoja e të jem në shërbim tërë jetën popullit dhe Zotit, me tërë qenien time. Por, planet
„dështuan“, kjo është pakës fjalë e vrazhët por ja deshti Zoti dhe e gjithë shkoj si shkoi. Më e
rëndësishmja është se njeriu pamvarësisht dëshirave të tija, ai duhet të pajtohet me fatin, ta
gjej vetjen e tij në kushte e rrethana në të cilat gjindet, dhe me gjitha baticat e zbaticat të
shkoj përpara. Dhe kudo të jetë mos të harroj të mirat e popullit të vet, por në një mënyrë ato
sadopak të mundohet e ti kthej me kujdes dhe dashuri për vendin dhe popullin e tij.
Unë asnjë herë nuk kam folur publikisht /edhe pse deri më tani kam patur intervista të shumta
në mjetet e informimit në ato pamore-dëgjimore/ e në detaje për fatkeqësinë time të
komunikacionit e nga e cila fatkeqësi ja tani e 24 vite lëvizi e jam në karrocë invalidore, por për
ju do shpalosi të gjithat.
Unë si djal i ri 20 vjeçar, si student i teologjisë për çdo vit vizitoja për pushime familjen time,
fshatin tim. Me kënaqësi pritja ditët e pushimeve vjetore. Sa i lumtur që ndihesha pranë
njerëzve më të dashur në famulli. Ishte kënaqësi të jesh në fshat ato ditë vere e pushimi. Neve
atë kohë ishim shumë student të teologjisë e që studijonim anë a mbarë jugosllavisë së
atëhershme, dhe pushimi ishte momenti kur takoheshim dhe kalonim tre muaj s’bashku duke
shkëmby secili përvojat e tija. Pas përfundimit të vitit dytë kishim të lejuar të dilnim si student
jashtë atdheut, të dilnim e të fitonim pak për të mundësuar vetjës lehtësimin e studimeve të
mëtutjeshme, e për të mësuar gjuhë të huaja. Këtë nevoj e kisha edhe unë. Mendova të dal
pak në Gjermani përmes disa lidhjeve të disa motrave të nderit nga Rijeka, që dërgonin
studentët e tyre për të punuar e fituar pak për studime. Ishte atje në Neuss të Gjermanisë një
spital të cilin mbanin një rregull katolik dhe që pranonte student puntorë sezonal. Mendova të
shkoj e të fitoj edhe unë pak për tia lehëtsuar sadopak barrën familjes sime shumëantarshe.
Dhe deshti Zoti e gjatë këtij udhëtimi pata fatkeqësi komunikacioni ku pësova shumë rënd,
lëndim i boshtit kurrizor. Neve në auto ishim katër veta, një familje e mirë dhe e ndershme nga
Wiena /Austri/ e cila dëshiroi të më bëjë nderin dhe shërbimin e të më afroj deri në Munich, por
ja ndodhi ajo të cilën nuk e prita as nuk e dëshirova as unë e askush.
Fatkeqësia ndodhi afër qytetit Salzburg të Austrisë /qytet kufitar Austri-Gjermani/. Pësova
vetëm unë, dhe falenderoj Zotin që pësova vetëm unë, pasi ajo familje nga Austria të cilët i
njihja me kohë /meqë vinin në pronat e argjipeshkvisë së Rijekës për çdo vit për pushime/ dhe
që u patëm miqësua, deshi të më bëjë një të mirë e të më ofroj sa më afër vendit destinimit
për ku isha nisur. Me këtë familje gjithmonë dhe ende kemi kontakte të mira miqësore.
Më vonë e di dhe kam parë se fatkeqësia ime përveq që tronditi thellë dhe theu rënd zemrat e
familjes sime në rend të parë, të babës e nanës sime, vëllezërve e motrës sime të dashur, si
dhe gjithë farë e fisit tim, kjo fatkeqësi më duket dhe shihja e ndjeja atë se tronditi thellë
zemrat e gjithë famullisë sonë e më gjerë. Më kujtohen vizitat e pandrëprera dhe fjalët
ngushëlluese dhe përkrehjeje nga të gjithë njerëzit tanë, të Binçës, Kabashit, Vitisë, Stubllës e
gjetiu. Më përkrahnin e ndihmonin në çdo mënyrë, sidomos me lutjet e tyre. Forcë e fuqi të
madhe si dhe përkrahje në të cilën hasa menjëherë ishte dhe gjeta padyshim në rinin tonë të
mrekullueshme, plotë jetë dhe dashuri, gjithë më ishin të pandarë ditë e natë në çdo çast e
rast, e në veçanti I riu Tomë Marku, po dhe gjithë tjerët…Gjithnjë ishin me mua, gjithçka bënin,
bënin për të më përkrahuar dhe lumturuar mua, asnjë moment nuk më lanë të vetëm e në
vetmi. Për mua flijuan kohën e tyre, derdhën shumë mund e ndjerëz duke dalur e shetitur me
mua, me një fjalë nuk kursyen asgjë…Dëshira e tyre ishte që të më shohin të lumtur gjithnjë
dhe sa më parë të shëruar e në këmbë, por këtë e dija unë se vështirë që mund ta arrijë, por ja
dëshira e tyre e flakët ishte të përvonin e bënin gjithçka për mua dhe shëndetin tim, meqë me

një rast edhe më preku një fjali e të riut Tomë Marku i cili më tha; “…kisha me dhënë dorën
time për të të parë ty në këmbë e të shëruar”... Është gjë e kuptueshme se në fillim nuk e pata
edhe lehtë të pranoj këtë realitet të ri. Ishte vështirë që nga një djal i ri, energjik, gjithnjë në
lëvizje e kërkim, tani për një moment të gjindesh i lidhur për shtrati në mes jetës dhe vdekjës,
por deshti Zoti e sipas planit të tij dhe përkujdesjës së madhe të mjekëve e gjithë atyre
njerëzve rreth meje dhe më la në jetë. Vështirë e pata por edhe më vështirë do e kisha
mesiguri po mos të kisha dashurinë familjiare, dashurinë dhe përkrahnjen e juaj, të famullisë
dhe popullit tim të dashur shqiptar kudo që ishte dhe takova, sepse kudo shkova ata më ishin
pranë. Me ta mësova edhe më tepër artin e jetës, dashurinë dhe flijimin për të tjerë. Për këtë
gjithmonë i jam mirënjohës famullisë sonë, ipeshkvisë, pastaj gjithë miqëve të mi e në veçanti
sot e gjithmonë një falenderim i madh që jam në jetë dhe moralisht i fortë i shkon rinisë sonë.
Pa ju e pa mbështetjen e popullit tim, unë gjithnjë them se nuk do ia kisha dal, nuk do kisha
ditur të konceptoj jetën time. Ju më ishit frymëzim dhe inspirim, forcë e energji që edhe në këtë
gjendje të vazhdoj për të jetuar e punuar. Pashë se rinia ka nevoj për mua dhe unë për ta,
prandaj dëshirova të mos i mbesë borxh kësaj rinie të mrekullueshëm që kemi. Mos të
dorëzohem meqë ata më donin. Lutjet e juaja bërën që të tejkaloj dhe përballoj 14 operime /e
intervenime tjera/ të rënda tjera që më erdhën në jetë dhe gjithë kuptohet si pasojë e
fatkeqësisë së komunikacionit të parë vitin 1987 dhe fatkeqësisë së dytë që pësova vitin 2002
dhe e cila fatkeqësi edhe më largoi detyrimisht nga vendlindja ime e dashur. Pranë të gjithave
falenderoj Zotin që më mundësoi të jetoj, me këtë falenderoj ju dhe gjithë popullin shqiptar që
më dha kurajo, mbështetje e më përkrahu me lutje e bekime, frytet e së cilës po shihen sot e
për çdo ditë, meqë tani e disa kohë jam stabilizuar me shëndet e mirë jam. Por çkado të sjellë
jeta, jam i gatshëm të pranoj si vullnesë të Zotit dhe të barti kryqin deri në fund. Nuk dëshiroj
të dëshpëroj askend askurrë, besoj se do kam edhe më tutje ndihmon e Zotit dhe përkrahjen e
mbështetjen e gjithë juve si deri më tani. Nuk u ndala së punuari, por kuptohet tani në kushte e
rrethana tjera.
Vilson Marku; Gjithësesi se kemi qenë dhe do jemi me ju kudo e përgjithmonë! Siç duket
gjatë tërë jetës kryqet po ju përcjellin?
Marjan Sebaj-Sopi; Të dashurit e mi, kryqet nuk kanë të ndalur në jetën e askujt. Çdokush
ka kryqet e tija, nuk ka njeri, nuk ka familje pa kryqe, mirëpo nëse dimë ta bartim atë, nëse e
bartim me dëshirë dhe në nderë e lavd të Zotit, atëherë kryqin do e kesh më të lehtë.
Përsonalisht më së vështiri në jetën time e pata momentin kur vëllaun tim 12 vjeçar Augustinin
e vrau rrufeja në fushat tona. Kjo ishte një tregjedi familjiare edhe atë fill disa muaj pas
fatkeqësisë sime. Them të vërtetën se këtë kryq e sprovë të rënd e përballova me vështirësi të
madhe, por prapë këtë dhimbje të madhe familjiare e përballuam të gjithë së bashku. Më vonë
edhe nëna mu verbërua dhe ashtu jetoi për nëntë vite rreshtë, tani është e ndjerë dhe besoj
fortë se ka merituar dhe gëzon jetën e pasosur. Vuatjet e saja, lutjet e saja, më mbajnë mua
dhe familjen time, vuajtjet e popullit tonë martir mesiguri bëjnë që të mbijetojmë tani e me
shekuj nëpër kryqe të ndryshme që patëm. Por, mos të harroj e të them se për ti përballuar
gjitha këto duhet feja e gjallë dhe besim i madh të cilin e trashëguam nga të parët tanë martir.
Asesi nuk guxoj e të mos ceki ndihmën dhe përkrahjen e madhe që gjeta në ipeshkvin tani të
ndjerë Imzot Nikë Prela, në meshtarët tanë e në veçanti meshtarët e famullisë sonë, në motrat
e nderit dhe në ish famullitarët si është don Ndue Gjergji /tani misioniar në Amerikë/, Dr.don
Lush Gjergji /vikar gjeneral i ipeshkvisë/, pastaj don Damjan Kurtin, don Marjan Demajn, don
Mikel Sopin, don Tomë Pjetri, don Vink Pali, don Rroku, don Lenc e don Lush Sopin, don Marjan
Marku, don Albert Demaj /famullitar aktual, një puntor dhe intelektual i madh/ si dhe të
dashurin don Viktor Sopin një meshtar dhe njeri i Madh, një njeri human, në njeri spirituoz i cili
më ishte gjithmonë pranë si me lutje ashtu edhe shpirtërisht dhe materialisht. Me të gjithnjë
isha i lumtur dhe hareshëm. Ai bëri shumë në tejkalimin e kryqeve që më solli jeta.
Gjithë meshtarët e motrat tona ishin pranë meje gjithnjë. Nga gjithë këta mësova shumë në
jetë, për atë edhe iu jam mirënjohës. Ne kemi meshtarë e motra të shenjta, kemi një popull të
mrekullueshëm, shumë të përshpirtëshëm e të dashur, popull i vuajtjes, sakrificës dhe flijimit.
Vilson Marku; Juve u treguat si gjithnjë i dashur dhe afërt ndaj popullit edhe gjatë periudhës
më të rënd që përjetoi famullia e populli ynë, pra edhe pse ishit me probeleme shëndetësore

dhe atë kohë gjindeshit në Gjermani, ju nuk e lërët popullin të vetëm, por fluturuat sikur
shqiponjë dykrenarshe dhe erdhët të jeni së bashku me popullin gjatë luftës së fundit në
Kosovë. Gjatë kësaj kohe ju me Dr.Don.Lush Gjergjin /atëherë famnulliar në Binçë/ e keni
ndihmuar popullin shumë me prezencën e juaj, me këshille e fjalë shpresëdhënëse, kështu
sadopak keni zbutur frikën dhe mjerimin në popullin e mbetur në gojë të ujkut? Ju si dëshmitar
i asaj kohe të vështirë për famulli dhe popullin tonë, çka mund të na veçoni?
Marjan Sebaj-Sopi; Kur të don, kur të nderon e respekton populli aq shumë, kur të përkrah
vite të tëra, si mund atë popull ta lash në momente më të vështira në të cilat ishte ai aso
kohe?! Unë vite të tëra isha në shërbim të popullit tim në Kosovë e në famulli. Kuptohet edhe
pse disa ditë në atë kohë isha në perëndim /gjermani/, asesi zemra ime nuk u qetësua deri
momentin kur u ktheva në fshat, në famullinë tonë të dashur, në vendlindjen time të dashur,
Kosovën martire. U ktheva nga Gjermania disa ditë pa filluar bombardimet e NATO-s. vërtetë
ato ditë ishin ditë të vështira. Çdo kund në Kosovë shihje vetëm tymë e flakë, çdo sekond
arritnin lajme të tmerrshme nga pjesë të ndryshme të Kosovës mbi maltretime, shpërngulje,
vrasje e masakrime…
Unë mendova që me prezencën time në Kosovë sadopak do e zbus frikën në njerëz, me një
fjalë dëshiroja të them dhe këtë e thoja në komunikim me njerëz, mos keni frikë se shihni unë
nuk ika por jam këtu, u ktheva .Këtu jam lindë, këtu kam nënë e baba e këtu do qëndroj deri
në fund, me ju… Nga vatrat e shtëpitë tona nuk kishim ku të shkonim. Ishte luftë pa farë
rregullash, sepse e dimë që edhe lufta ka disa rregulla të saj. Fshati mbeti i boshatisur, rinia u
largua meqë nuk shihte rrugëdalje tjetër. Në fshat të shumtën mbetën pleq, plaka e të
sëmuar…Gjithë ishim të hutuar, por falë Zotit dhe don Lush Gjergjit e në veçanti motrave të
nderit që shërbenin në famulli, falë lutjeve të nënave dhe baballarëve tanë, falë urtësisë së tyre
dha Zoti shpëtuam më të keqës dhe mbijetuam. Kosova doli nga lufta me shumë viktima, me
shumë rrënime e të zhdukur, por gjaku i tyre bëri që neve sot po e gëzojmë lirinë dhe
shtetësinë tonë, kështuqë duhet të kemi shumë kujdes e mos të përdhosim gjakun e martirve
tanë të viteve 1846-48, gjakun e dëshmorve të luftës së fundit dhe shumë mund, ndjerës e gjak
të derdhur gjatë historisë sonë, sepse nuk di a mund të ketë vend në trojet shqiptare e që nuk
u la me gjak të pafaj.
Në famullinë tonë pati frikë, pari tmerr e maltretime, rrehje e kërcnime, pati rrënime, djegje e
plaqkitje por deshti Zoti e në luftë nuk u vra askush pos dy vëllezër nga lagjëja Shushk /Isufi
dhe Jakupi/ dhe një nga fshati Kabash /Dauti/. Ndoshta edhe kjo ishte punë Zoti që unë erdha
në famulli dhe qëndrova më se një muaj gjatë luftës në Kosovë, e them ndoshta për atë që të
jem dëshmitar /me shkrime/ i një kohe apo periudhe të rënd historike për famullinë e popullin
tonë në përgjithësi. Këtë e them meqë sa isha në famulli, gjatë asaj kohe unë bëja shënime,
mbaje një lloj ditari, dhe gjitha përjetimet, ngjarjet etj…me vëmendje e përkushtim shënova e
të cilat edhe i botova vitin 2006 si përmbledhje me titull; “Flijimi Ngadhnjyes”, pra besoj se
shumica e juaj ka lexuar këtë libër. Por, shpresoj dhe e dij se kjo vepër me kohë do të fitoj në
vlerë, sepse gjërat harrohen me vdekjen dhe ndërrim gjeneratash. Ja, merrni shembull, unë
shpesh shfletoj librin tim dhe thuajse 20% e më tepër të personave dhe protagonistëve të librit
sot më nuk janë në mesin tonë, por përmes librit tim, ata i kujtojmë, i kujtojmë edhe atë në
momentet më të vështira të jetës së tyre që përjetuan. Ishin burra dhe gra të cilët qëndruan në
shtëpitë e tyre, në fshat pa trembur syrin…Duket se jeta e tyre e rënd më herët i kishte mësuar
në kushte pa kushte, në rreziqe dhe kohë të vështira po edhe të luftës…Shumica e tyre e panë,
përjetuan dhe gëzuan sadopak lirinë e fituar, por ata nuk harrohen sepse sot mbesin të shënuar
në librin tim, me këtë në mendjen dhe zemrat tona. Ja, sa bukur është kur pasardhësit tanë
mund të gjejnë shënime për të parët e tyre, kjo është vlerë e madhe. Në libër janë të përfshirë
thuaj të gjithë personat dhe ndodhit në Kosovë e në veçanti njerëz dhe përjetime nga famullia e
jonë…
Unë me këtë vepër në një mënyrë dëshirova gjitha të mirat, gjitha fjalët e urta e mësimet që
morra nga jeta e njerëzve tanë, gjyshërve e baballarve tanë, në këtë mënyrë t’iu falenderohem,
ti përkujtojmë me dashuri përgjithmonë, të jetë ky libër një dëshmi, një testament dhe
mirënjohje ndaj atyre, sepse ata bërën shumë për ne, bërën shumë për mua. Në këtë mënyrë
unë sadopak u mundova ta kryej një pjesë të vogël ndaj një borxhit të madh që kemi ndaj tyre.

Vilson Marku; Keni botuar libra shumë të dobishëm për literaturën shqiptare, për
historiografinë tonë, në përgjithësi për popullin dhe shumë përkthime e shkrime tjera? Si arritet
këtë gjë në një vend me kushte jo edhe aq të favorshme?
Marjan Sebaj-Sopi; Unë e ceka edhe më lartë, pra, duke parë se çka bëri e bënë populli për
mua, në një mënyrë dëshirova e dëshiroj këtë të mirë, këtë përkrahje e mbështetje t’ia kthej
me diçka. Meqë nuk kam mundësi tjetër e vetmja mundësi më mbeti që popullit tim të dashur
dhe shumë bujar t’ia kthej sadopak të mirat me shkrime e botime të mia. Në një mënyrë
përmes shkrimeve ti falenderohem. Pikërisht për atë edhe kurrë nuk kam marrë as cent nga
botimet e mia. Librin e parë “Flijimi Ngadhnjyes” /Shoqata HEKAS “Nikë Prela”-Ferizaj, 2006/
e botova me mjetet e mia financiare, librin “Migrimi plagë shumëshekullore” / Shoqata
Rinore “Imzot Mark Sopi” – Binçë, 2010/ e shkrova dhe ia dhash dhuratë famullisë të cilën e
botoi Shoqata Rinore. Pastaj u mora edhe me përkthime, përktheva librat të Dr. don Lush
Gjergjit; “Zëri i heshtjes” /botoi Kuvendi françeskan Gjakovë-1997/, “Jeta, shërbimi,
dashuria” /Kuvendi françeskan-2001/ dhe “Dashuria nuk dashurohet” /Shoqata HEKAS
“Nikë Prela”-Ferizaj, 2006/ me të cilat jam marrë një kohë e që janë shumë libra të mirë
meditativ e të përshpirtshëm /, i bëra si shërbim dhe shpërblim popullit që ti ket këto vepra në
gjuhën shqipe. Pastaj botova librin e autorit kroat Stjepan Balloban; “Krishterimi, Kisha dhe
politika” /Misioni Katolik në Kroaci, Zagreb-Prishtinë, 2001/ poashtu këtë vepër e bëra si
dhuratë për misionin Katolik Shqiptar në Zagreb, ishte dhuratë pak para zgjedhjeve të para të
lira në Kosovën e lirë. Një libër ndihmesë për jetën poliltike meqë kemi pshtjellime të shumta e
kritika se a duhet Kisha të mirret apo jo me jetën politike, kështuqë thash le të shohin populli
dhe politikajt tanë se ku jemi dhe kush duhet të jemi. Më vonë si dhurat përktheva edhe librin
“Jeta e Shën Gjon Pagëzuesit /J.Gullemin/- Shoqata HEKAS “Nikë Prela”-Ferizaj, 2006 / këtë
vepër ia dhurova birit të famullisë sonë don Lush Sopi i cili aso kohe shërbente në famullinë e
Zllokuqanit të Klinës e Kisha e së cilës është e kushtuar pikërisht këtij shenjti dhe pajtori të
kësaj famullie. Tani janë duke u botuar në Shqipëri edhe përkthimet e qarkoreve si përmbledhje
/ad usum internum/ e “Bijave të Dashurisë Hyjnore”, qarkoret e Nënës Franciskë Lechner me
titull; “Mbi të gjitha është dashuria” dhe “Rrugës së Nënë Franciskë”. Poashtu kam edhe
disa vepra tjera të dobishme në dorëshkrim, mund të ceki këtu “Kuizin Biblik” me 777 pyetje
e përgjegje si dhe lojëra enigma të ndryshme në te. Pres që së shpejti të botohet, këtë vepër ia
kam dorëzuar ipeshkëvisë, dhe disa vepra tjera që besoj se do e shohin dritën së shpejti, si psh
në dorëshkrim e kam librin përkthim të don Lush Gjergjit “Të mëdhenjtë e shekullit XX”
etj…
Po, kam gjetur kohë të jam edhe bashkëpunorë shumvjeçar i disa revistave tona siç janë
“Shpresa” /Prishtinë/ ku vite me radh kam patur rubrikën time dhe kam shkruar mbi jetën dhe
veprën e kompozitorve botëror, shpresoj se edhe këto shkrime do botohen si një përmbledhje,
pastaj herë pas here publikoj në revistën “Drita” dhe isha bashkëpuntor i kohë pas kohshme i
revistës ad usum internum të famullisë së Bistazhinit “Rrezja”, pastaj të “Bashkësia e jonë”/
Gjakovë/, bashkëpuntorë i një reviste kroate me emër “Zvonik” /”Këmbana”-Suboticë/ ku kam
patur poashtu rubrikën time dhe kam shkruar mbi “Krishterimi ndër shqiptar” ,
bashkëpuntorë i revistës tonë të dashur të famullisë “Shën Antoni i Padovës” /ad usum
indernum/ etj.
Si arrij gjithë këtë? Po, unë gjithnjë them; nëse njeriu gjenë 100 mënyra e arsyra për të mos
punuar apo vepruar, në anën tjetër egzistojnë 200 apo me mijëra arsyera tjera që të shtyjnë të
punosh e fatmirësisht te unë ka fituar e mbizotëron kjo e dyta, për shumë arsyra që ceka edhe
më lartë. I madhi don Lush Gjergji thot; “Nëse nuk punon ti, atëherë në ty punon dikush tjerë!
Në shkrime gjithsesi e gjej vetjen time. Them se nuk ndiej uri për bukë, por më besoni nëse një
kohë të shkurtër largohem nga shkrimet ndiej uri e etje për lexim e shkrim, këto plotësojnë
jetën time. Pastaj, kur shoh se njerëzit me ëndje lexojnë kjo më shtynë e më jep edhe më tepër
kurajo të jap nga vetje ime pjesën më të mirë të mundshme. Por, mos të harrojmë se çdo njeri
duhet të ketë rregull në jetë, të ket disciplinë. Ta rregulloj kohën e tij, kohë e cila është shumë
e vlefshme dhe e cila nëse nuk shfrytëzohet për të mirë e sa duhet, atëherë ajo të ik, shkon e
nuk kthehet më. Nuk është e vërtetë kur dëgjoj njerëz që thojnë se nuk kanë kohë! Nuk e
pëlqej këtë, njeriu nëse dëshiron gjenë kohë për të gjithë edhe për punë edhe për shoqëri edhe
për aktivitete tjera të lira si shetitje etj…Vetëm duhet discilinë dhe koordinim. Edhe në rrethin
ku jetoj, kam përkrahje të madhe nga njerëzit tanë edhe pse ata janë në një numër të vogël.

Por, gëzoj respekt dhe nderë edhe në mesin e popullit Gjerman, ky popull din të nderoj punën,
din të shpërblej dhe të jetë mirënjohës pamvarësisht se në cilën gjuhë shkruan e ku kontribuon.
Është popull shumë human, popull puntorë dhe falenderoj dhe lus Zotin për ta. Mua mu kanë
gjindë e më gjindën shumë duke filluar nga fqinjët e më pas intstitucionet të cilat më kanë
mundësuar kushte të mira jetësore.
Sa i përket pyetjës suaj rreth kushteve dhe rrethanave në të cilat punova në Kosovë padyshim
se ishin dhe janë të vështira për krijues të fardo lëmie apo fushe, nuk po e fajsoj shtetin nga i
cili nuk kam marrë askurrë asgjë, ndoshta edhe nuk kanë mundësi për të më ndihmuar rreth
botimeve të mia. Është e vërtetë se edhe interesi për libër ka humbë pak në shoqërinë tonë që
ndoshta është e natyrshme kur shohim se me farë probleme të shumta është ende duke u
ballafaquar, por shpresojmë që t’ia dalim së bashku duke punuar e ndriçuar të kaluarën, duke
punuar tash për një të ardhme më të mirë, ndritur e të lumtur për ne dhe gjeneratat e
ardhshme tonat.
Vilson Marku; Në librin e juaj të botuar një vit më parë /2010/ me titull; “Migrimi plagë
shumëshekullore” në mënyrë të shkëlqyer paraqitni dhe rrahni tema rreth një plage të rënd e ky
është emigrimi i popullit tonë gjatë shekujve në pika të shkurtëra e në veçanti emigrimin dhe
migrimin e famullisë sonë në detaje dhe me emëra e mbiemëra të çdo familje që gjindet në
diasporë, është kjo një punë dhe vepër që nuk paguhet. Na thuani se çfarë ndjeni juve lidhje
me këtë problem që po e bartim si popull dhe bashkësi e jonë?
Marjan Sebaj-Sopi; Çdo migracion /shpërngulje e dëtyrueshme/ është i dhimbshëm sepse ai
bëhet në kushte e rrethana të caktuara dhe të vështira. Populli shqiptar ka një fat të keq çka i
përket migrimit, sepse kjo dukuri neve po na përcjell si popull me shekuj, që nga koha e
mesjetës e deri në ditët e sotme. Por, përveq rrethanave në të cilat ishim /përsekutime të
ndryshme, kërcnime, rreziqe dhe luftëra/ edhe globalizmi dhe industrializimi e bënë të vetën.
Njerëzit dëshirojnë të jetojnë një jetë më të mirë dhe dinjitetshme, gjithnjë në kërkim të
kushteve më të mira nëse atë nuk e kanë në vendin e tyre. Sot bota është bërë e vogël, një
kopshtë dhe sado që migrimi është i dhimbshëm sepse nuk është lehtë të braktisësh
vendlindjen, të afërmit e të dashurit me të cilët je rritur etj…mëkati edhe më i madh do të ishte
që ata cilët janë jashtë atdheut të lihen e të harrohen nga vendlindja. Ne e dimë se diaspora
askurrë nuk e ka harruar vendlindjen, kësaj gjithmonë i ka dal në ndihmë e zot në rrethana të
ndyshme e me ndihma të llojllojshme. Për atë një komunikim sa më i afërt mes vendlindjes dhe
diasporës do jetë më se i nevojshëm dhe dobishëm për shoqërinë, për popullin tonë. Sot kemi
mundësinë e komunikimit reciprok sepse këtë na mundësojnë mjetet e informimit, teknologjia e
re dhe gjithnjë e më e avansuar, kështuqë do ishte dëmë i madh mos të shfrytëzohen këto të
mira e për të mirë të përbashkët. Jemi popull i lashtë me një kulturë e traditë të lashtë e të
mirë dhe me vlera të larta. Pse mos të jemi edhe popull i madh numërikisht. Pse të mos jemi sa
më të bashkuar, kur e dimë se bashkimi bënë fuqinë. Mjaft kemi patur përqarje e ndarje, është
koha e bashkimit dhe përparimit. Mua më ka ra si i ri të dal jashtë vendlindjes dhe më besoni se
edhe balta e vendlindjes të duket më e emël se mjalti i shtetit në të cilin jeton mërgata e jonë.
Të mundohemi ju në vendlindje dhe ne këtu, në veçanti klasa apo shtresa intelektuale /që kemi
mjaft të tillë edhe në diasporë/ ti koordinojmë veprimet dhe në çdo mënyrë ta ruajmë diasporën
nga asimilimi, të ruajmë brezat e ri të cilët gjithë e më tepër shkollohen e arsimohen në
univerzistete e fakultete të ndyshme, të shfrytëzojmë diturinë e tyre për të mirën e vendit tonë
të cilit po e përsërisë ia kemi borxh.
Sa më gëzon puna e juaj në famulli rrethë afërisë së diasporës, keni organizuar këshille anë e
mbarë botës ku kemi mërgatën tonë, me ta keni takime e komunikime të shpeshta, më pas për
ta çdo vit organizoni një ditë takimi, ku çmellemi të gjithë së bashku përmes këngës, valleve e
programeve tjera kulturo artistike. Më besoni se kjo e gjitha ofron rinin, fëmijtë e lindur në
diasporë, mesiguri këtë e keni vërejtur edhe juve gjatë pushimeve, shihni sa njeri vjen tani në
Kosovë?! Dhe më tepër më gëzon fakti që të rinjët /ata të lindur këtu/ me gëzim presin
pushimin dhe ditën kur do shkojnë në Kosovë. Mua më brengosë vetëm një gjë; ndoshta
familjet tona duhet më tepër ti kushtojnë kujdes edukimit dhe arsimimit të fëmijve tanë në
gjuhë amtare. Të dërgojnë fëmijtë e tyre në kurse e orët të ndryshme plotësusese /kuptohet
aty ku egziston mundësia/ në gjuhën shqipe etj. Sepse me ruajtjen dhe kultivimin e gjuhës,
kulturës, traditës do ruhemi nga asimilimi i cili na kërxnohet për çdo ditë meqë jetojmë në

vende, gjuhë e kultura tjera. Me hyrjen në bashkimin evrpopian sa më parë, mendoj se do i
shpëtojmë asimilimit të shpejt, sepse atëherë edhe komunikimi i ndërsjellët vendlindje-diasporë
dhe anasjelltas do jetë më i lehtë dhe shpeshtë, kështuqë atëherë çdo gjë do jetë më e lehtë.
Libri im në fjalë është libër monografik, dhe këtë e kam bërë që ta kemi si dokument dhe të
dimë se ku kemi diasporën tonë dhe ata poashtu të lidhen mes veti, kjo që ishte edhe ide e juaj
në kry me famullitarin tonë në famulli. Unë para do dite nga një djalë u informova se kanë
arritur përmes librit të bijnë në kontakt me disa familje që i kishin patur shumë afër /dike 60
km/ e që nuk e kanë ditur se jetojnë aty. Një ditë më falenderoi dhe tha; përmes librit jemi
takuar e që tani kemi hyrje e dalje të shpeshta mes veti… Dhe më besoni se ky fakt më gëzoi
pamasë. Këtë libër e bëra edhe me qëllim që të marrin mësim edhe fshatërat e vendbanimet
tjera e të bëjnë të njejtën gjë. E çka ndiej rreth kësaj dukurie tregon edhe vet titulli të cilin ia
dhashë kësaj vepreje; …plagë shumëshekullore, por të mundohemi sa më shumë që këtë plagë
ta shërojmë.
Vilson Marku; Sigurisht se kur shkruani dhe botoni ndien kënaqësi shpirtërore. Veprat e juaja
lexohe me ëndje sepse janë vërtetë interesante dhe mbresëlënëse, e them se neve mburremi e
krenohemi që ju kemi! Ju them se keni arsye të ndiheni edhe ju krenar, sepse veprat e juaja
kanë ndikuar shumë pozitivisht në popull. Çfarë pëqeni më së shumti në veprat tuaja?
Marjan Sebaj-Sopi; Po, vërtetë unë edhe krenohem me veprat e mia që jeni vet ju,
krenohem me popullin tim, me rininë e mrekullueshme tonën. Jam krenar sepse në veprat e
mia juve të gjithë jeni protagonistët kryesor aty, mos të ishit ju nuk do isha as unë e as veprat
e mia. A më pëlqejnë dhe cilat më pëlqejnë më së tepëri?! Shihni, kjo është sikur të pyetët
baba, apo prindi se cilin fëmijë e ka më të mirin dhe cilin e do, mesiguri se përgjigja e tij do
ishte; të gjithë njësoj!
Gjitha veprat e mia normal se i pëlqej, gjithësesi se gjithmonë egziston mundësia të krijojmë
mirë e më mirë. Në çdo vepër apo punë mesiguri se ka vend gjithmonë edhe për lavdata por
edhe për kritika, shihni nuk ka libër apo vepër të përkryer, prandaj gjithmonë duhet punuar për
të mirë dhe në dobi të popullit tonë, jo për nevoja personale. Unë gjithë them, po ta bëja një
vepër të përkryer atëherë më nuk do të shkruaja, me atë do përfundoja gjithçka. Vërtetë mua
më tepër më gëzon fakti kur këto vepra të mia modeste dinë ti vlerësojnë dhe i lexojnë e
pëlqejnë të tjerët. Doemos nga veprat e mia mund të veçoj si kryevepër një dramë që titullohet
“Për fe e atdhe” /vrasja e atë Luigj Palaj, ngjarje e vërtetë dhe i cili është në procedurë të
beatifikimit/ është një ngjarje e vërtetë që ndodhi vitin 1913 nga ra martir ky frat i Madh i
kombit, është kjo dramë të cilën e kam shkurar diku vitin 1997 por që e kam shfaqur me rinin
tonë vitin 2002 /premierë/ dhe pastaj në kërkesë të shumëve edhe vitin 2010.
Vilson Marku; Përveq se jeni shkrimtar dhe përkthyes, mund të them e këtë e keni dëshmuar
se jeni edhe regjisor dhe njeri me frymë artisti. Populli dhe shumë të rinjë shpeshherë më kanë
thënë se askurrë nuk do I harrojnë momentet e shfaqjës së mrekullueshme “Për fe e atdhe”.
Një grup I të rinjëve tanë janë me kënaqësi presin vepra të tilla në të cilat do marrin pjesë si
artist amator. Jeni krenar me ta dhe punë e tyre në këtë lëmi?
Marjan Sebaj-Sopi; Si mos të krenohem me një rini aq të talentuar e këtë e ceka edhe më
lartë. Më besoni se edhe unë me mall i kujtoj ushtrimet me orë të tëra, me javë e muaj që
kishim së bashku. Sa kënaqësi e momente nganjëherë edhe komike dilnin gjatë ushtrimeve.
Rinia e jonë ka telent për art, artin e don shumë dhe mëkat që nuk kemi student të aktrimit, e
kuptoj se ky profesion tek ne nuk paguhet e nuk ka përspektivë por është mëkat i madh që ata
të mbesin vetëm në telenta dhe aktor të mëdhenj, por lokal. Unë duhet dhe jam krenar me
punën e atij grupi që mori pjesë në këtë vepër timen dhe tonën, sepse më besoni ka ndodhë
pas shfaqëjës por edhe pas shfaqjes në tv lokale siç është tv iliria, ka ndodhë e më kanë pyetur
njerëz të kulturës, më kanë pyetura për ju se; a ishin ata aktor të teatrit të Gjilanit apo
Prishtinës? Iu kam përgjigjur; jo besa, por aktor të trupës teatrale të famullisë Binçës, dhe më
besoni se kanë mbetur gojë hapur dhe të habitur! Kemi marrë lavdata të shumta edhe në
shkrimet ditore e tv si rtk, kemi marrë lavdata edhe në vende tjera ku shfaqëm këtë dramë si
me rastin e fundit në Novosellë të Gjakovës /pikërisht afër vendit ku edhe u vra frati nga serbo
malazezës/. Shumica e tyre më porositën që mos të ndalemi së shfaquri këtë dramë, dhe ishim

të ftuar në shumë vende për ta shfaqur por koha e kushtet nuk na lejuan këtë ta bënim, meqë
konsideroj se shumicës ia kemi borxh këtë kënaqësi. Mua më pëlqen shumë vendosshmëria e
juaj, e rinisë sonë, pra kur të marrin diç për sipër atë e zbatojnë në përpikëri dhe mënyrë
profesionale si me rastin e kësaj drame. Më duket se gjithë aktorët e përjetuan dhe u
mishëruan me dramën dhe rolet që kishin. Vërtetë edhe mua mu duke sikur të mos ishin këta
aktor por vet protagonistët e kësaj ngjarjeje, shkurt saherë e shiqoj në cd këtë shfaqje kthehem
në ato vite të vështira por krenare të popullit tonë. Përmes jush u ngjall frati dhe njerëzit e asaj
kohe, me këtë ata mbesin të pavdekshëm.
Nuk po them asgjë më tepër veçse më besoni se ëndërroj ditën kur do e realizojmë këtë dramë
në cd dhe për opinjonin e gjerë, kur kjo dramë do shfaqet si film apo dramë televizive. Po, kjo
kërkon shumë mjete materiale, mund e ndjerës, por një e di se përkrahje do kemi si zakonisht
kurse sa i përket vullnetit dhe dashurisë për artin ajo egziston gjithmonë në zemrat dhe
shpirtërat tuaj. Nuk do veçoj asnjë aktor sepse të gjithë kryet punën e juaja në mënyrë
profesionale, por mos të harrojmë se në te pati edhe talent të ri siç ishte Patrik Marku e disa
fëmijë të tjerë e kjo më gëzon se kemi ardhmëri që do e mbanë artin dhe kulturën gjallë. Ishte
dhe është kënaqësi të punohen veprat e tilla me një rini aq të talentuar dhe artdashëse.
Prandaj nga zemra të gjithve flm për kohën, për mundin dhe punën e madhe. Shpresoj që këtë
dramë të e shfaqim edhe jashtë vendlindjes…Dhe mos të harroj një fakt se tërë pregaditjet, si
skenën, garderobën dhe gjërat tjera të nevojshme për një shfaqje të madhe i bërëm vet dhe
bashkërisht me mund të madh, por ia dolëm dhe të bashkuar do ia dalim gjithmonë.
Vilson Marku; Zotëri Marjan, ju falem nderi për këto fjalë të mëdha, fjalë kurajoje, fjalë të
mira dhe për lavdata që na bëni. Dhe se fundi një mesazh për lexusit e kësaj fletushke e
sidomos per rinin tonë?
Marjan Sebaj-Sopi; Nuk janë fjalë të mëdha, sepse puna dhe veprat tuaja janë edhe më të
mëdha e të dobishme për gjithë ne. Kurse porosia e ime për gjithë ju do ishte; Popull i dashur,
famulli e dashur e në veçanti rini e dashur dhe mrekullueshme, vazhdoni të punoni për të mirë
të përbashkët të famullisë dhe kombit tonë, për të mirë e në të mirë të ardhmërisë. Qëndroni të
lidhur gjithmonë mes veti në shpresë, fe dhe dashuri… Ju jeni drita e botës! Mos u ndalni së
kontribuari sepse me këtë ndihmoni vetvetën, vazhdoni të shkruani në fletushkën e dashur dhe
të nderuarën tuajën, sepse shoh që edhe në te kemi talent të mëdhenj të shkrimit, le të
kultivojnë dhe shfaqin ata aftësitë e tyre këtu. Keni bërë deri më tani punë e vepra të mëdha,
vazhdoni edhe më tutje njësoj dhe kini kujdesë nga ngashnjimet e kësaj bote, ruanu nga gjitha
rreziqet që i kanosën rinisë sonë. Nga një rini e pastër shpirtërisht kanë dobi të gjithë, me këtë
do kemi familjet e mira, famullinë e mirë, do kemi edhe shtetin dhe ardhmërinë e mirë… Më
gëzon edhe kjo kur shoh që çdo ditë e më shumë kemi student, njerëz të dijës e kulturës e kjo
është gjë e mirë për një të ardhme ambicioze dhe prosperuese, për familjet, famullinë dhe
vendin tonë.
Prandaj, shfrytëzoj rastin edhe një herë tju falenderoj për bashkëpunimin tuaj reciprok, për
përkrahjen dhe mbshtetjen që bëni mua dhe njeri tjetrit. Kemi fatin që gjithmonë patëm
meshtar e motra të dashura dhe të afërta, të cilët punojnë shumë me fëmijë, rini e popull. Dhe
ta kemi në mendje gjithmonë këtë fjali të urtë; Bukuria e jetes nuk varet nga fakti se sa i
lumtur je ti, por se sa të lumtur mund të jenë të tjerët për shkakun tënd.
Edhe unë këtë intervistë do e përfundoja me fjalët e ipeshkëvit tonë të ndjerë Imzot Mark
Sopit; Popull i dashur, rini e dashur ju kam për zemre dhe ju dua shumë!
Shfrytëzoj rastin dhe të gjithë famullisë dhe diasporës sonë; URIME E PËR SHUMË MOT
PASHKËT!
Intervistoi;
Vilson /Zef/ Marku
Prill’2011