Studentnik nr 96 w formacie *.pdf - Kielce

MacWstępniak 

tym miesiącu czuję się 

W jak... Święty Mikołaj! Dlaczego? 

Otrzymuję bardzo dużo 

maili z życzeniami studentów. 

Można je streścić do sformuowania 

„Kochany Święty Mikołaju 

przynieś nam...” (i tutaj litania): 

- dawne łączniki z ławkami między 

budynkami - tam było najlepsze 

miejsce do nauki na PŚk, 

- pralkę do akademika - bielizna 

mi już zesztywniała od trzymania 

za oknem, 

- przerwy mające 30 minut, ponieważ 

marzę o tym, by zdążyć 

zjeść obiad na stołówce a nie 

frytki „hop-siup”. 

Niestety (dla mnie i dla Was) ja 

nie jestem Św. Mikołajem - choć 

z całego serca chciałbym spełnić 

te prośby, to niestety nie mam 

takiej możliwości. Mogę Wam 

za to dać na prezent nowy numer 

Studentnika, który właśnie 

dzierżycie w rękach. Redakcja 

dołożyła wszelkich starań, by 

numer grudniowy (świąteczny) 

przypadł Wam do gustu. Znajdziecie 

w nim m. in.: 

- poważne tematy (takie jak motywy 

samobójstw młodych ludzi), 

- poteżną dawkę kultury (dzięki 

Ariadnie poznacie sylwetkę M. 

Świetliciego, P-gaz jest „mały” 

ale żyje), 

- opis świątecznych tradycji sporządzony 

przez Olgę i Monę, 

- porcję świerzych opowiadań, 

- weselszą tematykę (teksty Matiego 

i Nadii), 

- stałe kąciki (takie jak WRC czy 

GiT info, Qulinarka), 

- większe teksty o przeróżnej tematyce 

(szczególnie polecamy 

wspomnienia naszego nowego 

nabytku - Oli), 

- relacje z imprez (Dni WMiBM, 

Giełda nowych technologii, fotoreportaż 

z otrzęsin). 

Zatem będzie, co poczytać przed 

Świętami! 

Maciej MAC Wojtasik g 

redaktor naczelny 

(prawie jak... Św. Mikołaj) 

STUDINFO 

uSzukasz pracy? Na kłopoty 

Studentnik! 

Na naszej stronie internetowej 

znajdziesz informacje na temat 

spotkań organizowanych przez 

Biuro Karier PŚk czy aktualnych 

ofertach pracy dostarczanych 

nam przez współpracujące 

z nami Centrum Kariery. Zapraszamy 

zatem na naszą witrynę 

www.studentnik.tu.kielce.pl ! 

uTo ja, to dla Ciebie gra... 

Twoja Piramida! 

Studenckie radio „Piramida” ruszyło 

[zapewne część z Was już 

to wie]! My informujemy tylko, że 

na stronie internetowej bartek. 

tu.kielce.pl/~piramida znajdziecie 

link umożliwiający odsłuch 

stacji oraz kontakt z Redakcją. 

uChcesz nauczyć się ruszać 

biodekami w rytm muzyki? 

Zapraszamy do Akademii Tańca 

„Ra-Bit” - zajęcia na Stołówce 

Politechniki Świętokrzyskiej: 

taniec towarzyski, nowoczesny 

oraz cheerleaders! Kontakt: 

www.ra-bit.pl (plan zajęć) lub 

0603339533 (Bartosz Penkala). 

StudInfo is powered 

by MAC g 

Z okazji zbliżających się 

z prędkością sań Św. Mikołaja 

Świąt Bożego Narodzenia 

oraz Nowego Roku 2007 

życzymy Czytelnikom 

bezbolesnej sesji zimowej, 

szalonej zabawy sylwestrowej, 

ogromnej ilości wspaniałych 

prezentów pod choinką, 

uśmiechu w całym 2007 roku, 

oraz wielu przeczytanych... 

Studentników ;) 

Redakcja 

pok.114 1/2 bud.C 

wtorki 9:3o, środy 13:oo 

Redaktor naczelny: Maciej Wojtasik. Z-ca red. naczelnego: Krzysztof Kubalski (z doskoku Dinozar) Redaktor techniczny i łamanie: Maciej 

Wojtasik (support Shadow i Matik). Redaktor ds. kultury: Sylwia Zwierzchowska. Projekt okładki: Mateusz Tomaszewski. Korekta i adiustacja: 

Hohliq Drookarsky (niestety tylko on). Rysownik: Katarzyna Macios. Fotograf redakcji: Wolny wakat. Kolumna pegaza: Maciej Wojtasik Redaktor 

ds. abstrakcji oraz rzeczy dziwnych: Karol Walasek. Autorzy tekstów: Maciej Wojtasik, Olga Łukasik, Monika Cielecka, Sylwia Zwierzchowska, Kamila Majewska, Piotr Olszewski, 

Sebastian Jaromin, Paweł Kwiecień, Paweł Suliga, Piotr Zieliński, Anna Goleń, Ola Dybciak, Grzegorz Idkowiak, Karol Walasek, Krzysztof Sabat, Domnika Salwa. Nowość: Nagły wysyp 

nowych członków Redakcji. Ulubiony tekst naczelnego przy składaniu gazety: Już dwa razy mnie upominali, że radio internetowe jest za głośno! (Mac jest fanem Radia FG) Dowcip 

numeru: Mati nie chce Andrzejek w domu a Mac nauczy się... jawy. Prawda składacza: Grubsze patyki - więcej miejsca. Porada numeru: Kwiatki kupuj nie tylko M. Kabatowi, bo moher 

opiernicza za Kasię. Prawda życiowa: Życie to... kanał (Sylwia), obiekt lub platforma (Pedeni). Rekord numeru: Ludzie zaczęli pisać (Mac). Urodziny będą obchodzić: Monika Cielecka 

(szusująco), Sebastian Jaromin (dentystycznie), Krzysztof Kubalski (artystycznie), Mateusz Rdzanek (jajcarsko), Przemysław Strycharz (złocisto-krwiście). 

Adres redakcji: Politechnika Świętokrzyska, 25-314 Kielce, Al. 1000-lecia P.P. 7, p.114 1/2, bud. C, tel. 34-24-134, fax. 34-24-124. e-mail: studentnik@gazeta.pl 

WWW: www.studentnik.tu.kielce.pl Druk: Usługi poligraficzne - KARAD ul. Kaczmarka 16 25-022 Kielce tel. 345-79-73 e-mail: karad@post.pl 

Redakcja nie odpowiada za treść ogłoszeń, zastrzega sobie prawo do zmian i skrótów w dostarczanych materiałach, nie zwraca materiałów nie zamówionych. 

STUDENTNIK@GAZETA.PL 

GRUDZIEŃ ‘06 3

WYDARZENIA KULTURALNE 

Info: www.kielcedst.net 

Dom Środowisk 

Twórczych 

03.12 godz. 17.00 

Maraton piosenki poetyckiej. 

W programie m. in. koncert zespołów: 

“Małżeństwo z rozsądku” 

z Wrocławia i “Browar Żywiec” 

z Krakowa. 

Bilety 10 zł. 

07.12 godz.19.00 

Wernisaż wystawy fotograficznej 

Mireli Hein i Pawła Młynarczyka 

p.t. “Safari w Kenii i Tanzanii”. 

08.12 godz.19.00 

Koncert Ani Dąbrowskiej - promocja 

najnowszej płyty. 

Bilety 20 zł. 

09.12 godz. 17.00 

Albania - kraj trzech kultur: 

- koncert muzyki folkowej 

w wykonaniu Balkan Sevdah 

- prezentacje multimedialne 

- relacje z pobytu w Albanii 

Pawła Stefańczyka. 

Wstęp wolny 

Repertuar 

teatralny 

02.12. godz. 19.00 

Nowy ład świata reż. Piotr 

Szczerski - PREMIERA 

03.12 godz. 19.00 


Szczerski - PREMIERA 

05.12 godz. 10.00 

musical Ania z Zielonego 

Wzgórza reż. Jan Szurmiej 

06.12 godz. 10.00 



07.12 godz. 10.00 



08.12 godz. 10.00 



09.12 godz.19.00 


Szczerski 

10.12 godz.19.00 


Szczerski 

12.12 godz. 11.00 

Tartuffe albo Szalbierz reż. 

Grzegorz Chrapkiewicz 

13.12 godz. 11.00 



14.12 godz. 11.00 



15.12 godz. 11.00 



16.12 godz. 19.00 


Szczerski 

17.12 godz. 19.00 


Szczerski 

19.12 godz. 11.00 



20.12 godz. 11.00 



29.12 godz. 18.00 



30.12 godz. 18.00 



31.12 godz. 19.00 

Tartuffe albo Szalbierz 

– spektakl sywestrowy 

Kinowe propozycje 

filmowe 

“Śniadanie na plutonie” to komediodramat 

jednego z najbardziej 

utalentowanych twórców 

filmowych dzisiejszych czasów 

N. Jardana, którego inspiracją 

do nakręcenia filmu była powieść 

Pata McCabe’a. Akcja 

rozpoczyna się w małym miasteczku 

gdzieś na południu Irlandii. 

Urodzony w niewłaściwym 

miejscu i czasie, porzucony jako 

niemowlę w Kościele, Patrick 

od najmłodszych lat wprawia 

w konsternację swoich bliskich 

i konserwatywne otoczenie. 

“Zostańmy przyjaciółmi” Młody 

i przystojny Chris ma powody 

do radości - robi karierę w branży 

muzycznej i co więcej, robi 

piorunujące wrażenie na dziewczynach. 

Jednak jego życie nie 

zawsze wyglądało tak różowo. 

W czasach szkolnych Chris był 

nieśmiałym grubaskiem i pośmiewiskiem 

kolegów. Jedyną 

osłodą była Jamie, w której od 

zawsze się podkochiwał. Dziewczyna 

oznajmia mu wprost: 

„zostańmy przyjaciółmi”. 10 lat 

później Chris to inny człowiek - 

karierowicz podbijający kobiece 

serca. Pewnego dnia spotyka 

JĄ... 

“Dom nad jeziorem jest epicką 

historią o miłości” - mówi Sandra 

Bullock, grająca w filmie rolę 

Kate Forster - niezależną i racjonalnie 

nastawioną do życia 

lekarkę, która daje się wciągnąć 

w nieuchwytny romans wydający 

się zaprzeczać zdrowemu 

rozsądkowi i istniejący w zupełnie 

odrębnej rzeczywistości. “To 

historia o tym, co możliwe i niemożliwe, 

a także o decyzjach, 

jakie podejmujemy, aby znaleźć 

właściwego partnera. Przekonuje 

nas, byśmy uwierzyli w to, co 

niemożliwe. 

F 

10.12 godz. 17.00 

ilmowe Super Czwartki – KINO MOSKWA 

Salon Muzyki Kameralnej, 

jeszcze w listopadzie w Filmowe 

Super Czwartki będziemy tel. 41 / 344 47 34; 

Kielce, ul. Staszica 5 

w programie m.in. Toruński 

Kwartet Kameralny i Wołodymir 

prezentować filmy z bieżącego 344 60 74 

Turec - bas baryton. 

repertuaru, w ostatnim dniu wyświetlania 

danego filmu, będzie 

moskwa@kinomoskwa.pl 

Dyrekcja zastrzega sobie 

17.12 godz. 9.30 prawo zmian w repertuarze 

to swego rodzaju pożegnanie 

OPIEKĘ NAD WYDARZENIAMI 

Przedświąteczna Giełda Sztuki. 

filmu. Bilety Na Filmowe Super 

Zapraszamy! 

Teatr im. S. Żeromskiego 

Czwartki są po 10,00 zł. więc KULTURALNYMI SPRAWUJE 

ul. Sienkiewicza 32, Kielce 

najtaniej jak można. 

MACIEJ MAC WOJTASIK 

4 GRUDZIEŃ ‘06 WWW.STUDENTNIK.TU.KIELCE.PL

Zwyczaje 

bożonarodzeniowe 

Święta Bożego Narodzenia to 

dla Polaków najważniejsze 

i najbogatsze w tradycje ludowe 

święta. Obrzędowość Bożego 

Narodzenia kształtowała się stopniowo 

w ciągu kolejnych stuleci 

przeplatając prastare (z czasów 

pogańskich) zwyczaje i wierzenia 

ze zwyczajami nowszymi. 

Znanym wszystkim zwyczajem 

przypadającym na czas Adwentu 

jest obdarowywanie dzieci prezentami 

w dniu św. Mikołaja (6 

grudnia). Podarunki wkłada się 

zwykle pod poduszki lub do skarpetek. 

Należy też wspomnieć o kartach 

pocztowych ze świątecznymi 

i noworocznymi życzeniami wysyłanymi 

do znajomych i krewnych. 

Autorem tego pomysłu był 

Anglik John Horsley. W 1846 

roku zaprojektował on pierwszą 

taką kartę. Dziś na całym świecie 

co roku wysyła się miliony kart 

świątecznych. 

Współczesna choinka, jak uczy 

Kościół, jest odwzorowaniem 

drzewa rajskiego: “drzewa życia”, 

biblijnego drzewa wiadomości 

dobra i zła, pod którym 

rozpoczęła się historia ludzkości. 

Choinkę wnosi się do domu 

w dniu, w którym wspominamy 

pierwszych ludzi - Adama i Ewę. 

Na choince nie może zabraknąć 

jabłek, bo właśnie te owoce były 

na owym biblijnym drzewie, a ponadto 

jabłko symbolizuje zdrowie 

i czerstwość do późnej starości. 

Ustrojona choinka powinna stać 

w domu do Trzech Króli. 

Dzisiejsze wspaniałe prezenty 

Zwyczaj śpiewania kolęd 


gwiazdkowe są nowością zwyczajową. 

W XIX wieku tylko 

w niektórych częściach Polski 

obdarowywano dzieci drobnymi 

upominkami, które chowano 

w sianie. Czasem do prezentów 

należała również przybrana orzechami, 

cukierkami, jabłuszkami 

oraz świeczkami sosenka - pierwowzór 

współczesnej choinki. 

Ofiarodawcą tych podarunków 

był św. Mikołaj. Z zachowanych 

dokumentów wiadomo bardzo 

mało o tej postaci: żył na przełomie 

III oraz IV w. w Azji Mniejszej 

- był biskupem Miry. Zasłynął 

z dobroci i dyskretnej filantropii. 

Zgodnie z postanowieniem II 

Soboru Watykańskiego w liturgii 

kościelnej Święta Bożego Narodzenia 

rozpoczynają nieszpory 

odprawiane 24 grudnia. W polskiej 

tradycji czas ten liczony 

jest jednak nieco inaczej, tzn. 

od chwili zapadnięcia zmroku 

i ukazania się na niebie pierwszej 

gwiazdy. W tym momencie 

zgodnie z obowiązującym powszechnie 

zwyczajem, zasiadamy 

do pierwszego świątecznego 

posiłku, zwanego wieczerzą wigilijną, 

którą obchodzimy niezwykle 

uroczyście, przy czym ona to 

właśnie decyduje o specyficznej, 

niepowtarzalnej atmosferze całych 

świąt. Specyfiką wieczerzy 

wigilijnej jest jej postny charakter, 

ustalony tradycją zestaw potraw, 

oraz poważny nastrój obowiązujący 

wszystkich biesiadników. 

Posiłek ten spożywa się najczęściej 

tylko w gronie rodzinnym. 

Na stole stawia się zazwyczaj 

Po skończonej wieczerzy wigilijnej, 

kiedy dopełnione zostały 

wszystkie zwyczaje religijne, odpoczywano 

i śpiewano kolędy. 

Nazwa „kolęda” pochodzi od 

łacińskiego słowa „calendae”. 

W starożytnym Rzymie tak określano 

pierwszy dzień każdego 

miesiąca. Nazywano, więc również 

w ten sposób pierwszy dzień 

nowego roku, w którym odbywały 

się wesołe zabawy i huczne powitanie 

nadchodzącego roku. Te 

noworoczne rzymskie zwyczaje 

zostały przejęte przez ludy słowiańskie 

i tak dostały się do Polski. 

Najstarsze pieśni zwane kolędami 

nie były, więc wcale pieśniami 

religijnymi, nazywano tak 

śpiewy towarzyszące witaniu 

nowego roku. Składały się zawsze 

z trzech części: z życzeń 

powodzenia, szczęścia i urodzaju, 

następnie z prośby o jakiś datek 

i wreszcie z podziękowania 

za ten dar. Dopiero w XVI wieku 

termin “kolęda” związany został 

z obchodami religijnymi Bożego 

Narodzenia, a przede wszystkim 

z pieśniami kościelnymi o narodzeniu 

Jezusa Chrystusa. 

Kolędy śpiewane są w kościołach 

i domach prywatnych. Wywodzą 

się z hymnów łacińskich o Bożym 

Narodzeniu, komponowanych we 

Włoszech w wiekach średnich 

i rozpowszechnionych w całej 

Europie przez zakony franciszkańskie. 

Według legendy autorem 

takiej pierwszej pieśni był 

św. Franciszek. 

Najstarsze kolędy polskie przełożone 

z języka łacińskiego 

i czeskiego pochodzą z XV i XVI 

wieku. Teksty do nich napisał 

m.in. Piotr Skarga, autor „W żłobie 

leży”. Z XVIII wieku pochodzą 

znane powszechnie i śpiewane 

kolędy: „Gdy śliczna panna”, „Ach 

jedno dodatkowe nakrycie. Według 

współczesnej interpretacji 

miejsce to przeznaczone jest dla 

zabłąkanego wędrowca lub dla 

osób bliskich, ale w tym momencie 

nieobecnych. Nikt bowiem 

tego dnia nie powinien być samotny. 

Wigilijny opłatek jest zwyczajem 

typowo polskim. Symbolizuje on 

powszechne pojednanie i braterstwo. 

Opłatek jest symbolem 

miłości i jedności wszystkich 

chrześcijan, oraz znakiem ich 

zjednoczenia z Bogiem i ze świętymi. 

Zwyczaj łamania się opłatkiem, 

nawiązuje też do Ostatniej 

Wieczerzy poprzedzającej pojmanie 

Chrystusa i opisanego 

w Ewangeliach faktu dzielenia 

się chlebem Jezusa z uczniami. 

I w tym wypadku symboliczny 

gest oznacza wszechogarniającą 

miłość i braterstwo. Do dziś do 

polskiej tradycji wigilijnej należy 

dzielenie się opłatkiem i jednoczesne 

składanie sobie życzeń. 

Po przełamaniu się opłatkiem 

i złożeniu życzeń wszyscy domownicy 

zasiadają do wspólnego 

posiłku. Liczba, rodzaj i kolejność 

dań pojawiających się na 

wigilijnym stole zależy od lokalnej 

tradycji. Wszędzie jednak, 

bez wyjątku są to dania postne, 

przygotowane z darów lasu, pól, 

ogrodów, stawów, rzek i jezior. 

W przeszłości przestrzegano 

zasady, aby spróbować wszystkich 

przygotowanych na Wigilię 

potraw. Dzięki temu miało ich 

nie zabraknąć w nadchodzącym 

roku. 

IF (GRUDZIEŃ=TRUE) ŚWIĘTA:=TRUE; 

Wieczór wigilijny kończy pasterka 

- Msza odprawiana w kościołach 

dokładnie o północy. Zgodnie 

z tradycją upamiętnia ona przybycie 

do Betlejem pasterzy i złożenie 

przez nich hołdu nowo narodzonemu 

Mesjaszowi. Zwyczaj 

sprawowania bożonarodzeniowej 

liturgii nocnej wprowadzono 

w Kościele już w drugiej połowie 

V wieku. Do Polski dotarł on razem 

z chrześcijaństwem. 

Dni świąteczne, które następują 

po Wigilii, nie wyróżniają się już 

w polskiej kulturze równie bogatą 

oprawą plastyczną i obrzędową. 

Zazwyczaj jest to czas odpoczynku, 

rodzinnych i towarzyskich 

spotkań, czasami tez kolędowania, 

czyli odwiedzania domów 

przez grupy przebierańców - kolędników 

- z życzeniami świąteczno-noworocznymi, 

z szopką 

i kolędami. 

Ola g 

ubogi żłobie”. W XIX wieku Franciszek 

Karpiński napisał słowa do 

kolędy „Bóg się rodzi”. 

W XVII wieku w kolędach polskich 

pojawiają się wątki ludowe. 

W kolędach tego rodzaju mówi 

się o wędrówce pasterzy polskich 

do Betlejem, śpieszących z darami 

do leżącego w żłobie małego 

Jezusa, np. „Do szopy hej 

pasterze”. Te wesołe, skoczne 

melodie noszą nazwę pastorałek. 

Śpiewano je głównie w domach, 

a nie w kościołach. Śpiewali je 

także kolędnicy przychodzący 

pod drzwi domów. 

Autorem pierwszego śpiewnika 

kolęd był ks. Marcin Mioduszewski. 

Wprowadził on podział na: 

“Pieśni o Bożym Narodzeniu” 

przeznaczone do śpiewania 

w kościołach i “Pastorałki i kolędy” 

do śpiewania w domach. 

W dzisiejszych dniach kolędy 

śpiewane są w kościołach podczas 

liturgii, wypełniają programy 

bożonarodzeniowych i noworocznych 

koncertów, śpiewane 

są przy choince w gronie rodzinnym, 

towarzyszą tradycyjnej wieczerzy 

wigilijnej. Wprowadzają 

one niezwykły i niepowtarzalny 

charakter podczas Świąt Bożego 

Narodzenia. 

Mona g 

GRUDZIEŃ ‘06 5

DAWKA KULTURY 

Świetlicki podmiot liryczny: 

“SHIT HAPPENS, tak się kończy 

/ napis na ścianie toalety męskiej” 

zostaje popełniona zbrodnia... 

Zmiana czasu z zimowego na 

wieczność... 

Grafika pochodzi ze strony: www.agrafka.art.pl/bozaagrafka/667.php 

Któregoś dnia to miasto będzie 

należeć do mnie... 

Kraków. Planty. Szewska. Rynek. 

Szewska. Planty. Opluty. 

Opluty. Opluty. Któregoś dnia 

rzeką Wisłą przypłynie statek 

o pięciu masztach. Dwudziestu 

armatach. I zapytają: “Który to 

Świetlicki?” 

Wydadzą go przyjaciele z Nowej 

Huty. Z Sodomy do Gomory 

pojadą tramwajem. Brutalnie 

oszlifują jego mizantropię. Wycisną 

soki ostatniego: Nie zgadzam 

się! Jak sie wyciska sok 

z dojrzałej cytryny do dojrzałego 

w gardle szczepu wirusów. 

Marcin Świetlicki (ur. 1961r.) 

- jeden z najważniejszych polskich 

poetów współczesnych 

(sam o sobie: “Jestem kompletnie 

nieszanującym się poetą”), 

dziennikarz (prezenter 

telewizyjnego Pegaza; where 

are you? father of deep), pisarz 

(najnowsza powieść “Dwanaście”), 

wokalista i tekściarz 

grupy Świetliki (najnowsza 

płyta Las Putas Melancolicas 

współtworzona z Bogusławem 

Lindą). 

Pospacerujmy chwilę po Krakowie. 

Chwilę w noc ciemną, 

bezsenną, dekadencką. Noc 

spółdzielczych rozmów; samemu 

być nie wypada. Mimo, że 

samemu się wchodzi, enter na 

powitanie, entrance, Eintritt, 

samemu zamawia wściekłego 

psa lub jesień typu calvados. 

Temu wchodzeniu towarzyszy 

coś więcej niż samo przekraczanie 

progu, synchronizacja 

odruchów warunkowych. To 

zgoda na przyprawienie sobie 

pupy czy miny lub wchodzenie 

w samotność trudnego rodzaju, 

otoczoną ludźmi, muzyką, dymem 

nikotynowym, który wnika 

w każdy atom jeansów, T-shirta, 

skóry. Kanał powietrzny roznosi 

rozmowę, szept, pocałunek, 

każdy dźwięk stłuczonego kieliszka 

albo siorbnięcie resztki 

złocistego piwa przez plastikową 

słomkę. Miasto rozmawia. 

Rozmawiać do ono, przez noc 

ciemną, nie przystoi. Nastrój 

nieprzysiadalny kieruje ruchem 

ulicznych urojeń. Sam. Sam. 

Sam. Dobrze mu z tym. 

Kraków to wielka wieś, gdzie 

każdy się zna, gdzie abnegaci 

i dysydenci telewizji znajdą 

ukojenie w muzeum z Matejką 

na obrazie zamiast Stańczyka 

i Stanisławskiego, którego 

miniaturowe malowidła są 

odwrotnie proporcjonalne do 

wielkości biomasy samego malarza. 

Nawiasem mówiąc, nasz 

polski Kraków uplasował się na 

piątym miejscu wśród najatrakcyjniejszych 

turystycznie miast 

Europy przed Paryżem i Pragą. 

Załączam mapkę (z wyszczególnieniem 

klubów jako miejsc 

akcji i przygód Mistrza), aby 

lepiej się czytało Marcina Świetlickiego 

powieść “Dwanaście”. 

Powieściowe miasto jest enigmatyczne, 

posępne, przesiąknięte 

morderczym wyścigiem 

z czasem, naznaczone fałszywymi 

dźwiękami hejnału z wierzy 

mariackiej, przy których 

Świetlicki w papierowej soczewce 

skupił magię miasta 

razem z mieszczańską hołotą 

o orientacji antykorporacyjnoantykonsumpcyjnoantyglobalistycznej. 

Główny bohater, 

Mistrz: Spuchł, utył, posiwiał 

i zdziadział. I suka mu uciekła. 

I zabić go mieli... Powtarzane: 

Spuchł, utył, posiwiał, jest jak 

fetysz, albo refren banalnej 

piosenki, służy obśmianiu bezmyślnego 

okrucieństwa, bezmózgiej 

ludzkiej niedelikatności, 

społecznego brodzenia w kałuży 

powierzchowności. Głupota 

jako największy grzech, którego 

dopuszcza się człowiek stanowi 

źródło całego zła, najohydniejszych 

zachowań, pretensji 

o brak szalika czy internetu. 

Wstrętne postacie przedstawione 

w “Dwanaście” to nikt inny, 

jak pracownicy mediów, jak 

Piękna Duża Pani; 

- Panu będzie przeszkadzało, 

że tu sobie koło pana przez 

chwilę posiedzę? – zapytała kobieta. 

Była to kobieta duża i ładna, 

kompletnie nie w typie, który 

ewentualnie by preferował, gdyby 

miał ochotę preferować. Pani 

redaktor w czerwonej sukience, 

tym razem jasnożółtowłosa, osiłek 

o imieniu Robert ubrany jak 

M. Świetlicki (fot. www.sio.art.pl/galeria.php) 

to osiłek, w strój osiłka... 

“Dwanaście” zaskakuje rozwojem 

akcji, oryginalną fabułą, humorem, 

daje początek nowym 

tendencjom prozatorskim w polskiej 

literaturze kryminalno-trillero-socjologicznej. 

Świetlickość 

obnaża piramidę współczesności, 

priorytetów XXI-wiecznego 

mieszkańca, nie tylko Polski ale 

i Europy i świata. “Świetlickość” 

stała się wytrychem dla krytyków 

zajmujących się młodą literaturą.” 

(Życie 23.02.2001r.) 

Miłośnikom rockowych klimatów 

i polskiej prawdy słowa, przy 

której konserwatywni patrioci 

mogą się zastanawiać, czy to 

aby nie profanacja, polecam 

dyskografię Świetlików. 

“Najgorsze jest czytanie moich 

tekstów jako tekstów nihilistycznych, 

wulgarnych, brutalnych. 

Ktoś kiedyś wymyślił, że jestem 

buntownikiem i to przekleństwo 

się za mną wlecze.” (M. Świetlicki, 

Dziennik 12-13.08.2006r.) 

Sylwia „Ariadna” g 

Zwierzchowska 


Kącik 

P-Gaza 

Tik, plum, puk 

Wieczny wieczór do jutra i znowu 

Z niespotykaną leniwością długi 

Jutro kolejny pojutrze następny 

Niestety jaskrawości nocy brak 

Niż Atlantycki nie zmienił położenia 

Ciśnienie rośnie niegrzecznej pogodzie 

Zefir zbyt rzadko a monsun z rana 

Prognozy niefluktuującej brak 

Zimny wdech bez zapachu perfum 

Wystarczy może na spalenie glukozy 

W przedsionku do cholery tylko krew 

Uśmiecham się sarkastycznie - tętna 

brak 

Wciąż .... z Tobą 

wspominam 

Choć nie powinienem tego robić 

B przecież istnieje po A – przed C 

Słyszę wskazówkę zegarka od dawna 

Na szczęście nie szkło tylko metal 

Czuję się jak trwoniący sekundę 

każdą 

Sklepienie nie staje się lżejsze 

Głaz nie jest bardziej okrągły 

Obol czeka ciągle w kieszeni 

Czy dzień dla Niej jest niezmienny 

Czy Ona najspokojniej wykorzystuje 

chwilę 

Czy nie jest Jej zimno rankiem 

Czy tak łatwo się przestawić 

Zniknę razem z perpetum mobile 

Odpłynę bezwietrznym żaglowcem 

Nie zjem już nigdy śniadania 

razem 

Dobranoc 

/Lib/ 

/Lib/ 

Witajcie w grudniowym wydaniu 

kącika poetyckiego 

na łamach „Studentnika”, czyli 

po prostu P-Gazie. 

Po dwóch miesiącach mocnego 

uderzenia w postaci naprawdę 

ogromnej ilości ciekawych wierszy 

naszych Czytelników, przyszedł 

czas na lekką „zadyszkę” 

konika ze skrzydłami - utworów 

jest nieco mniej. 

Mam nadzieję, że za miesiąc 

będzie już dużo lepiej i wydaniu 

stycznio-lutowym 2007 (planujemy 

jak co roku połączony 

numer ze względu na zimową 

Z „bólem w sercu…” 

Tylko do widzenia 

WIERSZE 

Pegaz umarł ale ja mówię Do widzenia 

Los obrócił w proch 

Durność i górność uniesień 

Gdzie są wszystkie dzieci w nas 

Zapomniane zamalowane 

Świecową kredką o odcieniu nibyczarnym 

Na nibyczarnych pikselach komputroniki 

Jeśli nie staniecie się jak dzieci… 

Nie staniecie się w ogóle 

Dziewczynka karmi ślimaka 

Mgławicami jonowego powietrza 

Wodorowy chłopczyk ucieka 

Na umajoną łąkę iluzji 

Z martwych wstanie koń 

Mit i prawda skrzydeł 

Ja mówię tylko do widzenia 

/Ariadna/ 

sesję egzaminacyjną) poezja 

w nieco większym wydaniu zagości 

na naszych łamach. Myślę, 

że czas wolny z powodu 

Świąt może zaowocować nowymi 

tekstami... zresztą nieważne 

„kiedy” - emocje są zawsze 

a „ujściem” dla nich może być 

np. wiersz. Zatem do piór! 

Czekam na Wasze utwory, jak 

co miesiąc, spływające drogą 

elektroniczną na adres email 

poeci@o2.pl - można je także 

przynieść do Redakcji (pokój 

114 1/2 w budynku C PŚk. 

Maciej „MAC” Wojtasik g 

NIE ZAWSZE JEST PIĘKNIE... 

Cierpienia polskich Werterów 

W 

radiu przed chwilą usłyszałem, 

że jakiś student próbował 

się powiesić. Pomyślałem… 

Tak niedawno Polską wstrząsnęło, 

gdy młoda dziewczyna 

popełniła samobójstwo po tym 

jak koledzy rozebrali ją na oczach 

klasy. Przypominam sobie, że 

kilka tygodni temu pociąg przejechał 

dwóch młodych chłopaków, 

którzy położyli się na torach i nie 

reagowali na sygnały maszynisty 

– chcieli zginąć. 

Czym jest samobójstwo? 

Samobójstwo w mojej definicji 

jest najcięższą zbrodnią złego 

wyboru. „Wyrocznia” Wikipedia 

podaje terminologię: śmierć jednostki, 

która nastąpiła w wyniku 


jej celowego, świadomego działania. 

W polskim prawie nie podlega 

karom a w ujęciu współczesnej 

nauki Kościoła czyn ten jest 

grzechem, lecz samobójcy mogą 

osiągnąć zbawienie, jeżeli jest 

ono wynikiem działania diabła, 

silnego stresu, poświęcania czy 

depresji. Wydaje mi się jednak, 

że kwestie religijne w chwilach 

tak wielkiego zwątpienia często 

odchodzą na dalszy plan. 

Przerażająca statystyka 

Na stronie Komendy Głównej 

Policji znajduje statystyka opisująca 

samobójstwa w 2005 roku – 

z 5625 prób 4621 zakończyło się 

zgonem. Wśród najczęstszych 

przyczyn wiele z nich odnosi się 

do młodych ludzi - nieporozumienia 

rodzinne, zawód miłosny, problemy 

szkolne czy niepożądana 

ciąża. Dodatkowo warto zaznaczyć, 

że zdecydowanie najczęściej 

samobójstw dokonują osoby 

niezamężne o wykształceniu od 

podstawowego do niepełnego 

wyższego. Jeżeli coś ma nas 

całkowicie nakierować na osoby 

uczące się zapewne będzie to 

grupa wiekowa. Po przedziale 

wiekowym, który określiłbym jako 

„pozorna stabilizacja” tj. 40-55 lat, 

prób samobójczych w naszym 

kraju najczęściej dokonują… 

studenci (w 2005r.: niemal 1000 

w przedziale wiekowym 20-30 

lat!). Dlaczego tak się dzieje? 

Werteryzm polski 

Maciej Tryburcy klasyfikuje samobójstwa 

młodych ludzi w Polsce 

na 6 motywów, którym przyjrzałem 

się bliżej: 

- izolacja – chodzi tutaj o izolację 

społeczną kiedy ktoś nie potrafi 

dopasować się do otoczenia; 

właśnie ci ludzie uważają, że nie 

będą przez nikogo opłakiwani 

- depresja – wahania nastroju wywołane 

zachowaniem, emocjami, 

sposobem myślenia czy nawet 

stanem fizyczną są głównym motywem 

doprowadzającym młodego 

człowieka do samobójstwa 

- beznadziejność – pojawia się 

w sytuacjach, nad którymi człowiek 

nie ma kontroli i są „bez 

wyjścia” (ciąża, problemy rodzinne 

takie jak rozwód rodziców) 

- niepowodzenie – zdarzenia 

często wyolbrzymione i mające 

niewiele wspólnego z rzeczywistą 

sytuacją 

- strata – pozornie strata kojarzy 

się z namacalnym odczuciem 

straty osoby czy związku, z drugiej 

strony może ona mieć wymiar 

symboliczny (utrata własnej 

wartości, życiowego celu) 

- zemsta – impulsywna złość 

i wrogość, połączona z pragnieniem 

wzbudzenia w innych 

poczucia winy jest kolejnym powodem 

prowadzącym do samobójstwa. 

Zanim ktoś zdmuchnie płomień 

świecy, warto zastanowić się… 

Pomyśl… 

Za chwilę skończysz czytać ten 

artykuł i wrócisz do swojego 

świata, który oprócz tych dobrych 

emocji, dzięki którym chce nam 

się żyć zapewne pełen jest problemów 

czy niechcianych wspomnień. 

Być może tekst nie dotyczył 

Ciebie ale kogoś z Twojego 

otoczenia. Warto zrobić coś dla 

ludzi, którzy „są na rozdrożu”. 

Dlaczego? Choćby po to, by nie 

skłaniać się do tak głębokich 

przemyśleń dopiero wtedy, gdy 

zginie kolejna osoba – uczeń, rodzic 

czy… student taki jak Ty i ja. 

Maciej „MAC” Wojtasik g 

GRUDZIEŃ ‘06 7

OJCIEC, PRAĆ? TA.. ALE NIE W MIMOZIE 

Akademik „Mimoza” z bliska 

Specjalnie na prośbę studentów 

mieszkających w akademiku 

poruszamy na naszych stronach 

dość kontrowersyjny temat 

jakim są akademiki. Nie od dziś 

wiadomo, że mieszkanie w domu 

studenta ma zarówno dobre jak 

i złe strony. Oczywiście pewnie 

każdy słyszał o samych zaletach 

jakimi są: dość częste imprezy, 

o dużej ilości znajomych, o tzw. 

„pomocy naukowej” od starszych 

roczników, bliska droga a uczelnie 

i o wielu, wielu innych przyjemnościach….. 

Ale jednak nie 

zawsze jest tak kolorowo i są też 

pewne uciążliwe problemy, z którymi 

musi się borykać nasza brać 

studencka. Z tych przyczyn odwiedziłam 

Dom Studenta „Mimoza” 

i zadałam jego mieszkańcom 

kilka pytań dotyczących warunków 

mieszkaniowych. Oto co mi 

powiedzieli: 

1. Jak Ci się żyje w akademiku… 

jakieś plusy, minusy? 

2. Co sądzisz o przeprowadzonych 

remontach? Czy to były 

trafne inwestycje? 

3. Czego najbardziej brakuje 

w akademiku? 

4. Czy według Ciebie cena jaką 

płacisz za akademik jest adekwatna 

do warunków mieszkaniowych? 

5. Gdybyś miał(-a) taką możliwość 

to co byś zmienił(-a) w najbliższym 

czasie w akademiku? 

Oto odpowiedzi mieszkańców: 

Krzysiek WBiIŚ III rok 

1. Mieszkam w akademiku 3. rok, 

mieszka mi się bardzo fajnie. 

Choć po ostatnich podwyżkach 

zastanawiam się nad zmianą lokum. 

2. Jakie remonty?! Mieszkam na 

7. piętrze i nic nie zauważyłem, 

może oprócz pięknych schodów, 

którymi się codziennie poruszam 

z powodu nie działających wind. 

3. Miejsca. 

4. Patrz punkt 1. 

5. Pokoje 2-osobowe, zamiast 

obecnych. 

Kasik WEAiI III rok 

1. Hmm… Są same plusy o minusach 

sobie nie przypominam. 

2. Nie słyszałam o bardziej chybionych 

inwestycjach. 

3. Brakuje palników na kuchenkach, 

prysznice pozostawiają 

wiele do życzenia... pralek (!), 

ograniczone są nasze swobody 

obywatelskie (nie można wracać 

zbyt pozno) i nie ma przedłużania 

wizyt. 

4. Zdecydowanie nie. „Zdzierają” 

z nas jak mogą. 

5. Zniosłabym zakaz przedłużania 

wizyt (powinny być za darmo) 

i kupiłabym palniki do kuchni. 

Guzik WEAiI III rok 

1. W akademiku żyje mi się bardzo 

dobrze z tym, że jest parę 

wad. Do nich zaliczę to, że jest: 

ciasno, nie ma prywatności - ale 

to w pewnym sensie też jest fajne, 

bo zawsze jest z kim porozmawiać 

i do kogo zwrócić się 

o pomoc. Żyjemy tu jak jedna 

wielka rodzina. Gdyby mi się tu 

bardzo nie podobało to bym się 

wyprowadził. 

2. Nie! Bezsensowne inwestycje, 

ponieważ zainwestowano w naprawienie 

podłogi, która nie wymaga 

remontu. W rzeczywistości 

wygląda jeszcze gorzej i potykam 

się o krzywo połóżone płytki. 

3. Najbardziej brakuje PRALEK! 

...a poza tym stołów w kuchni, 

czasu i papieru toaletowego, który 

kiedyś był rozdawany razem 

z pościelą. 

4. Nie, ponieważ za tą cenę powinienem 

mieć w pokoju więcej 

miejsca, niż te 5 metrów kwadratowych 

na 1 osobę. 

5. Prysznice! Żeby były co najmniej 

2 oddzielne zamiast 2 w 1. 

Chciałbym, by portierki nie „czepiały 

się”, jak wracam o 1. w nocy 

gdyż, mam do tego prawo; by 

można było przedłużać wizyty bez 

problemu oraz by było sprzątane 

w weekendy. 

Szymon WBiIŚ I rok 

1. Ogólnie to się żyje dobrze… 

2. Powiedzmy, że trafne. 

3. Stolików w pokojach, miejsca, 

sprawnych kuchenek. 

4. Za wysoka. 

5. Łazienki, kuchenki… Reszta 

może być. 

Ewelina i Kinga II i III rok 

1. Plusy to takie, że można zawsze 

kogoś poprosić o pomoc 

w nauce. Minusy... że jest ciasno, 

za mało miejsca. 

2. Płytki na korytarzu były dobrym 

remontem, aczkolwiek są krzywo 

położone. Prysznice były pomalowane, 

lecz z sufitu bardzo szybko 

wszystko spadło na głowę. 

3. Pralek(!), oddzielnego prysznica, 

bo przecież nikt w parach nie 

chodzi się kąpać. 

4. NIE! Jest za wysoka. 

5. Żeby pokoje były 2-osobowe 

i piekarniki w kuchenkach były 

sprawne. Dodatkowo przywróciłybyśmy 

przedłużanie wizyt– kiedyś 

były po 5 zł. 

Podsumowanie: 

No cóż.... Myślę, że warto byłoby 

się głębiej zastanowić nad tym tematem. 

Decydując się na mieszkanie 

w akademiku oczekujemy, 

że miejsce to będzie spełniało 

przynajmniej jakieś minimum naszych 

wymagań, że w jakimś stopniu 

będzie przypominało nasze 

warunki domowe. A tymczasem 

to, co spotykamy rozczarowuje 

nas. Przyglądając się „Mimozie” 

można zauważyć wiele braków, 

które wymagają niezwłocznych 

inwestycji. Na przykład w każdej 

kuchni są 2 kuchenki tylko, że 

palników, które są tak naprawdę 

dobre jest niewiele (4-5). Tak 

samo łazienki. Na każdym z pięter 

są po 2 kabiny prysznicowe, 

ale znajdują się one w jednym 

pomieszczeniu. Każdy idąc się 

kąpać chciałby mieć chwile prywatności, 

co czasem powoduje, 

że pod drzwiami ustawiają się 

dość spore kolejki. Może dobrym 

rozwiązaniem byłoby chociażby 

zamontowanie zasłonek prysznicowych 

rozdzielających te prysznice?! 

Wtedy pewnie, chociaż 

część osób byłaby zadowolona. 

Wymiany wymagają też niektóre 

baterie prysznicowe, gdyż nie ma 

jak zawiesić rączki od prysznica 

i kąpiąc się trzeba ją trzymać 

w ręce. Jednak największym brakiem 

i zarazem prośbą skierowaną 

do Pani Kierowniczki „Mimozy” 

jest zakupienie pralek. W tym 

akademiku podobno są 2 pralki 

(choć niewiele osób o nich słyszało 

a Ci którzy słyszeli mówią, 

że są popsute… ) i studenci mają 

już dość robienia prania ręcznego 

lub wożenia go do domu. Nie 

chodzi o to, żeby była pralka na 

każdym z pięter, ale może dałoby 

się wygospodarować jakieś pomieszczenie 

i zakupić chociażby 

3 pralki i zrobić wspólną pralnię 

dla wszystkich…?! Za pokój 3- 

-osobowy (tj. ok.16 m2) w tym 

roku akademickim płaci się 250 

zł. Wydaje się, że jest to dość 

wysoka cena i studenci stawiają 

sobie pytanie, czy aby na pewno 

nie można zaoszczędzić trochę 

pieniędzy i kupić niezbędne 

przedmioty potrzebne do znacznego 

polepszenia obecnych warunków 

mieszkaniowych?! Należy 

wspomnieć, że w połowie 

listopada rozpoczęła się wymiana 

wind w tym akademiku. Wcześniej 

jeździły one „jak chciały”, 

tzn. nie zawsze zatrzymywały się 

na potrzebnym piętrze albo jeździły 

tylko parter-8. piętro. Także 

cieszy nas bardzo, że znalazły 

się pieniądze na tę kosztowną 

inwestycję, gdyż już nie jednego 

studenta bolały nogi od ciągłego 

biegania po schodach. W ubiegłe 

wakacje na kilku piętrach zostały 

położone nowe płytki na korytarzach. 

Niektórzy twierdzą, że nie 

była to zbyt trafna inwestycja, bo 

efekt tego remontu nie jest zbyt 

zadowalający i można byłoby 

się bez nich obejść a pieniądze 

wydane na ten cel można było 

przeznaczyć na bardziej potrzebne 

wydatki. Mamy nadzieję, że 

kolejne wydatki w tym akademiku 

będą, choć w minimalnym stopniu 

omawiane ze studentami tutaj 

mieszkającymi… W końcu, kto jak 

nie oni wiedzą najlepiej, co jest 

najpilniejszym wydatkiem?! Nie 

chodzi tu o jakieś bardzo duże 

wymagania, lecz o zaspokojenie 

minimalnych potrzeb niezbędnych 

do normalnego życia… 

Mieszkańców wysłuchała 

Kamila g 

Akademce z lotu wielkiego ptaka fot.tu.kielce.pl) 


Drodzy Studenci i Absolwenci! 

Wszyscy zgodzicie się ze 

mną jak ważną rolę w naszym 

życiu odgrywa praca zawodowa. 

Pomijając kwestię finansową, 

daje spełnienie, umożliwia samorealizację, 

uczy myśleć, rozwiązywać 

problemy, uspołecznia. 

Obawa o jej brak towarzyszy nam 

już od najmłodszych lat życia. 

Zróbmy zatem wszystko, aby się 

pokazać, zaprezentować nabyte/nabywane 

umiejętności i młodzieńczą 

kreatywność! 

„Życie jest tak krótkie, a wyuczenie 

zawodu trwa aż tyle 

czasu.” (Hipokrates) 

Otwórzmy możliwe drogi! Jedną 

z nich jest BIURO KARIER (pełna 

nazwa brzmi – Biuro Zawodowej 

Promocji Studentów i Absolwentów 

Politechniki Świętokrzyskiej), 

które swoją siedzibę ma w pok. 

10 na parterze w budynku C. Tu 

uzyskacie pomoc w znalezieniu 

oferty (krajowej lub zagranicznej) 

pracy dorywczej, stałej, propozycje 

praktyk, staży oraz podpowiedź, 

jak skutecznie przygotować 

się do znalezienia pracy dla 

siebie, a ponadto wiele materiałów 

(np. foldery firm, ulotki informacyjne, 

różne przewodniki dla 

studentów i absolwentów, m.in. 

„Kariera 2006/7”, „Pracodawcy 

2006/2007”, itp.) niezbędne w poszukiwaniu 

pracy i w napisaniu 

aplikacji, (również w języku angielskim), 

czy przy rozeznaniu na 

rynku pracodawców. 

Wiele ważnych informacji znajdziecie 

na stronie: www.tu.kielce. 

pl/biurokarier w „Komunikatach”. 

Aby skorzystać z ofert pracy, 

praktyk czy staży - wystarczy 

wypełnić Ankietę, którą można 

pobrać ze strony www albo bezpośrednio 

z pokoju nr 10 w budynku 

C i po wypełnienie tam ją 

zostawić. 

Wszystkie oferty należy śledzić 

bezpośrednio w Internecie na 

stronie www.tu.kielce.pl/biurokarier/oferty_pracy.mhtml 

lub 

przeglądać w gablotach przed 

pokojem 10 w budynku C. Po 

dostarczeniu wypełnionej Ankiety 

jesteście zarejestrowani w Biurze 

i wówczas, jeśli jakaś oferta zainteresuje 

Was, musicie podać 

jej numer, a otrzymacie szczegółowe 

kontakty do firm. Możecie 

uzyskać informacje bezpośrednio 

w Biurze lub na swój adres „mailowy”, 

bądź telefonicznie. 

Corocznie Biuro Karier organizuje 

w ramach cyklicznych szkoleń: 

„Absolwent na rynku pracy” 

MAKE YA MOVE 2 POKÓJ 10C 

Biuro Karier Politechniki Świętokrzyskiej 

RZUT OKIEM Z CIENIA 

Pokój numer 10 w budynku C ...i nie mów, że nie wiesz gdzie ;) (fot. aparat Mateusza po Wojaku) 

Uprzejmość „na-co-dzień”... 

Wiele numerów temu pewna 

sympatyczna redaktorka 

naszego czasopisma napisała 

artykuł o uprzejmości na co 

dzień w murach Alma Mater. Po 

pewnym czasie postanowiłem 

ponownie zgłębić ten temat uzupełniając 

go o własne doświadczenia. 

Wiele osób nawet nie zdaje sobie 

sprawy, jak się zachowuje 

na naszej uczelni. Przykładowo 

kiedy cała grupa wchodzi do 

sali na zajęcia kto się pcha jako 

pierwszy? Takie małe audiotele, 

do wyboru a)Profesor, b)kobiety, 

c)FACECI!!. Kiedy któraś z koleżanek 

zwróci im uwagę (czasem 

profesor ewentualnie komuś się 

przypomni) sytuacja się zmienia. 

Inny przykład: Ktoś już opuszcza 


naszą uczelnię (chwilowo i tak 

niedługo wróci) to przy wyjściu 

może go spotkać niespodzianka. 

Tłum palaczy nie daje wyjść, 

a na dokładkę osoby wchodzące 

nie ustąpią tylko pchają się na 

całego. 

Takie zachowania obrazują brak 

kultury wielu studentów (mówicie 

o sobie, iż jesteście wykształceni 

i kulturalni), który źle świadczy 

o całej braci studenckiej. Czym 

to jest spowodowane? Wszelkie 

nawyki wynosimy z domu 

rodzinnego. Jeśli tam się tego 

nie nauczymy to gdzie i kiedy? 

Możemy sami sobie pomóc. 

Zachowywujmy się jak gentlemani, 

a nie jak stado bydła 

wpuszczone na studia wyższe. 

Jak ktoś sam sobie nie poradzi 

niech zajrzy np. do książki pewnego 

pana o nazwisku Kamyczek, 

a tytule „Grzeczność na co 

dzień”. To naprawdę może Wam 

pomóc. Jeśli i to Wam nie pomoże 

to bierzcie przykład z innych 

uprzejmiejszych od Was. Nie 

pozwólcie, aby na naszej uczelni 

dominował całkowity brak kultury. 

Coraz rzadziej widać sytuację, 

w której student ukłoni się 

Panu Rektorowi czy Dziekanom, 

nie mówiąc już o powiedzeniu 

prostego dzień dobry profesorowi, 

z którym mamy zajęcia. 

Kończąc ten artykuł o 5 rano 

chciałbym pochwalić tych studentów, 

dla których uprzejmość 

to nie jest obcy termin dla osób 

z Akademii Epidemii. 

spotkania z przedstawicielami 

działów personalnych firm, które 

oferują praktyki, bądź pracę 

studentom i absolwentom naszej 

Uczelni. 

Serdecznie zapraszamy do skorzystania 

z pomocy, jaką oferuje 

Biuro, ponieważ warto już na 

studiach pomyśleć o swojej przyszłości 

zawodowej. 

Sylwia „Ariadna” g 

Zwierzchowska 

Uprzejmie pozdrawia 

Shadow g Przeczytaj i pomyśl... GRUDZIEŃ ‘06 9

TECHNOLOGIA, TECHNOLOGIA UBER ALLES! 

V Świętokrzyska Giełda Nowych Technologii 

Wczesne godziny przedpołudniowe 

pewnego październikowego 

dnia. Niezliczone grupy 

studentów przewijają się pogrążone 

w pół-letargu ( skutek pic... 

to znaczy pisania do późna) przez 

naszą piękną bibliotekę a tu nagle 

„error” w ich świadomości. Ni stąd 

ni zowąd zmienił się nieco wystrój 

parteru! Analiza sytuacji w szarych 

komórkach...mijają minuty... 

tak to już nastąpiło o technologio 

najświętsza! Spokojnie, po prostu 

odbywała się... V Świętokrzyska 

Giełda Nowych Technologii. 

No tak, nic tak nie powinno interesować 

młodego inżyniera- 

-magistra jak nowe technologie, 

wszak przyjdzie mu być zaraz 

wchłoniętym przez technokratyczny 

rynek pracy. I właśnie 

ostatnia giełda była doskonałą 

okazją aby się z nimi lepiej zaznajomić. 

Tegoroczna była zdominowana 

głownie przez pozyskiwanie, 

przetwarzanie energii i to 

najlepiej w sposób ekologiczny. 

Można było znaleźć inne tematy 

to jednak ten był dominujący. 

Odwiedzający mógł przyjrzeć się 

bliżej kolektorom słonecznym, 

które to z lekką pomocą słoneczka 

pozwalają na podgrzewanie 

wody użytkowej w domu co niesie 

ze sobą znaczne oszczędności 

w spalaniu paliw do tego celu 

i jednocześnie podtruwania matki 

natury. Pomimo zdawałoby się 

dużych początkowych kosztów 

wiele takich ekologicznych projektów 

może być wsparte przez 

różne fundusze chodźmy z UE. 

Budowlańcy pewnie byli zachwyceni 

mogąc odkryć, że można 

wentylować dom mechanicznie 

i nie tracić w związku z tym wiele 

ciepła dzięki jego odzyskiwaniu. 

Z kolei wszyscy miłośnicy tegoż 

ciepła zapewne zwrócili uwagę 

na ekologiczne kotły i paliwo do 

nich- palety z drewna i innych 

materiałów podobnych. Jeśli 

o ochronę środowiska chodzi to 

można było dowiedzieć więcej 

o przetwarzaniu biomasy w energię, 

czyli części biotechnologii. 

Śledzący nasze krajowe perypetie 

z gazem zwrócą uwagę też na 

produkcję gazu z surowców pochodzenia 

roślinno-zwierzęcego 

jako alternatywę dla wydobycia 

tradycyjnego i związanych z tym 

wad. Na giełdzie pojawiły się też 

firmy specjalizujące się w utylizacji 

i recyklingu odpadów z szeroką 

ofertą. 

Poza dominującymi technologiami 

były także te telekomunikacyjne 

i teleinformatyczne traktujące 

o usprawnieniu korzystania z internetu, 

czy chociażby telefonów 

zarówno stacjonarnych jak też 

komórkowych. 

Złakniony wiedzy student mógł 

wejść w posiadanie gazetki 

“CORDIS focus” opisującej 

wszystko, co ostatnio w wielkim 

i małym zarazem świecie technologii 

słychać. 

Zresztą poza patrzeniem i rozmawianiem 

można było wynieść z tej 

giełdy coś pożytecznego nie tylko 

w głowie ale także... w postaci 

ulotek. Nietrudno było zwrócić 

uwagę, że ich wykonanie i rzetelność 

dobrze lub źle świadczyła 

o prezentującym. O ile większość 

była kolorowa, ładna i nawet treściwa 

to na pochwałę zasługuje 

jedna z firm, która swoje przygotowała 

w formie poręcznego skoroszytu-materiały 

dla przechowujących 

tony kserówek studentów. 

Godne pochwały. Niestety nie 

wszystkie ulotki były przygotowane 

profesjonalnie- niektóre to była 

zwykła czarno-biała kartka A4 jak 

kserokopiarki. Wstyd! 

Naprawdę warto było zajrzeć 

chodź na chwilę na “giełdę” ponieważ 

każdy mógł znaleźć coś dla 

siebie- nie tylko studenci WBiIŚ. 

Prawda, że szczególnie inżynierowie 

z IŚ powinni być zainteresowani 

ale każdy z nas mieszka 

w domu i potrzebuje ciepła, którego 

produkcja szkodzi środowisku, 

produkuje tony śmieci itd. 

W końcu wszyscy niezależnie na 

wykształcenie i profesję żyjemy 

na tej samej planecie i powinno 

nam na jej dobrze zależeć... 

Szycha g 

sebasca@wp.pl 

Od Redakcji: Organizatorem imprezy 

po raz kolejny było Świętokrzyskie 

Centrum Innowacji 

i Transferu Technologii 

GDY KA$Y ZACZYNA BRAKOWAĆ - WARTO TO WIEDZIEĆ 

Kredyt STUDENCKI - co?! jak?! 

Przedstawiamy Wam podstawowe 

informacje o kredytach 

studenckich. 

Kredyty studenckie udzielane są 

przez banki komercyjne z dopłatą 

do oprocentowania z budżetu 

państwa. O kredyt mogą się 

ubiegać studenci szkół wyższych 

(bez względu na typ uczelni 

i system studiów) znajdujący się 

w trudnej sytuacji materialnej. 

Banki, z którymi Bank Gospodarstwa 

Krajowego podpisał umowę 

określającą zasady korzystania 

ze środków Funduszu Pożyczek 

i Kredytów Studenckich to: 

1. Bank Gospodarki Żywnościowej 

S.A. (BGŻ) 

2. Gospodarczy Bank Wielkopolski 

S.A. 

3. Bank Zachodni WBK S.A. 

(BZWBK) 

4. Kredyt Bank S.A. 

5. Bank Polskiej Spółdzielczości 

S.A. 

6. Bank PEKAO S.A. 

7. PKO Bank Polski S.A. 

Wysokość dochodu na osobę 

w rodzinie studenta uprawniająca 

do otrzymania kredytu w roku 

akademickim 2005/2006 nie powinna 

przekroczyć 1.600 zł na 

osobę. 

Obok przybliżamy zasady udzielania 

kredytów studenckich. 

Więcej kredytach studenckich możecie dowiedzieć się na stronie www.kredytstudencki.eu 

• Kredyty studenckie udzielane 

są przez banki komercyjne 

w którym do Twojego niskiego 

oprocentowania dopłaca Fundusz 

Pożyczek i Kredytów Studenckich 

ulokowany w Banku 

Gospodarstwa Krajowego. 

• W trakcie studiowania i przez 

dwa lata od momentu w którym 

skończysz studia nie płacisz 

w ogóle odsetek od kredytu 

– spłaca je za ciebie skarb państwa 

poprzez Fundusz Pożyczek 

i Kredytów Studenckich. 

• Kredyt jest wypłacany przez 10 

miesięcy roku akademickiego 

• Wysokość miesięcznej transy 

kredytu wynosi 600 zł 

• Spłata kredytu rozpoczyna się 

2 lata po ukończeniu studiów 

• Spłata kredytu trwa dwa razy 

dłużej niż okres jego pobierania 

• W szczególnych przypadkach 

kredyt może być umorzony częściowo 

lub w całości z uwagi 

na trudną sytuację życiową lub 

trwałą utratę zdolności do spłaty 

zobowiązań. 

Paweł g 


RELACJA 

Dzień Wydziału Mechatroniki i Budowy Maszyn 

dniu 15 listopada odbył się 

W „Dzień Wydziału Mechatroniki 

i Budowy Maszyn”. Wydział 

ten obchodził swoje święto 

już po raz 41-szy. Specjalnie 

na tę okazję został zaproszony 

zespół muzyczny „Wołosatki” 

i kabaret rodem z Poznania 

„Afera”. 

Jako pierwsi na scenie wystąpiły 

z koncertem „Wołosatki”. Jest 

to harcerski zespół muzyczno- 

-instrumentalny, który powstał 

w 1974 roku i w swoim repertuarze 

mają bardzo duży dorobek 

muzyczny. Choć z początku 

trwania koncertu nie było zbyt 

dużej liczby osób to w miarę 

upływu czasu przybywało publiczności. 

Zespół zagrał i zaśpiewał 

wiele swoich przebojów 

krajowych i zagranicznych np. 

„Mexicana”, „Lato ucieka”. Swoją 

skoczną muzyką „Wołosatki” 

zachęcały do tańca i może niektórzy 

mężczyźni wyruszyliby 

na parkiet, lecz ich partnerki nie 

dały się namówić (pozdrowienie 

dla Loco ;) ). 

Zaraz po koncercie na scenie 

pojawił się kabaret „Afera” i tutaj 

dopiero zaczęło się prawdziwe 

przedstawienie. W skład kabaretu 

wchodzą trzej mężczyźni: 

Przemysław Koczorowski, Rafał 

27 XI 2006 r. godz. 12:00: 

- Okolicznościowe wystąpienia 

JM Rektora oraz Prorektora ds. 

Rozwoju Kadry Naukowej 

- Kalendarium Biblioteki w relacji 

Dyrektora Biblioteki Głównej 

(BG) mgr Danuty Kapinos 

Imprezy towarzyszące: Światowe 

trendy technologiczne 

w bibliotekach XXI wieku, 

Współczesna naukowa książka 

Piechota, Sławomir Stawny, którzy 

potrafią w bardzo śmieszny 

sposób przedstawić otaczającą 

nas rzeczywistość. Sami o sobie 

mówią:” Nasze działania 

zawsze mają na celu: po pierwsze- 

rozbawić publiczność, po 

drugie- zachwycić organizatorów, 

po trzecie- wystawić fakturę”. 

Są to bardzo szczere słowa 

gdyż publiczność świetnie 

bawiła się przy ich występach. 

W trakcie swojego wystąpienia 

kabaret zaprosił na scenę Pana 

Dziekana WMiBM prof. dr hab. 

inż. Stanisława Adamczaka 

i Jemu przypadła zaszczytna 

techniczna, Zabytki techniki na 

Kielecczyźnie - wystawa historycznych 

pocztówek z kolekcji 

Krzysztofa Lorka, Dziewiętnastowieczna 

książka techniczna 

w zbiorach BG - wystawa 

“1966-2006” wycinków prasowych 

i fotografii, Prezentacja 

okolicznościowej kartki pocztowej 

wydanej z okazji 40-lecia 

Biblioteki . 

Ringo Starr Politechniki Świętokrzyskiej - Dziekan WMiBM prof. dr hab. inż. Stanisław Adamczak 

28 XI 2006 r. godz. 10:00- 

-17:00: 

Dzień otwarty BG - zapraszamy 

chętnych do zapoznania 

się ze sposobem korzystania, 

zasobami i usługami Biblioteki. 

29 XI 2006 r. godz. 12:00- 

-14:00 : 

“Bibliotekarz wczoraj i dziś” 

- sesja okolicznościowa 

30 XI 2006 r. godz. 9:00 

rola „grania na perkusji”. Pan 

Dziekan spisał się bardzo dobrze 

w nowej roli i został solidnie 

wynagrodzony. Honorarium 

przekazano Mu „przelewem” ;) 

Przez blisko godzinę kabaret 

rozśmieszał widzów do łez i nawet 

Ci, którzy przyszli na ich występ 

bez większego entuzjazmu 

musieli się po prostu dobrze 

bawić. Ich występ oczywiście 

nie obył się bez bisów i nie pozwolono 

kabaretowi tak szybko 

zejść ze sceny. 

Dodatkową atrakcją tego wieczoru 

był turniejm, gdzie główną 

nagrodą do wygrania była beczka 

piwa ufundowana przez Pana 

Dziekana Wydziału Mechatroniki 

prof. dr hab. inż. Stanisława 

Adamczaka. W konkursie wzięły 

udział 3 ekipy: „Partyzanci”, 

„CKR”, „PSK”. Mieli oni kilka 

zadań do wykonania. Między 

innymi musieli przeliterować 

nazwisko Rektora naszej Politechniki 

i trzeba powiedzieć, że 

to pytanie okazało się dość trudne 

gdyż żadna z drużyn nie odpowiedziała 

na nie poprawnie. 

Najlepszą drużyną, która zasłużyła 

na tak miłą nagrodę okazali 

się chłopaki z PSK. Gratulujemy 

wygranej i nawet nie mamy 

złudnych nadziei, że podzieli się 

z kimś ta wygraną ;) 

Po zakończeniu występów i rozstrzygnięciu 

konkursu wszyscy 

przeszli z auli na hol a tam już 

rozpoczynała się dyskoteka, na 

której wszyscy się świetnie bawili. 

Uważam, że był to bardzo udany 

wieczór. Trzeba przyznać, że 

każdy z naszych wydziałów powinien 

w ten sposób obchodzić 

swoje święto jakim jest Dzień 

Wydziału. W końcu taki dzień 

jest tylko raz do roku i miło by 

było spędzić go w jakiś miły 

sposób... 

Kamila g 

Program obchodów Jubileuszu 40-lecia Biblioteki Głównej PŚk 


- 15:00: 

“Z przymrużeniem oka” - amnestia 

dla wszystkich użytkowników, 

którzy tego dnia zwrócą 

przetrzymane książki. 

1 XII 2006 r. godz. 12:00 

- 16:00: 

- Stoisko Poczty Polskiej 

z okolicznościową kartką pocztową 

z okazji 40-lecia BG PŚk 

(w holu Biblioteki) 

GRUDZIEŃ ‘06 11

TAKI NASZ MYX RÓŻNOŚCI 

GiT Info 

Firma Lite-On 

wycofuje się z rynku 

Firma Lite-On zamierza wycofać 

się z rynku detalicznego. 

Ze sprzedaży mają zniknąć 

między innymi komputerowe 

nagrywarki i urządzenia stacjonarne. 

Ma to związek z bardzo 

niskimi wpływami z tego sektora 

działalności. Nie oznacza to 

jednak, że Lite-On całkowicie 

zaprzestanie produkcji. Producent 

ten jakiś czas temu przejął 

na siebie produkcję napędów 

dla firmy BenQ i będzie kontynuował 

dostawy dla odbiorców 

OEM i ODM. 

Źródło: twojepc.pl 

Przejęcie ATI przez AMD 

zakończone 

AMD zakończyło już przejmowanie 

firmy ATI. Firma AMD 

wydała na transakcję 4,3 miliarda 

dolarów w gotówce i 58 

milionów własnych akcji. Marka 

ATI ma być nadal wykorzystywana 

dla układów graficznych 

i chipsetów. Najprawdopodobniej 

nadal będą oferowane 

chipsety dla platformy Intela. 

Przy okazji przejęcia powstała 

wspólna strona obu firm - ati. 

amd.com. Z kolei na przełomie 

2008 i 2009 roku spodziewana 

jest prezentacja projektu 

Fusion. Ma to być połączenie 

GPU i CPU w jednym układzie. 


Nowe pamięci DDR2 

Firma Samsung Electronics 

poinformowała o stworzeniu 

pamięci DDR2 wyprodukowanych 

w technologii 50 nm, korzystających 

z nowego rodzaju 

“trójwymiarowych” tranzystorów. 

Rozwiązanie to nosi nazwę 

SEG Tr (Selective Epitaxial 

Growth Transistor). Dzięki 

tej technologii i produkcji w 50 

nm te 1 GB kości pamięci są 

o 55% mniejsze niż tego typu 

układy stworzone w tradycyjnej 

technologii 60 nm. Obecnie 

produkowane przez Samsunga 

pamięci DRAM wytwarzane są 

w technologii 80 nm, a produkcja 

w 50 nm ma się rozpocząć 

za około dwa lata. 


Informacje zebrał 

Piotr Zieliński g 

Od Redakcji: Niewtajemniczionych 

Czytelników informujemy, 

iż skrót „GiT” w nazwie 

kącika pochodzi od słów „gry” 

i „technologie”. 

Kącik WRC 

Witam wszystkich po raz kolejny. 

Teraz opisze Rajd 

Turcji, przybliżę troszkę technikę 

i przedstawię postać Marcusa 

Gronholma. A zatem wszystko 

po kolei... 

Jednym z ostatnich rajdów był 

wymieniany wyżej Rajd Turcji. 

Jak to często bywa na tego typu 

imprezach nastąpił 

napad kibiców 

na pierwsze dwa 

odcinki specjalne, 

co zakończyło 

się odwołaniem 

oesów nr 1 i 2. 

Od początku rajdu 

przebiegała 

ostra rywalizacja 

(o dziesiąte części 

sekundy) pomiędzy 

Marcusem 

G ronholmem, 

Colinem McRae 

i Peterem Solbergiem. Niestety 

Colin McRae po awarii auta musiał 

się wycofać z rajdu (Macu 

tez się ścigał tak jak Hasselhoff, 

ale cinki zaniemógł). U Petera 

Solberga też nie obyło się bez 

problemów. Ten drugi skorzystał 

z systemu „Super Rally” 

i mógł kontynuować jazdę, lecz 

nie liczył się w walce o czołowe 

pozycje. W rajdzie wystartowała 

też polska załoga w składzie Michał 

Kościuszko i Jarosław Baran. 

Jechali oni Suzuki Ignisem 

Super 1600, zajmując ostatecznie 

27 pozycje w klasyfikacji generalnej. 

W rajdzie nie wystartował 

Sebastien Loeb. Powodem 

jego niedyspozycji była złamana 

ręka. Ostatecznie zwycięzcą 

rajdu został Marcus Groncholm 

jadący Fordem Focusem WRC, 

drugi był Mikko Hirvonen również 

w Focusie WRC, trzeci był 

Henning Solberg w Peugeocie 

307 WRC. 

Auta klasy WRC 

Samochody te bardzo różnią się 

od samochodów produkowanych 

seryjnie. Są stworzone do szybkiej 

jazdy w różnych warunkach, 

zarówno po trasach asfaltowych, 

po nawierzchniach szutrowych 

(żwirowych), jak i po śniegu i lodzie. 

Są zdolne do przejazdu 

przez płytką rzekę czy do wielometrowego 

skoku przez hopę. 

Dzięki śrubowym amortyzatorom 

(wytrzymującym nacisk do 14 

ton nacisku na jedną oś) samochód 

leci daleko przy prędkości 

sięgającej nawet 230 km\h. Potrafią 

doskonale przyspieszać, 

hamować o wiele wydajniej od 

samochodów cywilnych i pokonywać 

zakręty z prędkościami 

niewyobrażalnymi dla przeciętnego 

kierowcy. Bazą każdego 

auta WRC jest samochód seryjny 

(czyli takie samochody które 

widujemy na co dzień). Typowe 

auto klasy WRC jest wyposażone 

w dwulitrowy, turbodoładowany 

silnik, sekwencyjną skrzynię 

biegów o wzmocnionej konstrukcji 

oraz inteligentny napęd na 

cztery koła. Samochód ten musi 

być też przystosowany do poruszania 

się po normalnych drogach, 

gdyż musi przemieszczać 

się nimi pomiędzy metą jednego 

i startem kolejnego odcinka specjalnego. 

Auto musi posiadać 

również odpowiednie zabezpieczenia. 

Podstawowym jest klatka 

bezpieczeństwa. 

Malcolmn g 

Ostatnim razem opisywałem postać 

Sebastiena Loeba, tym razem przybliżę 

Wam Marcusa Groncholma. Urodził 

się on w Finlandii 5 lutego 1968r. 

w Espoo. W Rajdowych Samochodowych 

Mistrzostwach Świata zadebiutował 

w 1989r. W 1999r został etatowym 

kierowcą zespołu Peugeota. Jego pilotem 

jest Fin Timo Rautiainen. W 2000r 

i 2002r zdobył tytuł mistrza świata i od 

początku startów jest w ścisłej czołówce 

najlepszych kierowców na świecie. Do końca sezonu 2005 wygrał 

18-krotnie i zdobył 392 punktów. W sezonie 2006 zanotował trzy 

zwycięstwa: w Rajdzie Monte Carlo, w Rajdzie Szwecji oraz w Rajdzie 

Grecji. Największe sukcesy Marcusa Gronholma od początku 

kariery to zdobycie następujących Rajdowych Mistrzostw: 

1988 Finlandii Juniorów 

1989 Skandynawii gr. N 

1990 Finlandii gr. N 

1994 Finlandii gr. A 



2000 Rajdowe Mistrzostwo Świata 

2002 Rajdowe Mistrzostwo Świata 

Redakcja „Studentnika” poszukuje redaktorów! 

Przyłącz się do najbardziej zwariowanej ekipy ludzi 

(nie tylko) z Polibudy! Dobra zabawa gwarantowana. 

Kontakt: pok. 114 1/2 w budynku C, tel. (041) 3424134, 

mail studentnik@gazeta.pl, www.studentnik.tu.kielce.pl 

Minister Zdrowia nas nie lubi - uzależniamy i to trwale ;D 


Charakterystyka HomoStudentus 

Rok I 

Przecieranie szlaków 

Poranek Elemelka, co właśnie 

wyleciał z gniastka 

Studenta na I roku nie trudno nie 

zauważyć. Chodzi nerwowo rozglądając 

się dookoła, czy aby ten 

korytarz nie prowadzi tylko do 

ślepego zaułku remontów. Puka 

do ubikacji i pyta o profesora X. 

Wpada spóźniony na wykład, 

siada, wyciąga zeszyt, a tu 

wszyscy dziwnie patrzą – no, co 

jest? – aha, to nie moje zajęcia. 

Hieroglify na planie zmuszają go 

do zatrudnienia tłumacza. A życie 

poza Matrixem? Badając teren 

przekracza często granice, 

bo przecież jest już studentem 

i najczęściej nie mieszka z rodzicami. 

Impreza za imprezą, 

bez znaczenia czy juto laborki 

o 8.00, bo przecież trzeba się 

integrować. 

Carpe diem! 

Rok II 

Syndrom dnia poprzedniego 

Przeżył I rok – dumny ze swojego 

jestestwa wywyższa się 

ponad pierwszaków. Wie, co 

w trawie piszczy i na ile może 

sobie pozwolić, zna magiczne 

sztuczki i legendy. Najbardziej 

na studiach przeszkadza mu 

syndrom dnia następnego. Prawie 

chodzi na wykłady, na których 

gra w karty, rysuje, podtrzymuje 

kontakty towarzyskie. Rok 

I był najtrudniejszy, wiec nic gorszego 

nie może się zdarzyć, … 

a jednak. Zawalone sesje, nieprzespane 

noce. Każdy rok na 

jakiegoś Goliata, którego swoją 

wiedzą ciężko powalić. Czego 

oni wszyscy chcą? Trzeba studiować, 

a nie uczyć się. 

Rok III 

Prawie opanowanie 

Studia - reaktywacja 

Hmm, tym razem się uczy, no bo 

przecież chce być dobrym studentem. 

W-F się skończył, może 

będzie chodził na basen, albo 

zacznie naukę języka. Obiecanki, 

cacanki, a studentowi bez 

skrzydełek tylko Martix. Półmetek 

za mną, ale jeszcze pól 

przede mną. Jak sobie pościelisz, 

to go zawołaj. Czasem tylko 

jakaś wredna myśl - dlaczego 

właściwie wybrał ten kierunek 

studiów? Czy taki przedmiot jak 

X przyda się do czegokolwiek? 

Zawsze jest nieuzasadniony, 

upierdlio-denerwujący przedmiot 

X – udowodnione empirycznie. 

Rok IV 

Jeszcze Wam pokażę 

Uczelnia: prawie ostatnie 

starcie 

Bycie na wykładzie po to, żeby 

ROZKŁAD T-STUDENTA 

pogadać to przeżytek, przecież 

można iść gdzieś indziej. Częściej 

bywa w pubie niż na dyskotekach, 

najczęściej w domu, 

bo przecież juro kolokwium. 

Starość, zgnilizna postępująca! 

Ale to musi się ukrócić, przecież 

jest jeszcze coś wart. Zaszaleję 

na ostatnich studenckich wakacjach! 

Rok V 

Syndrom końca 

Dorosłość – Przebudzenie 

Może studia na nowym kierunku? 

Może zostanę na uczelni? 

O, na uczelni jest Biuro Karier 

i czasem są oferty pracy! Co 

będzie robił po studiach? A jego 

przyjaciele gdzie będą? A jego 

dziewczyna? Nie ma – łapać za 

wszelką cenę! 

Dorosłość odbija się drzwiami 

i oknami. 

-Na którym jesteś roku? 

-Na V 

-Acha, to już kończysz //Nigdy 

tego nie mów studentowi!!! 

I jeszcze słówko o świętej pamięci 

integracji. Istnieje, ale 

w małych grupkach. Każdy 

z grupy ma swoje życie, nierzadko 

męża, żonę; pracuje 

i studiuje; ma własne życiowe 

plany i aspiracje. „Gdzie się podziały 

tamte prywatki?” Z pewnością 

studia, to najpiękniejszy 

czas w życiu człowieka. Pielęgnujmy 

nasze przyjaźnie, żeby 

później nie zastanawiać się „jak 

rozpoznać ludzi, których już nie 

znamy?” 

Nadia //Anna Goleń g 

PS: Powyższy rozkład t-Studenta, 

to tylko statystyka, zaobserwowano 

wiele przypadków statystycznie 

nieuregulowanych, 

zarówno powyżej granicy kujonowatości 

lub/i aktywizacji jak 

i poniżej tumiwisizmu. 

Qncik kulinarny 

Witam wszystkich czytelników 

w kolejnym odcinku 

serii pt.: „Gotuj z Shadowem”. 

Tym razem przygotujemy prościutkie 

danie, a znaczy się naleśniki. 

Składniki: 

-pół garnka mąki, 

-mleko (prawie litr - tak samo 

prawie jak dr inż. Goleń), 

-1/2 łyżeczki proszku do pieczenia, 

-duża szczypta soli (ale nie ta 

od drogowców, którzy pewnie 

jeszcze śpią), 


-olej (około 10 łyżek, ale nie 

opałowego) 

-2 jajka (kurze, a nie strusie). 

Jak robimy?? Proste, postępujcie 

zgodnie z instrukcją obsługi, 

a powinno się udać (mam 

nadzieje...). Rozgrzewamy patelnię 

(nie do czerwoności i nie 

palnikiem acetylotlenowym) i 

wylewamy na nią troszkę oleju. 

Resztę składników mieszamy 

w garnku i wlewamy na patelnie 

cieniutką warstwą. Będziemy 

przysmażać aż nie załapie lekko 

brązowego koloru i nie będzie 

wydawało się surowe. 

Z czym to się je? Z dżemem, ze 

śmietaną, z owocami. Jak ktoś 

woli z serem oto przepis na 

przygotowanie sera: 

-ser, 

-troszkę cukru waniliowego, 

-1/2 łyżki cukru, 

-śmietana. 

Zmieszać (ale nie się) i gotowe. 

Śmacznego, Shadow g 

Naleśniki były już wszędzie... 

w kosmosie też! 

GRUDZIEŃ ‘06 13

OPOWIADANIE Z ŻYCIA WZIĘTE... 

Czar Świąt 

Szarość na niebie i ziemi poprzeplatana 

z płatkami śniegu 

sunącymi leniwie z góry na 

dół wprawiały go w senny nastrój. 

Już grudzień a dokładnie jego 

końcówka wszelkie aury otaczające 

ten bezkresny padół wskazywały, 

że zbliżał się czas szczególny 

ni to zły ni to dobry. Święta 

Bożonarodzeniowe u Adama 

wyglądały zawsze tak samo: 

bieganie z ojcem Zbyszkiem po 

supermarketach celem zużycia 

świątecznych kartek na żywność 

rozdawanych w jego zakładzie 

pracy. Roztrzęsiony tłum tworzył 

wzburzone morze gdzie wśród 

fal trzeba było się przeciskać od 

półek do okienek kasowych. To 

wszystko przy spoglądających na 

ciebie plastikowych mikołajkach, 

drażniących oczy lampeczkach 

odbijających się w bombkach. 

Z głośników sączyły się kolędy 

wpadając w znudzone już od listopada 

ucho. Następnie szykowanie 

przez duet babcia-mama 

wigilijnego posiłku i sama wigilia. 

Jak zwykle babcia szybko zgarnie 

opłatek i schematycznie jak 

z listy spraw zacznie składać 

dziwne życzenia „żebyś się dobrze 

uczył, z tym chłopakiem nie 

kolegował..” – wspaniale. 

Zaraz po tym zasłużona wyżerka 

i pasterka o ile się będzie jeszcze 

komuś chciało. Zwyczaju czytania 

Biblii nie było- przynajmniej 

Adam nie pamiętał. Jakoś to nie 

pasowało do babcinego schematu 

świętowania. I dalej to samo 

przez te dwa dni: objadanie się, 

po drodze nowy rok a później powrót 

na uczelnie, w końcu...Nic 

nie zapowiadało zmiany... 

Korzystając z okazji wolnego 

czasu i powrotu do swojej mieściny 

Adam mógł odwiedzić 

znajomych. Do świąt pozostało 

jeszcze kilka dni- to wymarzona 

okazja. Szczególnie chciał 

odwiedzić swojego najlepszego 

kumpla Karola. Wprawdzie był 

całe 2 lata młodszy ale jego lekka 

dziecinność i sympatyczne 

usposobienie nie pozwalały go 

nie lubić. Adam sięgnął więc po 

słuchawkę telefonu. 

- Halo?- odezwała się matka Karola 

pani Łucja 

- A, dzień dobry zastałem Karola? 

- Nie ma go? 

- A kiedy będzie? Nie wie pani?- 

pytał nie wyczuwając smutku 

w jej głosie. 

- Nie będzie prędko, Adasiu. 

- Jak to?– poczuł zaniepokojenie. 

- Stała się tragedia i go nie ma. 

- Jaka tragedia? 

- Jak chcesz, przyjedź to Ci powiem... 

- głos był coraz smutniejszy. 

- Nnoo.. dobrze przyjadę.. 

Adam zbladł cóż to mogło się 

stać czyżby Karol trafił do szpitala, 

bo przecież żyje chyba- w każdym 

bądź razie nie widział nekrologu. 

Niewiele myśląc wsiadł na 

rower i pognał do jego domu. 

Matka na pytanie, co się stało 

odpowiedziała zrezygnowanym 

głosem „ Karol jest w więzieniu!” 

Niesamowite jak to w ogóle możliwe? 

Z dalszej rozmowy poznał 

przyczynę. Karol miał przyjaciela 

z klasy Daniela, którego Adam 

bynajmniej nie lubił chodź nie dawał 

tego po sobie poznać. Daniel 

był mały ale za to nieprzyjemny 

w odbiorze z racji na swoją wulgarność 

i chuligański styl bycia. 

W zasadzie bardziej był kumplem 

Karola dlatego, że lubił 

się wszystkich przyczepiać jak 

rzep psiego ogona a Karola to 

już szczególnie. Wszędzie z nim 

chodził i nie byłoby w tym nic złego 

gdyby nie miał na zachowanie 

Karola złego wpływu. Znajomość 

z tym człowiekiem nie mogła się 

dobrze skończyć. 

Karol chodził kilka razy w tygodniu 

do prywatnej szkoły językowej 

i tam właśnie miał w grupie 

jakiegoś małolata, bynajmniej 

dzianego. Miał on zwyczaj nosić 

przy sobie zawsze na zajęcia 

twardy dysk od komputera, z którym 

to chodził szkolnej kawiarenki 

internetowej. Karol miał tego pecha, 

że musiał się nieświadomie 

z tego faktu wygadać przy Danielu 

gdy ten potrzebował akurat 

pieniędzy. Sprawy potoczyły się 

szybko. Daniel ukradł ten przedmiot 

małolatowi ale został szybko 

wyśledzony przez policję i aresztowany. 

Dostając na wejściu adwokata 

z urzędu został poinstruowany, 

aby odpowiedzialność 

zrzucić na Karola jako zleceniodawcę 

kradzieży. Sąd postanowił 

obu osadzić w areszcie pobliskim 

więzieniu aby nie utrudniali prowadzenia 

śledztwa. 

Adam był zszokowany. Nie mógł 

przecież do końca wierzyć tym 

opowieściom, z których wynikało, 

że jego przyjaciel jest niewinny 

ale bardzo żal mu było cierpiącej 

niewątpliwie matki. Jedyne co 

mógł jej dać to słowo pocieszenia. 

Wrócił do domu. Oczywiście 

wieść, w różnych czasem 

nawet absurdalnych odmianach, 

trafiła do rodziny Adama. Akurat 

musiał zajść do babci, gdzie 

siedział jej rodzony brat wujek 

Roman. Jak Adam nie lubił tego 

człowieka- nie dość, że chłopski 

filozof to jeszcze mający 

zwyczaj mącić babci w głowie 

a ona go niewiadomo dlaczego 

ubóstwiała- czyżby degeneracja 

siostrzanej miłości. Ten facet był 

jak chorągiewka, zawsze odwracał 

się zgodnie z wiatrem. Za 

czasów PRL był radnym a także 

członkiem lokalnych władz partii. 

Do kościoła nie chodził bo 

przecież mu to jako „wielkiemu” 

urzędnikowi państwowemu nie 

wypadało. Najśmieszniejsze, gdy 

po domach krążył obraz Matki 

Boskiej, co widać było wyrazem 

buntu i solidarności pogrążonego 

w „czerwonej zarazie” ludu. Pod 

naciskami żony przemycił ten 

obraz od nas do siebie do domu 

potajemnie...w nocy. Teraz gdy 

władza się zmieniła oczywiście 

chodzi regularnie do kościoła 

i się dobry katolik zrobił. Wraz 

z babcią naciskali na Adama aby 

przestał odwiedzać Karola wszak 

to kryminalista. Nie pomagały tłumaczenia, 

że przecież bez prawomocnego 

wyroku każdy jest 

niewinny. W końcu Adam użył 

mocniejszych argumentów: 

- Chodzicie do kościoła i słuchacie 

jak Jezus jadł z celnikami, 

bandytami, że wybaczył grzechy 

kobiecie która zdradziła męża...- 

mówił z przekonaniem. 

- A może jej źle było z mężem to 

sobie znalazła innego- odpowiedział 

głupkowato wujek Roman. 

Babcia cicho przytaknęła. 

Adama omal szlag nie trafił. W takim 

razie po co ci ludzie w ogóle 

chodzą do kościoła? Z przyzwyczajenia, 

na pokaz? Ale w jego 

umyśle zaświtała myśl: święta 

idą trzeba ich nawrócić! Skoro 

święta idą to jest to odpowiedni 

czas. Postanowił zacząć od 

wprowadzenia zwyczaju czytania 

pisma na Wigilii. Znalazł potajemnie 

fragment: „ Owego czasu...” 

i czekał. 

I w końcu nastał ten dzień i ta 

godzina. Wszyscy się zebrali. 

Już babcia chwyciła z przejęciem 

opłatek gotowa odegrać schemat 

ale Adam jej przerwał „ Najpierw 

poczytamy Biblię” i począł czytać. 

Reakcja była do przewidzenia: 

zdziwione uśmieszki jakby 

tu chodziło o jakąś niedorzeczną 

fanaberię. W połowie babcia 

machnęła ręką „Wystarczy już” 

i ochoczo rozpoczęła składanie 

życzeń. W przypadku Adama jedno 

brzmiało „ Abyś się z Karolem 

nie kolegował..”. Totalna porażka. 

Zaraz po tych 3 dniach Adam 

wsiadł na rower i pojechał.... 

Szycha g 

sebasca@wp.pl 


Kłopoty do wynajęcia 

Z CYKLU „OPOWIEŚCI Z KRYPTY...” 

Jesteś już studentem wymarzonej 

uczelni. Po wielu próbach 

znalezienia mieszkania masz 

również, gdzie mieszkać… Wydawać 

by się mogło, że najważniejsze 

problemy masz już za sobą 

i może spokojnie rozpocząć rok 

akademicki. Tymczasem w miarę 

upływu miesięcy zaczyna coś 

zgrzytać… Miła na początku gospodyni, 

ewentualnie właścicielka 

mieszkania, okazuję się niezłą 

jędzą a piękne i tanie mieszkanko 

staję się koszmarem… Twoje, 

dotąd wspaniałe życie studenta, 

zaczyna dziwnie przypominać 

komedię Barei albo serial „Alternatywy 

4”. 

Mieszkania studenckie bywają 

różne. Tak jak zupełnie inni mogą 

okazać się ich właściciele, którzy 

kusząc 

atrakcyjnymi warunkami wynajmu 

oraz niezwykle dogodnym, jak to 

określają miejscem zamieszkania 

oszukują i naciągają nasze 

i tak skromne pokłady finansowe. 

Oczywiście nie wszyscy są tacy 

ale ja chciałam Wam opowiedzieć 

pewną autentyczną historię 

rodem ze środowiska akademickiego 

Kielc. 

Kilku studentów (z różnych kieleckich 

uczelni) zachęconych 

wydawać by się mogło, bardzo 

przystępną ofertą mieszkania 

postanowiło je wynająć. Zresztą 

właścicielka mieszkania przy 

pierwszym kontakcie wydawała 

się osobą bardzo ugodową i początkowo 

nie robiła studentom 

większych problemów dotyczących 

wynajmu. Jednak jak to 

w życiu bywa tak i w tym przypadku 

,,iddyla” nie trwała długo. 

Właścicielka okazała się niezwykłą 

sknerą i naciągaczką, gdyż 

zawsze twierdziła, że mieszkanie, 

które udostępnia studentom 

jest dla niej w ogóle nie opłacalne 

i nic na nim nie zarabia (de 

facto miała na nim 750 złotych 

czystego zarobku – oczywiście 

zarobek do własnej kieszeni bez 

informacji dla panów z Urzędu 

Skarbowego). Dodatkowo zawsze 

twierdziła, że studenci jako 

osoby prowadzące nieregularny 

tryb życia nie powinni zużywać 

dużo gazu, co było rzeczą dość 

niemożliwą przy starym i przeciekającym 

piecyku gazowym 

w łazience i niesprawnej instalacji 

gazowej, która w każdej chwili 

groziła niebezpiecznym wybuchem. 

Instalacja elektryczna tego 

mieszkania również pozostawiała 

wiele do życzenia. Pewnego dnia 

właścicielka nawet wpadła na pomysł, 

że to studenci sami są sobie 

winni gdyż przewodem internetowym 

kradną prąd od sąsiada 

w bloku. Co więcej niesprawna 

kratka ściekowa pod wanną oraz 

Krew i łzy na metce - część 1 

Idziesz do sklepu czy to salonu 

firmowego aby kupić sobie buty, 

kurtkę, bluzę itp. w każdym razie 

coś, co by wywołało oczekiwany 

zachwyt u tych, którzy Cię w tym 

zobaczą. Może też szukasz jakiejś 

modnej zabawki dla dzieckatakiej 

“aby mogło zaszpanować” 

przed kolegami. Spójrz jednak na 

metkę poza nazwą upragnionej 

marki. Znajdziesz tam także kraj 

produkcji- niby nie ważne ale gdy 

przyjrzysz się dokładniej zobaczysz 

na niej plamy od krwi i od 

łez. Gratulacje masz w tym swój 

udział... 

Dawniej wszystko było proste. 

Kapitaliści produkowali swoje 

towary we własnych fabrykach 

i sprzedawali. Nazwa firmy nie 

miała większego znaczenia, 

mogła się wprawdzie kojarzyć 

z jakością ale to towar w czystej 

postaci był najważniejszy. Tenże 

wspomniany jegomość wyzyskiwał 

swoich robotników na miejscu 

jak to było powszechne w erze 

rewolucji przemysłowej. Zdążyły 


stare jeszcze PRL-owskie rury 

kanalizacyjne (4 piętro w starym 

budownictwie!) nieustannie powodowała 

zalewanie mieszkania 

sąsiadów z piętra niżej. Studenci 

nie raz mieli okazję poznać uroki 

kąpieli z tzw. „wybijaniem wody 

spod wanny”. Pani właścicielka 

„wspaniałomyślnie” zaoferowała 

również meble i łóżka. Jak się 

później okazało każde z tych 

rzeczy nie było bez usterki. Pewnego 

dnia okazało się, że łóżka, 

które pozostawiła w pokojach 

są dziurawe a nawet złamane. 

Co więcej za rzekome szkody 

wyrządzone w jej mieszkaniu 

zażądała od jednej ze studentek 

pieniędzy. 

Pani ta nie bała się nikogo .Nawet 

tego, że kiedyś może zapukać 

do niej poborca podatkowy 

albo policjant, który stwierdzi 

że w mieszkaniu zamieszkuje 5 

„nielegalnych” osób. Meldunku 

choćby czasowego nigdy studentom 

oczywiście nie zaoferowała, 

bo jakże przecież musiałby 

zapłacić na nich czynsz i inne 

opłaty… a ona sama musiałaby 

podzielić się swoimi dochodami 

z Urzędem Skarbowym i odprowadzić 

podatek. 

Pożegnanie z właścicielką okazało 

się równie komiczne, co kosztowne 

dla studentów. Musieli zapłacić 

jej za miesiące wakacyjne, 

z czasem powstać związki zawodowe, 

wzrastała świadomość robotników 

a rządy zaczęły poważnie 

traktować kwestie socjalne. 

Wszystko byłoby może pięknie 

gdyby nie globalizacja. W takich 

krajach jak m.in: Chiny, Meksyk, 

Indonezja, Wietnam, Filipiny itp. 

powstają tzw. strefy eksportowe 

lub jak w Meksyku maquiladoras ( 

od maquillar „składać”) zwane też 

popularnie „jaskółkami”, gdyż są 

w każdej chwili gotowe odlecieć 

do innego kraju w razie gdyby 

w dotychczasowym przestało się 

opłacać produkować. Strefy takie 

stanowią często enklawy niezależne 

od rządów, gdzie urzędnicy 

państwowi nie mają prawa wejścia, 

ogrodzone murami i drutami 

kolczastymi, zwolnione od wszelkich 

podatków czy to gruntowych 

czy eksportowych stanowią raj 

na ziemi- oczywiście dla producentów. 

Warunki pracy są tam 

skandaliczne: brak klimatyzacji 

czy chociażby sprawnej wentylacji, 

wilgotne i duszne, pozbawione 

zabezpieczeń, wyjść ewakuacyjnych 

i często zamknięte na 

klucz. Robotnicy są zmuszeni do 

pracy wiele godzin w zależności 

od potrzeb. Czasami zdarza się 

przed wysyłką towaru, że nawet 

48 godzin pracują bez przerwy 

z pomocą amfetaminy. O ile pracownikowi 

w USA czy Europie 

Zachodniej trzeba zapłacić paręnaście 

dolarów za godzinę pracy 

to ci w „jaskółkach” dostają często 

tylko 13 centów! To płace wręcz 

głodowe wystarczające na byle 

jakie jedzenie dla jednej osoby 

i dach nad głową w obskurnych 

budynkach, czyli kawałek betonu 

do spania. Podobnie w Pakistanie 

dzieci szyją chociażby piłki 

futbolowe, za które dostają kilka 

centów od sztuki czy też pracownicy 

plantacji kawy dostający 

grosze za worek. Pozwala to 

koncernom osiągnąć olbrzymią 

marżę stanowiącą większą część 

sklepowej ceny produktu. Zakłady 

takie prowadzone są żelazną 

ręką w czym pomagają uzbrojeni 

M JAKI MI…ESZKANIE 

choć od początku planowała wypowiedzieć 

im mieszkanie. Przy 

braku klientów dobrze było przetrzymać 

ich rzeczy za które „słono” 

przyszło im zapłacić. Studenci, 

którzy wiedzieli o przedziwnych 

zachowaniach i skłonnościach 

właścicielki wyprowadzając się 

z mieszkania, zarejestrowali niedorzeczne 

oskarżenia względem 

niej na kasecie magnetofonowej, 

która ukryta była w dyktafonie torebki 

jednej ze studentek. Tak o to 

z bajecznie spokojnego mieszkania 

studenci wynieśli masę niezapomnianych 

wspomnień. 

Przestrzegam Was moi Drodzy, 

przed tak pięknie powierzchownie 

wyglądającymi mieszkaniami. 

Niejednokrotnie kryją one więcej 

niespodzianek niż Wam mogłoby 

się wydawać. Pamiętajcie. że to, 

co miłe, nie zawsze jest do oswojenia. 

Dziękuję pewnej pani, która 

stanowiła poważną inspirację 

do napisania tego artykułu. 

Olka D. g 

strażnicy a często też oddelegowana 

przez lokalne władze policja 

i wojsko. Aby robotnice nie 

marnowały czasu zamyka się 

nawet toalety na kłódkę i otwiera 

w czasie zaledwie dwóch 15- 

minutowych przerw. Szwaczki 

jednego zakładu zwierzyły się, 

że zmuszone są załatwiać swoje 

potrzeby fizjologiczne do plastikowych 

worków przy maszynach. 

Niepokorni są zwalniani z pracy 

lub nawet... mordowani. 

Taka jest cena jaką ktoś musi 

płacić za to, że my chcemy być 

jacy? cool? trendy?... Warto się 

zastanowić przed zakupem... 

Szycha g 

sebasca@wp.pl 

Zainteresowanych odsyłam do 

książki „NO LOGO” Naomi Klein. 

GRUDZIEŃ ‘06 15

ŁOPOWIASTKI 

Studencik wraca „razy dwa” Humorki 

Nie no… Nie ma co się łamać. 

Wprawdzie wakacje 

już minęły, ale humor wciąż 

dopisuje. Prawie wypocząłem 

od uczelni i tyle przygód… Nie 

byłem na niej aż cztery dni! No 

cóż, kampanii wrześniowej też 

musiałem spróbować. Spoko, 

spoko, wszystko da się nadrobić. 

Poza tym, tak naprawdę 

zabawa dopiero się zacznie. 

Trzeba pokazać nowoprzybyłym 

kociakom czym się różni 

studiowanie od nauki i godnie 

zaprezentować atmosferę 

w akademiku. To prawdziwe 

wyzwanie. Wprawdzie mamy 

wieloletnie doświadczenie, ale 

wciąż mnożą się pomysły, aby 

sprawnie podtrzymać klimat na 

miasteczku. 

Słuchajcie! Ale numer! Uderzam 

na uczelnie, żeby spotkać się ze 

znajomymi, a tu niespodzianka. 

Nie mogłem się przebić przez 

hol. Ludzi jak na targu. Oczy 

mi prawie wyszły z orbit, bo to 

dopiero październik! Taki ruch 

to na sesji owszem, pamiętam, 

ale teraz? Najpierw pomyślałem, 

że szatnie otworzyli, ale 

to też za wcześnie. Chciałem 

być sprytny i przecisnąłem się 

boczkiem pomiędzy jeszcze 

niedoświadczonymi kociakami. 

Po drodze zasięgnąłem jeszcze 

języka o drogę, a raczej o kierunek 

tego pochodu i… Wyobraźcie 

sobie moje zdziwienie, gdy 

po dwóch i pół godziny stania, 

przeciskania się i niepewności 

moim oczom ukazały się wrota 

do …dziekanatu! Ale o co chodzi?! 

Tyle czekania, i zdążyłem 

się tylko przywitać i mam 

przyjść następnego dnia… 

Hehe, przyznaje jednak, że odniosłem 

wspaniały sukces. Udało 

mi się dotrzeć do tajemniczej 

komnaty. Nie wszyscy mieli tyle 

szczęścia. Poza tym młodzi muszą 

się uczyć cierpliwości, a w 

akademiku pokażemy im jak się 

od stresować. 

„Walka o przetrwanie” 

Kolejny szalony miesiąc na tej 

zwariowanej uczelni. Niby to 

już wszystko się zaczęło i trzeba 

zabrać się do roboty, a tu 

ciągle spotyka się znajomych 

z poprzednich semestrów. Nie 

mówię, że to jest złe - w końcu 

trzeba utrzymywać ścisłe kontakty 

z bracią studencką, ale 

przy takiej częstotliwości imprez 

to wkrótce mój organizm ulegnie 

całkowitemu zniszczeniu. Z drugiej 

jednak strony trzeba się 

hartować, bo przed nami ciężki 

okres. Nie dość, że zima idzie 

to jeszcze ta sesja, a trzeba pamiętać 

że tuż za nią zbliżają się 

Juwenalia... a wiec nie ma co się 

obijać. Zaraz skrzykniemy ekipę 

i coś się zorganizuje. Kumpel 

z Lądka przyjechał, trzeba Go 

godnie powitać. Takie małe party 

w pokoju się przyda, a poza 

tym dawno już nic nie było. Dwa 

dni już spokój na piętrze, a to 

prawie jak zbrodnia. W akademiku 

i żadnej rozrywki! Zaraz to 

poprawimy. Pomyślmy. Trzeba 

zaprosić trochę znajomych. Tylko 

tych najbliższych. Zaraz, zaraz 

to będzie ze 20 osób. Pokój 

wprawdzie mały, ale od czego 

są korytarze. Tam także można 

rozstawić stoły i potańczyć. Ok, 

a więc wszystko postanowione. 

Impreza dziś wieczorem. Dość 

szybko, ale to dlatego, żeby nie 

można było się rozmyślić, no 

i Ziom wraca na wyspy. Teraz 

jeszcze trzeba zorganizować 

jakieś napoje i wszystko gra. 

Chwila, moment, tego to nie 

będziemy pić. Przydałby się 

jakiś sok albo miód. Tak, najlepiej 

miód. No, to jest to. Może 

troszkę spróbujemy. Tak dla 

smaku… Wow! Ile ludzi! Co 

jest!? A no tak, impreza! Rety, 

to już wieczór? Ale ten czas 

leci… Hej! Cześć! Dawno Was 

nie widziałem… Skąd ich tu 

tyle?! No tak, moich 20 gości i… 

I moich współlokatorów… Jej! 

Tu jest z sześćdziesiąt osób! 

No, to się nazywa imprezka. Ej! 

Przydałyby się jakieś „zakuski”. 

Chwilunia, mam jakieś ogórki. 

O tak… kiszone są najsmaczniejsze. 

Wyślemy też Świeżaka 

po „trzy cytryny”, tylko te duże. 

Ok., a więc bawimy się dalej. O, 

Świeżak już wrócił. Daj co masz 

bo pić się chce. Co?! Co to jest?! 

Po co nam cytryny? Hehe, kupiłeś 

cytryny! Hehe, Owoce?! To 

miał być napój. Trudno, jeszcze 

dużo musisz się nauczyć, hehe. 

Zabawa już się rozkręciła. Tylko 

rób fotki, żeby nic nam nie 

umknęło. Jutro będzie powtórka 

przy pokazie slajdów z dzisiejszej 

imprezki. A więc do dzieła! 

Loco g 

Redakcja informuje: oryginalna składnia i interpunkcja studencka 

- Co robi teściowa na plaży? 

- Przyzwyczaja się do piachu!!! 

*** 

Rozmawiają dwie blondynki: 

-Masz bardzo dowcipnego 

męża! Wczoraj jak jechaliśmy 

autobusem, to opowiedział mi 

taką śmieszną historię, że aż 

z łóżka spadłam... 

*** 

Jak 3 policjantów otwiera konserwę? 

Siadają wokół stołu, jeden puka 

w puszkę i mówi: 

- Policja! Otwierać. Jesteście 

otoczeni! 

*** 

Po co blondynka wrzuca zegarek 

do wanny ? 

Żeby zobaczyć jak płynie czas 

*** 

Dlaczego blondynka otwiera jogurt 

w sklepie? 

Bo na wieczku napisane jest “tu 

otwierać” 

*** 

Poszły dwie blondynki do lasu 

po choinkę na święta. Chodzą 

po tym lesie 5 godzin. W końcu 

jedna mówi: 

- Weźmy pierwszą lepszą i nie 

szukajmy z kolorowymi bombkami. 

*** 

Idą dwie blondynki przez plaże 

i jedna mówi do drugiej: 

- Patrz zdechła mewa! 

Druga patrzy się do góry i pyta: 

- gdzie? 

*** 

Pamiętnik studenta: 

- poniedziałek: jestem głodny, 

- wtorek: jestem głodny, 

- środa: dostałem stypendium, 

- czwartek: nic nie pamiętam... 

- piątek: nic nie pamiętam... 

- sobota: jestem głodny! 

*** 

Jedzie teściowa na rowerze. 

Zięć pyta: 

- Gdzie mama jedzie? 

- Na cmentarz. 

- Ojej, a kto później rower przyprowadzi? 


c.d. 

Wchodzi blondynka do windy, 

i widzi faceta. Pyta ją: 

- Na drugie? 

- Agata 

*** 

Po pewnym przyjęciu studentów 

akademii medycznej dzwoni 

telefon: 

- Słuchaj Zosiu nie zostawiłem 

u Ciebie komórki? 

- Zostawiłeś odbiór za 9 miesięcy. 

*** 

Biegnie kobieta na pociąg i widzi 

że pociąg odjeżdża. Spogląda 

w górę i mówi: 

- Spraw Panie Boże, żebym 

zdążyła na ten pociąg. 

Kobieta biegnie i się przewróciła, 

spogląda w górę i mówi: 

- Ale pchać mnie nie musiałeś. 

*** 

Teściowa powoli umiera. Leżąc 

w łóżku rozgląda się za latającą 

muchą. Na to zięć: 

- Niech mama się nie rozprasza! 

*** 

Co mają wspólnego UFO i inteligentna 

blondynka? 

- Ciągle o nich słyszysz, ale 

nigdy nie widziałeś. 

*** 

Blondynka zamówiła pizzę. 

Sprzedawca pyta się czy pokroić 

na sześć czy na dwanaście 

kawałków. Ona na to odpowiada: 

- Sześć, bo dwunastu to nie 

zjem. 

*** 

Jasiek ostrzył siekierę. Zawsze 

powtarzał, że jak już coś robić to 

dobrze i szybko. Miał zabić kurczaka 

na jutrzejszy rosół. Jutro 

miał być szczególny dzień. Jego 

dzieci wracały do domu na wakacje 

po roku studiów. Jasiek 

ze swoja żoną Maryśką chcieli 

dobrze ich przywitać, dlatego 

Jasiek miał zabić kurę na rosół. 

Światło połyskiwało na ostrzu 

siekiery, ale Jasiek nie przestawał 

swojej pracy. Dobrze naostrzona 

siekiera to podstawa 

– mawiał. Lubił żeby wszystko 

było jak należy i skoro szedł 

zabić kurę, chciał, żeby to się 

stało szybko i, na ile to możliwe, 

bez komplikacji. Jedno szybkie 

„łup” i po kłopocie. 

Przejechał palcem po ostrzu. 

Tak. Teraz był zadowolony. 

Było ostre jak brzytwa. Wyjątkowo 

duża brzytwa. 

Był już gotowy. Ustawił pniak na 

środku podwórka, wbił w niego 

siekierę i poszedł w kierunku 

zagrody dla kur. Złapanie jednej 

z nich nie zajęło mu dużo 

czasu. W końcu od lat hodował 

kury i nie miały one przed nim 

żadnych tajemnic, żadnej drogi 

ucieczki. Miał wprawę. Obejrzał 

sobie dobrze złapaną kurę. Był 

zadowolony. Tak, dorodna kura, 

nie da się ukryć. Położył ją na 

pniaku i już miał się zamachnąć 

siekierą, kiedy usłyszał coś za 

plecami. 

-Co jest kruca! – wykrzyknął gdy 

dotarło do niego co się dzieje. 

-Jak nie będziesz strugał bohatera, 

nikomu nic się nie stanie 

– opanowanym głosem mówił 

kogucik. Rzuć siekierę. 

-Nie będą mi kury mi rozkazywać 

– krzyknął – a Maryśka 

mówiła wczoraj żeby nie pić tyle 

tej śliwowicy... 

-Twoja śliwowica nie ma nic do 

rzeczy. Rzuć siekierę – Mówiąc 

to kogucik zbliżył brzytwę do 

szyi Maryśki, która próbowała 

się wyrwać, krzyczeć, ale był 

a mocno skrępowana i dobrze 

zakneblowana. W końcu przestała 

próbować się uwolnić. 

Stado zdeterminowanych kur, 

które ja otaczały oraz brzytwa 

na szyi to poważne argumenty. 

Jasiek odłożył siekierę. Ale kury 

nie wypuścił. Trzymał ją teraz 

w obu rękach i podszedł nieco 

bliżej do jej pobratymców. 

-Dobra, to pójdźmy na wymianę. 

Ja wam oddam kurę, wy 

wypuścicie moją kobitę. 

-Nie tak szybko. Jeśli ją wypuścimy, 

ty zaraz rzucisz się na 

nas z siekierą. Wypuść kurę 

i odejdź. My wypuścimy twoją 

żonę i zamkniemy się w kurniku. 

Żeby mieć pewność, że nic 

nam nie zrobisz jako zakładnika 

weźmiemy psa. Jego byś przecież 

nie skrzywdził. 

I tu kury miały rację. Pies był 

zawsze ulubieńcem Jaśka. Nie 

mógł pozwolić, żeby stała mu 

się krzywda. 

-Niech i tak będzie – powiedział 

Jasiek wypuszczając kurę i odchodząc. 

Po chwili dołączyła do 

niego roztrzęsiona Maryśka lamentując 

i rozcierając ślady po 

więzach. 

A kurczaki tak jak mówiły wzięły 

OPOWIADANIA 

Czerwony kogucik (nowy) 

pasa jako zakładnika i zamknęły 

się w kurniku. Pies oczywiście 

się bronił, ale stado rozszalałych 

kur potrafi złamać każdy 

opór. 

Teraz, już z kurnika kury miały 

coraz to nowe żądania. Lepsze 

jedzenie, telewizor. Jasiek musiał 

je spełniać. Bał się o psa. 

Tak przynajmniej sobie tłumaczył. 

Bo jeszcze bardziej niż 

o psa bał się gadających kur. 

A już najbardziej tego, co ludzie 

powiedzą, kiedy się dowiedzą, 

ze ma gadające kury. Dopóki są 

zamknięte w kurniku, wszystko 

jest do zaakceptowania. 

-No i widzisz Burek, trzymaj się 

mnie to nie zginiesz. – powiedział 

kogucik przeciągając się 

na miękkiej poduszce. 

-Rzeczywiście, miałeś świetny 

pomysł, ale skąd wiedziałeś, że 

to przejdzie? 

-Przecież żyjemy na wsi. On się 

zgodzi na wszystko byle tylko 

się nie wydało, że ma gadające 

kury. Co by ludzie powiedzieli? 

-To całe szczęście, że nie wie 

ze ma też gadającego psa i krowy. 

-Hehe z krowami jestem w stałym 

kontakcie. Pod koniec miesiąca 

planujemy małą akcję 

dywersyjną. Hehe. Ale na razie 

cieszmy się życiem, Burek. 

KezloK g 

Kezlok@poczta.fm 

PS: Cała redakcja ciężko pracuje 

nad tym, by SuperRoman, 

jako to ma w zwyczaju, powrócił 

ale gryzienie i wiązanie 

KezloKa nie pomaga. Może za 

miesiąc, gdy spróbujemy tupania... 

Leci blondynka z małym dzieckiem 

samolotem. Nagle dziecko 

zaczyna chodzić po pokładzie 

i rozrabiać. Zdenerwowany pasażer 

mówi do blondynki: 

- Proszę pani proszę przypilnować 

dziecko: 

A blondynka na to: 

- Jasiu idź pobaw się na zewnątrz. 


Humor wygrzebaał 

(po wielkiej przerwie 

urlopowej czy jakiejś) 

nasz całkiem nieboski 

MATI g 

–Tylko bez żadnych gwałtownych 

ruchów, a nikomu nie stanie 

się krzywda – powiedział 

ktoś. Jasiek odwrócił się powoli 

i ku swojemu zdumieniu zobaczył 

leżącą na ziemi, skrępowaną 

swoją żonę otoczoną gromadą 

kur i jedną z nich, a właściwie 

jednego małego czerwonego 

kogucika trzymającego w łapie 

brzytwę przyłożoną do szyi Maryśki. 

–Żadnych gwałtownych 

ruchów – powtórzył kogucik. 

Jasiek stał jak oniemiały. Trzymał 

jednak nadal w jednaj ręce 

siekierę, a drugą przytrzymywał 

kurę na pniaku. 

GRUDZIEŃ ‘06 17

Z KRZYSIEM PO MAIPIE (W DUALU) 

Część XIII: Nowa Słupia 

Kolejny Złaz – a był to już VI 

- odbył się 11.11.2006r. Akademicki 

Klub turystyki Kwalifikowanej 

PTTK Politechniki Świętokrzyskiej 

w ten może trochę 

nietypowy sposób postanowił 

uczcić Święto Niepodległości, 

podtrzymując jednocześnie tradycję 

organizowania jesiennych 

rajdów na naszej Uczelni. Tym 

razem zaplanowaną dwudniową 

trasę Wierna Rzeka – Chęciny 

– Kielce trzeba było zmienić 

ze względu albo na nierzetelny 

rozkład jazdy busów albo nieuczciwego 

kierowcę, który też 

postanowił zrobić dzień wolny 

od pracy. Niestety nie było innej 

możliwości dotarcia do Wiernej 

Rzeki a po dwugodzinnym oczekiwaniu 

na bus „widmo” ruszyliśmy 

do Chęcin szlakiem czerwonym 

z Tarczówki o godz. 10. Te 

rozległe malownicze widoki, jak 

też i architektura zespołu klasztornego, 

wprawiły nas w zachwyt. 

Nowa Słupia, wieś gminna 

położona u stóp Łysej 

Góry (Św. Krzyża) ok. 35 km na 

wschód od Kielc jadąc w kierunku 

Ostrowca Św. Tutaj krzyżują 

się drogi wojewódzkie do Bodzentyna, 

Starachowic, Ostrowca 

Św., Łagowa i Stopnicy. 

Początki osadnictwa tym terenie 

sięgają II wieku przed Chrystusem 

i związane są z rozwijającym 

się na tym obszarze 

hutnictwem żelaza. O intensywnym 

osadnictwie wczesnośredniowiecznym 

na tych terenach 

świadczy wzniesienie imponującej 

budowli jaką był wał kultowy 

(IX-XI w.) na Łysej Górze. 

W 1269 r. wzmiankowana jest 

w dokumentach wieś Stara Słupia. 

Natomiast w 1351 r. Nowa 

Słupia otrzymuje prawa miejskie. 

Jednak za datę powstania osady 

przyjmuje się rok 1266. Istniejący 

do dziś w środy targ nadał 

miastu Władysław Jagiełło, który 

kilkakrotnie pielgrzymował stąd 

do klasztoru świętokrzyskiego. 

Po kasacie klasztoru w 1819 r. 

miejscowość podupadła a po 

restrykcjach po powstaniu styczniowym 

(tu stoczono 11.II. 1863 

r. bitwę zwaną bitwą pod Skałką) 

traci prawa miejskie w 1869 

roku. Obecnie będącą siedzibą 

gminy osadę rozsławiają prowadzone 

od 1967 r. eksperymentalne 

wytopy żelaza z rudy, metodą 

stosowaną przez zamieszkujących 

Góry Świętokrzyskie dwa 

tysiące lat temu hutników i festyn 

archeologiczny “Dymarki Świętokrzyskie”. 

Nowa Słupia oprócz węzła drogowego 

stanowi ważne skupisko 

szlaków turystycznych. Jest 

punktem początkowym szlaków 

pieszych: zielonego do Łagowa 

(15km), czarnego na Szczytniak 

(16 km) oraz szlaków rowerowych: 

czerwonego do Cedzyny 

i czarnego do Opatowa. Przez 

wieś przechodzi niebieski szlak 

turystyczny ze Św. Krzyża do 

Pętkowic (80 km) a nieopodal 

obegnie główny szlak Gór 

Świętokrzyskich – czerwony 

Gołoszyjce - Kuźniaki (105 km). 

W Nowej Słupi bardzo dobrze 

rozwinięta jest baza noclegowa. 

Szczególnie polecam Szkolne 

Schronisko Młodzieżowe, Camping 

„Pod Skałką” sąsiadujące 

usytuowane tuż przy trakcie do 

świętokrzyskiego sanktuarium. 

Kamienny pielgrzym - figura 

klęczącego mężczyzny usytuowana 

nieopodal głównego wejścia 

do Świętokrzyskiego Parku 

Narodowego przy drodze na 

Święty Krzyż. Według legendy to 

pełen pychy rycerz pielgrzymujący 

ongiś na Święty Krzyż, który 

skamieniał po tym, gdy oświadczył, 

że bijące na szczycie klasztorne 

dzwony biją na jego cześć. 

Od tego czasu ma przesuwać się 

co rok o ziarenko piasku, a kiedy 

dotrze na szczyt nastąpi koniec 

świata. 

Muzeum Starożytnego Hutnictwa 

Świętokrzyskiego - wybudowane 

w miejscu, w którym 

odkryto pozostałości dymarek 

Po około godzinie marszu leśną 

dróżką dotarliśmy do Białogonu. 

Minęliśmy drewniany kościółek 

pod wezwaniem Przemienienia 

Pańskiego oraz Kielecką Fabrykę 

Pomp - ruszyliśmy przez 

Zalesie w kierunku Zgórskich 

Gór. Na ich grzbiecie (Patrol) 

zrobiliśmy sobie przerwę na posiłek. 

Ciepłe kakao i kanapki dodały 

nam sił i z jeszcze większą 

chęcią ruszyliśmy dalej w drogę. 

Wędrując leśnym szlakiem koło 

Jaskini Raj, potem Czerwonej 

Góry dotarliśmy po przyjściu obwodnicy 

do Zelejowa, szybciej 

niż nam się to wydawało. Skąd 

wchodząc na grzbiet zaczęliśmy 

się wspinać po skałach na szczyt 

Góry Zelejowskiej skąd rozpościerał 

piękny widok na Pasmo 

Zgórskie. Stąd do celu naszej 

wędrówki dzielił nas zaledwie 

mały odcinek. Złaz zakończyliśmy 

na rynku w Chęcinach. 

Dominika Salwa g 

Kościół św. Wawrzyńca (www.nowaslupia.pl) 

pochodzących z okresu od V-X 

w. 

Kościół pw. Św. Wawrzyńca, 

wybudowany w 1678 r. w stylu 

późnorenesansowym natomiast 

wyposażenie kościoła jest barokowe. 

Dom Opata - dawna plebania 

przy drodze do Sanktuarium 

nieistniejącego już kościoła św. 

Michała. Obecnie mieści się tutaj 

siedziba biblioteki publicznej 

VI przedZiM(K)owy Złaz Studentów PŚk 

Dla tych widoków opłacało się przejść „parę kroków”... 

i punkt informacji turystycznej. 

Kapliczka z początku XX w. - 

wzniesiona na miejscu figury św. 

Floriana patrona starżaków. Wewnątrz 

znajdują się figury Chrystusa 

i św. Marii Magdaleny. 

Minionego lata obchodzono uroczyście 

740-lecie istnienia osady. 

Na tą okazję przebudowano 

rynek i odnawiany jest kościół 

parafialny. 

Krzysztof Sabat g

Studentnik nr 96 w formacie *.pdf - Kielce

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?