wersja elektroniczna (pdf) - Homo communicativus - Uniwersytet im ...

Wizerunek jako forma komunikacji publicznej
57
programów telewizyjnych. Oznacza to posługiwanie się przez odbiorców „ukrytymi
teoriami” podczas procesu rozszyfrowania informacji i łączenia własnego
postrzegania rzeczywistości z prezentowanym wydarzeniem. Podobne zjawisko
można zaobserwować podczas odbioru i przyswajania wizerunku politycznego.
Prezentowany obraz odkodowany jest za pośrednictwem tych samych narzędzi
pomocniczych9.
Wizerunek jako komunikat musi być w stanie dostosować się do zachodzących
zmian, szczególnie do mediatyzacji życia politycznego, przypisującej mediom
rolę kreatora przekazów. Zmiana technik przekazu, rozszerzenia pola
ingerencji w sferę polityki, zmiana form dostępu i prezentacji polityki i polityków
wymusza na wizerunku nowe zadania.
5. W procesie komunikacji wyróżniamy szumy, stanowiące źródło zakłóceń
w odbiorze przekazu. Shannon wskazuje na:
a. szumy zewnętrzne; temperatura, hałas, uszkodzony odbiornik radiowy;
b. szumy wewnętrzne; predyspozycje uczestników procesu, stereotypy,
uprzedzenia;
c. szumy semantyczne; związane z kodem blokującym odkodowanie komunikatu
przez odbiorcę np. gwara 10 .
Wyszczególnione szumy mogą stanowić przeszkodę w oczekiwanym odkodowaniu
komunikatu, jakim jest wizerunek, zarówno stereotypy, jaki i ból głowy
może spowodować u wyborcy mylne odebranie sygnałów, zbyt wysoka temperatura
skoncentruje jego uwagę na aspektach dotąd niezauważalnych, posługiwanie
się przez polityka gwarą nierozumianą przez część wyborców może być postrzegane
jako wada, prowadzić do rozdrażnienia, niezrozumienia a tym samym zniechęcać
do kandydata.
Wyznaczeni elementów procesu komunikowania jest istotne dla analizy wizerunku
jako komunikatu, pozwala w pełni określić jego oddziaływanie oraz towarzyszące
mu procesy. Jest potwierdzeniem podstawowej tezy niniejszej analizy,
jakim jest stwierdzenie, że wizerunek wpisuje się w mechanizm komunikowania,
jest jedną z form przekazywania i odbioru informacji pomiędzy podmiotami
społecznymi.
Wizerunek jako forma komunikatu ze względu na swój wieloaspektowy charakter
stanowi element wspólny komunikowania publicznego oraz politycznego.
System komunikowania publicznego Dobek Ostrowska definiuje jako system
obejmujący ogół organizacji społecznych, instytucji publicznych i instytucji władzy
państwowej, działających w ramach określonego terytorium państwowego, ich publicznością
także sieć interakcji między nimi zachodzących w czasie i przestrzeni 11 .
Proces komunikacyjny zachodzący w tym systemie ma charakter formalny, planowy,
obejmuje wymianę informacji o publicznym zastosowaniu, a komunikat
w odróżnieniu od systemu komunikacji politycznej oparty jest na obowiązujących
9 Ibidem, 31-34.
10 A. Mattelart, Teorie komunikacji, Warszawa-Kraków 2006, s. 42-44.
11 B. Dobek-Ostrowska, op. cit., s. 123.