wersja elektroniczna (pdf) - Homo communicativus - Uniwersytet im ...

Zła (hiper)seksualność ?
187
kierunek rozwoju swojego intelektu opierając się na zmianie pojmowania własnej
cielesności. Niegdysiejsze iluzje dotyczące wzmacniania własnego cielesnego
wizerunku stają się możliwe do zrealizowania, ogólnodostępne, co najważniejsze
tworzą nową rzeczywistość, w której dążenie do doskonałości i osiąganie
kolejnych punktów kulminacyjnych jest ważniejsze niż tworzenie oryginalnego
jestestwa11. Kulminacje realizują się przez fikcje, które odróżnić od rzeczywistości
można już jedynie za pomocą języka technicznego, gdyż kondycja poznawcza
człowieka została przez nie przewartościowana. Nastąpił progres (lub regres,
zależnie od nastawienia aksjologicznego) człowieczego rozwoju intelektualnego,
który charakteryzuje się porzuceniem cechy konstytuującej jego drogę ku wytworzeniu
kultury – wstydu przed nagością. Należy jeszcze wziąć pod uwagę fakt, że
„stan po orgii”12 zwiastujący zniesienie ograniczeń we wszystkich dziedzinach,
może okazać się epokową transgresją, czasowym przełamaniem wszelkich ograniczeń.
Pustka dowolności działań legitymizowana przez efekty rozwoju technologicznego
najczęściej ma wydźwięk negatywny, tylko nieliczni chcą ukazać jej
wartość dodaną stwarzającą nowy budulec kultury. Proces postępującego komunikowania
przejawów życia za pomocą środków odnoszących się do seksualności
nie osiągnął jeszcze swego apogeum. Póki co, jego skutki opisywane są jako
niszczące dla psychiki, etyki, czy struktur społecznych. Dzieje się tak ze względu
na ogromy materiał porównawczy – przeszłość wypełnioną prymatem rozumu.
Obecnie logos kryje się przede wszystkim w prawach ekonomii. Cokolwiek się
dzieje, musi się opłacać. Aby uruchomić mechanizm kierujący rentownym przedsięwzięciem
życiowym (czy to związany z pracą, czy z resztą czasu wolnego) należy
podać się przede wszystkim procesom estetyzacji przygotowując na spotkanie
z rzeczywistością społeczną, które ma się zakończyć sukcesem.
Estetyzacja nie jest już czymś nadzwyczajnym, jest po prostu realizowana
zgodnie z przyjętymi zasadami życia codziennego. Ale czy rzeczywiście jest tak,
że owo życie „stało się obce samemu sobie”13; że estetyzacja prowadzi do upowszechnienia
permanentności odczuwania czasu świąt, czy też pełnej bezfunkcyjności
niczym sztuka awangardowa? Skoro rzeczona estetyzacja prowadzić
ma do tego, że człowiek pozostaje jedynym dziełem ludzkości14 (ostatecznym
dziełem sztuki), to należy także mieć na uwadze fakt, iż jest to jak najbardziej
zgodne przynajmniej z kierunkiem biegu czasu. To co ma być, zapewne ma na
celu rozszerzenie pola swobody w stosunku to przeszłych ograniczeń prawnych,
moralnych czy kulturowych. Warto przypomnieć myśl Gottfrieda Sampera, że to
filozofia kultury powinna podjąć się oceny nowych możliwości produkcyjnych
przemysłu według kryteriów sztuki, a jednocześnie powziąć próbę nakłonienia
11 Zob. O. Marquard, Aesthetica i anaesthetica. Rozważania filozoficzne, Warszawa 2007, s. 17;
J. Baudrillard, Fatal Strategies [w:] Jean Baudrillard. Selected Writings, pod red., M. Postera, Stanford 2001,
s. 201.
12 J.Baudrillard, The Transparency of Evil, New York 1993, s. 3.
13 R. Bubner, Doświadczenie estetyczne, Warszawa 2005, s. 179.
14 O. Marquard, Aesthetica i anaesthetica…, op. cit., s. 17.