Presude osnova.qxd - Centar za ljudska prava Univerziteta u Sarajevu

Parnični postupak
Parizov protiv republike makedonije
83
47. Со таква позадина во предметот, жалбата не може да се смета за
недопуштена поради неисцрпување на домашните лекови во смисла на членот
35 од Конвенцијата. Според тоа, приговорот на Владата мора да биде одбиен.
Судот понатаму забележува дека жалбата не е недопуштена по било која друга
основа. Оттука, мора да биде прогласена за допуштена.
Б. Основаност
1. Поднесоци на странките
48. Владата поднела дека периодот кој изминал пред стапување во сила на
Конвенцијата во однос на Република Македонија не треба да биде земе во
предви. Тие сметаат дека имало сложени околности поврзани со случајот,
вклучувајќи го и предметот на спорот како и протекот на време помеѓу
склучувањето на договорот (1979) и иницирањето на тужбеното барање пред
домашните судови (1986), факт кој имал негативно влијание врз утврдувањето
на фактите. 24
49. Што се однесува до однесувањето на жалителот, тие сметале дека тој
придонел на сложеноста со честото менување на своите аргументи и на
основнот на своето барање. Збунувачкиот и неконзистентен начин на кој
жалителот го презентирал својот случај влијаел врз бројот на решенија на
враќање на случајот на повторно судење. 25
50. Конечно, тие се осврнале и на должината на секој сегмент на постапката, по
враќањето на предметот на повторно судење, сметајќи дека истите не траеле
неразумно долго. Единствениот исклучок е доставата на одлуката на
Апелациониот суд од 14 април 2000 (види став 20 погоре), кој не придонел
суштински на целокупната должина на постапката. 26
osnovu vladinih podnesaka ne može donijeti zaključak o njegovoj djelotvornosti u konkretnim
okolnostima slučaja kao što je ovaj, Sud smatra da bi bilo nesrazmjerno zahtijevati od podnosioca
predstavke da pokuša sa podnošenjem tog pravnog lijeka.
24 vlada je tvrdila da period koji je protekao prije stupanja Konvencije na snagu u odnosu na
Republiku Makedoniju ne bi trebalo uzeti u obzir; da su postojale složene okolnosti u predmetu,
uključujući predmet spora i protok vremena između zaključenja ugovora (1979) i podnošenja
tužbe domaćem sudu (1986), što je negativno uticalo na utvrđivanje činjenica.
25 vlada je tvrdila i da je podnosilac predstavke doprinio složenosti postupka čestom promjenom
argumentacije i tužbenog osnova. Te činjenice su zahtijevale od domaćih sudova da utvrde znatan
broj relevantnih činjenica. Konfuzno i neujednačeno predstavljanje slučaja od strane podnosioca
predstavke dovelo je do brojnih ukidanja presuda i vraćanja na ponovno suđenje.
26 Konačno, tvrdili su da svaki segment postupka, kada je predmet vraćan na ponovna suđenja
prvostepenom sudu, nije trajao nerazumno dugo i da je jedini izuzetak bilo dostavljanje presude